“Tumigil… Tumigil ka na sa kasasalita. Ang sakit ng ulo ko! Jeremy, Jeremy…”"Linnie!"Si Jeremy, na kakabalik lang galing sa kulungan, ay dumating sa villa at nakita ang buong pangyayari. Desperadong sinigaw ni Madeline ang pangalan niya habang hawak-hawak ni Felipe ang mga kamay ni Madeline. Kaagad niyang ipinarada ang kanyang kotse, mabilis na tumakbo sa gitna ng ulan, at niyakap si Madeline na hanggang ngayon ay sinasambit ang kanyang pangalan. “Andito na ako, Linnie. Huwag ka nang matakot.” Sabay niyakap nang mahigpit si Madeline. Pakiramdam niya tuloy ay parang sinasaksak ang kanyang puso habang nakikitang nahihirapan si Madeline. Binalot siya ng galit at nilingon si Felipe habang tinititigan ito ng masama at nagbitiw ng masasakit na mga salita mula sa kanyang maninipis na labi, “Umalis ka na. Huwag mo nang guluhin ang asawa ko. Umalis ka na sa harapan namin ngayon mismo.”Hindi nagalit si Felipe at ngumiti lang. Ang mga malamig niyang mga titg ay nabaling mula sa na
Kaagad na nagising at nagsilabasan ang mga kasambahay at guwardiya, pero wala ni isa sa kanila ang nakapigil kay Jeremy na mukhang handang pumatay. “Sabihin niyo kay Felipe na magpakita sa akin.” naglakad siya papunta sa gitna ng bulwagan at tinitigan ng masama ang mga guwardiya na humaharang sa kaniya. “Bakit ang daming tao dito kung gusto lang naman akong makita ng pamangkin ko?” Nagmula sa itaas na palapag ng villa ang boses ni Felipe.Kaagad nabaling ang malamig na titig ni Jeremy sa kinaroroonan ni Felipe na pababa sa may hagdan.Nakasuot ng maluwag na bathrobe si Felipe at kalmado. “Magpahinga na kayong lahat. Iwanan niyo na kami ng pamangkin ko at huwag niyo kaming gagambalain.” At pinaalis na niya ang kanyang mga katulong at mga guwardiya.Di nagtagal, silang dalawa na lang ang naiwan sa bulwagan.“Felipe Whitman, ito ba ang paraan mo para manakaw ang asawa ng iba? Sa pamamagitan ng paulit-ulit na panggugulo at pinapahirapan kay Linnie? Masaya ka na ba?” Bakas ang galit
Binagsak ni Jeremy ang mga chopsticks sa lamesa. Kaagad na tumahimik si Karen. Iniangat niya ang kanyang tingin para makita na pati ang Old Master ay tinitignan siya ng masama, at halatang hindi nasiyahan sa ginawa niya.Si Madeline, sa kabilang banda, ay pinunasan ang bibig ng Old Master bago tinitigan si Karen. Ngumiti siya at sinabi, “Mukhang ang kasabihan tungkol sa kung paano hindi magbabago ang isang tao ay patungkol sayo, tama?”…“alam mo naman na hindi masisiyahan ang lahat sa mga sinasabi mo, pero, sinabi mo pa rin. hindi kita maintindihan. Hindi ko alam kung isa ka bang hangal o sadyang mababa ang iyong EQ?”Namula ang mukha ni Karen. “Ikaw…”“Tumigil ka! Kumain ka na!” Singit ni winston, at hindi siya hinayaan na matapos ang sasabihin.Subalit, ayaw sumuko ni Karen. Habang nakatitig sa nakangiting Madeline, pakiramdam niya ay ginagawa siyang katatawanan ni Madeline.Sa sobrang inis, pinulot ni KAren ang kanyang pitaka at lumbas para doon tapusin ang kanyang almusal
Kaagad na bumalik si Karen pagkatapos ng masinsinan nilang pagpaplano ni Yvonne sa kondo. Napansin ni Karen na pababa si Madeline sa hagdan nang pumasok siya sa villa. Ngumiti siya at binati si Madeline para hindi siya pagdudahan nito. "Aking daughter-in-law," tinawag ni Karen si Madeline. "Pasensya ka na sa nangyari kaninang umaga. Tama ka nga, ako nga ay isang tao na may mababang EQ. Hindi ako magaling magsalita, kaya huwag mo sanang damdamin ang mga nasabi ko." Ngumiti si Madeline at sumagot, "Hindi ko mamasamain ang mga kahangalan na sinabi mo." Hindi kayang tiisin ni karen ang parankang sagot ni Madeline. Nanigas ang ngiti ni Karen nang dahil sa galit, "Madeline, nagpaumanhin ako sayo ng maayos, pero ganito ang ipapakita mo sa aking pag-uugali? Ikaw---" "May nangyayari sigurong kaduda-duda kung may kakaibang nangyayari ngayon. Hindi mo ba alam yun?" Pinutol kaagad ni Madeline ang sasabihin nito, habang tinitignan niya si Karen ng bakas ang pag mapagmataas sa kanyang mata
