(Dr. Albert POV)
Everytime I attempt to make the antidote, Samantha ruined the brewed ingredients. She doesn’t want to cooperate with me. Kahit ilang ulit ko sa kanya pinapaliwanag na kailangan ko yun gawin.
“Gumawa ka ng gamot Albert na papatay sa kanila!”
Her scream.
“Samantha, nakita mo naman sa kanila na di nila intension kidnapin tayo. Gusto lang nila magkaroon ng lunas sa sakit nila.”
“Wag mong sabihing naniniwala ka sa kanila Albert!”
“Do we have a choice?!”
I shouted back.
Siyang ikinasabunot ko sa aking sarili.
Pagod na din ako. Tensionable. This is my first time masigawan ang asawa ko. Di ko sinasadya. Pero nangyari na. Di ko ito mababawi sa sorry lang.
“I want also to get out here as much as possible! Kaya hayaan mo akong gawin ito!”
<(El POV)“Let starve them.”Napabuntong hininga ang aking ama. Muling ipinikit ang mga mata.Hindi ko gusto ang naririnig kay Lupoz. Ngunit kung ano man ang mapagdesisyunan ng Grand Alpha, wala din akong magagawa.“Do it. No food and drinks in three days.”Siyang ikinangiti ni Lupoz.I just shake my head and turn my back.“But kapag pumayag ang asawa niya makapagtrabaho si Dr. Curie, ibigay ang kailangan nila. Nagkakaintindihan ba tayo Lupoz?”Narinig ko bago tuluyang tumalon sa terrace.I know clearly, this world is unfair. Namalayan ko na lang nasa harapan ako ng malaking ash urn.Ang pamilya ni Uncle Rankin.The twin, I miss them. Specially ikaw din, Uncle Rankin.Bakit kailangan ito mangyari sa inyo?To respect him, I slowly bow my head.Then my mother’s tomb tree.
(El POV)Bumangon ako.Ako na ang napangiti sa kanya.Wag niya akong minamaliit. Lalo na si Uncle Rankin. Gusto ko lang makita ang anyo niyang ganito bago ipakita kung hangang saan nga ba ang makakaya ko. Uncle Rankin was an ash werewolf, habang ang aking ama…. Uncle Rankin told me; he is the whitest werewolf he ever seen.“Thank you for a warmup.”Ngumisi siya sa akin.Umatake ito. Mabilis ko naman kaagad na-iwasan. Sa huli parang toro siyang hinaharap ko. Tumalon ako sa kanya. Tuluyang nahuli ang kanyang ulo ng braso ko. Agad ko siyang sinakal sa pamagitan ng aking braso. Saka ibinagsak sa kalupaan.Ngunit di ko inaasahan ang biglaang bangon nito. Siyang kamuntik nitong patayin ako sa pamagitan ng kanyang pangil.Binitawan niya ako bago pa man may mangyaring masama.Wow. Too powerful. Unti-unti niyang ikinabalik sa p
(Dr. Albert POV)“Iiwan ko ang asawa ko dito.”“Yun kung gusto mong may mangyaring di maganda sa asawa mo habang nag-iisa lang siya dito.”He has the point. Kaya isinama namin siya.Ayoko sana dahil di magandang bumalik sa kulungan ng mga baliw na lobo. Baka ano pa ang ika-depress niya kapag nakita muli niya ang sitwasyon.Mahigpit nakahawak sa akin si Samantha. At ang titig na ipinukol niya kay Lupoz, di maganda.Mutual lang ang nararamdaman naming dalawa. Tanging kami lang na dalawa ang magkakampi dito.Nang makarating kami sa underground, nakakabingi ang atungal ng mga taong lobo. Mga taong lobo na wala sa kanilang sarili.Ang sakit na ito, tinatawag nilang, TrelosfoMeis Myato.Binuksan ang isang kulungan. Isang mabangis na lobo ang nakakulong. Pumasok ang tauhan ng Grand Alpha. Mga makikisig at halatang
