MASAMA ANG LOOB na lumayas si Warren sa harapan ng magkaibigan. Hindi niya nagamit ang plano niyang pagkain ng almusal kasama si Daviana upang humingi ng tawad at muling makipagbati sa dalaga. Tinanaw lang naman iyon ng dalawa. Nagpalitan sila ng makahulugang mga tingin lalo na nang mabilis na paharurutin ng lalaki ang dala niyang sasakyan. Kumabog ang puso doon ni Daviana ngunit mabilis niya rin naman iyong iwinaglit nang hawakan na ni Anelie ang kanyang isang braso upang ayain na. “Tara na Daviana, ang lakas makasira ng mood ni Warren umagang-umaga.” hila niya sa dalaga. Nagpahila naman si Daviana na parang nalunok na naman ang kanyang dila. Hindi kasi mawala sa isip niya ang hitsura ni Warren noong tumalikod ito at hindi siya muling nilingon. Mabagal na silang naglakad upang pumanhik ng kanilang silid. Patuloy pa rin sa pagdadaldal si Anelie, samantalang nanatiling tahimik naman si Daviana na ang isip ay mukhang sumama sa pag-alis ni Warren ng dorm. “Nakita mo ang mukha ng Warre
SA KABILANG BANDA, hindi mapalagay si Daviana. Hindi siya sanay na may hidwaan sila ni Warren. Hindi lang iyon, nangyari pa ang pag-aaway nilang dalawa kung kailan parating na ang kanilang exam week kung kaya naman nahihirapan siyang makapag-focus at makapag-isip ng tama. Ilang gabi na rin siyang hindi makatulog nang maayos nang dahil sa kanyang insomnia na mas pinalala pa ng pag-aaway nilang dalawa. Hindi niya mapigilang mag-overthink na kahit anong laban niya, hindi niya iyon magawang gapiin. Madalas na hindi niya namamalayan na bigla na lang pala siyang napapatulala habang nag-rereview at nakatingin sa malayo. Lutang na lutang ang kanyang hitsura. “Come on, Daviana. Hindi na bago ang bagay na ito sa’yo. Mag-focus ka na lang sa pag-aaral mo!” kastigo niya sa kanyang sarili na ginulo pa ang buhok, inis na inis siya kung bakit sobrang apektado niya. Itinatak niya sa kanyang isipan na oras na makatapos siya, malamang magkakaroon siya ng magandang trabaho na magbibigay sa kanya ng kal
DALA PA RIN ng panic ay binura niya bigla ang message lalo at nakita niya pang kay Warren niya pala iyon naipadala. Nakasanayan na niya kasing mag-send ng message dito kapag may ganitong mga pagkakataon at problema siyang kinakaharap. Siya lang ang madalas niyang takbuhan kung kaya naman nakasanayan na iyon ng kamay. Ito lang ang nagiging comfort niya. Sa ibang pagkakataon, kung normal na araw lang iyon gaya ng dati at wala silang samaan ng loob malamang ay tatawag na ang lalaki oras na mabasa niya ang message upang pakalmahin lang siya. Iyon ang kailangan niya ng mga sandaling iyon. Ngunit sa hindi malamang dahilan, minabuti niyang i-unsent iyon habang hindi pa ito nagagawang i-seen ng lalaki. Ilang beses niyang muling tiningnan ang screen kung saan may nakalagay na unsent message. Muli pa siyang napamura nang malutong doon. Wala naman siyang pakialam kung ano ang sasabihin ni Warren oras na makita ang message niyang binura. Ang sa kanya lang ay ayaw niyang isipin nito na nagpapakumb
