Chapter 4: Emotional Outburst

“Mimi!”

Nilingon ni Caroline ang nagmamay-ari ng matinis na boses, at napangiti nang makita ang kambal niyang anak. Si Lottie, ang bunso niya ang tumawag sa kaniya. Napangiti siya pagkakita sa nakabusangot nitong mukha. Pinatay niya ang screen ng laptop at iniurong ang ergonomical chair para harapin ang mga anak.

Agad na yumapos ang mabilog na mga braso ni Lottie sa batok niya at kumandong sa mga hita niya. “Mimi, iaaway ako ni Tover,” pagsusumbong nito na ang tinutukoy ay ang kakambal nitong si Clover.

“And what Clover did to you?” tanong niya rito habang nakatingin sa panganay, na seryoso lang na naupo sa gilid ng kama niya, paharap sa kaniya.

“Nitatabi niya, buyoy yaw ako. I’m not buyoy, mimi, yayt?”

Matamis niyang nginitian ang anak habang pinapasadahan niya ng mga daliri ang mala-Goldilocks nitong buhok. “Natural lang ang pagiging bulol, baby. As you grow up, you will learn to speak properly. Right, Clover?” Baling niya sa anak na may tuwid na tuwid naman at maayos na nakataling buhok.

Tumango ito at inilapat ang maliliit nitong kamay sa magkabilang gilid ng kamang kinauupuan nito. “Sorry, Mima. I just teased Lottie because she mess my drawing.”

“Ginawa mo iyon, baby?”

Umusli ang kulay rosas nitong mga labi bago marahang tumango.

“And do you think it was good?”

Umiling ito.

“At ano ang dapat gawin?”

Tumingala ito sa kaniya at gusto niyang matawa dahil nagpapaawa na ang bilugan nitong mga mata. Pinigilan lang niya ang sarili upang ipaalam dito na seryoso siya at dapat alam nito ang kailangang gawin kapag nakagagawa ng kasalanan.

Nilingon nito ang nakatatandang kakambal, saglit na nakipagtitigan dito bago bumaba at lumapit dito. “Torry, Tover. Peate (peace) na tayo.” Yumakap ito kay Clover, pagkaraa’y humalik sa pisngi.

Hindi naman nagmatigas ang panganay na kambal, tumango ito at hinalikan din ang kapatid sa pisngi.

“At dahil bati na si Lottie at Clover, gagawa si Mommy ng?”

“Fench fies!” sagot ni Lottie na nagtaas pa ng dalawang braso.

“Burger!” sagot ni Clover.

It was Sunday, their cheat day for eating such foods. Iginiya niya ang kambal palabas ng silid niya. “Fix your toys, kids.”

“Yes, Mimi!”

Hinayaan niya ang mga anak na magligpit ng kalat sa sala. Tinungo niya ang kusina para gawan ang mga ito ng snacks.

Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang nangyari ang bangungot sa buhay niya. Parang kailan lang nang isilang niya ang kambal. Iyong anim na taong lumipas, parang kahapon lang.

Six months ang tiyan niya nang mangyari ang pang-e-eskandalo ng babaeng sumira sa buhay niya. At tulad ng inaasahan niya, naipaliwanag niya ang tungkol sa hindi natuloy na kasal niya kay Jordan, ngunit hindi ang pagbubuntis niya nang walang maipakilala kung sino ang ama.

Hindi naman siya tinanggal. Kusa na lang siyang nag-resign para umiwas sa panghuhusga. Hindi bali nang siya ang kutyain, pero hindi niya maaatim na pati ang mga inosenteng anghel sa sinapupunan niya ay idamay ng mga taong may makikitid na utak.

Nagpakalayo-layo siya. Mabuti na lang at may ipon siya. Hindi niya iyon nagalaw dahil ang usapan nila noon ni Jordan, ito ang gagastos sa kasal, at ang ipon niya, ilalaan nila para sa unang magiging anak nila.

