Prologue

“KUNG nangangati ka, huwag mong gamiting pangkamot ang fiance ko!”

Pagkasabi nito ni Georgina ay dumapo ang kanyang kanang palad sa aking kaliwang pisngi dahilan upang masapo ko iyon dahil sa sobrang sakit.

Nasa loob na ako ng opisina at wala pa ang asawa niya na siyang boss ko.

“Kaya ka siguro kumakapit sa patalim dahil mahirap lang kayo at sa squatter ka lang nakatira kasama ng pamilya mo. Ito, ang tatandaan mong babae ka, hindi ka mahal ni Rafael, he’s just using you because he is a damn bastard.” Idinuro-duro niya ako habang nananatili lang akong tahimik sa aking kinatatayuan.

I want to cry because idinadamay na niya ang pamilya ko sa kanyang matinding galit. I am no longer afraid to fight her but I always remember Rafael na siyang laging nagsasabi na huwag akong papatol sa kanyang fiance kapag sumugod ito sa akin pagdating nito galing ibang bansa.

“Where is Rafael Ignacio? Ilabas mo siya!”

Patuloy lang siya sa pagiging histerical and I am afraid na baka magwala siya dito sa opisina, narito pa man din ang bata dahil isinama ko siya sa kompanya ng kanyang daddy. Nakikita ko rin ang ilang mga empleyado sa labas na nakatingin lamang sa amin mula sa glass wall. Wala na talaga akong mukhang ihaharap pa sa mga taong nandito ngunit wala akong magagawa kundi ang magpakatatag at lakasan ang aking loob.

Sa loob-loob ko ay panay ang dalangin ko na sana ay dumating na si Rafael upang mai-alis na niya ang kanyang fiancée niya rito.

“H-hindi ko po alam, ma’am,” ito ang wika ko habang ako ay nakayuko lang sa kanyang harapan.

“Hindi mo alam? Hindi ba’t magkasama kayo magdamag? Ano ha? Masarap ba ang fiancé ko? Baka gusto mong ibalik sa akin, dahil akin siya at ikakasal kaming dalawa. Kumakabit ka lang at iyan ang dapat mong tandaan, kerida!” Inilagay niya ang kanan niyang hintuturo sa noo ko saka niya ako itinulak gamit iyon na dahilan para mapatingala ako.

Biglang tumulo ang luha ko nang dahil sa labis na sakit sa dibdib at sobra-sobrang kahihiyan na dulot ng pagpunta niya rito.

“Ma’am, tama na po. Wala po siya dito, umalis naa po kayo dahil marami na pong naaabala sa ginagawa ninyo,” malumanay pa rin ang boses ko habang nagsasalita at tumutulo na ang aking mga luha.

“Don’t tell me what to do! Hindi kita boss o kung sino mang mas mataas sa akin para sabihin kung ano ang dapat kong gawin. Bakit, nahihiya ka dahil nakikita ka nilang ganyan? Nahihiya ka dahil malalaman nilang isa kang malandi at inaahas mo ang boss mo? Well, dapat lang na mahiya ka dahil una sa lahat ay salot kayong mga malalandi at wala kayong dapat kalagyan sa mundong ito. Wait, where’s his father, the founder of this company, I’ll go and talk to him para una pa lang ay tanggalin na kayong dalawa sa trabaho. This isn’t what I thought about this company.” Naglakad siya kaagad at nang makahakbang siya ng ilan ay saka ako sumunod at lumuhod sa kaniyang likuran bago ko hinawakan ang kanyang kamay mula doon.

“Ma’am, patawarin niyo po ao, biktima lang din ako ditto. Please, don’t do this. Kailangan ko ng trabaho. Kailangan ako ng pamilya ko. Wala kaming ibang pagkukunan ng pera, nag-aaral ang mg kapatid ko at kailangan nila ng pang-matrikula. Please ma’am, I’m begging.” Panay ang pagbuhos ng luha sa aking mga mata at hindi ko na alintana kung maraming nakatingin sa akin sa mga oras na ito.

Natahimik siya ng ilang segundo bago siya humarap at magsalita.

“Tumayo ka diyan!” Medyo mataas ang boses niya nang sabihin niya ito sa akin.

I didn’t obey.

“Nahihiya ka? Iniisip mo ang pamilya mo dahil sa kahihiyang ginawa mo? Sana naisip mo muna ang kagagahang ginawa mo bago ka naki-kabit sa future husband ko.” Nagngingitngit siya sa galit at kitang kita ko iyon sa pagkuyom ng kanyang mga kamay.

“I’m sorry ma’am. I’m really sorry.” Hinawakan ko ang kanyang paa saka umiyak sa kanyang harapan.

Wala na akong ibang magagawa kundi ang gawin ito kaya naman pipilitin ko nang itama ang lahat sa aking buhay. Natukso lang ako at wala akong kaalam-alam na nahuhulog na pala ako kay Rafael. Hindi ako nagbantay sa aking nararamdaman. Nagamit niya ang kahinaan ko upang maging sunud-sunuran ako sa lahat ng gusto niya. Pero kahit na ganoon ay hindi ko maitatanggi na naging masaya ako sa kanya, na naging espesyal ako sa kanya at naipadama niya sa akin ang pagmamahal na hindi ko pa nararanasan sa buong buhay ko.