NAPAAWANG NA ANG bibig ng dalaga sa naging tugon ng binata na alam niyang napaka-imposibleng mangyari. Pahablot na binawi niya dito ang kanyang cellphone, tinikom ang bibig at hindi na muling nagsalita pa. Ang hallway na malapit sa top floor ay napakatahimik dahil kaunti lang ang dumadaan doon. Ibinaba ni Rohi ang kanyang mga mata sa dalaga upang tingnan ang naging reaksyon nito. Bagamat nakatayo siya sa mas mababang baitang ng hagdan at nasa taas itong baitang, tanaw na tanaw niya ang nakatikom nitong bibig na kasingpula ng prutas na strawberry. Gumalaw na ang kanyang adams apple nang lumunok siya ng laway, gumilid siya at humawak sa handrail ng hagdan dahil kung hindi niya gagawin iyon ay baka bigla siyang mapaupo dahil sa binibigay na reaction ni Daviana ng sandaling iyon. “Ano? Gusto mo pa rin bang burahin ang message mo sa kanya?”Mariing ipinikit ni Daviana ang kanyang mga mata. Sa mga sandaling iyon pakiramdam niya ang isa sa pinaka-nakakahiyang bagay na ginawa niya ay ang mag
SA HALIP NA makinig ang kaibigan ni Rohi na si Keefer ay hindi pa rin iyon tumigil sa pangungulit dahil nakita niya kung gaano ka-attentive ng kaibigan pagdating sa estudyanteng babaeng kaharap nila. Hindi lang basta over-protective ito rito. Iba rin ang kanyang nakikita sa kislap ng mga mata ni Rohi na minsan ay hindi nito ginawa sa ibang babae. Alam na alam niya iyon nang dahil sa mga naging obserbasyon dito.“Sandali lang naman, Rohi. Nag-uusap pa kami nitong–wait, pamilyar sa akin ang mukha mo.” silip ni Keefer sa gilid ng katawan ni Rohi upang makita lang muli ang mukha ni Daviana nakatingin pa rin.Ilang segundong pinagmasdan ni Keefer ang mukha ng dalaga. Gumaganda pa ito habang tumatagal at lalo na kapag namumula. Bakas din ang ka-inosentihan sa kanyang mga mata. “Nagkita na ba tayo dati pa?” famous na banat ni Keefer na alam na alam ni Rohi.Mabilis na umiling si Daviana dahil nahaluan na ng confusion ang isipan. Totoo naman iyon, hindi niya mahagilap ang mukha ng lalaking i
BUONG BUHAY NI Daviana ay hindi niya pa nagawa ang bagay na iyon ngunit ng mga sandaling iyon ay nais niyang subukan kahit na isang beses lang. Habang nagche-check ang kanyang mga kaklase ng test paper ng kakatapos lang nilang exam ay walang imik na lumululan naman ang dalaga papasok sa loob ng sasakyan ni Rohi upang magtungo ng bar. Bagama't abot-abot na ang kanyang kaba ay hindi niya iyon ipinahalata sa dalawang lalaking kasama. Iniukit na lang niya sa kanyang isipan na kasama naman niya si Rohi kung kaya walang anumang mangyayaring masama sa kanya. Ganun kalaki ng tiwala niya. Hindi siya mapapahamak as long as nasa tabi niya ang binata. Magtitiwala lang siya sa lalaki.‘Saglit lang ako doon, hindi ako magtatagal. Gusto ko lang maranasan na makasapasok sa totoong bar. Ito na ang pagkakataon ko.’ tahimik na kumbinsi ni Daviana sa kanyang sarili kahit na nagsimula na doong magulo na ang kanyang agam-agam. ‘For minsang experience lang ito.’Si Rohi ang may hawak ng manibela habang si K
NAMILOG NA DOON ang mga mata ni Daviana sa naging pakiusap ni Keefer. Mukhang nagkakamali ito ng pagkakakilala sa kanila. Sino naman siya para pakinggan ni Rohi oras na pagsabihian niya? Di hamak na kaibigan lang naman siya ng lalaki. Wala rin naman silang relasyon na ipagyaybang kahit na pagkakaibigan lang iyon. Naging toxic sila sa bawat isa noong mga bata pa sila. Bully siya. “Talaga?” nanlalaki ang mga matang tanong ni Daviana, “Wow, ang astig naman noon. Pero hayaan na natin siya kung ayaw niyang ma-discover ng iba ang talent niya.” palusot ni Daviana na kunwari ay respeto iyon. “Ikaw ba?” “Hindi na gaano ngayon. Nagbawas na ako ng alcohol intake. Kakaunti na lang akong uminom ngayon kumpara noong nasa ibang bansa ako. Isa pa, may trabaho na rin ako na kailangan na tutukan, kapag hindi ko iyon gagawin baka bigla na lang akong matanggal. At saka napagsawaan ko na rin siguro ang bagay na iyon. Napagod ako.” umayos na ng upo si Keefer upang ipagpatuloy ang pakikipag-usap kay Davia
