Shit!"Ashley," nagsimulang magsalita si Adrian, pero pinigilan ko siya."Pag-usapan natin mamaya," sabi ko at tumingin sa mga bata. Nang lingunin ko siya, bumuntong hininga siya at tumango, saka walang imik na lumabas ng pinto."May gusto ka ba?" Tanong ko sa kanila, at umiling silang dalawa."Sige, kung may gusto ka, dun muna ako sa kwarto ko, okay?" sabi ko, at tumango naman sila. Tumango ako pabalik at lumabas ng kwarto. Pagpasok ko sa kwarto ko, may kausap si Adrian sa phone."Mabuti iyon, Harry," sabi niya nang makita niya ako, agad siyang umiwas ng tingin. Ramdam ko ang tensyon sa paligid namin. "Mag-iingat ka ha?" patuloy siya sa pakikipag-usap sa telepono, at naiintingihan ko ang pakiramdam na sinusubukan niya akong iwasan. Inikot ko ang mata ko at umupo sa kama habang patuloy siyang nakikipag-usap kay Harry."Adrian, kailangan nating mag-usap," sabi ko. Tumingin siya sa akin at nagtaas ng kamay, nakaturo sa phone niya. Tinitigan ko siya ng masama, at umiwas siya ng ting
Halos dalawang oras na ang nakalipas simula nung umalis si Adrian, hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Bakit ako umiiyak ng ganito? Bakit hindi ko siya mapagkakatiwalaan? Nagkamali siya na piliin ulit si Tonya kaysa sa akin, hindi sa akin! Habang nag-iisip ako ng higit pa at higit pa, ang aking galit ay patuloy na lumalaki. Nagpasya ako kung ano ang nangyayari sa pagitan nila ni Tonya, pagkatapos ay hindi ko na siya makakasama. Sasabihin ko sa kanya ang totoo at hihilingin ko sa kanya na pumunta doon para sa aming mga anak kapag nawala ako, ngunit wala kaming anumang uri ng relasyon maliban sa isang ina at ama. Masakit isipin na hindi ko siya makakasama sa mga huling araw ko, ngunit hindi ko kakayanin kung aalis siya sa likuran ko; mas masahol pa iyon kaysa hindi siya kasama.Hihingi ako ng pabor sa magulang ko para masigurado kong hindi na papasok sa bahay niya si Tonya. Ayokong palakihin niya ang mga anak ko at gawing mommy sa kanila kapag wala na ako. Hindi ko hahayaang mangyari
"Excuse me, saan ko mahahanap ang lugar na ito?" Tanong ng lalaki, napabuntong-hininga ulit ako. May hawak siyang papel, kinuha ko naman sa kanya. Pagtingin ko sa papel ay naramdaman kong nakatingin sa akin ang lalaki. "Wag kang gagalaw, wag kang sumigaw!" Ibang boses ang naririnig ko. Kapag sinubukan kong lumingon, may diniin ang tao sa mukha ko, at napagtanto ko kung ano ang nangyayari. Kinikidnap nila ako! Iyon ang huling naaalala ko bago ako mag-black out.Adrian... "Tonya, kailangan ko nang umalis," ungol ko habang hawak niya ang braso ko. Sinubukan kong kumawala sa kanya, pero hinigpitan niya ang pagkakahawak sa akin. Tumingin ako sa kanya at ipinikit ko ang mga mata ko."Bakit mo gustong makasama si Ashley pagkatapos ng lahat ng ginawa niya sa iyo? Hindi ka niya mahal, Adrian; mahal niya ang pera mo! Ako ang nagmamahal sa iyo, at gayon pa man sinira mo ang ating pakikipag-ugnayan para makasama iyon. babae na naman!" Ngumisi siya, at nanginginig ako sa pandidiri. Paano ako na
