Chapter 5: Ang Pagkikita sa Paliparan

NANGUNOT ang noo ni Caroline nang mabasa ang pangalang nakarehistro sa telepono na dahilan ng pagva-vibrate niyon. Sa mahabang panahon, hindi na pumasok sa isip niya na isang araw may isa sa mga taong bahagi ng buhay niya ang magpaparamdam pa sa kaniya.

“All right, may phone call akong dapat na sagutin. I will give you time to study the 8 Earth History. Magkakaroon tayo ng recitation after this call. Are we clear?”

“Yes, Ma’am.”

In-off niya ang camera ng laptop at nag-mute ng speaker. Bago dinampot ang cellphone na muli na namang nag-vibrate matapos nang ilang segundong pananahimik.

“H-hello?” nag-aalangan niyang tanong.

“C-Carol, si— si Tita Bridgitte mo ito.”

“Napatawag po kayo?” may kaba nang pag-uusisa niya. Garalgal kasi ang boses ng nasa kabilang linya at halatang nagpipigil na lang na umiyak

“A-ang papa mo. Your father Carlo is dying, hija. And he’s looking for you.”

“Po? A-ano pong nangyari kay Papa? ‘Asaan siya, Tita?”

“We are in the hospital. Please visit your father. He really wanted to see you.”

“P-pero…” Nasa Quezon City ang mga ito. May trabaho siya at nasa Cebu siya. “Wala po ako sa Cavite.”

“Nakikiusap ako sa iyo, Caroline. Alam kong may tampo ka sa papa mo. Pero kasalanan ko iyon, okay! Ako ang may ayaw na itira ka niya sa bahay namin. Hindi kita matanggap. Iyon ang dahilan. But he needs you now. Kung ikaw lang ang paraan para mabuhay pa siya nang matagal, nakikiusap ako. I love Carlo so much. Ayokong mawala ang papa mo!”

Mariin siyang napapikit. Matagal na niyang inalis sa puso niya ang galit. Mahal niya ang mga magulang kahit pa ni minsan, hindi niya naramdaman ang pagmamahal nila bilang magulang. Kahit pa nang dahil sa kanila kaya natuto siyang mamuhay mag-isa.

“Just tell me when, Caroline. I will buy you a ticket, makarating ka lang dito. Please, huwag mong tikisin ang papa mo. He really needs you right now.”

“A-aayusin ko lang po ang maiiwan ko rito, Tita. Online class naman ang pagtuturo ko, kaya wala naman sigurong magiging problema.”

“That's good to hear, hija. I will wait for you. Basta, tawagan mo ako para maipasundo kita kung saan ka man manggagaling, all right. Thank you and I'm sorry for everything."

“S-sige po, Tita." Mariin siyang napapikit at malalim na huminga.

Bakit kailangang may mangyari pang hindi maganda bago siya matutunang tanggapin ng mga taong dapa ay bahagi ng buhay niya?

“Sigurado ka ba, sissay? Hindi mo naman siguro kailangang magtagal doon, `di ba? Puwedeng iwan mo sa akin ang kambal,” suhestiyon ng kaibigang si Edlyn matapos nitong sumugod sa apartment niya nang malamang nag-file siya ng leave of absence sa school na pareho nilang pinagtuturuan. 

Mabuti na lamang at patapos na ang first quarter ng school year at naiayos na niya ang exams ng mga estudyante niya.

“Hindi ko sigurado kung gaano ako katagal doon, sissay. At kung tatagal nga ako nang higit sa ilang araw, hindi ko kakayaning hindi ko kasama ang kambal.”

“Pero babalik ka naman, `di ba?”

Mula sa pagliligpit ng mga damit, inilipat niya ang tingin sa kaibigan. “Depende sa magiging sitwasyon, sissay.”

“Ano ba `yan! Sa tono ng pananalita mo parang magpo-for good ka na sa Luzon. Baka naman balak mong hanapin ang ama ng mga inaanak ko?”

Sinimangutan niya ito. “Hindi ko nga matandaan ang hitsura ng unggoy na `yon. Sige nga, paano ko hahanapin ang taong hindi ko naman kilala o namumukhaan?”

“Sa bagay. Pero hindi! Hindi mo siya namukhaan, pero ikaw, siguro naman nakilala ka niya!”

“Sa tagal na ng taon na lumipas, sa tingin mo matatandaan pa ako no'n? Ei, na-f*ck and go nga lang ako ng unggoy na `yon,” aniya at inirapan ito.

