Kabanata 0004

CHAPTER 4

“Hindi pwedeng wala kayong magagawa!” sigaw ni Liz sa mga staff ng train station nang sabihin ng mga ito sa kanya na wala silang pwedeng gawin ngayon kun’di maghintay ng tawag.

“Ma’am, kumalma po kayo. Kasalanan niyo rin naman.”

“Mga bata pa ang mga anak ko. Unang beses nila sa Southshire. Hindi pwede ang sinasabi niyong uupo lang ako dito habang naghihintay ng tawag sa kabilang train station. Paano kung hindi sila mahanap?”

Problemadong napasapo siya ng mukha. Pareho lang ang isinagot sa kanya kaya bagsak ang balikat na lumabas siya ng opisina ng mga ito.

Isang oras na lang, makakarating na ang tren sa istasyon ng Southshire.

Kung anu-ano ang mga masasamang senaryo ang pumapasok sa kanyang utak. Ibang-iba ang Southshire City sa kinalakihan ng kambal.

Talamak ang krimen doon. Lalo na ang pagdukot sa mga bata para ibenta ang mga lamang-loob.

Sumalampak siya sa sahig ng pasilyo. Pagod na ang mga mata niya kakaiyak. Walang kahiya-hiyang humagulhol siya sa office staff. Kaya naman inis na inis na sa kanya ang babae dahil pinagsisigawan niya rin ang mga iyon.

Marahas siyang lumingon nang marinig ang ingay ng paparating na grupo. Tumalim agad ang tingin niya kay Wulfric. Ito ang may kasalanan kung bakit naiwan siya ng tren. Kung hindi ba naman kasi siya nito pinigil-pigilan, nakapasok na sana siya!

Nagtataka ang tingin nito habang papalapit sa kanya. Galit siyang tumayo at umigkas ang kanyang palad.

Singhapan ang mga kasamahan nito lalo na ang babaeng wala kanina.

“What’s your problem, Miss?” mataray na tanong ng babae.

“Kasalanan mo ‘to!” sigaw niya sa mukha ni Wulfric. Wala na nga itong ambag sa pagpapalaki sa anak nila, gumawa pa ng perwsiyo.

“You’re crossing the line, Miss.” Muli siyang itinulak ng babae at akmang sasampalin din siya nang saluhin ni Wulfric ang kamay nito.

Gulat ang babae. Sinubukan pa sanang magprotesta nang bigyan ito ng nakakaintimidang tingin ni Wulfric.

Parang tutang yumuko ang babae ngunit palihim pa rin siyang binibigyan ng matalim na tingin.

“Anong problema?” tanong nito sa kanya.

“Ikaw ang problema. Kasalanan mo kung bakit naiwan ako ng tren.”

“Hindi mo dapat isinisisi ang pagiging pabaya mo sa iba, Miss. Lumabas ka pa kahit alam mong aalis na ang tren.”

Kumuyom ang kanyang kamao. Nangangating manampal na naman.

“I don’t understand why you are throwing tantrums when you can ride another train?”

Ngali-ngali niyang isigaw sa mukha nito na hindi iyon ang problema. Subalit, pinigilan niya ang sarili dahil sa kagaspangan ng ugaling ipinapakita nito sa kanya, hindi nito deserve makilala ang kambal. Baka nga, hindi rin nito tanggapin.

Puno ng frustration na tinalikuran niya ito. Naiiyak siya sa iritasyon.

She went back to her position and waited for the call.

Dalawang oras siyang matiyagang naghihintay kahit pa hindi siya mapakali. Pudpod na ang swelas ng kanyang sapatos sa pagpapabalik-balik niya sa customer service.

“Ano? Bakit hindi niyo nahanap?!” bulyaw niya na naman sa mga ito nang sabihin na wala raw mga batang nakita ang security roon katulad ng inilarawan niya.

“NICK, how about dinner at my place?”

Inagaw ni Wulfric ang braso nang pumulupot ang mga kamay ni Idella. Dinikit pa ang mala-papayang dibd ib sa roon at ikiniskis.

“I have a meeting.”

“You just came from Louisiana. Come on, take a break in my place. You’ll be relaxed, I promise.”

Muli niyang inilayo ang kamay nang akmang yayakap na naman ito. Maangas siyang pumamaywang at kumunot ang noo habang nakatingin sa babae.

