Pagdating sa Silverwing Hospital, makikita si Douglas na nakahiga sa isa sa mga kama sa may ward, nababalot ng gasgas at sugat. Mayroon din siyang cast sa kanyang kanang binti, at mukha siyang miserable. Hindi maiwasang makiramay ni Charlie. Ang lalaking ito ay niloko, nasira ang puso, at ngayon ay nababalot ng sugat.Nang makita ang pagdating ni Charlie, ang mga namamagang mata ni Douglas ay napuno, luha ang dumadaloy sa kanyang mga pisngi na parang isang ilog. “Charlie…” Napahagulgol sa iyak si Douglas.Mabagal siyang nilapitan ni Charlie at sinabi nang malambot, “Ayos lang yan, isa lang siyang asong babae, hindi siya karapat-dapat.”Nagpatuloy si Douglas, “Niligawan ko siya nang tatlong taon, halos itapon ko na ang dignidad ko sa basurahan para sa kanya! Pakiramdam ko ay isa lang akong mababang aso na nakakapit sa lahat ng makakaya ko, pero ngayon, napagtanto ko na wala akong kahit ano sa simula palang…”Tila ba nabubulunan si Douglas sa kanyang luha. “Hindi lang gustong makip
Galit na sinabi ni Lily. “Itigil mo na ang kalokohan na ito. Ang restaurant ay walang kinalaman sa iyo. Huwag kang umasa na babayaran kita ni singko! Ang painting ay pagmamay-ari ng restaurant, kung hindi mo ibibigay iyon ngayon din, tatawagan ko ang pulis at idedemanda ka sa pagnanakaw!”Si Jerome, na nakatayo sa tabi ni Lily, ay kinutya rin. “Makinig ka, bata. Pinapayuhan kita na makipagtulungan ka sa amin. Ang koneksyon ko sa Aurous Hill ay isang bagay na hindi mo gustong subukan, hindi ba? Kung hindi mo ibibigay ang painting, kailangan ko lang bisitahin ang public security bureau at ikukulong ka agad nila! Sa halagang iyon, makukulong ka sa pinakamababang sampung taon!”Ang mga luha ni Douglas ay dumaloy na parang ulan, at tinanong niya si Lily, “Wala akong ginawa kundi kabutihan sa iyo sa mga nakaraang taon, binigay ko sa’yo ang lahat ng mayroon ako! Ayos lang kung hindi mo talaga ako mahal, pero bakit mo kailangang gawin sa akin ‘to!?”Naglabas nang malamig na hagikgik si Lily
Agad na tumawag si Jerome sa kanyang selpon at sumigaw, “Zaz, nasa Silverwing Hospital ako ngayon. Magdala ka ng mga tauhan mo, may papatayin tayong bata!”Si Charlie naman, sa kabilang dako, ay hindi nag-abalang tumawag. Sa halip, nag-text siya kay Albert Rhodes: [Pumunta ka sa Silverwing Hospital, may gustong pumatay sa akin.]Agad siyang tinawagan ni Don Albert.“Mr. Wade, sino ang p*tang inang iyan?”Sumagot si Charlie nang walang pakialam, “Huwag na masyadong magsalita, basta pumunta ka.”Sumagot si Don Albert, “Huwag kang mag-alala Mr. Wade, nandyan na ako sa ilang minuto.”Nang napagtanto ni Jerome na nakikipag-usap din si Charlie sa selpon, kinutya niya. “Hah, huwag mong sabihin na may pinapunta ka bilang backup. Anong biro!”Hindi siya pinansin ni Charlie at ngumiti. “Gaya ng sabi ko kanina, mamamatay kayo sa pinakamasakit na paraan.”Tumawa si Jerome na tila ba narinig niya ang pinaka nakakatawang biro sa buong planeta. “Sino ka ba sa tingin mo? Walang mangangahas na
