อากาศบริสุทธิ์

“กรี๊ด! น่าเกลียดที่สุดเลย!”

ฉันกรีดร้องสุดเสียงและพูดออกมา เมื่อเผลอจินตนาการไปถึงส่วนที่ไม่ควรเห็นของไลน์เนอร์ คนที่คร่อมฉันอยู่ทำหน้าเหลอหลาเพราะความงง ส่วนคนอื่นๆทำหน้าตึง เพราะฉันทำให้การถ่ายแบบต้องหยุดชะงัก

“คือ ขอโทษค่ะ พอดี ไลน์เนอร์เขาจ้องหน้าอกฉัน”

ฉันโยนความผิดไปให้ไลน์เนอร์ เขามองฉันเหมือนอยากจะฆ่า จากนั้นก็ลากสายตาไปจ้องหน้าอกของฉันจริงๆ ฉันยกมือขึ้นหวังใช้มันดันใบหน้าเขาให้หันไปทางอื่น เขาจับมือข้างนั้นไว้ จับดันขึ้นไปกดทับอยู่เหนือศรีษะ

“ทำดีมากไลน์เนอร์ ท่านี้ให้ความรู้สึกดีมาก เจ้เสียวท้องน้อยเลยอะ”

ไม่ใช่แค่เจ้คนนั้นที่เสียว ฉันเองก็รู้สึกเสียววาบตามท้องน้อย บิดม้วนอยู่สักพักก็เริ่มลามไปส่วนที่ต่ำลงไป น้ำหวานที่ร่างกายไม่เคยขับออกมา ถูกขับออกมาช้าๆพอให้รู้สึกถึงมันได้

อะไรกัน ความรู้สึกวูบวาบนี้ มันคืออะไรกันแน่

“ทำหน้าแบบนั้น เธอก็เสียวหรือไง?”

“ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่ … รังเกียจที่โดนคนแบบนายสัมผัส”

ฉันโกหกออกไป และพูดสิ่งที่มันตรงกันข้ามกับความรู้สึกในตอนนี้ ยึดเอาความรู้สึกแรกมาพูด ฉันเกลียดคนที่บังคับฝืนใจฉัน เกลียดพวกที่ใช้กำลังมากกว่าสมอง

“ตอนนี้มึงอาจจะรังเกียจ แต่อีกไม่นานมึงจะเรียกร้องสัมผัสจากกู”

ไลน์เนอร์พูดประโยคแปลกๆ และมันเป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับฉัน เขาไม่พูดอะไรอีกเลย การถ่ายทำก็ไม่ได้แย่ เพียงแต่เราไม่ได้แนบชิดกันเหมือนตอนแรก เจ้คนนั้นทำหน้าเหมือนไม่พอใจ แต่พอเจอสีหน้าของไลน์เนอร์เข้าไป ไม่พอใจก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

“เดี๋ยวเจ้ส่งรูปไปให้ทีหลังนะ”

“อืม ไม่ต้องส่งก็ได้”

“ไม่ได้หรอกๆ เอาไว้เป็นที่ระลึกไง อะนี่จ๊ะ ค่าตัวของเรา ถ้าสนใจถ่ายอีก มาหาเจ้ที่สตูดิโอนี้ได้ทุกเวลาเลย”

เจ้คนสวยพูดกับไลน์เนอร์จบ ก็หันมายัดเงินใส่มือฉัน พร้อมกับบอกเล่าสิ่งที่ต้องการ ส่วนฉันไม่ฟังเพราะมัวแต่นับเงินในมือ ถ่ายแบบแค่ไม่นานได้เงินห้าพัน ถือว่าไม่เลวเลยแฮะ

“ได้สิคะ”

“ไม่ต้อง!”

“เอ๊ะ! มันเรื่องของฉันไหม!”

“อยากตายก็ลองมาถ่ายดูสิ กูจะเผาที่นี่ด้วย”

ไอ้บรรลัยเอ้ย!  ขู่จนเจ้แกหน้าซีดหมดแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่ต่างกัน แต่งงว่ามันจะฆ่าฉันทำไม ฉันนึกว่าเคลียร์เรื่องเข้าใจผิดได้แล้วซะอีก ยังอีกเหรอ ยังมีเรื่องอะไรให้เขาโกรธเกลียดไนท์เหลืออยู่ใช่ไหม

“ฉันไม่ใช่ไนท์นะ เผื่อลืม”

“ถ้าอยากถ่ายมาก ก็เตรียมซื้อโลงไว้เลย”

“ไอ้ประสาทเอ้ย! ปวดหัวโว้ย!”