PUMUNTA SILA SA isa sa pinaka-famous na bar na matatagpuan sa kanilang lugar na may pangalang SKINNY BANK BAR. Prestihiyoso iyon at sikat sa mga may kaya sa lipunan. High-end iyon kung saan mahal ang presyo ng alak ngunit walang pakialam doon si Daviana. May naipon naman siya mula sa kanyang baon at iyon ang lulustayin niya. Isa pa, minsan lang naman niya iyon gagawin kung naman ayos lang ito. Nang tumigil na ang sasakyan ay lumakas pa ang kabang nararamdaman ni Daviana na parang nananakal.“Baba ma, Daviana.” utos ni Rohi na nilingon siya, nakababa na doon si Keefer na nauuna na. Agad namang sinunod iyon ng dalaga. Hinintay nila ni Keefer si Rohi na umibis ng sasakyan bago sabay-sabay silang tatlong naglakad patungo sa main entrance noon. Hindi naman sila sinita ng guard kahit pa halatang masama ang tingin nito kay Daviana. Napansin kasi nitong naka-suot pa ito ng uniform. Ganun pa man ay hinid naman ito nag-aksaya ng laway an sitahin sila. Sa pintuan pa lang noon na kung saan ay di
IPINILIG NG BINATA ang ulo. Imposible iyon. Dama naman niya na mahalaga siya, kaya lang pinapangunahan pa rin siya noon na baka wala lang itong choice at mapupuntahan kung kaya sa kanya ito pumunta. Ganunpaman, wala siyang pakialam. Mahal niya ito. Gusto niya ang dalaga. Ano pa bang iisipin niya? At least kahit sandali at kahit paano naramdaman niya mula sa dalaga kung paano rin nito pahalagahan.“Pasensya na. Alam kong masungit ako kanina kaya nanibago ka. Bad mood lang talaga ako kaya hindi kita nagawang samahang kumain. Hindi ko na uulitin.” aniyang parang kawawang tuta na namamalimos ng atensyon kay Daviana, “Pwede bang pag-isipan mo pa ulit ang pag-alis mo dito?”Ang makitang ganito si Rohi ay panibago na naman sa paningin ni Daviana. Mukhang na-miunderstood niya. Ang akala siguro ng nobyo ay galit siya dahil masungit ito kanina kaya siya aalis na sa puder nito. Sa totoo lang, hindi siya pamilyar sa ganitong uri ng hindi pagkakaunawaan. Bilang isang personalidad na kasiya-siya sa
ANG ISA NAMANG kamay ay hinapit niya sa katawan ni Daviana upang mapalapit ito sa kanya. Bahagya niyang ibinaba ang mukha upang halikan lang ang noo ni Daviana pababa sa kanyang ilong. Sa ginawang iyon ng binata, hindi mapigilan ni Daviana na mag-angat ng mukha. Tumingala siya upang magtama ang kanilang mga matang dalawa. Ipinatong ni Rohi ang kanyang kamay sa likod ng kanyang ulo at natural na ibinaba pa ang kanyang ulo para halikan na ang mga labi ng kanyang nobya. Sandali niya lang itong tinikman. Hindi nagtagal ang halik na banayad dahil baka saan pa mapunta.“Sapat na ba iyan para gumaan ang pakiramdam mo?” tanong niya sa nobya na namula na ang mukha matapos niyang palisin ng hinalalaki ang ilang bahid ng laway niya sa labi ng kanyang nobya.Hindi pa rin makatingin ay tumango si Daviana. Binitawan na siya ni Rohi upang magtungo na sa kusina. Tahimik na sinundan si Rohi ng nobya kaya naman ay tiningnan niya na ito nang may pagtataka.“Sasamahan kitang mag-dinner.”Wala namang nagi