“Let’s get this straight, Idella. I don’t have any interest in banging you. You’re not my type!”

Umawang ang bibig ng babae at namasa ang mga mata.

But he doesn’t care less. Ang mga katulad nito ay kailangan diretsuhin ng harapan dahil kung hindi ay masasanay at siya pa ang mape-perwisyo.

“W-What?”

Idella was a beauty, he admits. But the woman cannot pull out his sex drive—just like other women who tried to seduce the f uck out of him.

Hindi nabubuhay ang libido niya simula nang gabing iyon!

“You heard me. Now, get out of my sight. I’m starting to get irritated.”

Nakaiwas agad siya nang akmang sasampalin siya nito.

Nanginig ang mga labi nito nang nang-iintimidang humakbang siya palapit. “Try that again and I’ll cut your hands.”

Hindi ito nakasagot kaya tinalikuran niya na.

“I’m not your type, huh!” The woman shouted mockingly. “Or is it you’re a gay?”

She’s not the first woman who told him that. Dahil lang sa hindi magawang buhayin ng mga ito ang kanyang libido, ay sinasagi ang ego niya.

Wulfric tried.

Ngunit sa tuwing sinusubukan niyang magpakita ng motibo pabalik, palagi niya lang naikukumpara sa babaeng iyon. Hanggang sa mawalan siya ng gana at uuwi na lang o kaya ay isusubsob ang sarili sa trabaho.

The woman gave her a d amn unforgettable night. Ilang araw siyang hindi pinatulog ng mukha nito habang gumagalaw siya sa ibabaw,

Those lustful lips, innocent eyes while making small groans…

“D amn it!” malutong niyang mura habang mabibigat ang paghingang pinapakawalan.

Isinahod niya ang mukha sa dusta ng shower, ang mga kamay ay humahagod sa kanyang p agkalalaki.

In his mind, the woman’s black hair getting messy in his bed, the black cat eyes…the natural red kissable lips…

“Liz!” Umawang ang kanyang bibig. Pumalo ang isang kamay sa pader na gawa sa tiles. Patuloy ang pagbaba-taas ng kanyang kamay.

“Elizabeth. F uck. Ah. Shit!”

Loads of c um spill on the floor together with dripping water from the shower.

Ibinalot niya ang ibabang bahagi ng katawan ng twalya bago siya lumabas ng banyo.

Kusang tumigil ang kanyang mga paa sa harap ng salamin. Bumaba ang kanyang tingin sa kanyang tagiliran papunta sa likod ng kanyang baywang.

The inks painted on his skin managed to hide the scars, but they will never erase the wounds inflicted on him. Years and still lingering in his mind. The begging shouts and cries in pain…he will never forgive!

“Hello, Sir. Mr. Wolkzbin is waiting for you in his office,” salubong sa kanya ng sekretarya ng may-ari ng Southshire Train Station.

Dinukot niya ang cellphone sa bulsa at tinanguan ito. Sinenyasan niyang sasagutin niya muna ang tawag nang makita kung sino ang tumatawag.

“What is it?”

Ang sekretaryo niya ang nasa kabilang linya. “Sir, Mr. Bently’s assistant called. He wants to talk to you about something personal. Should I insert him with your Friday meetings?”

“What’s the problem? Is the money sent to the hospital not enough?"

“I made sure the old Bently’s treatments were continuous. Walang binanggit si Mr. Eldridge kung ano ang gusto niyang pag-usapan. He insisted that he wants to talk to you privately.”

Binigyan niya ng instruksyon ang sekretaryo na sa pananghalian niya lamang pwedeng kausapin si Mr. Eldridge.

Wulfric was about to walk back when he caught a pair of gray eyes of twins.

Ilang sandali silang nagkakatitigan ng kambal na lalaki bago nagbawi ito ng tingin. Gumuhit sa mukha nito ang rekognasyon at tiningnan ang kakambal na kahawak-kamay.

“He is our daddy!” they said in unison.

Naistatwa siya nang mabilis na tumakbo ang dalawa at yumakap sa kanyang mga binti.

Labas ang gilagid na ngiting-ngiti ang batang babae. Nagningning ang mga mata nito nang tumingala sa kanya.

“Daddy, we found you!”