เข้าสู่ระบบแชร์
CHAPTER FOURTY-NINE
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-21 16:52:04
บทที่เกี่ยวข้อง
After the Daylight CHAPTER FIFTY
Matapos maganap kanina ang bagay na 'yon. Nawalan na kami ng mga gana. Narito kami sa harap ngayon ni Youtan. Comatoes siya ngayon at posible rin daw na wala siyang ma-aalala kahit isa sa paggising niya. Mas lalo akong nag-aalala ngayon para kay Angela. Masyado pa siyang bata para maranasan ang bagay na 'to. Kahit ganyan pa siya kabata, naiintindihan na niya ang lahat. Hindi pa siya kumakain, dahil ang gusto niyang kainin, ang luto ng Daddy niya. Parang gusto ko na lang manatili rito kasama si Youtan at ang bata. Parang nawalan nang saysay ang pagpunta namin sa event. I'm sorry, Youtan, hindi namin nagawang makilala si Mrs. Melanie. Pero, mas importante ka ngayon, kaya bilisan mo ang pagtulog diyan. Marami pa tayong gagawin 'di ba? Maya-maya may bagong babaeng doctor ang pumasok, pero nakatakip ang mukha. Wala na rin kaming lakas ng mga kaibigan ko kaya hindi na kami lumapit pa. Napansin ko lang na ang tagal niyang pinagmasdan si Youtan. Sisitahin ko sana siya, pero biglang lumapit a
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-21After the Daylight CHAPTER FIFTY-ONE
Ilang araw nang wala akong balita sa hospital. Dahil masyado akong busy sa pagpapalakad ng company. Alam kong hinahanap na nila ako ulit ng kuya ko, pero sa ngayon siguro huwag na lang muna. Dahil hindi pa ako handa pa.Siguro mamaya, bibisitahin ko muna siya kahit silip lang. Alam kong alam ni Dave ang nangyari kay Youtan. Sana hindi siya magalit sa 'kin kung paminsan minsan bumibisita ako. DAVE POV. Kahit sobrang busy ni Melanie, nagagawa niya pa rin bigyan kami ng oras. Pero, napansin ko lang hindi siya masaya sa tuwing umuuwi siya. Palaging malalim ang iniisip niya pero hindi niya sinasabi ang dahilan. Naisip ko na lang na dahil kay Youtan. Hindi naman siguro karapat dapat naipagkait ko kay Melanie na makita ang dati niyang asawa.Ang gusto ko lang naman ay ang maging masaya siya. Pero, hindi ko na 'yon makita ngayon sa kaniya. Kahit pilit pa niyang ginagawang ngumiti at tumawa sa harap ko at sa mga bata. Mababasa pa rin sa mga mata niya na malaki ang sakit na dinadala niya. Nas
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-22After the Daylight CHAPTER FIFTY-TWO
"Stable na ang pasyente, mabuti at naisugod niyo agad ang bata. Huminto ang tibok ng puso niyakaya nawalan siya nang malay."Agad akong pumasok. Malugod kong hinawakan si Angela habang tinitigan ko siya. Kalaunan, nagrequest ako sa ibang doctor na ilipat si Angela sa kwarto ng kaibigan ko."Bro, what happened?" Natatarantang boses ni Prince sabay lapit sa bata.Tinitigan ko nang malalim si Princess habang nakatingin siya sa bata. "Ano nag-aalala ka? Matapos mo 'yan Gawin sa bata?" "Mula noon, patago mong sinasaktan ang alaga ko. Ngayon, sinobrahan mo na, ma'am Princess." Singit ni Tita Wena."Huwag niyo akong sisihin, wala akong kasalanan.""Kailangan nang mawala ng batang 'yan!" "Mawala? Sa palagay namin ikaw na ang dapat mawala. Dahil wala ka namang ginawang mabuti!" I said.Ilang ulit pa siyang may sinasabi. Ang akala niya siguro may maniniwala pa siya. May tumawag sa cellphone niya kaya agad siyang umalis. Tsk! Mas mabuti ngang umalis siya dahil ang sama ng hangin na dinala niy
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-22After the Daylight CHAPTER FIFTY-THREE