Nangyari naman, hindi nga lang tulad ng mga plinano nila, dahil hindi na kasama sa buhay niya ang dating kasintahan.

Iniwan niya sa Cavite ang mapapait na alaala, at dala-dala ang bunga na bumago sa buhay niya. Sa Cebu siya napadpad at doon na rin niya iniluwal ang kambal. Wala siyang ibang katuwang, pero naging mabuti pa rin ang Diyos dahil binigyan siya ng mga bagong kaibigang hindi siya huhusgahan, at naging katu-katulong niya sa pag-aalaga sa mga anak.

Nakapasok siya sa isa ring private school. Hindi nga lang tulad sa Cavite na nursery ang ginagabayan niya, ngayon ay mga high school na. Mahirap ang naging adjustment, pero nagawa naman niya.

At nang magka-pandemic, naging online class ang learning system nila. Nasa bahay na lang kaya naging hands on mommy rin siya.

Six years and a half, at ilang buwan na lang mag-aanim na taon na ang kambal niya.

“Do you have a problem, Mima?” Isang araw ay tanong ni Clover na ipinagtaka niya.

“Yes. Why, baby?”

“You look struggling there, Mima,” aniya na inginuso ang lesson na inaaral niya upang ituro sa mga estudyante para sa linggong ito.

Mula sa pagkakatingin sa panganay na kambal, lumipat ang tingin niya sa librong binabasa. “Hmm, nagpa-practice lang si mima kung paano i-explain sa students itong i-le-lesson, anak.”

“Can I have a look, Mima?” Clover’s innocent round eyes begged Caroline.

Nakangiting tumango siya at iniusog ang librong binabasa palapit sa anak. Umayos ito ng tayo at umupo sa tabi niya ‘saka nag-umpisang magbasa. Magiliw niyang pinagmasdan ang likod nito. Clover and Charlotte are identical twins. Same round brown eyes, pointed nose, narrow lips. Mas chubby cheeks nga lang ang bunso, kulot din ang kulay mais nitong buhok, samantalang tuwid na tuwid naman ang sa panganay.

Isa rin sa kaibahan ng dalawa, si Clover, mahilig magbasa at mag-drawing. She learned how to read and draw when she was two, at matatas na ring magsalita at that age, pero ito ang mas tahimik at mas reserved. Charlotte loves to play. She loves anything that involves physical activities, at napakadaldal nito kahit pa baluktot ang dila.

Naalala pa nga niya ang sabi ng nagpaanak sa kaniya, mukhang magiging eskandalosa si Clover paglaki dahil grabe ang atungal nito nang lumabas sa kaniya, samantalang si Charlotte, lumabas nang tahimik. Inakala pa ngang wala na itong buhay dahil bukod sa sobrang liit nito nang lumabas sa kaniya, kaya nga Charlotte ang ipinangalan niya rito dahil sa liit nito, hindi rin ito agad umiyak. Kaya napilitan na ang midwife niya na tapikin nang malakas ang puwitan nito, tapos ingit lang ang ginawa. Sa mga sapantahang iyon noon, walang tumama, dahil taliwas ang mga sinabi nito sa naging ugali ng kambal habang lumalaki.

“You see, Mima? The difference between astronomer and astrologer is; ang astronomer po inaaral po nila ang mga position, galaw at  katangian ng mga nasa kalawakan. Tulad po ng stars, solar system, and galaxies. Si astrologer naman po, inaaral po nila iyong movements and relative position po ng celestial bodies, tapos ini-interpret po nila kung paano iyon makakaapekto sa mga tao at sa mundo. Sila po iyong nag-create ng zodiac signs, and horoscopes…”

Napanganga na lang si Caroline sa mga sinasabi ng anak. Hindi niya akalain na ganoon na kalawak ang nalalaman nito dahil sa pagbabasa. Hindi niya pinipilit ang mga anak sa kung ano ang gusto niya, kundi, hinahayaan niya ang kambal na alamin kung ano ang gusto para sa sarili. Nandito lang siya para i-guide, alagaan at mahalin ang mga anak.