Masakit sa akin na iwan siya para sa aking ikalalaya sa pagkakagapos sa aking kasalanan. Mahal ko na si Rafael at hindi ko lubos maisip na ngayon ay hindi ko na siya makakasama pa, kung patatawarin ako ng kanyang asawa at bibigyan niya ako ng pagkakataon na magtrabaho ng tahimik at payapa.

“Please forgive us just this once, ipinapanako kong lalayuan ko na ang fiance mo, just please don’t let this come out, ma’am. Please,” sabi ko pa habang patuloy pa rin ako sa aking pag-iyak sa kanyang harapan.

“Huh? Are you kidding me? Ganoon na lang iyon after all? Hindi ko mapalalampas ang ginawa ninyong kababuyan. Tapos sasabihin mong hayaan kitang makapagtrabaho ng payapa with my future husband with you? No way! It’s either you or siya ang aalis sa kompanyang ito!” Matigas ang pagkakasabi niya nito at dahil sa sobrang galit niya ay naapakan niya ng kanyang sapatos ang daliri ko.

“Araaayyy!” D***g ko ngunit hindi niya ito tinigilan.

“Kulang pa iyan sa ginawa mong pang-aahas. It’s not the only punishment you deserve, kerida.” Sa sobrang galit niya ay hinampas niya ako ng kanyang bag na dahilan para mapahiga ako sa sahig.

Panay ang iyak ko at wala man lang gustong lumapit mula sa labas. The door is locked at alam kong sinadya niya iyon.

“Ma’am, tama na po!” Panay ang aking iwas sa pagpalo niya ng kanyang bag sa akin hanggang sa maramdaman ko na lang na tumama sa aking pisngi ang chain nito at dahil matalim iyon ay agad akong nakadama ng pagdurugo mula doon.

Until mayroong pumasok at nakita ko na lang si Rafael na binitawan ang bag niya sa sahig at dali-daling sumugod.

“Georgina, stop doing this to her!” Agad niyang hinawakan ang asawa at inilayo sa akin.

“Hey, there you are. Hindi mo nakita kung gaano ko kagustong saktan iyang kabit mo. Let me show you the wrath of a tired fiancée na ng gusto lang ay mabigyan ng magandang kinabukasan ang magiging masaya sanang pamiya.” Ito ang sarkastikong wika ni Georgina saka aambahan ng sampal si Lucas ngunit hinawakan siya sa kamay ng huli.

“Don’t ever hurt my woman, again, Georgina,” pagbabanta ni Rafael.

“She’s your other woman. And she will always be!”

Tumayo na ako at agad kong kinuha ang bag ko sa table at aalis na sana nang sigawan ako ni Rafael.

“Don’t leave!” Galit niyang sigaw kaya’t napahinto ako sa paglalakad.

Ngunit punung puno na ng sakit ang damdamin at katawan ko kaya’t mas nanaisin ko na lang na umalis kaysa madagdagan pa ito. Idagdag pa ang labis na kahihiyan. Kaya naman nagpatuloy ako sa paglalakad.

“I said don’t leave!” Sigaw niya at napakalakas niyon dahilan para maramdaman ko ang matinding autoridad mula sa kanya.

Ngunit wala pa rin akong kibong naglakad palabas at ngayon ay duguan at puno ng luha ang mukha kong lumabas.

“Andrea, stay right there!” Sigaw niya pa ngunit patakbo ko nang tinungo ang elevator dahil ayaw kong makita pa ako ng mga mata ng mapanghusgang tao sa paligid.

Umiiyak akong pumindot ng elevator at nang bumukas ito ay agad akong pumasok. May dalawang tao doon na nakakita sa estado ko kaya’t yumuko na lang ako dahil ayaw ko na talagang makita ng kahit na sino ang aking katayuan ngayon.

“M-miss okay ka lang?” Tanong ng babae.

Tumango lang ako at ni ayaw kong magsalita.

“Are you sure?” she further asked.

Tumango lang ako ulit at nang bumukas na ang elevator ay patakbo akong lumabas doon. Ngunit dahil sa pananakit ng aking paa ay agad akong nadapa na dahilan para maputol ang takong ng sapatos ko. Maraming tao na ang nakatingin sa akin kaya naman sobra-sobrang kahihiyan na talaga ang nararamdaman ko sa mga oras na ito.

Ngunit kahit sobrang down na ng aking nararamdaman ay tinanggal ko ang sapatos ko at patakbong tinungo ang main door at umalis na sa building na ito.

Umiiyak akong naglalakad sa gilid ng kalsada bitbit ang sapatos ko. Hindi na nagdurugo ang aking pisngi ngunit mayroon pa itong sugat. Bagsak ang mga balikat kong naglalakad lang sa kawalan habang ako ay umiiyak pa rin.

Malapit na ako sa paradahan ng tricycle at masakit na rin ang mga paa ko sa paglalakad dahil wala man lang itong saplot.

Ngunit napahinto ako nang mayroong pamilyar na sasakyan ang tumigil sa tabi. Pinahid ko ang luha ko at tumingin sa ngayon ay patakbong lalaki na palapit na sa akin.

“I told you not to leave.” Hinawakan niya ang kamay ko at wala na akong lakas pa upang manlaban kaya’t nang hilahin niya na ako papasok sa kotse ay wala na akong nagawa.

Sumakay na rin siya ng kotse at saka siya nagmadaling nagmaneho nito.

“Saan mo ako dadalhin?” I asked.

“Pakakasalan na kita ngayon din,” seryoso niyang wika.