Throb, Throb, Throb.Iyon ang aking ulo. Malakas ang kabog nito. Sinubukan kong gumalaw, nakarinig lang ako ng parang ungol na parang lalamunan at halos magaspang na ungol. Isang buong minuto siguro bago ko napagtanto na sa akin ito nanggaling. Binuksan ko ang aking mga mata at kinusot ang mga ito; at least nakita ko; Kung ganoon, gagawin ko kaagad kapag ang aking paningin ay naging mas malabo. Sinubukan kong tingnan ang aking paligid. Ako ay nasa isang malamig na matigas na sahig, iyon ay sigurado. Kahit saang kwarto ako naroroon ay hindi masyadong maliwanag, sapat na liwanag para makita. Umayos ako ng upo, at saka ko lang narinig ang kalampag. Nakatali ako, hindi, nakadena.Kung hindi ako nag-aalala noon, sigurado ako ngayon. Napaupo ako nang may kaba, agad kong pinagsisihan ang aksyon na iyon habang ang ulo ko ay pumipintig ng mas malakas kaysa dati, pakiramdam ko ay may humampas sa aking ulo sa semento. Pakiramdam ko ay itinapon ako sa sahig nang walang pakialam; ito ay halos wal
"At ngayon nandito na ako," sabi ko."Hindi naman dapat ganoon kaaga, sweetheart, gusto kong bigyan ka ng oras na magkasama, magsaya at mabalot sa mundo ng pekeng pag-ibig mo, pagkatapos ay sisilipin ko ang kaligayahan mo sa wala," Nadurog ang puso ko habang nakikinig. sa baliw na nasa harapan ko."Ako ay isang napaka-patient na tao, Ashley," sabi niya. Iyon ang unang pagkakataon na narinig kong binanggit niya ang aking pangalan nang ganoon, at alam ng Diyos na hindi ko ito nagustuhan kahit kaunti."Iyon ang plano ko hanggang sa matuklasan ng asawa ko dito ang ginawa ko, gusto niyang bigyan ng babala si Adrian tungkol sa akin, at hindi ko magagawa iyon, ngunit ang anak kong iyon ay nabalisa sa aking sarili, hinaharangan ang bawat isa sa aking sarili. transactions, business links and trades of all sort," tumataas ang boses niya habang sumisigaw at tuluyang napatayo sa galit dahilan para mapasigaw ang upuan.Mukha siyang naiinis habang namumungay ang ilong. Pagkatapos ay kumalma siya
Tonya! Ang babaeng pinakaayaw kong lumakad papunta sa akin na namumula ang mukha na parang gusto niyang putulin ang ulo ko. "Ikaw asong babae!" Sasampalin na sana niya ako, pero biglang pumasok si Andrew at pinigilan siya."Huwag mo siyang hawakan" babala nito sa kanya. "Nakuha mo ang gusto mo. Ngayon iwan mo na kami. Naiintindihan mo?" tanong niya, at inilibot niya ang kanyang mga mata."Sinara ng babaeng ito ang buong plano ko sa pagpapakasal sa kanya," angil niya at lumingon sa akin. "Hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang nakikita niya sa'yo, bitch!" Sigaw niya sa akin. Pinanliitan ko siya ng mata."You and I both know who the biggest bitch around here is," dumura ako sa kanya, at mahinang tumawa si Andrew. "Pareho kayong may sakit! How can you do this? How can you ruin a relationship between two people? How can you ruin a family?" nanggagalaiti ako."Kapag gusto mo ang isang bagay na sobrang desperadong, kailangan mong gawin ang mga bagay na iyon, babe," nakangiting ngiti
"Oo, Andrew. Ayos lang ako," sabi ko at umiwas ng tingin sa kanya. Pinababa niya ang kamay niya sa braso ko."Sana nga," sabi niya ulit. "Dahil ang isang magandang babae na tulad mo ay hindi dapat magalit sa isang bagay o isang tao," sabi niya. Napatingin ako sa kanya ng nakakunot ang noo, "Maghanda ka na siguro, um- kararating lang ni Adrian."At ang dami na niya akong inaaya."Andrew," tawag ko nang mabangga ko siya sa mall. "Nahulog mo yung wallet mo" sabi ko sabay abot ng wallet sa kanya. "Ah, salamat, Ashley," nakangiti niyang sabi, kinuha ang wallet niya sa kamay ko at bahagyang hinawakan ang mga daliri ko. "Pleasure."Aalis na sana ako nang marinig kong sinabi niya, "Libre ka ba ngayong gabi, Ashley?" Tanong niya, at nagsalubong ang kilay ko sa pagkalito."Hindi ko alam, hindi ko sigurado," sabi ko dahil hindi ko alam kung may gustong puntahan si Adrian."Pwede ba tayo lumabas? Dinner?" tanong niya habang pinapatakbo ang mga daliri niya sa kanyang panga. Nanlaki ang mata k