Bahagyang umangat ang pang-upo ng kaibigan niya sa kinauupuan at muling naupo na may kasamang pagdadabog ng mga kamay sa kandungan nito. “Kainis naman! Wala ka ba talagang maalala sa hitsura niya?" pangungulit nito at mukhang hindi talaga matanggap na malabong may makilalang ama ang mga anak niya.

Saglit siyang natigil sa pagtutupi ng damit at nangunot ang noo sa pag-iisip. Naaalala niyang hinaplos niya ang pisngi ng lalaking nakaniig ng gabing iyong. Eskwalado ang mukha, masarap humalik ang mga labi nitong may tamang nipis. At sa tuwing tinititigan niya si Charlotte, para niyang nakikita ang mga matang malamig kung tumitig noong pinaliliguan siya ng lalaking iyon. Pero kapag si Clover naman ang tumititig sa kaniya, para din niyang nakikita ang malamlam na mga mata ng estrangherong iyon habang inaangkin siya.

“Hindi ko alam kung sapat iyong natatandaan ko para makilala siya. At–” saglit siyang nagdalawang isip bago muling nagsalit. “At kung sakali man. Sakali mang makilala ko siya, sa tingin mo maniniwala siya? Kikilalanin kaya niya ang anak namin? Kasi kung hindi rin lang, sissay, hindi bale na lang. Ayokong masaktan ang mga anak ko dahil nalaman nilang ayaw sa kanila ng ama nila. Baka mamaya isipin lang noon na naghahanap lang ako ng amang aako sa mga anak ko.”

Napanguso si Edlyn at tumango-tango. “Sa bagay, marami namang nanliligaw sa iyo na tanggap ang kambal. Pili ka na lang sa kanila,” birong suhestiyon nito na may halo ring katotohanan.

Maraming nagkakainteres sa kaniya. Mapa-co-teachers nila, o single parent ng students niya. Mayroon nga ring pamilyadong lihim na nagpapalipad-hangin sa kaniya. Pero hindi siya desperada na magkaroon ng lalaking makakasama sa pagpapalaki sa mga anak niya. Kaya niyang buhayin ang kambal nang siya lang, at nasa huwisyo pa ang isip niya para kumuha ng batong ipupukpok sa sarili.

“Pahibaw-a lang ko matag karon ug unya, sissay, ha? Unsa man ang imong plano sa umaabot, aron ako makasunod. Nahibal-an namon nga adunay mga tawo usab nga interesado sa akong lami.”  (Balitaan mo lang ako paminsan-minsan, sissay, huh? Kung ano ang magiging plano mo in the future, para makasunod ako. Malay natin nandoon lang din pala ang magkakainteres sa yumminess ko.”)

Natatawang tinanguan niya ang kaibigan.

Inihatid sila ni Edlyn sa airport. Naipaliwanag na rin niya sa kambal kung saan sila pupunta at sino ang dadalawin nila kaya naman tuwang-tuwa ang dalawa, lalo na nang malamang may lolo pa sila. 10:45 am ang flight nila, at 12:20 noon ay nasa NAIA na sila.

Natawagan na niya ang asawa ng papa niya na si Tita Bridgette. Nagpadala na raw ito ng magsusundo sa kanila at baka naipit lang sa traffic. Naghintay na lamang sila sa waiting area sa loob ng NAIA terminal 3. Clover is busy with her mini book about astronaut, habang si Lottie sayaw nang sayaw sa harapan nila.

Nakaramdam ng tawag ng kalikasan si Caroline. Malapit lang naman ang toilet sa kinaroroonan nila kaya iniwan muna niya ang kambal at mahigpit na binilinan na huwag sasama kahit na kanino at huwag na huwag aalis. Mabilis ang mga hakbang na binaybay ni Caroline ang pasilyo papasok sa toilet area.

She was busy digging her bag to look for a tissue paper, nang bigla na lang tumama ang kaliwang balikat niya sa matigas na bagay. Nang mag-angat siya ng mukha, malamig na mga mata ang saglit na tumingin sa kaniya bago naglakad palayo ang lalaking nakabangga.

Hindi man lang humingi ng sorry! Inirapan niya ang likod ng papalayong bulto bago nagtuloy-tuloy sa pagpasok sa comfort room.

Clover closed her mini-book and watch over Charlotte na naglalaro na ng piko nang mag-isa sa tiles na sahig. Napansin na lang niya ang paghinto nito at ang paglapit sa isang batang lalaki na nakaupo rin hindi kalayuan sa kinauupuan nila at mukhang may hinihintay.