Pagkatapos, nag-text si Charlie kay Isaac Cameron ng Shangri-La: [Sino itong Jerome Hunt?]Halos sumagot agad si Isaac. [Ang kanyang pamilya ay may negosyo, karamihan sa negosyo nila ay sa industriya ng jade. Bumibili sila ng mga stock o binebenta nila. Ang kanilang kapangyarihan sa lugar ay katulad din ng sinasabi ng iba. Bakit mo tinanong? Ginalit ka ba niya?]Sumagot si Charlie: [Oo. Sinabihan ko na si Albert na tulungan ako. Pero kailangan ko ng pabor mula sa iyo.]Sumagot si Isaac: [Kahit ano, young master!]Inutos ni Charlie: [Dalhin mo ang ama ni Jerome sa hospital. Ah, at isa pang matandang lalaki na nagsusuri ng mga antigo, ang kanyang pangalan ay Lewis Rhys. Dalhin mo sila sa’kin.]Sumagot si Isaac: [Opo, young master, dadalhin ko sila sa’yo ngayon mismo!]Sumagot si Charlie. [Hindi mo na kailangan, mag-utos ka lang ng tauhan mo. Ayokong mapansin ng mga tao na magkakilala tayo.]Isa pang text ang lumitaw sa kanyang selpon mula kay Isaac. [Sige po, young master. Kailang
Habang umalingawngaw ang boses sa kwarto, si Don Albert, na sinundan nina Bill at malaking grupo ng mga tao, ang pumasok sa kwarto.Pagkapasok, inutusan niya si Bill, “Isara niyo ang pinto, huwag niyong papasukin ang kahit sino sa kwartong ito!”Tumango si Bill. “Masusunod, Don Albert!”Tinitigan ni Zazpi si si Don Albert, gulat pa rin. Tila ba ang kanyang utak ay nakuryente.Si Don Albert Rhodes!Ang hari ng underground sa Aurous Hill!Si Zazpi ay isa lamang mababang pinuno sa loob ng lugar. Gayunpaman, si Don Albert ang hari ng mismong lugar! Alam ng lahat sa siyudad na si Don Albert ang pinakamakapangyarihan!Hindi niya kailanman inaasahan na makikilala niya si Don Albert dahil lamang humingi ng tulong si Jerome sa isang maliit na bagay!Hindi kilala ni Jerome si Don Albert, gayunpaman, nang makita kung gaano nagulat si Zazpi, kumunot ang kanyang mga kilay. “Zaz, anong nangyayari? Sino ang matandang lalaking ito?”Sa sandaling narinig niya ang mga salitang iton, sobrang nat
Kaagad doon, naglabas si Bill ng isang baras na metal at lumapit kay Zazpi. Kahit na ang lalaki ay nagmakaawa sa kanyang buhay, hindi nag-atubili si Bill na iangat ang baras na metal at ipalo ito nang mabilis.Crack!Ang kanang tuhod ni Zazpi ay nabali agad. Ang ganitong pagkadurog ay halos imposible nang gumaling!Sumigaw sa sakit si Zazpi, pero hindi tumigil si Charlie doon. “Hindi pa tayo tapos. Isang binti pa lamang ang nababali natin, kailangan niya pang maging lumpo sa kabila. Gusto ko siyang mapilay habang buhay!”Tumango si Bill at itinaas muli ang baras na metal, at hindi matagal, isang malakas na pagbitak ang narinig sa kaliwang tuhod ni Zazpi. Gumulong si Zazpi sa sahig, humihingi ng tulong, halos mangisay na ang kanyang katawan.Nagsabi ng utos si Don Albert. “Bill, lagyan mo ng takip ang kanyang bibig. Maiinis si Mr. Wade sa malakas niyang ungol!”“Opo, Don Albert!” Sumunod si Bill at nilagyan ng kaunting piraso ng gasa sa bibig ni Zazpi habang ang lalaki ay pumulupo
Hindi rin inasahan ni Lawson na ang pag-amin sa kanyang pagkakamali ay may mabuting magagawa sa kanya. Kahihimatay niya lamang sa gulat, gayunpaman, agad siyang ginising ng sakit ng hampas.“Ah!!!” Hindi pa naranasan ni Lawson ang ganitong matinding sakit sa buong buhay niya.Luha ang dumaloy sa mga kulubot niya sa kanyang mukha habang desperado siyang umiyak, “Mr. Wade, ang lahat ay kasalanan ko! Hindi ko na pababayaan ang mga pagkakamali niya kahit kailan, hindi ko na siya hahayaang gawin ang mga masasamang bagay.”Nandidiri, sinabi ni Charlie, “Ang galing mo palang manisi ng iba sa pagkakamali mo?”Ang pangungusap na ito ay sapat na upang magbigay ng panginginig sa gulugod ni Lawson Lewis.Pagkatapos ay sinabi ni Charlie, “Lawson Lewis! Tungkol sa isang daang libong dolyar na ininvest ng aking kaibigan sa restaurant mo, bakit ka tumanggi na bayaran siya? Bakit inangkin mo na regalo ito?”Nawalan ng kulay ang mukha ni Lawson, at sinubukan niyang magpaliwanag. “Mali ako, mali ak
