CHAPTER 1

—MAGGIE ELIZABETH SMITH—

"Come in." Walang emosyong sagot ni Liam nang katukin ko ang pintuan ng kanyang kwartong bahagyang naka bukas. Ipinagdala ko kasi sya ng mainit na kape. He just came home from work and went straight to his room.

"Hi." Bati ko kalakip ang malapad kong ngiti. "I made you a coffee. Here. Habang mainit pa." Alok ko.

"Thanks, pero nagkape na ako kanina bago umuwi." Sabi nya nang hindi parin tumitingin sakin.

"Are you busy?" An obvious question but still I asked. Hindi kasi nya maalis-alis ang tingin nya sa mga papeles na maybe kailangan nyang pirmahan. Buong araw na syang nagtatrabaho pero hanggang dito sa bahay ay nagtatrabaho parin sya.

"Well, obviously, yes." I thought so. "Do you need anything, Maggie?" Saglit akong napatitig sa kapeng hawak ko. Actually, gusto ko lang sanang makipagkwentuhan sa kanya habang umiinom sya ng kape. Gusto kong malaman ang nangyare sa maghapon nya. Kung masaya ba sya or may nakapagpa init ba ng ulo nya. Mga topics na typical na pinag-uusapan ng mag-asawa.

"I... Just want to—"

"Here's my credit card. Use it and buy yourself something." Inabot nya sakin ang credit card nya.

"But—" gusto kong tanggihan ang alok nya pero pinagpilitan nya paring tanggapin ko ito. Hindi naman ito ang pakay ko kung bakit ako nandito sa harap nya ngayon. Hindi naman pera ang kailangan ko kundi oras nya. Bahagya akong nainsulto sa pag-aakala nyang pera ang kailangan ko kaya ako lumapit sa kanya.

"Kung wala ka nang kailangan ay pwede ka nang lumabas. I'm busy, Maggie. Please." With that ay sinunod ko nalang din ang gusto nya. Mukhang wrong timing ata ako.

Dumiretso ako sa kusina para itapon ang kapeng dala ko. After kong mahugasan ang baso ay pumunta na rin ako sa kwarto ko. Ipinatong ko lang sa side table ko ang credit card na iniabot nya sa akin kanina. Wala naman akong balak gamitin ito kaya bukas ko nalang ibabalik sa kanya.

Magkaiba ang kwarto namin ni Liam. After our wedding, he requested to have separate rooms for us. He also asked me not to tell his grandfather about our setup. Even the maids are keeping their mouths shut.

I throw myself onto my bed the moment I entered my room. Nakatingin lang ako sa kisame hanggang sa maramdaman ko ang pagpatak ng luha ko. Three years. Three years have passed since we got married pero ganito parin ang setup namin. Sa mga taong magkasama kami sa iisang bubong ay lumalalim ng lumalalim ang pagmamahal ko sa kanya. Ilang beses na akong nagpapansin. Ilang beses na akong gumagawa ng paraan para malipat naman sakin ang atensyon nya. But just like kanina. Failed. Hanggang kailan ko ba gagawin ito? Wala ba syang nadevelop na feelings towards me kahit katiting manlang?

Kinabukasan, I decided to wake up early to cook for breakfast. Nakita ko pa si Manang Melba sa kusina na nagsisimula nang m*****i ng itlog.

"Good morning, Manang Melba." Nakangiti kong bati sa medyo may katabaang babae na nasa 50's na ang edad.

"Good morning din saiyo, hija." Bati nya pabalik. "Ipagluluto mo ba ulit si sir Liam?"

"Katulad po ng nakagawian, Manang." Masaya kong sagot. Saglit akong tinignan ni manang at tsaka nagbuntong hininga.

"Bakit ba palagi mo nalang sya ipinagluluto kahit alam mo namang hindi nya kakainin?" Tanong nya. Ramdam ko ang awa sa kanyang boses. Ngunit kahit na ganoon ay mas pinili ko parin ang ngumiti at pagaanin ang sitwasyon.

"Tsk! Manang naman. Ayoko po ng ganyang tono. Sige kayo. Gusto nyo po bang pumangit ang lasa ng luto ko? Alam nyo na po ang kakahinatnan." Malakas syang natawa nang magets nya ang ibig kong sabihin. Kami kasi ang kumakain kapag hindi kinain ni Liam ang niluto ko.