Napatakbo ako kay Dave sabay yakap sa kanya habang nakatalikod. Tanging iyak nang iyak lamang ang lumabas sa bibig ko. Inihatid niya ako sa mansion para makapagbihis at makasama ang mga anak ko. Kahit nagparaya na si Dave, malaki pa rin ang suporta niya sa amin ng mga anak ko. Hindi ko alam kung paano ko siya mababayaran sa lahat nang ginawa niya.Ilang oras agad kaming nagbyahe patungo sa hospital. Napaiyak na lamang ako dahil wala na sila sa kwarto. Naguguluhan na ako nang sobra. "Nurs, asan na po ang pasyente?" naiiyak na sambit ko."I'm sorry, ma'am. Pinadala sa America ang pasyente para doon ma-operahan," sabay alis ng nurs.Sa narinig ko parang gumuho ang mundo ko. Parang gusto kong tumakbo papunta sa airport, upang maabutan siya. Pero, hindi ako makagalaw nang maayos. Kung kailan na ako may pagkakataon, siya naman ngayon ang wala. Niyakap ako ni Dave at hinahaplos ang likod ko para tumahan ako. Nakakahiya ako, umiiyak ako sa harap ng mga anak ko."Kung gusto mong puntahan nati
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-23After the Daylight CHAPTER FIFTY-FOUR
Nakabalik kami nang ligtas at maayos. Sinalubong rin kami ng mga kaibigan namin. Deretsahang nagtungo agad kami sa mansion ni Youtan para makapagpahinga siya. Masayang lumapit sa kanya sina Tito at Tita, ngunit sa kasamaang palad wala siyang maalala. Hindi niya kilala ang lahat miski ang mga taong matagal na niyang nakasama sa mansion. Katulod ko, naging malungkot ang lahat sa biglaang inasal ni Youtan. Denedma niya ang lahat at tinitigan nang malalim na tila ba'y masama ang kanyang tingin. Tanging kay Princess lamang siya ngayon lumalapit at gustong makipagkwentuhan. Ang masama pa roon hindi niya tinanggap na may anak siya. Na-aawa ako sa bata, biglang napa-iyak at yumakap sa 'kin."I'm sorry guys, nikatiting walang ma-alala si Youtan." I said with a sad tone."Kaya pala ganon si sir.""Hindi niya kami pinansin kasi wala siyang ma-alala.""Daddy, forget me?" Malungkot na saad ng bata."Don't worry, Angela, nandito pa ang mga Uncle's," pagpapatahan ni Prince.Minutes later."What do y
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-23After the Daylight CHAPTER FIFTY-FIVE
"What happened?"Gulat na nakatingin sa amin si Dad. Then, lumapit siya kay mommy."Honey, are you okay now?" Gulat na tanong ni Daddy.Napatango si Mom and they hug, each other. Napatingin si Dad kay Angela at hinawakan niya ang pisngi ng bata. My Dad smiled at ngumiti din kami. Sa itsura ni Dad, I know nakikita niya rin ang itsura ng kapatid ko sa bata."Ruan, may anak ka na pala," natatawang saad ni Daddy."Dad...." sabay tawa naming lahat.Matapos kami rito sa kwarto, nagtungo kami sa Sala para makag-usap."Ruan, sino ang ama ng bata?""It's Youtan.""Youtan? Kaya rin pala nakikita ko sa bata ang kaibigan mo.""And who is her mother?" dagdag pa ni Dad."It's Princess, Dad.""Princess? Ohh I see, but wala naman akong makita ng kahawig ni Princess sa bata. Sigurado ka ba diyan, Ruan?""Dad, don't say that, okay?" PRINCE POV.Napagalitan tuloy ako dahil Kay Ruan. Si Mommy talaga nasanay na rin kay Angela. Sinabing bukas na lang ehh. What if nagrequest na lang ako kay Mom and Dad na
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-23After the Daylight CHAPTER FIFTY-SIX
MELANIE or ZINNIA POV."Ang galing niya talaga noh, hindi lang sexy at maganda sobrang talino talaga.""Oo nga ehh, imagine may new company nanaman si Ma'am Melanie.""Gusto ko na lang maging siya.""Paano kaya ginagawa 'yon ni Ma'am Melanie noh, ang astig.""Hindi nga ako makapaniwala ehh. Palagi ni Ma'am Melanie pinapakita ang pagiging positibo."These are the things na narinig ko bago ako tuluyan makapasok sa office ko. I'm busy today, sa sobrang busy I don't know what to do na. I know kailangan kong maging masaya dahil I get a new company. Pero, hindi ko magawa. Wala pa rin akong balita kay Youtan.Kumusta na kaya siya ngayon. Is he awake. It's been a week's na rin nang dinala siya sa America. I miss him too much. Habang seryoso ako sa ginagawa ko rito sa office, dumating si Dave. Nakangiti siyang lumapit sa 'kin."How are you?""Okay lang ako, don't worry.""Dapat nagpapahinga la ngayon. Tsyaka na lang muna 'to, napapabayaan mo na ang sarili mo.""No I'm ok.""Come one, Zinnia."