ฉันเดินหัวเสียไปทางห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดเดิม กำลังจะแกะกระดุมเสื้อ ไลน์เนอร์ก็เปิดประตูเข้ามา เขาเดินมาทางฉัน ฉันจึงเดินหนีไปยืนอยู่อีกมุม กระชากเสื้อที่ใส่อยู่จนกระดุมมันขาด จากนั้นก็โยนมันฟาดใส่หน้าเจ้าของ

“เอาคืนไปเลยไอ้ประสาทกลับ!”

“อย่าให้กูเป็นจริงๆนะไวท์”

“เออ! เป็นจริงๆไปเลย เป็นมาก็เป็นกลับ มาดูสิว่าแกกับฉัน ใครจะเป็นโรคประสาทได้มากกว่ากัน!”

ฉันเดินมาคว้าเสื้อของตัวเองที่กองอยู่ใกล้ๆไลน์เนอร์ อย่างไม่อายว่าตัวเองจะสวมเพียงบราเซียปิดท่อนบน สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ทับร่าง จากนั้นก็ฟาดเสื้อนักศึกษาของตัวเองใส่หน้าเขาอีกที เดินหนีมาทั้งอย่างนั้น สาวเท้าให้เร็วที่สุดอย่างกลัวว่าเขาจะตามมาทัน

หมับ!

“กรี๊ด! ปล่อยนะไอ้บ้า!”

“ตามมา! จะไปส่ง!”

“ไม่! ไปตายที่ไหนก็ไป กรี๊ด! ไลน์เนอร์! ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้!”

ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่บนบ่ากว้าง กรีดร้องด่าทอคนที่กำลังก้าวเดินออกไปด้านนอกอาคาร มือใหญ่ทำสิ่งที่ส่งผลให้ฉันน้ำตาซึม ฟาดลงมาบนบั้นท้ายสามที จากนั้นริมฝีปากแสนร้ายกาจก็หันมากัดบริเวณต้นขา

“อึก! อื้อ!”

“ถ้าปากดีใส่กูอีก กูจะกัดให้เนื้อแม่งหลุดติดฟันออกมาเลย”

“ฮึก! ทำไมทำกับกูแบบนี้ กูไปทำอะไรให้มึงวะ”

ฉันไม่พูดดีกับเขา เพราะสิ่งที่เขาทำกับฉันมันไม่สมควรได้รับ ไลน์เนอร์ไม่ตอบ เร่งฝีเท้าให้ยาวและเร็วขึ้น ไม่นานฉันก็มองเห็นรถสีสันแสบตา ไลน์เนอร์วางฉันลงจนเกือบเรียกได้ว่าทุ่ม ใช้สายตาข่มขู่จนฉันต้องยอมแพ้ เปิดประตูรถออกแล้วขึ้นไปนั่ง ระบายความเกลียดชังออกไปผ่านการปิดประตู

ปึ่ง!!

ปึ่ง!!!!!

ไลน์เนอร์โชว์เหนือด้วยการปิดมันได้ดังกว่า และทำตัวน่าเกลียดมากขึ้น ด้วยการกระชากเกียร์รถและเหยียบคันเร่ง ถ้ารีบเร่งจะไปลงนรก ก็ควรไปคนเดียวไหม จะพาฉันไปด้วยทำไม ฉันยังอยากใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว

“…!”

“…”

ไลน์เนอร์ส่งรังสีความอำมหิตมาให้ ผ่านดวงตาสีเทาเข้มจนเกือบดำ ฉันเหนื่อยที่จะพูดโต้ตอบกับเขา จึงเลือกเงียบเป็นการโต้กลับ ทำตัวเหมือนนั่งอยู่ในรถคนเดียว ไลน์เนอร์ก็เป็นได้แค่อากาศ

อากาศบริสุทธิ์ที่น่าดูดเข้าปอด