"Ikaw talagang bata ka. O sya, ikaw na ang magtuloy nitong niluluto ko at maiwan na kita dito sa kusina ha." Paalam nya. Tinanguan ko sya at sinimulan ko na ang pagluluto.

Matapos kong maihain lahat ng pagkain sa lamesa ay sakto namang pagbaba ni Liam ng hagdan. Nakapantulog pa ito at magulo ang buhok. Mukhang kagigising lang. Kahit hindi pa nakakapaghilamos ay napaka gwapo parin nya.

"Good morning, Liam!" Masigla kong bati. "Wala kang pasok?" Tanong ko. Usually kasi nakabihis na sya ng ganitong oras. First time yatang mangyari na makita ko syang ganito. Bahagya pa syang nagulat nang makita ako sa kusina. Hindi siguro nya in-expect na makikita ako dito nang ganito kaaga.

"I decided not to work today. I already informed Cherry and sya na muna ang bahala sa lahat habang wala ako." Sambit nya. Si Cherry ay ang kanyang secretary na minsan ko na ring nakita noong isang beses na bumisita ako sa opisina nya.

"What do you mean? Aalis ka ba?" Tanong ko ng may pagtataka habang ipinagsasandok sya ng kanin sa plato nya. For three years, ito pa yata ang unang pagkakataong makakasabay ko sya mag breakfast. And I'm really happy for that!

"We. Aalis tayo. Grandpa called last night and he wanted to see us." Muli nanamang lumapad ang ngiti ko. Masaya ako na makikita ko ulit si Lolo Enrico. Taon na rin ang lumipas mula nung huli naming pagkikita and I really missed him. Pero ang mas nakapagpasaya sa akin ay ang ideyang magbabyahe kami ng magkasama ni Liam.

Kung sa iba ay napaka babaw ng rason para sa kaligayahan ko, para sa akin ay isa ito sa mga importanteng tagpo ng buhay ko kasama ang asawa ko. We both have our own cars and once lang kami nagkasama sa iisang sasakyan. I remember, nakipagkita rin kami kay Lolo nun. We need to be together dahil kung hindi ay magtataka yun at uulanin kami ng mga tanong and Liam hates it. And this time, ay mukhang makakasama ko nanaman sya ng matagal.

"Hey, Maggie! Are you listening?" Nabalik ako sa realidad nang marealize kong kanina pa ako kinakausap ni Liam.

"Ha? Ahh, yeah! What is it again?"

"Aist! Nevermind. After mo kumain, get yourself ready para maaga tayong makaalis. Don't forget to bring clothes dahil mags-stay tayo doon for one week."sabi nya.

"Anong meron? Bakit kailangan one week pa?" I asked in a normal tone. Kahit na nagpipyesta ang aking damdamin ay mas pinili ko paring kumalma. Sino ba naman kasi ang hindi matutuwa? One week kami doon! Meaning, one week ko syang makakasama. Dito kasi sa bahay, bukod sa buong araw na syang nasa trabaho ay bihira pa kaming magkita dahil palagi lang syang nakakulong sa kwarto nya. I'm married, yes. But I feel like I'm still single.

"Nothing. Grandpa just wants us to stay there for a week." Sabi nya sa pagitan ng pagsubo. Halata sa mukha nya na hindi sya masaya sa gusto ng lolo nya.

"And you said yes?" I asked.

"I can't say no to him, you know that. Kukulitin lang nya ako ng kukulitin." Bahagya akong napangiti na alam kong nakita nya. "Maggie, just to remind you, we have our agreement, okay? We may be married but you know my reason kung bakit ako pumayag na magpakasal sayo. We will file an annulment once na maipasa na sa pangalan ko ang company." With what he said, ay unti-unti namang nawala ang mga ngiti ko.

We secretly both agreed with that. Madali lang sa akin noon ang sumang-ayos sa gusto nya dahil hindi pa ganoon kalalim ang feelings ko sa kanya. I do like him before. But now's different. Natutunan ko na rin syang mahalin sa paglipas ng panahon. Hindi ko alam kung paano pero naramdaman ko nalang isang araw na mahal ko na pala sya. Nasasaktan na ako kapag ipinapaalala nya sa akin ang tungkol sa annulment.

°°°F.G°°°