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24After the Daylight CHAPTER FIFTY-SEVEN
"Malaki ka na rin pala," sabay hawak sa buhok ko."Tita Miona, I'm happy that your alive," sabay ngiti ko."Ruan?" "Yes, it's me.""I'm sorry, hindi ko kasama kapatid mo.""It's ok, basta ibalik mo na siya sa amin."Nalungkot ang puso ko, sa totoo lang gusto ko pang makasama si Zinnia at ang mga anak niya. Nag-usap muna kami nang kahit ano-ano, hanggang sa."May sasabihin ako." Nag-aalinlangan pa ako pero, kailangan ko nang sabihin. Wala nang oras at dahilan para itago pa."Tell it." Ruan said."Alam kong dapat kay Zinnia niyo mismo marinig. Pero, hindi pa siya handang harapin ang lahat.""Sabihin mo, Dave. Hindi magagalit ang anak ko." Tita Miona said."Matapos ang trahedyang nangyari kay Zinnia noon. Ako ang kumuha sa kanya. Para sa kasiguraduhan na maging maayos at magprotektahan si Zinnia pati na rin ang mga sanggol sa tiyan niya. Pumunta kami sa ibang bansa. Nung una nagdadalawang isip rin siya, kaya pinuntahan niya si Youtan sa bar. Minsan talaga pasaway si Zinnia. Hindi pa mas
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24
บทล่าสุด
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED NINETY FOUR
JOYCE or ZINNIA POV.Hindi ko lubos maintindihan kung ano ang nangyayari. By the way, nandito ako ngayon sa tapat ng anak ko. Balot na balot ang buong katawan ko, dahil hindi maaaring hindi. Sobrang nasasaktan ang damdamin ko habang pinagmamasdan na walang lakas ang anak ko. Kahit ako ay unti-unting nang hihina. Lalo na hindi ko gusto ang nakikita ko ngayon. I'm just hoping na maging maayos lang ang pamilya ko, na maging masaya lang kami. Pero, nang dumating sina Youtan, tila'y nagbago ang lahat. Bakit kasi, pinipilit nila ang sarili nila sa akin, kahit hindi ko naman sila lubos na nakikilala. Gusto kong sumigaw, pero hindi ko magawa. Ang aking mga luha, ay hindi man lang tumitigil sa pagbuhos. Pakiramdam ko, walang wala na ako. Kung alam ko lang na ganito lang din ang mangyayari sa ana ko, hiniling ko na lang sana . Na sana ay ako na lang ang tinutukoy nilang namatay na at kailan man hindi na babalik pa. "Anak, hindi ko maintindihan kung bakit ginawa sa atin ng dad mo ito. Si daddy
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED NINETY THREE
"Ano bakit ang tahimik niyo haa! Sabihin niyo sa akin ngayon, pinagloloko niyo lang ako! Wala ba kayong ibang magawa! Josh! Ipaliwanag mo sa akin ngayon ang lahat lahat! Ito ba ang dahilan huh? Bakit sinabi mong maayos lang ang lahat, sa tuwing tinatanong ko sayo na parang wala akong maalala. Bakit ka nagsinungaling sa akin, pwede mo naman sabihin ang totoo diba? Gagawin ko rin naman ang lahat para umintindi. Pero, bakit??? Bakit ganito ang malalaman ko ngayon, ang sakit sa dibdib." "Please, Joyce, calm down...." "How??? Paano ako kakalma! Ang sakit niyo! Mga sinungaling!" Tumalikod siya sa amin at akmang aalis na. "Joyce... Wait.." I shout. Napahinto naman siya, ngunit hindi lumingon sa amin. Maya-maya pa, may isang Yaya ang natatarantang biglang dumating na tila'y naguguluhan at hindi alam kung ano ang kanyang gagawin. "Ma'am, ang bata po, dumudugo ang ilong...." Natatakot na boses niya. "Ano????" Tila'y nadagdagan ng sakit ang nararamdaman ko ngayon. Paanong dumugo ang
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED NINETY TWO
