Pagkatapos sabihin iyon ni Madeline ay kaagad na nanlamig ang ere sa paligid nila. Ang tanging tunog na maririnig ay ang hangin ng taglagas na bumubugso sa bubong. Paulit-ulit itong humahaplos sa kanilang mga mukha. Nagbago ang ekspresyon ni Eloise habang hindi makapaniwalang nakatingin kay Madeline. "A-Anong sabi mo? Anong sinabi mo?" Lumapit si Sean kay Madeline sa sandaling ito. Nakatingin siya sa kanya ng may nagtatanong na mga mata. "Anong kalokohan ang sinasabi mo? Buhay siya! Bakit mo siya sinusumpa at sinabing namatay siya tatlong taon na ang nakakaraan?!" Ngumiti lang si Madeline bago binitawan ang kamay ni Eloise. "Hindi ko sinusumpa ang anak mo. Inulit ko lang ang sinabi niya," kalmado niyang sabi habang nakaturo kay Rose. "Narinig kong sinabi niya iyon gamit ng dalawang tainga mo. Ang sabi niya patay na raw ang anak ninyo tatlong taon na ang nakakaraan." "Ano?" Hindi makapaniwalang tumingin sina Eloise at Sean kay Rose. "Kalokohan!" pagtanggi ni Rose. Kahit na
"Kung bruha si Madeline, eh ano naman ang pinakamamahal ninyong anak?" Hindi mapigilan ni Madeline na suminghal. "Nakipagsabwatan siya sa isang estranghero para kidnapin ang kanyang sariling anak tapos sinisi si Madeline. Nalimutan niyo na ba 'yun? Para kaayawan ni Jeremy si Madeline, ninakaw niya ang bracelet ng iba at friname-up si Madeline. Nakalimutan niyo rin ba 'yun? Mrs. Montgomery, tanungin ninyo ang sarili niyo, sino ba ang tunay na bruha rito?""Ikaw…" hindi makapagsalita si Eloise pagkatapos niyang sumagot ng ganito. "Hindi. Hindi ko ginawa ang mga 'yun…" bulong ni Meredith habang umiiyak. Kinagat niya ang kanyang labi, kaawa-awa siyang tignan ngayon. "Vera Quinn, bakit mo ba ako sinisiraan? Nagawa mo na kaming guluhin ni Jeremy. At saka, sinira mo pa ang mukha ko. Matutuwa ka lang ba 'pag namatay ako? Sige, tutuparin ko ang hiling mo. Tatalon na ako!" "Wag, Mer!" "Mer!" Natataranta siyang pinigilan nina Eloise at Sean. Ngunit suminghal lang si Madeline. "Sige, da
"Mer! Meredith! Anak ko!" Nagwawalang sumisigaw si Eloise. Bigla na lang, bumigay ang kanyang mga binti at sumubsob sa mga braso ni Sean. Nawalan siya ng malay. Nang makita ito ni Madeline ay kumirot ang kanyang puso. Si Eloise pa rin ang kanyang tunay na ina. Kahit na hindi siya gusto ni Eloise, umaasa pa rin siya na magiging ayos lang sina Eloise at Sean. Ngunit, niloloko sila ni Meredith. Pakiramdam ni Madeline ay nakakatawa ang lahat ng ito. Pagkatapos niyang ayusin ang kanyang isipan, nakita niya si Jeremy na nakatayo sa lugar kung saan tumalon si Meredith ngayon-ngayon lang. Tumingin siya sa baba nang may seryosong ekspresyon sa kanyang mukha. Pagkatapos ng dalawang segundo, tumalikod siya at naglakad pabalik. "Bumagsak lang siya sa balcony. Sa tingin ko magiging ayos rin siya." Kalmadong sagot ni Jeremy. Pero, nakita siya ni Madeline na nakahinga nang maluwag. Nag-aalala pa rin siya kay Meredith. Nag-aalala siya na baka patay na siya. Ngunit, inaasahan na ito ni
Sa susunod na segundo, lumabas mula sa kotse si Jeremy habang napapalibutan nang isang malamig na aura. Napakalamig ng kanyang mukha nang makita niya silang hinablot ang mga kamay ni Madeline. Tinaas niya ang kanyang kilay bago hinila si Madeline sa kanyang tabi at papalayo sa mga pulis. "Aksidente lang ang pagkalaglag ni Meredith. Wala siyang kinalaman dito. Mag-imbestiga kayo nang maayos bago kayo mang-aresto." Malamig ang kanyang tono habang ang kanyang mga mata ay naniningkit. Pagkatapos nito, hinawakan niya ang balikat ni Madeline at binuksan ang pinto ng kotse. "Sakay." Kumpara sa kotse ng mga pulis, mas gugustuhin pa ni Madeline na sumakay sa kotse ni Jeremy. Sa ilang segundo lang, dinala siya ni Jeremy sa isang tahimik at walang taong lugar. Nang makalabas si Madeline sa kotse ay diretso siyang nagtanong, "Ako ang dahilan kung bakit tumalon ang babaeng pinakamamahal mo mula sa isang building. Bakit mo pa rin ako tinutulungan?" Tinignan siya ni Jeremy nang may peke