Walang tigil ang sakit ng ulo ko dahil sa ilang beses na hinila ni Tonya ang buhok ko, at minsan o dalawang beses, nauntog niya ito sa dingding. O maaaring hindi ko pa iniinom ang aking gamot para sa aking tumor. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng paghiwa ng ulo ko, pero alam kong parang namamatay ako.Ibinuhos nina Andrew at Tonya ang kanilang kalmado at mapayapang harapan na nagpapakita ng nakatutuwang pag-uugali noong sinimulan nila ang kanilang pagpapahirap sa amin.Hindi ko maiwasang maawa kay Patricia; kung baliw si Tonya, psychotic naman si Andrew. Sinipa at sinampal niya si Patriacia, inihagis sa dingding, at hinampas. Siya ay sumigaw sa sakit at kahit nawalan ng malay ngunit hindi nawalan ng pagkakataon na magsalita pabalik o insultuhin siya.Sa ilalim ng normal na mga pangyayari, ang gayong pag-uugali ay dapat na inis sa kanya hanggang sa pagpatay sa kanya, ngunit ito ay tila higit na nagpapasigla sa kanya. Nang magtalo sila, ang kislap ng kanyang mga mata at ang malaki
Hinalikan niya ito ng mapusok. Ito ay malambot at may pagiingat. Hindi naman nagtagal pero hindi na kailangan. Hinawakan ng halik ang mga salitang binitawan nilang hindi nasabi. Isang katok sa pinto ang naagaw ang atensyon nila, na nagpabalik sa kanila sa malungkot na katotohanan habang papasok ang kanyang ina na may bitbit na bahid ng luha na sina Bella at Ashton, na nakahawak sa kamay ng kanyang lola."Mommy, may sakit ka ba?" tanong ni Bella.Tumingin si Ashley sa kanyang mga anak, hindi alam kung ano ang sasabihin sa kanila. Paano niya ibinalita ang balita sa kanila? Alam niyang may dapat siyang sabihin sa kanila para pagdating ng panahon niya, hindi sila malulungkot nang sobra."Oo, may sakit si Mommy at kailangan pang manatili sa ospital nang mas matagal," sabi ni Adrian, habang nakatingin sa kanyang mga anak. Alam niyang ayaw silang sunugin ni Ashley sa murang edad, lalo na sa kamatayan.Ilang oras silang nag-uusap ng kanilang ina at nang mapansin ni Adrian ang hitsura ni As
Third-person POV Parang namamanhid ang katawan ni Ashley. Hindi niya maalala kung paano ngunit alam niyang nasa ospital siya. Pumihit ang hawakan ng pinto at pumasok si Doctor Charlene. Seryoso ang mukha niya at naramdaman na ni Ashley ang sasabihin niya."Hindi na ako magtatagal, ‘di ba?" Ito ay hindi isang katanungan; ito ay isang pahayag, at alam na niya ang sagot.Umiling si Doctor Charlene. Hindi."Alam na ni Adrian, 'di ba?" Muli, hindi nagtatanong si Ashley at muling tumango si Doctor Charlene."Pwede mo na siyang pasukin kung ganoon."Tumango lang si Doctor Charlene, binigyan siya ng kalahating ngiti. Naunawaan niya na nakita niya ang cancer na kumakain kay Ashley mula sa loob.Napatingin si Ashley sa muling pagbukas ng pinto. Si Adrian na ang nagmamadaling pumasok pero ipinikit niya ang kanyang mga mata dahil hindi pa siya handa sa kanyang makikita. Ang kanyang paghinga ay hindi pantay, ang kanyang puso ay halos hindi tumitibok, ang kanyang mga kamay ay nanginginig na