“Naghihintay ka rin ta mimi mo?” tanong ni Charlotte dito. Nilingon siya nito pero iling lang ang isinagot.

“Hmm, maybe your dida?” Hindi ito sumagot at hindi rin tumingin kaya naupo na lamang si Lottie sa tabi nito. “Nag-wiwi mimi ko,” aniya na itinuro ang bukana ng pasilyong papasok sa toilet area. “Tover!” tawag naman nito sa kakambal na masama na ang tingin dito habang papalapit.

“You really don’t listen, Lottie!” singhal ni Clover sa kapatid.

“Indi naman ato umalit, Tover. Umupo lang ato tito, oh.”

“Are you twins?” matapos magmasid ng batang lalaki ay usisa nito sa dalawa. Nagpasalit-salit ang maganda nitong mga mata sa batang babaeng nakatayo sa harapan ng batang babaeng nakaupo naman sa tabi nito.

“Obviously, yes. Hindi ba kami kamukha?”

“Ah, you are identical naman, iyong buhok lang tapos mas mataba siya sa  ‘yo,” anito na itinuro si Charlotte, sunod si Clover.

“Yes, and the way we talk.”

“Yeah, she’s bulol and—”

“I’m not buyoy!” singhal ni Lottie na akmang hahampasin ng kamay ang batang lalaki, pero hindi naman nito itinuloy.

“You are, but it’s okay. You will learn eventually.”

“She doesn't want to be called bulol.”

“Oh, I'm sorry.”

“Bullet, let’s go.”

Sabay na napatingala ang tatlong paslit sa lalaking lumapit. Tumayo ang batang lalaki at lumapit dito.

“Can we wait for their mom so they will be safe, Papa?”

Nilingon ng lalaki ang kambal na nakatitig din dito. Nagtagal ang tingin nito sa dalawa bago nagtanong, “Where is your mom?”

Tikom ang bibig ni Clover, habang nakabuka naman ang mga labi ni Charlotte, nagdadalawang isip kung sasagot. “Nata yoyet (nasa toilet) po,” hindi nakapagpigil na sagot ng huli. Nilingon ito ni Clover at sinamaan ng tingin.

Tumango ang lalaki. Nilingon nito ang gawi ng hallway papuntang toilet, bago sinilip ang wristwatch. “I’m in a hurry, Bullet, but…” tinawag nito ang atensiyon ng isa sa mga tauhan na nasa paligid lang. “I will leave Lucas here to  accompany you two until your mom came back, all right?”

“Thank you, Sir,” ‘saka lang nagsalita si Clover na hindi maalis ang tingin sa lalaki.

"Wait for your mom here. Lucas, don't leave them until their mom comes back, understand?"

“Yes, master.”

Tumango lang ang lalaki. Binalingan ulit ang kambal bago tumalikod at naglakad.

“Bye, Buyet!”

Nilingon ni Bullet ang dalawa at kumaway. “Bye!” paalam nito ‘saka patakbong humabol sa lalaki.

Ilang sandali lang din nang dumating si Caroline. Nakahinga ito nang maluwag pagkakita sa lugar na pinag-iwanan sa dalawa. Kinabahan ito dahil medyo nagtagal ito sa haba ng pila.

“Let’s go, twins. Nasa labas na ang sundo natin.”

“You know, Mimi, we met a new fyend!”

Natigil si Caroline sa pagkuha sa mga gamit nila sa sinabi ni Lottie at kunot ang noong sinulyapan si Clover.

“Did you talk to strangers?”

“Sorry, Mima. He’s a kid too, waiting for his dad. They are nice naman po.Gibilin sa iyang papa ang usa niya, siguro, usa ka bodyguard aron mangita kanamo,” tugon ni Clover ‘saka itinuro ang lalaking nakatayo sa ‘di kalayuan. (Iniwan ng papa niya ang, siguro, isa sa mga bodyguard para bantayan kami.)

Nilingon iyon ni Caroline at nakita ang lalaking pormal na pormal sa suot nitong itim na slacks at itim ding button down polo. Hindi niya iyon napansin kanina dahil nakatayo lang naman iyon doon.

Bumalik ang tingin niya sa mga anak at muling dumako sa lalaki. Tinanguan niya ito bilang pasasalamat bago inaya na ang dalawa palabas ng airport.