Ang reaksyon ng mga manonood ay taliwas sa reaksyon ng mga hurado habang nakatingin na para bang nabighani sa disenyo.Nang makita niya ang reaksyon ng mga taong nanunuod at ng mga hurado dahil sa disenyo, napangiti tuloy ng malaki si Yvonne. 'Mukhang napukaw ng disenyong to ang atensyon ng lahat. Tignan mo na lang ang mga tao dito! Lahat sila'y nakanganga habang nakatingin dito!' Si Karen, na nakaupo kasama ng iba pang manunuod, ay natuwa rin nang marinig niya ang mga papuri na ibinigay ng mga manonood. Nagkatinginan sila Karen at Yvonne, pagkatapos ay tinignan niya si Madeline na nakaupo sa lugar ng mga kalahok. Parehong natuwa sila Yvonne at Karen nang makitang nagulat si Madeline. ‘Hmph, hindi mo inasahan na mangyayari to ano, tama ba, Madeline?‘Sa akin na ang gawa mo!’“Ika-anim na designer, sigurado ka ba na ito ang disenyong ipinasa mo para sa kompetisyon na ito?” tanong ni Mr. Lewinski, na dati nang nakilala at sinamahan ni Yvonne sa isang charity banquet. Napa
???Nang marinig niya ang mga sinabi ng mga hurado, mas lumala ang ekspresyon ni Yvonne. Tinitigan niya ang disenyo na nakapaskil sa malaking screen, at hindi makapaniwala. hindi siya kumibi sa loob ng ilang segundo.‘Ito… Ito ay gawa ng isang sikat na jewelry designer? ‘Paano nauwi ang lahat ng to sa ganito?‘Buwisit!‘Malamang ay ginaya ni Madeline ang gawa ng designer na yun, at plinano niyang gamitin ito sa contest!‘Hindi ba ibigsabihin nito ay naging panakipbutas siya ni Madeline?’Iyon ang mga gumugulo sa isipan ni Yvonne sa mga oras na yun. Sa inis, tinitigan niya ng masama si Madeline. Nakaupo lang ng tahimik at elegante si Madeline sa ilalim ng mga ilaw. Hindi man lang natitinag ang mukha nito. Hindi mapigilan ni Madeline na mapaarko ang kanyang mapulang, magagandang labi hanggang sa nakangiti na siya nang makita niya na nanlilisik na nakatingin si Yvonne sa kanya hang nagkakaskasan ang mga ngipin nito. “Yvonne, ang kapal ng mukha mong sabihin na produkto n
’Ano?!’Hindi inaasahan ni Karen na tatawagin siyang hangal ni Madeline sa ganitong okasyon. Kahit na ang estado niya ay hindi katulad ng dati, alam halos lahat ng tao sa Glendale na asawa ni Jeremy si Madeline. At kaya, alam din nila na ang tinutukoy ni Madeline na mother-in-law ay walang iba kung hindi si Karen!Kagaad na nagkagulo ang lahat nang biglang nagusapo ang lahat ng mga manonood. Nakaupo si Jeremy sa malayo. Pero makikita ang malayelo niyang ekspresyon kahit hindi siya nagsasalita. Sila eloise at Sean anamn, na nakaupo sa harapan ni Karen, ay lumingon. “Karen, may ginawa ka nanaman ba para saktan ang anak ko? Ano ang mga kalokohan na pinagsasasabi ng pamangkin mo?!” Tanong ni Eloise. Dahil sa sinabi ni Eloise, napagtanto tuloy ng lahat na si Karen ang hangal na mother-in-law na tinutukoy ni Madeline. dahil sa maraming taong nakatingin ng may pagdududa sa kanya, kaagda na tumayo si Karen. “Madeline, ano ba yang mga pinagsasasabi mo sa sitwasyon na to? Gusto ko p
”Kaya naman pala nalugi ang negosyo ni Young Master Whitman. Dahil siguro sa may ganyan siyang nanay!”“Pero, merong maabilidad na asawa si Young Master Whitman. Sigurado ako na magiging madali para sa kanila na magsimula muli.”Nang marinig ang mga komento ng mga tao sa paligid, Binitbit ni Karen ang kanyang pitaka at mabilis na nilisan ang lugar sa sobrang hiya. Wala na siyang pagpipilian kung hindi ang tumakas sa lugar na yun para hindi na siya mapahiya pa. “Security, pakisamahan palabas ang walang kwentang tao na to. Ipagpatuloy na natin ang kontest.” Tinitigan ng masama ng mga hurado si Yvonne. Itinikom ni Yvonne ang magkabilang palad niya, at hindi kuntento sa sa nangyari. “Huwag niyo kong hawakan. Kaya kong lumabas ng mag-isa!”Nagdabog siya at pinagtulakan ang mga security sa tabi. Nilisan lang niya ang lugar pagkatapos niyang titigan ng masama si Madeline. Ibinaba ni Jeremy ang kanyang tingin sa mga kamay ni Madeline. “Linnie, bakit hindi mo sinabi sa akin na ma