Pagkatapos ng matagal na hinto, humarap si Charlie kay Bill. “Mukhang medyo matalas ang matandang lalaki na ito. Sa tingin niya ay hindi niya mapaparusahan hangga’t hindi siya siya sumasagot. Bills, baliin mo ang dalawang binti niya!”“Opo, Mr. Wade!” Sumunod si Bill.Habang nakatingin kay Dylan, na nagpa-panic na, sinabi ni Charlie sa malamig na tono. “Masisisi mo lamang ang anak mo.”Sinundan ng dalawang kakila-kilabot na sigaw, lumpo na rin si Dylan Hunt. Nang makita niya na binubugbog ang kanyang ama, naramdaman ni Jerome na hindi niya na makontrol ang kanyang katawan. Sa ilang sandali, nakaupo na siya sa isang lawa ng likido na may malakas at hindi kaaya-ayang amoy. Talagang naihi siya sa pantalon niya!Humagikgik si Charlie. “Aba, tingnan mo nga naman iyan? Mukhang hindi mo na makontrol ang ari mo! Ito ang pangunahing dahilan ng lahat na nangyayari ngayon! Sa tingin ko ay hindi mo na kailangan ito!”Pagkatapos ay inutos niya, “Kung gano’n, sirain na ang isang bagay na nagp
Hindi maiwasan ni Vera na ngumiti nang kaunti nang makita niya ang seryosong ekspresyon ni Charlie, at sinabi niya, “Young Master, kahit na kayang patayin ng mga close-defense missile si Mr. Jothurn, marahil ay hindi nila mapatay si Fleur. Bukod dito, si Fleur lang ang nakakaalam kung saan nag-cultivate si Master Marcius Stark. Young Master, mangyaring magtiis ka pa nang kaunti at huwag mong tapusin ang buhay ni Fleur dito.”Tumawa nang masaya si Charlie, “Sinasabi ko lang ang mga pakiramdam ko. Kahit na may makakapagdala ng mga close-defense missile dito, hindi ko magagamit ang mga ito dito.”Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Young Master, walang mga camera dito. Mangyaring hintayin mo ako saglit. Magbibigay galang ako sa mga ninuno ng mga Lavor.”Tumango sa maginoong paraan si Charlie at sinabi, “Hihintayin kita dito.”Ngumiti si Vera na parang humihingi siya ng tawad, pagkatapos ay naglakad sa malapit na gubat ng mga pine.Makalipas ang limang minuto, naglakad si Vera pa
Ngumiti si Charlie at sinabi, “Huwag kang mag-alala, hindi ako padalus-dalos na tao. Alam ko ang mga limitasyon ko.”Huminga nang maluwag si Vera, “Mabuti naman…”Pagkatapos nilang umakyat sa unang undok, inakyat nila ang bundok na parang likod ng isang pagong. Dahil ito ang ruta sa pangalawang bundok, marami pa rin ang mga tao dito tulad sa unang bundok.Ipinakilala ni Vera kay Charlie, “Parang likod ng isang pagong ang bundok na ito. Tinatawag itong Mount Turtle Back. Isa itong bihirang kayamanan na lupa dito. Noong isang lokal na pinuno ang lolo ko, nagsikap siya na piliin ang bundok na ito bilang ancestral tomb ng pamilya namin.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Ang buong bundok ba na ito ang ancestral tomb ng pamilya ng lolo mo?”Tumango si Vera at sinabi, “Tama. Maganda ang Feng Shui dito, parang isang dragon na nakapalibot sa bundok. Itinuturing ito na sobrang swerte. Ang pagpili sa lugar na para paglagyan ng ancestral tomb ay kayang biyayaan ang mga susunod na henerasyon