"Pfft." Natawa si Madeline. "Ang babaeng pinakamamahal mo ay ang ex-wife mo, si Madeline? Mr. Whitman, hindi nakakatawa ang biro mo." Tumawa si Madeline, pero mayroong mapurol na kirot sa kanyang puso. Nasasaktan pa rin siya ng dahil sa madugong sugat na iyon at hindi mukhang hindi ito hihinto. Nang maalala niya ang mga pangyayaring iyon sa nakaraan, tanging dugo at luha lamang ang naroon. Pero, anong sabi niya? Sinabi ba niya na mahal niya siya? Kung ang kabaliktaran ng pagmamahal ay pagkamuhi, ibig sabihin 'minahal' nga niya talaga siya. 'Minahal' niya siya hanggang sa ikamatay niya!Nang makita ni Jeremy ang sarkastikong ngiti sa mukha ni Madeline ay pilit siyang ngumiti. "Tama ka. Nagbibiro lang ako." Tinawanan niya ang kanyang sarili, pero sa loob niya, napakasakit ng kanyang puso na para ba itong hiniwa ng isang kutsilyo. Para nga talaga itong isang biro. Sa sobrang nakakatawa nito ay halos hindi siya makapaniwala sa kanyang sarili. Ngunit, ito talaga ang hindi mai
Ngunit, dahil nasa paligid si Jackson, kailangang kontrolin ni Eloise ang kanyang galit. "Vera." Tinaas ni Jackson ang kanyang ulo para batiin si Vera. Mayroong isang pambihirang ngiti sa kanyang malinis at mahamis na mukha. Ngumiti pabalik si Madeline. "Jack, kumusta ka?" Nang makita ito ni Eloise ay bumagsak ang mukha niya. "Jack, anong tinawag mo sa kanya? Kilala mo siya? Paano mo nakilala ang masamang babaeng ito?" "Hindi masama si Vera." Nagsalubong ang kilay ni Jackson. Unti-unting nawala ang ngiti sa kanyang mukha habang nalungkot na naman siyang muli. "Masama siyang tao! Siya ang dahilan kung bakit naospital ang nanay mo!" Naging masama ang Toni ni Eloise. Tinignan niya nang masama si Madeline. "Vera Quinn, lumayo ka sa pamilya ko. Babawian kita sa ginawa mo kay Mer!" "Pretty Grandma, bakit mo sinisigawan ang mommy ko?" Sabi ni Lilian. Ang kanyang tono ay parang kasing lambot ng bulak. Nakita ni Eloise ang maliit na bata na mukhang nasa dalawa o tatlong taong gula
Nalaman ni Daniel kung saan nakatira si Madeline. Nang pumunta siya roon para makita kung kumusta na siya ngayon, hindi niya inaasahang makita ang ganitong eksena sa kanyang harapan. "Maddie!" Bumilis ang tibok ng kanyang puso. Hindi niya pinansin ang lahat at tinapakan ang accelerator para sundan ang kotse na dumakip kay Madeline. Ngunit, masyadong mabilis ang kotse at hindi man lang humihinto sa pulang ilaw ng traffic light. Hindi gusto ni Daniel na mawala ang kotse kaya hindi niya rin pinansin ang stoplight. Ngunit sa sandaling ito, mayroong dalawang babaeng nakauniporme na tumatawid sa kalsada. Kaagad na inapakan ni Daniel ang preno. Nagawa niyang mapigilan ang aksidente na mangyari, pero nawala naman sa kanyang paningin ang kotse. Naisip niya kung anong mangyayari kay Madeline mamaya at kaagad siyang tumawag ng pulis. Pagkatapos, may minanipula siya at nakuha niya ang camera footage. Isang beses na siyang nawala sa kanya tatlong taon na ang nakakaraan. Pero ngayon, hin
"Iwan mo kami." Malamig na pinutol ni Jeremy si Rose. Habang nakatingin sa tahimik na Meredith, pinunasan ni Rose ang kanyang pekeng luha sa gilid ng kanyang mga mata. "Aasahan ko na aalagaan mo si Meredith. Hindi na siya pwede pang malungkot." Pagkatapos, tumalikod siya at umalis, sinara niya ang pinto sa kanyang likuran. Naglakad si Jeremy papunta kay Meredith na tahimik na nakahiga sa kama. Umarteng nakakaawa si Meredith, pinikit niya ang kanyang mga mata at lumingon papalayo kay Jeremy. "Kumuha na ako ng pinakamagaling na doctor para gamutin ka. Gagaling din ang binti mo," kalmado niyang sabi. "Kung hindi mo ko gustong makita, aalis na ako." Nang marinig niya iyon, mabilis na lumingon si Meredith at hinablot ang kamay ni Jeremy. "Wag kang umalis, Jeremy!" Tinitigan niya ang lalaki nang may pagmamahal habang malungkot na tumulo ang mga luhang pinilit niyang ilabas. "Ayaw mo na sa'kin, hindi ba, Jeremy? Ayaw mo na rin akong makita, di ba?" Mahina ang kanyang boses a