Alam ni Karen na ito na ang pagkakataon para nakawin ang disenyo ni Madeline. Napansin din niya ang laptop na nasa lamesa na kung saan makikita ang kopya ng disenyo. Kaagad nilog-in ni Karen ang kanyang email at ipinadala ang electronic manuscript ng disenyo kay Yvonne. Binura rin niya ang archive sa laptop para walang maiwan na bakas. Pagkatapos ng lahat, kumuha ng isang basong tubig si Karen at ibinuhos sa mga papel. Pagkatapos, inilagay niya ang baso sa may kanto ng lamesa nang sa gayon ay magmukhang may nakatabig ng baso kaya nabasa ang mga papel. Sa kabilang banda, tuwang tuwa naman si Yvonne nang makuha niya disenyo na ipinadala ni Karen. Kaagad niyang tinawagan ni Yvonne si Karen para siguraduhin na ito ang gagamitin ni Madelien sa kompetisyon.Kuntentong tinitigan ni Yvonne ang disenyo. “Madeline, kinikilala ko ang talento mo. Sa kasamaang palad, kahit gaano ka pa kagaling gumuhit, magiging produkto ko pa rin ito! Haha!”Tumawa si Yvonne ng malakas na parang baliw haba
Ang reaksyon ng mga manonood ay taliwas sa reaksyon ng mga hurado habang nakatingin na para bang nabighani sa disenyo.Nang makita niya ang reaksyon ng mga taong nanunuod at ng mga hurado dahil sa disenyo, napangiti tuloy ng malaki si Yvonne. 'Mukhang napukaw ng disenyong to ang atensyon ng lahat. Tignan mo na lang ang mga tao dito! Lahat sila'y nakanganga habang nakatingin dito!' Si Karen, na nakaupo kasama ng iba pang manunuod, ay natuwa rin nang marinig niya ang mga papuri na ibinigay ng mga manonood. Nagkatinginan sila Karen at Yvonne, pagkatapos ay tinignan niya si Madeline na nakaupo sa lugar ng mga kalahok. Parehong natuwa sila Yvonne at Karen nang makitang nagulat si Madeline. ‘Hmph, hindi mo inasahan na mangyayari to ano, tama ba, Madeline?‘Sa akin na ang gawa mo!’“Ika-anim na designer, sigurado ka ba na ito ang disenyong ipinasa mo para sa kompetisyon na ito?” tanong ni Mr. Lewinski, na dati nang nakilala at sinamahan ni Yvonne sa isang charity banquet. Napa
???Nang marinig niya ang mga sinabi ng mga hurado, mas lumala ang ekspresyon ni Yvonne. Tinitigan niya ang disenyo na nakapaskil sa malaking screen, at hindi makapaniwala. hindi siya kumibi sa loob ng ilang segundo.‘Ito… Ito ay gawa ng isang sikat na jewelry designer? ‘Paano nauwi ang lahat ng to sa ganito?‘Buwisit!‘Malamang ay ginaya ni Madeline ang gawa ng designer na yun, at plinano niyang gamitin ito sa contest!‘Hindi ba ibigsabihin nito ay naging panakipbutas siya ni Madeline?’Iyon ang mga gumugulo sa isipan ni Yvonne sa mga oras na yun. Sa inis, tinitigan niya ng masama si Madeline. Nakaupo lang ng tahimik at elegante si Madeline sa ilalim ng mga ilaw. Hindi man lang natitinag ang mukha nito. Hindi mapigilan ni Madeline na mapaarko ang kanyang mapulang, magagandang labi hanggang sa nakangiti na siya nang makita niya na nanlilisik na nakatingin si Yvonne sa kanya hang nagkakaskasan ang mga ngipin nito. “Yvonne, ang kapal ng mukha mong sabihin na produkto n
’Ano?!’Hindi inaasahan ni Karen na tatawagin siyang hangal ni Madeline sa ganitong okasyon. Kahit na ang estado niya ay hindi katulad ng dati, alam halos lahat ng tao sa Glendale na asawa ni Jeremy si Madeline. At kaya, alam din nila na ang tinutukoy ni Madeline na mother-in-law ay walang iba kung hindi si Karen!Kagaad na nagkagulo ang lahat nang biglang nagusapo ang lahat ng mga manonood. Nakaupo si Jeremy sa malayo. Pero makikita ang malayelo niyang ekspresyon kahit hindi siya nagsasalita. Sila eloise at Sean anamn, na nakaupo sa harapan ni Karen, ay lumingon. “Karen, may ginawa ka nanaman ba para saktan ang anak ko? Ano ang mga kalokohan na pinagsasasabi ng pamangkin mo?!” Tanong ni Eloise. Dahil sa sinabi ni Eloise, napagtanto tuloy ng lahat na si Karen ang hangal na mother-in-law na tinutukoy ni Madeline. dahil sa maraming taong nakatingin ng may pagdududa sa kanya, kaagda na tumayo si Karen. “Madeline, ano ba yang mga pinagsasasabi mo sa sitwasyon na to? Gusto ko p