’Maghihiwalay na ng landas?’Ang pamilyar na salitang yun ay parang isang nagyeyelong sibat na tumusok sa puso ni Jeremy. Naalala niya ang masklap na araw na yun tatlong taon na ang nakakalipas. Nawala ang kanyang paningin at pumunta sa kasal nila ni Meredith.At sa sandaling yun, may malubha siyang sakit at nasa bingit na ng kamatayan.Subalit, inipon niya ang lahat ng nalalabi niyang lakas para suportahan ang kanyang sarili at sinabi kay Jeremy, “Jeremy, maraming salamat at dumating ka sa buhay ko. Salamat sa lahat ng magagandang alaala na ibinigay mo sa akin noon. Pero, ibinabalik ko na sayo ang lahat, pati na ang aking abo. Simula sa araw na to. wala na tayong pananagutan sa isa’t isa. Sana ay hindi na tayo muling magkita sa susunod nating buhay…”Ngayon, sinabi na niya ang kaparehong kataga na sinabi sa kanya ni Jeremy noon. Nakaramdam si Jeremy ng kirot sa kanyang puso. Itinuon ni Jeremy ang kanyang titig sa magandang mukha ni Madeline, habang walang masabi. ‘Linnie,
Kaagad na sinunggaban ni Madeline ang pagkakataon na itulak si Jeremy palayo at dagdag pa niya ng malamig ang kanyang tono, “Wala akong maalala bago nangyari ang aksidente, at wala akong balak na maalala ang mga bagay na yun. Ngayon, ang meron lang ako ay galit para sayo, naiintindihan mo ba? Huwag mo na akong hanapin. Ayoko nang makita ka pang muli.”Malamig ang kanyang mga mata habang walang awang lumingon paalis. “Umalis na tayo, Felipe.”“Sige.” Nagpakamaginoo si Felipe at pinagbuksan ng pinto si Madeline. Bago pumasok ng kotse, sinilip ni Felipe si Jeremy na nanatiling tahimik sa gitna ng malakas na ihip ng hangin. Nagningning ang mga mata ni Felipe na para bang nanalo na siya sa wakas. Boom!Lumapag ang unang bagyo sa unang gabi ng tag-init. Nagsipagtakbuhan ang lahat ng mga taong walang payong para hindi maabutan ng ulan, bukod kay Jeremy na ang kaluluwa ay iniwan na ang kanyang katawan. Nakatayo parin siya sa gitna ng ulan. Nabasa ang kanyang mga mata habang nababasa
"Linnie! Linnie!"Sa gitna ng kaguluhan, may narinig si Madeline na nag-aalalang tumatawag sa kanya. Sinubukan niyang imulat ang kanyang mga mata ngunit hindi niya magawa. Pagkatapos niyang mawalan ng malay, nagsimula nang managinip si Madeline. Sa isang lugar na nababalot ng niyebe, nanaginip siya na nalulunod isya sa isang nagyeyelong ilog. Hindi siya makalangoy at nagpupumilit na makaahon. Nandoon si Jeremy, nakatayo sa may dulo ng ilog. Matikas at marangal na nakatayo si Jeremy doon. May ignoranteng ngiti na nakapaskil sa napakakisig na mukha nito. Sumigaw si Madeline, “Tulungan mo ko, Jeremy!”Hindi gumalaw si Jeremy at tinignan pa siya ng masama nito. Unti-unting nawala ang pag-asa ni Madeline habang papalubog siya sa nagyeyelong ilog. Habang nahaharap sa isang delikadong sitwasyon, nakita ni Madeline na nakayakap si Meredith kay Jeremy. Parehas silang mukhang masaya sa piling ng isa’t isa.Pakiramdam tuloy ni Madeline na lumubog na sa ilog ang kanyang puso. Sa s
Binuksan ni Madeline ang bintana at sinalubong siya ng malamig na hangin, at tinangay ang kanyang mahabang buhok. Tinignan niya ang malawak na karagatan at ang gintong araw na kumikinam sa ibabaw ng dagat. Pagkaihip ng hangin, ngakaroon ng mga alon ang dagat. Bigla ring nagsigalaw ang mga dahon ng mga palm tree. ‘Ang ganda naman ng tanawin.‘Pero saan ang lugar na to?’Nag-isip ng maigi si Madeline, sinusubukan na maalala kung nakapunta na ba siya sa lugar na to, pero wala siyang maalala.PAgkatapos, bumalik na si Jeremy. May hawak siyang mangkok ng seafood noodles at isang baso ng maligamgam na tubig. Nakangiti pa rin siya. Nagsalita siya ng makita niyang hindi gumagalaw si Madeline sa balkonahe, “Kain ka muna, Linnie.”Nanatili si Madeline sa kanyang pwesto ng ilang oras pagkatapos ay lumingon at tumitig ng matalim.“Anong binabalak mo, Jeremy? Gusto mo ba akong ikulong dito at pahirapan hanggang sa mamatay?” Noon, hindi alam ni Jeremy kung gaano kasakit na tignan ka n