Nang bumalik si Vera sa Stoneridge makalipas ang mahigit tatlong daang taon, hindi na ito kagaya ng dati. Kahit na nandoon pa rin ang Ensel Bay, nabago na nang sobra ang hitsura nito dahil sa ilang siglo na pag-unlad kumpara sa nakaraang tatlong daang taon.Habang nakatayo sa malagong mga kalye ng Stoneridge, hindi tugma sa memorya ni Vera ang kasalukuyang eksena. Buti na lang, hindi malaki ang mga pagbabago sa bundok. Sa kabila ng ilang rurok na medyo minina, hindi nagbago masyado ang kabuuang tanawin.Pagkatapos itong makita ni Vera, natukoy niya na ang libingan ng kanyang ama ay matatagpuan sa hilagang-silangan ng kasalukuyang bayan ng Stoneridge, sa likod ng medyo mininang rurok at ang bundok na parang isang shell pagong.Iniwan nina Charlie at Vera ang kotse sa bayan at nagsuot ng magkaparehong sapatos na maagang inihanda ni Vera. Pagkatapos ay umakyat sila papunta sa mga bundok.Habang umaalis sila, tahimik na pinagana ni Charlie ang kanyang mental cultivation method, itinago
“Sa kalaunan, naisip ko rin na sa halip na tumakbo palagi, mas mabuti na iwan ko ang singsing kay Fleur para hindi na niya ako habulin at hayaan akong mabuhay nang payapa. Pero pagkatapos itong pag-isipan ulit, si Fleur ang pumatay sa aking ama. Kung magkokompromiso ako at magmamakaawa sa kanya, anong kaibahan namin ni Sanguine, na nagpapasok sa Qing dynasty? Magiging traydor kaming dalawa, kung gano’n.”Pagkatapos itong sabihin, sinabi ni Vera, “Pagkatapos maintindihan ang lahat ng ito, nagpasya ako na kahit gaano pa ito kahirap, dapat ay mabuhay ako. Kahit gaano pa ito kahirap, hindi ako pwedeng magkompromiso at sumuko kay Fleur. Basta’t mabubuhay ako, siguradong mabubuhay ako nang mas matagal kay Fleur. Sa sandaling iyon, ako ang mananalo sa huli.”Sinabi nang matatag ni Charlie, “Huwag kang mag-alala, siguradong mas tatagal ang buhay mo kaysa sa kanya.”Tumango nang tapat si Vera at sinabi, “Sigurado ako na mas tatagal ang buhay mo sa akin, Young Master. Pagkatapos kong mamatay,
Sa tuwing binabanggit si Sanguine, nagngangalit si Vera sa galit. Nang binanggit niya na walang nabuhay sa apat na tito at sa mga supling nila, napaiyak si Vera.Hindi inaasahan ni Charlie na sobrang lagim ng nangyari sa pamilya ng lolo ni Vera, at hindi niya maiwasan na bumuntong hininga habang sinabi, “Sa panahon na iyon, ang mga buhay ay kasing liit ng mga damo at dahon. Maraming pamilya na tumagal ng daang-daang taon o kahit libo-libong taon ang naputol sa panahon na iyon.”Kinuyom ni Vera ang mga kamao niya at nagngalit, sinasabi, “Ang lahat ng ito ay dahil sa traydor na iyon, si Sanguine!”Nang sinabi ang mga ito, nagpakita siya ng isang mabangis na ugali na bihira niyang ipinapakita, at sinabi nang mabagal, “Naging tapat ang mga Lavor sa maraming henerasyon! Ibinuhos ng mga ninuno ko ang lahat para pagsilbihan ang bansa, at sumali pa sa militar ang aking ama, nilabanan ang Qing Dynasty sa kalahati ng buhay niya, hindi nakalimutan na suportahan ang Oskia. Pero, hindi lang pina
Tumango nang marahan si Charlie, “Okay, salamat sa pagsisikap mo.”-Nang dumating ang eroplano ni Fleur sa Melbourne, nakaalis na sa Aurous Airport ang eroplano na sinakyan nina Charlie at Vera, papunta sa malayong Londel na mahigit isang libong kilometro ang layo.Habang lumilipad ang eroplano sa kanluran, nawala na ang dating sigla at kulit ni Vera. Sumandal siya panandalian sa balikat ni Charlie, at pagkatapos ay para bang nawalan ng focus ang kanyang mga mata habang nakatingin sa labas ng bintana.Nakikita ni Charlie na may mali sa kanya, at naiintindihan niya nang mabuti ang kalagayan niya ngayon. Dahil, sa mundong ito, walang sino man ang mas angkop na mangulila sa tahanan kaysa kay Vera.Isa siyang dalaga na mahigit tatlong daang taon nang hindi nakakauwi, at sa wakas ay pauwi na siya. Ang kahit sino ay makakaramdam ng magkahalong mga emosyon.Makalipas ang mahigit dalawang oras, dumating ang eroplano sa Londel Airport. Nang bumaba si Vera sa eroplano, medyo nanghina nang