Adrian, mahal ko. Napatawad na kita ng buo sa mga nangyari sa nakaraan. Alam kong ito ay parang isang paalam at marahil ito ay ngunit nais kong malaman mo na ang mga huling buwan na nakasama ko sa iyo at sa ating mga anak ay ang pinakamagandang regalo na maaari kong hilingin. Kung hindi ako makakalabas dito ng buhay at hindi ko masasabi sa iyo ng personal ang lahat ng mga bagay na ito, gusto kong malaman mo kung ano ang aking naramdaman. Subukan mong humanap muli ng pag-ibig. Alam kong hindi magiging madali ang mag move on dito pero sa araw na makahanap ka ulit ng taong espesyal, gusto kong mahalin mo siya dahil mawawala siya sayo. Alam kong hindi ito magiging katulad ng mayroon tayo pero alam kong mas maganda dahil siya ang maghihilom ng nananakit mong puso. Gusto kong bigyan mo ng pagkakataon ang pagmamahal pagkatapos kong mamatay dahil deserve mo ‘yon.Mahal na mahal kita, Ad.Your one and onlyAshley.Bumagsak ang mga luha sa papel habang paulit-ulit kong binabasa ang mga huling
"Halika, anak," sagot niya, lumakad palayo sa silid at bumalik sa waiting room. Tumingin ulit ako sa kwarto kung nasaan si Ashley at bumalik ang hininga ko sa baga ko nang makita kong normal na ang vitals niya at nagrelax ang mga nurse at doctor simula ng ilang segundong nakita ko sila. Pagkatapos ay hinayaan ko ang aking mga paa na sumunod sa aking ina palabas sa waiting room, kung saan siya nakaupo, kasama sina Jason at Freddie.Pagpasok ko sa kwarto ay napatingin sa akin sina Jason at Freddie at agad na tumayo, pareho silang natakot sa balitang ihahatid ko."Buhay pa siya," ang tanging naibigay ko sa kanila bago ako bumagsak sa upuan sa tabi ng aking ina, emosyonal na naubos at masyadong natatakot na isipin kung ano ang mangyayari sa hinaharap. "Adrian," sabi ni Jason, napaangat ang ulo ko habang nakayuko ito. Pinagmasdan ko ang paglabas niya ng kung ano sa likod niyang bulsa at iniabot sa akin ang isang maliit na piraso ng nakatupi na papel.“Ibinigay niya ito sa akin noong araw
Adrian…Agad na huminto ang lahat at dumilim nang hindi ko na siya naramdamang kasama ko. Maaari siyang mamatay, at maaaring ito na ang huling pagkakataong makikita ko siya. Ang mundo ay hindi karapat-dapat sa kanya, at hindi ko rin siya karapat-dapat, ngunit ako at ang mundo, kasama ang aming mga anak, ay nangangailangan sa kanya. Nasa kwarto niya pa rin sila. Kahit papaano ay nakarating ako sa emergency room, ngunit ang anumang pagkaalis ni Ashley ay malabo ang aking paningin. Hindi ko makita, hindi ko marinig, at hindi ako makahinga. hindi ako mabubuhay; lahat ng naramdaman ko ay nasaktan at takot sa hindi alam. Ang sakit na naramdaman ko ay ang pinakamasamang uri. Yung tipong hindi mo alam kung sapat na ang nasabi mo, hindi mo alam kung minahal mo sila ng lubos na kaya mo, at hindi mo alam kung masasabi mo pa ba lahat ng gusto mo. Pagkaupo ko, nakaramdam ako ng matigas na bagay sa aking bulsa at naalala ko ang gagawin ko bago mangyari ang lahat. Dumukot ako sa bulsa ko at may inil
"Daddy! Daddy! Ang cool ng kwarto ko!" Napasinghap siya nang buhatin siya ni Adrian sa mga braso nito. Ipinulupot niya ang maliliit na braso sa leeg nito, humahagikgik habang kinikiliti siya nito sa ilalim ng baba. Ito ang kanyang na-miss out. Pagmamasid sa kanyang mga anak na lumaki lahat dahil sa mga larawang iyon. Isang sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay pagkatapos ng malakas na katok.Bumalik ang tingin ni Adrian sa pintuan at tumakbo palabas ng kwarto ni Ashton, hawak-hawak pa rin si Bella, at mainit si Ashton sa kanyang pinagdaanan.Muling umalingawngaw ang sigaw ni Maureen, galit na galit na tinatawag si Adrian.Pakiramdam ni Adrian ay nagsimulang tumaas ang kanyang puso nang makarating siya sa kanyang silid at nakita si Ashley na nahimatay sa sahig at si Maureen ay nakaluhod sa tabi niya, sinusubukan siyang gisingin. Nagmamadali siyang pumunta sa gilid ni Ashley at pinaupo si Bella sa tabi niya at tumayo si Ashton sa kabilang side niya."Mommy, gising na." Nagsimulang u