NAGKULITAN PA SINA Anelie at Keefer samantalang nahulog naman sa malalim na pag-iisip si Daviana, hanggang dumating ang kanilang order na pagkain.“Siya nga pala, Keefer alam mo ba kung ano ang favorite niyang pagkain? I mean ni Rohi.”Tiningnan siya ng lalaki na puno ng pagtataka ang mata. Tahasang nagtatanong na iyon kung bakit o literal na nagsasabing bakit hindi niya iyon alam eh siya ang boyfriend? Hindi lang nito isinatig pa iyon.“Paano ka naging boyfriend kung hindi mo alam?” hindi nakatiis ay tanong ni Keefer sa kanya.Nakaani agad ng batok si Keefer mula kay Anelie. “Siraulo ka ba? Bago pa lang silang dalawa! Kaya nga nagtatanong para makilala pa siya ni Daviana.”Sinamaan ni Keefer ng tingin si Anelie. Kumakamot na sa kanyang ulo na binatukan nito nang mahina.“Hindi ko rin naman alam kung ano ang gusto niyang pagkain. Walang partikular na pagkain ‘yun. Hindi naman siya mapili. Kahit ano kinakain niya.”How can someone have no preference for food? Hindi naniniwala doon s
TULUYAN NA NGANG magkasamang bumaba si Anelie at Daviana. Tinawagan ni Anelie si Keefer para may kasama sila. Imbitasyon na hindi tinanggihan ng lalaki. Hindi naman pinansin ni Daviana ang galaw ni Rohi kahit napansin niya na parang hindi akma iyon. Medyo nanlumo si Daviana nang maisip ang tungkol sa ina ni Rohi. Tinanong siya ni Anelie kung ano ang mali at nakasimangot.“Anong nangyari sa’yo? Hindi ba at okay ka lang kanina? Bakit nakabusangot ka na naman diyan?”Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Matapos makilala ang ina ni Rohi noong umaga, masama na ang pakiramdam niya. Ito ay kay Rohi na family affair. Bukod dito, malamang wala siyang gustong malaman ng iba na mayroon siyang psychotic na ina. Hindi niya masabi kay Anelie ang tungkol dito para igalang iyon, kaya napailing na lang siya. “Wala. Kain na lang tayo.”Nang dumating si Keefer ay agad niyang pinuna ang pananamlay at kawalan ng gana doon ni Daviana. Walang sumagot sa dalawang babae sa tanong nito. “Sabihin niyo sa a
NABABAKAS NI DAVIANA ang ligaya sa message ng kaibigan dahil sa umaapaw nitong mga emoji ng puso. Napailing na lang si Daviana. Bigla siyang natigilan. Pamilyar ang feeling na iyon sa kanya. Nag-send lang siya ng thumbs up at hindi na ito inistorbo pa para mabilis na matapos sa ginagawa. Gaya ng inaasahan ni Daviana, dumating nga si Anelie sa suite pagsapit ng gabi. Dahil sa takot na baka maistorbo si Rohi sa trabaho ng tunog ng usapan nila, dinala ni Daviana si Anelie sa kanyang kwarto at maingat na isinara niya na ang pinto nito.“Bakit?”“Busy si Rohi sa kabilang silid, baka maistorbo…”Tumango-tango si Anelie na pabagsak ng naupo sa kama. Hindi alintana kung nasaan sila. Maingay si Anelie at ang una niyang nais pag-usapan ay ang tungkol sa kanila ni Darrell na magkasamang nag-overtime. Tinawanan lang siya ni Daviana dito. “Kung alam mo lang Daviana, parang gusto kong araw-araw na lang hilingin na may overtime kami!”“Huwag kang masyadong assuming hangga’t wala siyang sinasabi. Si
ANG MENSAHENG IPINADALA ni Warren kay Daviana ay walang anumang naging tugon. Hindi pa rin niya lubusang maintindihan at mapaniwalaan na kayang gawin ng dalaga ang tumalon sa bintana para lang takasan ang nakatakdang kasal nila. “Gusto niya ba talagang hindi na umuwi sa kanila?”Kahit gaano kasama si Danilo ay ama pa rin niya ito. Tsaka naandon ang kanyang ina. Hindi naniniwala si Warren na tuluyan na niyang kakalimutan ang pamilya niya nang dahil lang sa bagay na iyon. Lumipas na lang ang kalahati ng araw na wala siyang ibang ginawa kundi ang madalas na tinitingnan ang cellphone. Umaasa na baka maaaring nag-reply na si Daviana sa message niya. Bigo siya. Wala. Sa sobrang galit niya ay marahas na tinapon niya ang cellphone phone na bumagsak sa gilid ng sofa. Para ma-divert din ang atensyon niya ay kinuha niya ang remote controller upang maglaro. Hindi siya maka-concentrate doon sa labis na iritasyon. Muli niyang kinuha ang cellphone at nang may nakitang notification, agad nabuhayan