Nahiya at nabalisa si Vera, “Hindi ko pa nararanasang umibig, pero marami na akong nakitang mga romance drama! Hindi ba’t normal ang mga ganitong mapaglarong asaran sa mga romance drama?”“Oo, oo…” Tumango si Charlie nang nakangiti. Sa sandaling ito, mabagal na lumabas na ang eroplano sa gate, kaya binalk ni Charlie ang usapan sa punto habang binulong, “Dadating tayo sa Londel ng mga dalawang oras. Naaalala mo pa ba ang eksaktong lokasyon ng libingan ng iyong ama?”Tinanggal ni Vera ang kanyang ngiti at sumagot, “Nasa hilagang-silangan ng Ensel Bay ang libingan ng aking ama. Nakita ko ang mga mapa at litrato ng satellite. Tinatawag ng Stoneridge ang lugar na iyon.”Tumango si Charlie, nilabas ang kanyang cellphone para suriin ang mapa, at sinabi, “Medyo mas malapit sa Londel ang Stoneridge. Halos isa’t kalahating oras na biyahe ito mula sa airport.”“Mm-hmm…” Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Nasa isang bundok sa hilagang-silangang bahagi ng Stoneridge ang libingan ng aking
Isang sabay sa uso at mapormang mag-jowa na may suot na pang-mataas na klase ng fashion ang hawak-kamay na dumaan sa VIP passage para kumpletuhin ang proseso ng pagsakay nila. Pagkatapos ay hawak-kamay silang sumakay sa business car ng airport na para lang sa mga VIP.Sa mga tagalabas, ang dalawang ito ay isa sigurong mag-jowa na mga mayaman na tagapagmana. Hindi lang na may suot silang mga high-end na brand, ngunit marahil ay gumastos sila ng daang-daang libo sa private charter para sa biyahe nila.Pero, ito ang pinakamagandang balatkayo para kina Charlie at Vera.Sa kasalukuyang hitsura ni Charlie, walang magdududa na 20 years old lang siya. Kahit na may makita siyang kakilala, hindi nila siya makikilala.Habang papasakay ang dalawa sa eroplano, ginabayan sila ng crew sa isang maluwag na cabin. Hindi pinansin ni Vera ang unang dalawang first-class na upuan at hinawakan ang kamay ni Charlie habang naglakad siya sa likod at sinabi nang malambing, “Darling, gusto kong katabi ka.”M
Hindi maiwasan ni Vera na tanungin siya nang galit, “Hindi ba’t dapat tawagin mo rin akong ‘darling’?”Umubo nang dalawang beses si Charlie at tinanong siya, “Walang ibang tao dito. Gusto mo ba talaga na tawagin kitang ganito?”Nadismaya si Vera at sinabi, “Pinagkasunduan natin ito kanina…”Sinabi agad nang seryoso ni Charlie, “Sige, tutuparin ko ang pangako ko.”Pagkatapos ayusin ang sarili niya, sinabi niya, “Darling, darating tayo sa airport sa loob ng kalahating oras.”Ngumiti nang matamis si Vera at sinabi, “Okay. Salamat, darling!”Si Vera, na kuntento na, ay hindi maiwasan na mapansin ang kaliwang kamay ni Charlie sa manibela, at tinanong niya nang mausisa, “Darling, hindi mo ba sinuot ang singsing na binigay ko sayo nang lumabas ka?”Sumagot nang kaswal si Charlie, “Bakit ko ito isusuot? Kinilala ng singsing ang ama mo bilang may-ari nito, hindi ako. Kung malalagay tayo sa panganib, ite-teleport pa rin ako nito sayo. Kung makikita talaga natin si Fleur, hindi ba’t parang