"Josh, what are you talking about?""Simple lang naman, Prince. Ito talaga ang hinihintay kung mangyari. At hindi nga ako nagkamali, natupad din ngayon." Tumayo siya at ngumiti sa amin."Alam niyo, natutuwa ako sa inyo. Ginagawa niyo ang lahat para kunin ang mahahalagang bagay sa buhay niyo. Ginagawa niyo ang lahat para ipaglaban ang mga mahal niyo sa buhay. Isa sa mga pagsisising nangyari sa buong buhay ko ang lumayo sa inyo. Nang una, akala ko mahaharap ko ang lahat lahat. Inakala kong magiging maayos lang, pero hindi pala. Ilang taon akong naging mag-isa sa ibang bansa. Hindi ako nakabalik agad dito sa inyo dahil gusto kong pagsisihan ang lahat. Pakiramdam ko noon, parang isa akong duwag na nagtatago at tinatakasan ang lahat. Simula nang na wala sa akin ang mga mahal ko sa buhay, inisip ko noon na lahat ng nagmamahal sa akin at minamahal ko ay iiwan lang din ako sa huli. Kaya, lumayo ako upang palawakin ang utak ko. Pero, sa kasamaang palad, parang naging isa lang akong malaking du
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED NINETY ONE
"Oh, ayan na sa wakas umandar din." Biglaang saad ni Prince, dahilan na nawala ang imahinasyon ko.Inumpisahan ko naman ulit ang pagmamaneho. Mabuti na lang, bumilis ang andar ngayon. Pero, sa dami dami na pinagdaanan namin ngayon. Hindi malayong gabi na kami makakarating kung saanna paroroon si, Josh kasama ang asawa ko at ang anak ko. "Oo nga pala noh, nakalimutan na natin kumain, kaya naman pala ang hapdi ng tiyan ko.""May gana ka pa bang kumain, Alexander? Nakaka-pagod, kaya na kaka-tamad kumain ngayon. Siguro, sa sunod ka na lang kumain, pagkatapos ng lahat.""Alam ko.""Alam mo Alexander, ang sarap bumalik sa nakaraan. Ang walang problema, walang kahit na anong ganitong sakit sa ulo na dapat isipin. Kung maaari nga lang, pipiliin ko talaga ang bumalik sa dating maayos, tahimik at masaya kasama ang kapatid ko. Kung hindi lang sana nangyari ang trahedyang 'yon, kasama ko pa sana ang kapatid ko ngayon." Masyadong kumirot ang puso ko. Ngunit, hindi na ako umimik pa at patuloy na l
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED NINETY
"Baby, don't cry, nandito lang naman si Mommy, hinding hindi ka pababayaan ng Mommy. Sorry baby, busy ang Dad, kaya wala siya rito now. I love baby." Hinalikan ko ang anak ko sa kanyang noo at pisngi. Pakiramdam ko talaga na gawa ko na rin ito sa iba noon pa."Baby, matulog na ahh, kailangan nang magpahinga nang maaga ang baby, para madaling tumangkad at palaging healthy." Saad ko pa sabay halik sa noo niya ulit.Mabuti na nga lang at madaling tumahan ang anak ko ngayon. Inilapag ko siya ng dahan-dahan sa kama. Ang bait bait niya talagang tingnan.Habang lumilipas ang segundo, minuto, at oras. Tila'y may kung anong takot ang bumabagabag sa damdamin ko. Habang tumatagal parang mas lalong bumibigat. Pakiramdam ko, may darating na kung ano o kung sino. Subalit, hindi ko ito matukoy. Nakakaramdam ako nang takot, kaba at kung ano ano pang nagiging dahilan ng pagkabahala ko. Mahirap intindihin kaya mahirap din itong sabihin. Maya-maya pa, biglang tumunog ang pintuan, dahilan na bigla rin ak
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED EIGHTY NINE
RUAN POV. Kahit anong mangyari ang tanging nasa isip ko lamang ngayon ay ang mabawi ang kapatid ko at ang pamangkin ko. Minsan na kaming naghiwalay, paulit-ulit pa na nangyari, and now kailangan ko siyang ibalik. Wala mansiya sa kanyang pag-iisip, ede ipapaalala ko sa kanya kung sino siya. Sa mga sinabi kanina ni, Josh. Tila'y totoo ang lahat, hindi na bigyan ng oras ang kapatid ko, hindi ko siya naipagtanggol. Sa mga oras na kailangan niya ako, hindi ko siya na samahan, pero hindi naman ibig sabihin nito ay hindi ko na siya mahal bilang kapatid ko. Kanina pa kami pabalik balik, parang naglalaro lang kami sa araw na ito, ang dami daming humahadlang sa mga kailangan namin gawin. Ang sakit sakit sa ulo, gulong gulo ang isipan ko. Halos hindi ko na nga alam kung ano ang uunahin ko. Si Tita Lorna, nagbago ang itsura niya. Ano kaya ang nangyari sa kanya, dati naman hindi siya ganun. Sino ba ang may gawa no'n sa kanya, nang una ko siyang makita ulit kanina, nagduda akong si, Josh ang may