Third-person POV Nanatili si Adrian saglit, mahinang kausap si Ashley pero nasa ibang lugar ang isip niya. Namutla ang mukha nito nang lingunin siya nito pagkatapos nitong makapasok sa kanilang silid. Narinig niyang nag-uusap si Maureen tungkol sa kanyang ginawa. Totoo lahat ng sinabi niya. Pinagkatiwalaan niya si Maureen sa kanyang buhay ngunit ang mga bagay na natitira kay Ashley ay ang natitira sa kanyang pagmamahalan na minsan nilang pinagsaluhan."Pero hindi ba lumipat si Tonya nung magkasama kayo?" tanong ni Ashley sa kanya. Isang bagay na matagal nang bumabagabag sa kanya. Oo, dapat ay lumipat sila sa Greece ngunit hiniling niya kay Adrian na sa halip ay dalhin sila sa kanilang lumang bahay upang ang mga bata ay magkaroon ng isang normal na buhay. Alam niyang ang ari-arian na ito ang magiging pinakamagandang lugar para palakihin ang kanilang mga anak; kung tutuusin, dito silang dalawa namuhay ng masaya hanggang sa araw na iyon. Gusto niyang mapunta ang kanyang mga anak sa lug
Nakatayo ang isang maid na naghihintay sa kanila sa harap ng bahay. Nakasuot siya ng itim na damit na may manggas at puting apron. Ang kanyang mga damit ay maayos na nadiin at ang kanyang uban na buhok ay nakaipit sa isang malinis na bun sa kanyang ulo.Ang kanyang ngiti ay mainit at mapang-akit. Parang bumilis ang mga paa ni Ashley nang makita siya."Ashley, welcome home, na-miss ka namin ng sobra." Bumukas ng husto ang mga braso ni Maureen at niyakap niya si Ashley sa isang mainit na yakap. Hindi niya maiwasang mapangiti sa babae, na parang nanay niya noong naninirahan siya rito."Salamat, Maureen," ngumiti siya, pilit kumawala sa pagkakahawak ni Maureen."Sorry, hun. Masyado ba kitang pinipisil?" Bahagyang tumawa si Maureen, binitawan si Ashley. Ang kanyang mga mata ay gumagala sa kanya pataas at pababa at ang pag-aalala ay bumalatay sa kanyang mukha.Buti na lang at walang sinabi si Maureen. Nag-iba ang mukha niya at bumalik ang mainit niyang ngiti. Bumaba ang tingin niya kina
Third-person POV Napatingin si Ashley sa kwarto niya, bumuntong-hininga. Ang kanyang mga gamit ay nakaimpake sa mga brown na karton na kahon na tinatakan ng brown parcel tape na binili niya noong isang linggo. Pilit pa ring pinoproseso ng kanyang ulo ang nangyari nitong mga nakaraang linggo. Excited na ang mga bata na lumipat sa bahay ni Adrian, ang pinagsaluhan nila noong una silang ikasal. Sinabi ni Ashley kay Adrian pagkatapos ng kasal na kung lilipat sila, maaari silang bumalik sa dati nilang tahanan dahil gusto niyang makasama ang kanyang mga magulang at mga kapatid nitong mga huling buwan. Walang pagdadalawang-isip na pumayag si Adrian. Gusto ni Ashley ng huling tingin sa bahay kung saan niya pinalaki ang kanyang mga anak. Mag-isa. Ang bahay ay nagtataglay ng napakaraming kamangha-manghang mga alaala at ilang hindi masyadong maganda. Sabik siyang umalis at lumipat dito ngunit alam niyang kailangan niyang gawin ito para sa kanilang mga anak. Hindi niya alam kung ano ang gagawin