ILANG SEGUNDONG TINGIN at sumunod naman si Rohi, ngunit muli siyang bumalik sa pwesto ng nobya. Ayaw niyang maramdaman nitong binabalewala niya. Hinawakan niya ito sa isang kamay at marahang igininiya papasok sa loob ng pintuan. Hindi na nakaangal pa ang dalaga. Agad kinausap ni Rohi ang naghihintay na doctor pagkapasok nila sa loob.“Ayaw ng ina mong makipagtulungan para mabilis siyang gumaling. Flinushed niya ang gamot sa banyo tapos binunot niya ang tube sa kamay during infusion.” sumbong agad ng doctor sa ginagawa ng ina, “And during the conversation intervention treatment, palagi niyang sinasabi na wala siyang sakit. Na-miunderstood mo lang daw siya at gusto mong gantihan dahil ipinamigay ka ng bata ka pa.”Walang reaction si Rohi kung hindi ang makinig. “Binibitangan niya pa kami na ang mga gamot na pinapainom namin sa kanya ay para baliwin namin siya. To be honest, hijo, your mother has certain symptoms of paranoia. Last night she even wanted to jump from the ninth floor. If t
WALANG MAAPUHAP NA mga salita si Daviana sa kanyang mga nalaman. Tinanggal niya ang seatbelt na suot at kapagdaka ay hinarap na ang kasintahan. “Malay mo naman? Bigla siyang gumaling at bumalik sa dati? Kailangan lang maghintay, Rohi.”Hindi siya nilingon ng binata. Isang nasasaktan na ngiti ang sumilay sa gilid ng labi ni Rohi. Umiiling habang tinatanggal na rin ang seatbelt na suot niya.“Wala akong pakialam kung maka-recover pa siya o hindi na. Basta ginawa ko na ang parte ko bilang anak niya okay na iyon. Pangbawi lang.”Bumaba ang dalawa sa sasakyan at nagtungo na sa inpatient department ng rehabilitation center. May kakaibang nararamdaman si Daviana sa kanyang puso, marahil dahil sa mga huling salita ni Rohi kanina, o dahil sa ngiti nitong nasasaktan na taliwas sa kanyang mga sinabi. Gusto ng dalaga sanang itanong na kung walang pakialam si Rohi sa ina, bakit siya nagpapakahirap na dalhin ang ina sa Laguna upang maalagaan lang sa rehabilitation center? Siguradong may kinikimkim
ILANG ARAW PAGKALIPAS ng usapan nilang iyon ay pwersahang isinama na naman si Rohi ng ina patungo sa tahanan ng kanyang ama. Keysa naman sa kung saan niya ito abandonahin, ibibigay na lang niya sa ama nang sapilitan. Iyon ang itinatak ni Rufina sa kanyang isipan.“Nakita mo naman kung gaano kalaki ng bahay ng Daddy mo di ba? Kung magmamakaawa ka sa kanya na kunin ka niya, hindi ka na makkaaranas na magutom. Malambot na rin ang kamang tutulugan mo, Rohi.”Mariing iniiling ni Rohi ang kanyang ulo. Kahit na mahirap, nais pa rin niyang makasama ang ina niya. Ito ang kinamulatan niya kung kaya naman hindi niya ito ipagpapalit kahit na ipinagtatabuyan pa siya.“Mommy, ayoko sa kanya—”“Makinig kang mabuti, Rohi. Kapag nasa puder ka ng Daddy mo, pwede kang makakain ng masasarap na hindi ko kayang ibigay sa’yo. Araw-araw. Mga bagong damit. Toys. At isa pa kapag malaki ka na, makakapag-aral ka sa magandang paaralan at makakatapos. Kapag nakatapos ka na ng pag-aaral, wala ng makakaalipusta sa’y