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED EIGHTY EIGHT
Nang makarating kami roon, tila'y nagbago agad ang lahat. Parang may mali na rito, na wala pati ang mga bantay. Mas lalo lang binahidan ng pagtataka ang utak ko ngayon. "What's happening? Anong meron? Bakit ang tahimik rito?" Prince asked na may pagtatakang boses."Mag-iingat na lang tayo, baka mamaya may patibong lang dito." Tugon namn ni, Alexander."Wait, andiyan ang ale kanina, look ayon siya ohh... Ano kaya, ginagawa niya, mag-isa lang kaya siya diyan?" Sabay turo ni, Prince. Sabay sabay naman kaming napatingin roon. Sakto andoon nga si Tita Lorna. Naisipan kong bumaba sa kotse, tinawag pa nila ako ngunit hindi ko ito pinakinggan. Dali-dali rin akong lumapit kay Tita Lorna. Gusto ko siyang tanungin kung ano ang nangyari sa kanya. Dahil, hindi ko rin inaasahan na makikita ko siya muli, na nagkaganyan pa ang kanyang itsura. Malayong malayo ito sa dating siya. Tinawag ko siya, ngunit tumingin lang siya sa akin, then umakbang naan siya upang lumayo sa akin. Wala akong ibang magawa
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED EIGHTY SEVEN
Kanina pa kami palibot libot dito matapos kami g maghiwalay kanina ng mga kaibigan ko. Nagtataka ako, kung bakit walang katao tao, kahit alam ko naman na pinadara nga ni, Alexander ang lahat. Kung hindi talaga nakatakas nang tuluyan sina, Josh. Dapat ay narito sila ngayon. Habang patuloy akong naglalakad para magahanap, nagkasalubong kaming magkakaibigan. Nagkatitigan kaming lahat sabay iling ng mga ulo namin. Hindi nga nila nakita."Wala ehh, ano ba naman.""Pero, imposible, dahil pinasara ko na kanina pa ang airport, at wala naman balita sa akin na, may nakalabas na eroplano." Smabit ni, Alexander, sabay hawak sa kanyang makabilang bewang. "Mukhang naisihan tayo.""Ikaw Ruan, anong balita ng mga tauhan mo? I asked."Wala rin silang nakita.""Ano? Pinagloloko lang ba tayo dito." Alexander said."Hindi naman kaya, nagsinungaling sa atin ang ale kanina?" Prince said."Balikan natin siya." I said with my deep tone. Ang ayaw ko sa lahat, ang pinagsisinungalingan ako at pinaglalaruan ak
After the Daylight CHAPTER ONE HUNDRED EIGHTY SIX
"Tingnan niyo, parang hindi naman si ang pinsan ko. Sino iyan?""Nagtanong ka pa Prince, halata naman na 'yan ang babaeng ipinalit ni, Josh na bangkay. Ang ibinigay niya sa atin noon. Ibig sabihin tinago niya lang si Zinnia, kahit saan. Ginulo niya ang mga utak natin, pina-ikot niya lang tayo sa isang malaking kalokohan." Alexander said.Tila'y parang tinusok ng kahit na ilang karayum ang dibdib ko. Ngunit, bumalot pa rin sa damdamin ko ang malaking pagka-dismaya. Parang mas lalo ak akong binagsakan ng malaking bato. Bakit, hindi ko na pansin na ibang tao pala ang binuhusan ko ng maraming luha. Hindi ko nagawa na agad na kunin ko ang asawa ko sa kanya. Walang hiya! Hindi ko talaga ito palalagpasin. Babawiin ko ang asawa ko."Is that a baby?" Tanong ni, Prince, habang puno ng pagtataka ang itsura niyang nakatingin sa CCTV. I saw this, isang sanggol na walang buhay at sakto lang na bagong inanak lang ito. Mukhang ito ang ginamit niya, or else ito talaga ang anak ko. Ang kapal naman ng m