(Dr. Albert POV)“Let’s eat.”Nang inahin ko ang pagkain sa harapan naming dalawa. Na-ihubad ko ang apron. At aktong kakain na ako ng mapansin kong, napatitig lang si Samantha sa pagkain.“Wala ka bang gana? You need to eat Samantha.”Napatango siya sa akin.Sinubukan nga niyang kumain. Ngunit napapikit na lamang ako ng muli siyang tumakbo sa lababo.Sinundan ko siya, na-isuka niya ang lahat ng kinain.Talagang namumutla na siya.“Samantha…”Umangat ang kanyang paningin sa akin. Ngunit tuluyang nawalan ang malay nito sa aking bisig.Anong gagawin ko?Inihiga ko siya.Kinausap ko ang bantay namin. Kailangan ko ng doctor. An obstetrician.Di ko na alam ang gagawin ko. Nag-aalala ako ng husto sa asawa ko.Nang may pumasok, isang babae. Halata din ang pagiging arro
(Dr. Curie POV)Ipinagluto ko ulit si Samantha.Nang dalhin ko sa higaan ang pagkain, bakas sa mukha niyang ayaw kumain.“You need to eat Samantha.”Napatango siya.Sinubuan ko na ito.Ngunit di pa nga nakakatatlong subo… magsusuka na naman siya. Pinigilan niya. Naiiyak ito sa akin. Nilulunok ang kinakain.Alam kong nahihirapan siya.“I am sorry.” Nabigkas ko na lamang sa kanyang harapan.“Kung ganito ka lang naman nahihirapan, dapat pala… di na kita binuntis.”Di ko na siya napigilan ng isuka niya ang lahat nitong kinain. Pagkatapos muli na namang nahimatay.Nangangayat na ang asawa ko. Tipong parang ang bata na mismo ang nagkukusang sipsipin ang… dugo niya.Shit.Bakit?! Sa dami ng pagkain, bakit dugo pa ang gusto nito?
(Dr. Curie POV)Nang magising ako.Ang nasa harapan ko ngayon si Jacqueline.“Kamusta ang pakiramdam mo Dr. Curie?”Napansin ko ang maliliit na tubong nakatusok sa akin. Sinasalinan nila ako ng dugo.“Bakit di mo kaagad sinabi sa amin ang situation ng asawa mo?” Isang boses na dumagundong sa loob ng silid.Napayuko si Jacqueline sa pagpasok ng Grand Alpha. Kasabay ng pagbuntong hininga.Di ako makapagsalita. Kaya si Jacqueline ang hinarap ng Grand Alpha.“Kamusta?”“Kamuntik na siyang mamatay Lord Tyros. Ngunit agad naman namin naagapan.”Sagot ni Jacqueline tungkol sa kalagayan ko.“How about his wife?”“We send already a few men para bumili ng dugong kailangan ng asawa niya.”Napatango ang Grand Alpha. Ibig sabihin, alam na niya ang si
(Dr. Albert POV)“The Grand Alpha was out of the town. Kaya ang namamahala pasamantala dito, ay ako.” Sumilay ang ngisi niya. Parang nagwaging gumanti sa akin. “Ayoko naman sa pagbalik ng Grand Alpha, wala paring progress ang trabaho mo, Dr. Albert. Alam nating lahat, we need the antidote as much as possible. Or else, alam mo ang mangyayari. Magugutom ang asawa mo at mamatay na parang bampirang hindi naka-inom ng sariwang dugo.”“I’ll give mine instead.”“Martyr. Let see.” May pumasok na dalawang tauhan.“Lupoz! Ginagawa ko ang trabaho ko!”Dahil lumapit ang dalawang tauhan sa akin. Hinila ako nito at ikinulong sa laboratory.“Uulitin ko, kailangan mo ng mahanap ang antidote na hinihingi namin, kung hindi mamatay ang asawa mo.”&nb
(Dr. Curie POV)Di ko alam ang iniisip nila.Sa tingin ba nila makakatulong itong ginagawa nila?Hindi ako makapag-isip ng maayos dahil alam kong nahihirapan ang asawa ko.Narinig ko ang iyak niya.Hindi ito maganda.Sumisigaw ako sa loob ng kulungan kong to. Halos di ko maramdaman na kumakalam na ang aking tiyan. Inaalala ko ang asawa ko. Pareho ang sitwasyon namin. Ngunit malala sa kanya, dahil nagdadalang tao siya.Hangang sa narinig ko sa may pintuan si Samantha.Naisandal ko din ang aking sarili na namamagitan sa amin ang matigas na kahoy.Nagkwento ako sa kanya. Binabalikan ang nakaraan kung paano ko siya nakilala.Nahulog sa kanyang simpleng mga ngiti.Di ko namalayan tumulo ang luha sa aking pisngi. Talagang desperado akong mahanap ang antidote.Para sa aking asawa.Nais ko nang ibigay ang kalayaan sa kanya.Nang matigil