“Gusto mo na bang mag-school, anak?” tanong niya rito. Saglit lang siyang nilingon nito bago ibinalik ulit sa libro niya ang atensiyon.

“Masaya po ba sa school, Mima?”

Nangunot ang noo niya at bahagyang nag-isip. “Of course, sweety. You will meet new friends in school, and you will learn a lot.”

“But schools are noisy, Mima. I saw it in a movie.”

“Well, schools are noisy if there are no classes, like break time. But during classes, all classrooms are silent.”

“I don’t like noises, Mima. Achaka po, they might bully me.”

“And why would they bully you?”

“Because I don’t have a father? In a movie, I saw kids bullying one of the students just because she doesn’t have a mommy. I have mima, but I don’t have dida.”

Napanganga si Caroline. Ramdam niya ang pagguhit ng sakit sa dibdib sa sinabi ng anak. Clover may sounds like it was just normal and okay, but the fact that her eldest daughter knew what she was lacking…

May tumulong butil ng luha sa mga mata niya na mabilis niyang pinunasan. Niyakap niya ang anak mula sa likuran nito at masuyong hinalik-halikan ang ulo nito.

“Mima is always here for you. Poprotektahan kita sa lahat ng mambu-bully sa iyo.” This is what she was afraid of. Clover is a smart, nearly to a genius kid, observant din ito kaya mas madali nitong naiintindihan ang mga bagay-bagay. And she’s afraid knowing that despite of her ability, Clover prefers to be alone, far from the judgment of people. Mukhang iyon pa yata ang namana sa kaniya ng panganay na kambal

At hindi na niya napigilan ang emosyon. She doesn’t want to be weak in front of her daughter, but she was eaten up by her emotion. Mahigpit niyang niyapos ang anak at isinubsob ang mukha sa ulo nito at doon tahimik na umiyak.

“I’m sorry, anak. I’m really sorry kung wala akong maipakilalang dida sa inyo ni Charlotte.” Bumuntonghininga siya nang malalim para mapakalma ang sarili. Umalis siya sa pagkakasubsob sa ulo nito at saka pinunasan ang mga luha. “Palagi n’yo lang tatandaan na kahit wala ang dida ninyo, nandito lang palagi si mima, ha?”

Humarap sa kaniya si Clover na luhaan na rin ang mga mata, para na naman tuloy may kumurot sa puso niya na nagpakawala ulit sa mga  luha niya. Tumango sa kaniya ang anak saka siya nito niyapos sa batok at sumubsob sa balikat niya.

“I wanted to be strong like you, Mima. Maybe I can ignore the bullies.”

Hinagod-hagod niya ang likod ng anak, at hinalik-halikan ang sentido nito. “You are strong, independent, little woman, sweety.”

Kinalma ulit niya ang sarili at hinintay na humupa rin sa tahimik na pag-iyak ng anak. Nang maramdamang tumahan na rin ito, inilayo niya ito sa balikat at pinunasan ang namamasang mukha.

“Let’s sleep na? Baka magising si Lottie, wala tayo sa tabi niya,” aya niya rito na tinanguan ng paslit.

Inayos lang niya ang mga gamit na nasa center table bago kinarga ang anak at idinaan muna sa lababo para hugasan ang mukha nito. Pagsampa niya kay Clover sa kama, kusa itong lumuhod at tahimik na nagdasal. Hinintay niyang matapos ito bago siya dumako sa kabilang side para halikan ang bunso, at bumalik sa side nito para ito naman ang halikan.

“Mima, can you sleep with us tonight?”

Matamis niya itong nginitian at tinanguan. Bumangon ulit ito at hinayaan siyang makasampa sa kama at makahiga sa gitna.

“Good night, sweety.”

“Good night, Mima.”