Nang makita ni Ava si Naya na hahawakan ang kamay ni Daniel, mabilis siyang tumayo at hinawakan ang kamay ni Naya. “Miss Mendez, tumatawag na ng ambulansya si Danny. Tatagan niyo lang ang inyong sarili.”“...”Gustong hingan ng tulong ni Naya si Daniel, pero hindi niya naisip na mangingialam si Ava. Tinignan niya si Daniel na walang intensyon na alagaan siya. Ang tanging nagawa na lang niya ang ang magngalit ang kanyang mga ngipin at tiisin ito.Subalit, hindi ang sakit ang tinitiis niya kung hindi ang inis niya at pagkadismaya sa kanyang puso. Hindi nagtagal, dumating din ang ambulansya. Habang nakatingin ang lahat, pinasok sa loob ng ambulansya si Naya. Sa katunayan, ramdam ni Ava na parang may mali. Subalit, walang napansin si Daniel na kahit na ano. Pagkarating nila sa ospital, ang tanging tulong lang na nagawa ni Daniel para kay Naya ay ang irehistro ito at saka ang pag-asikaso sa ilang maliit na bagay dahil sa wala nang iba pang pwedeng gumawa nito. Pagkatapos,
”Sino ito?” “Siya si Ava, ang girlfriend ko.”“...” Natigilan ang ina ni Naya nang marinig iyon. Tapos, nagbago agad ang tingin niya kay Ava. sinabi niya sa kakaibang tono, “Naku, ikaw pala ang Miss Long na labis na gumalit sa lolo ni Daniel kaya ito na-ospital.” Pagkatapos niyang sabihin ito, kaagad na naging mabigat ang hangin sa kanilang paligid. Nagulat at naguluhan si Ava. Ano naman ang kinalaman niya sa pagkakaospital ng lolo ni Daniel? “Mrs. Mendez, pakiusap huwag kang magsalita ng kung anu-ano. Ang pagkakaospital ng aking lolo ay walang kinalaman sa aking nobya.” Naging malamig ang mukha ni Daniel, at mukhang hindi siya nasiyahan sa sinabi ng ina ni Naya. Gayunpaman, walang pakialam ang ina ni Naya. “Hmph, paanong wala itong kinalaman sa kanya? Inatake ang lolo mo dahil sa nagalit siya dahil sa ayaw mong makipaghiwalay sa babaeng ito. Hindi pa rin maayos ang kanyang kalagayan hanggang ngayon.” Pagkatapos itong sabihin ng ina ni Naya, pinayuhan niya si Daniel na p
Maririnig ang boses ni Naya mula sa pintuan ng emergency room.Tumingala sina Daniel at Ava at sabay na tumingin. Mukhang hindi pa rin maganda ang pakiramdam ni Naya, pero mukhang maayos naman na ang kutis niya. Hindi siya mukhang isang pasyente na nawalan ng malay dahil sa masakit na tiyan. Kuminam ang mga mata ni Naya nang makita niya si Daniel. Pagkatapos, lumingon siya para tignan ang kanyang ina. “Mom, anong ginagawa mo dito?” “Tinawagan ko ang magulang mo,” paliwanag ni Daniel. Ngumiti si Ava at sumandal kay Daniel. Tapos, sinabi niya, “Miss Mendez, mukhang namimilipit ka sa sobrang sakit sa may restaurant at nag-aalala si Danny na baka may nangyari nang masama sa iyo, kaya niya pinaalam sa magulang mo.” Pinilit ni Naya na ngumiti ng bahagya. “Ganun ba. Patawad kung pinag-alala kita, Danny. Pasensya ka na.” “Mabuti naman at ayos ka na.” Ang ekspresyon ni Daniel ay tila walang pakialam, at wala na itong iba pang sinabi. “Magpahinga ka ng mabuti. Babalik na kami ni Ava
Nakita ni Daniel na malalim ang iniisip ni Ava at bigla niyang hinawakan ang kamay nito.“Ang totoo, wala akong alam tungkol sa kanya. Ang gusto ko lang ay mas makilala ka pa.” Tinitigan ni Daniel ng taimtim ang mga mata ni Ava. Natulala si Ava ng mga ilang sandali, at mabilis na naramdaman ang pag-aalala at pag-aaruga ni Daniel para sa kanya.Pagkatapos nilang maghapunan, naglakad si Daniel kasama si Ava bago niya ito hinatid pabalik sa apartment nito. Nang maghihiwalay an sila, hinawakan ni Daniel ang hawakan ng pintuan. Ang mga mata nito ay puno ng kainosentehan at pagkadismaya. “Huwag mo na uli hindi papansinin ang mga tawag ko. Kahit na gaano pa kahirap, magtiwala ka lang sa akin na hindi kita susukuan.” Nangako siya at bigla niyang hinalikan si Ava sa noo. “Ava, huwag mo masyadong dibdibin ang sinasabi ng ibang tao at huwag mong hayaan na makaapekto sila sa ating relasyon, okay?”Alam ni Ava na napalungkot niya si Daniel sa hini niya pagpansin sa mga tawag nito noon,
Pagkatapos itong itanong ni Madeline, hindi siya nakakuha ng sagot mula kay Ava kahit na ilang segundo na ang nagdaan. Kung kaya't medyo nag-alala siya. "Ava, sino yun? Bakit hindi ka nagsasalita? Ava, Ava—" "Maddie, ayos lang ako. Wag kang mag-alala sa'kin." Narinig mula sa kabilang linya ang hindi normal na kalmadong boses ni Ava. "Kasamahan ko lang yun at may tanong siya sa'kin tungkol sa trabaho na kailangan niyang itanong kaagad. Aalis na ko. Kausapin kita mamaya. Bye." Pagkatapos sabihin iyon ni Ava, binaba niya ang phone. Sa kabilang linya, umupo si Madeline mula sa yakap ni Jeremy at iniabot ang bata kay Jeremy bago naglakad sa isang tabi para magpalit ng damit. "Anong problema, Linnie? Saan ka pupunta?" Nagtatakang tinignan ni Jeremy si Madeline na mayroong seryosong ekspresyon sa kanyang mukha. "Sa tingin ko may kakaiba kay Ava. May tao sa pinto ng apartment niya at naging kakaiba siya pagkatapos niyang buksan ang pinto. Nag-aalala ako na baka may nangyari sa kanya.
"Ikaw siguro ang best friend ni Ava, si Eveline. Ikaw ang pinakapinagkakatiwalaan niya, di ba? Hello, ako ang ina ni Ava. Sa tingin ko nagkita na tayo noon pero hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na bumati nang pormal sa'yo." "Ako rin." Ngumiti si Madeline. Pagkatapos, naglakad siya papunta kay Ava at tinulungan siya na damputin ang mga piraso ng salamin sa lapag. "Ava, dahil ayos ka lang, uuwi na kami ni Jeremy. Dapat mag-usap kayo ng nanay mo." "Maddie, sandali!" Biglang pinigilan ni Ava si Madeline na tatalikod na sana para umalis. Lumingon si Madeline nang nagtataka. "Ano pang magagawa ko para sa'yo, Ava?" "Um, uuwi na siya at nananatili siya sa Glendale Hotel na pagmamay-ari niyo. Dahil madadaanan niyo naman yun pauwi, pwede niyo ba siyang ihatid doon?" Tinignan ni Ava ang babae na nagbago ang ekspresyon. "Pasensya ka na sa abala, Maddie." Nang sinabi iyon ni Ava, kaagad na nakita ni Madeline ang naiilang na ekspresyon ng nanay niya. Malinaw na hindi pa niya gustong
Nagsisisi ang ina ni Ava. Pinagsisisihan niya na iniwan niya ang kanyang bata pa at inosenteng anak para sa kanyang career at ang tinatawag niyang pangarap noong nasa pinakamagandang punto siya ng buhay niya.Umuwi sina Madeline at Jeremy pagkatapos nilang ihatid ang ina ni Ava pabalik sa hotel. Pagkatapos ay bumalik si Madeline sa harapan. Nagtanong si Jeremy na para bang sinusubukan niyang mang-usyoso, "Siya ba talaga ang nanay ni Ava?" "Oo, hindi mo ba napansin na kamukha ni Ava ang nanay niya?" Nag-isip sandali si Jeremy. Pagkatapos ay nagsalita siya nang medyo nagyayabang, "Naisip ko lang na kamukha nating dalawa ang tatlo nating anak." "Napakalambing mo ngayon pero hindi ko narinig mula sa'yo na sinabi mong kamukha ko si Jack noon." Kinantyawan siya ni Madeline. Inisip ni Jeremy ay gustong magreklamo ni Madeline tungkol sa ginawa niya noon kaya kaagad niyang hinawakan ang kamay ni Madeline. "Linnie, hindi na ako magkakamali ulit." "Wala akong sinabi, ito kamo." Tin
Tinignan ni Ava si Naya na nasa kanyang harapan at kaagad na nagising ang diwa niya. "Bakit ka nandito?" "Binigay sa'kin ni Danny ang address mo," ngumiti si Naya at nagpaliwanag. "Kung hindi maganda ang oras ng pagdalaw ko, pwede akong maghintay sa labas. "Ah-choo." Pagkatapos itong sabihin ni Naya ay bumahing siya nang mahinhin. Nagkataon ay umihip ang malamig na hangin papasok ng bahay at binuksan ni Ava ang pinto. "Pumasok ka at maupo. Maglilinis lang ako." "Pasensya na sa pang-iistorbo." Ngumiti si Naya at naglakad papasok. Mabilis na tumalikod si Ava para gumawa ng tsaa para kay Naya. Pagkatapos nito, nagmadali siya sa banyo. "Sandali lang ako." "Ayos lang, Ava. Hindi ako nagmamadali," maunawaing sabi ni Naya sa direksyon ng banyo. Nang marinig niya ang tunog ng tubig sa banyo, naglaho ang matamis at mabait na ngiti sa mukha ni Naya. Nandidiri niyang tinignan ang black tea na ginawa ni Ava para sa kanya at tumayo para mabagal na maglakad sa buong kwarto. Kah