Nakahiga si Adeliya sa kama ng ospital, may banayad na ngiti sa kanyang labi.Dahan-dahang pumasok si Jyre, ang kanyang assistant, ngunit halata ang kaba sa mukha nito. "Miss Granle," mahina nitong sabi.Tiningnan ni Adeliya si Jyre, at nang mapansin ang kakaibang ekspresyon nito, biglang sumagi ang isang masamang pakiramdam sa kanya. "Ano iyon?" tanong niya, malamig ang boses.Huminga nang malalim si Jyre. Kahit ayaw niyang magsalita, wala siyang magawa. "Ako… sinunod ko lang po ang utos niyo. Lumabas ako kanina… si Karylle, papasok na sana siya sa kotse niya, pero bigla siyang sapilitang hinila ni Mr. Sanbuelgo papunta sa kotse niya. Miss Granle, hindi na siya nakapalag..."Naputol ang salita ni Jyre. Hindi na niya magawang ituloy ang kwento. Dahan-dahan niyang itinaas ang tingin kay Adeliya, at tulad ng inaasahan niya, bumagsak ang ekspresyon nito.Biglang nanlamig ang pakiramdam ni Jyre. Alam ng iba na si Adeliya ay mabait at mahinahon, pero siya lang ang nakakaalam kung gaano ito
Sa katahimikan nilang dalawa, sa wakas ay nakarating na ang sasakyan sa lumang mansyon.Hindi na pinansin ni Harold si Karylle at agad na bumaba ng sasakyan.Napaayos ng upo si Karylle, bahagyang nakasimangot. Hindi siya nagsalita at bumukas ng pinto sa may front seat, ngunit hindi niya namalayan na namula at namaga na pala ang kanyang labi.At si Harold naman...May bakas din ng pamumula sa gilid ng kanyang mukha. Hindi ito masyadong halata, pero kapag tinitigan, kita pa rin ito.Ganito ang itsura nilang dalawa nang pumasok sila sa lumang mansyon ng pamilya Sabuelgo, magkasunod.Nang makita sila ng butler sa ganoong ayos, bigla itong napahinto at nag-isip...Ang batang master, pinilit halikan si Miss Granle, at ang resulta... binugbog!Nang maisip niya iyon, parang mali. Sa tatlong taon nilang kasal, walang naramdaman si Mr. Sabuelgo para kay Karylle, kaya paano siya magkakaroon ng damdamin pagkatapos ng kanilang hiwalayan?Nagkamali lang kaya siya? Coincidence lang ba ito?Malumanay
Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Harold, at sa pagkakataong ito, hindi niya maipaliwanag kung bakit sumang-ayon siya sa sinabi ng kanyang lola."Napakasama talaga ng babaeng iyon... Alam ba niya na ang pagsira sa relasyon niyo ni Karylle ang pinakawalang kwentang bagay na nagawa niya? Ikaw at si Eun ang perfect match!" Napabuntong-hininga si Lady Jessa, halatang labis ang kanyang pagsisisi.Saglit na natigilan si Harold, pero kinalaunan ay hinawakan niya ang braso ng matanda. "Lola, bumaba na tayo."Umiling si Lady Jessa, tila walang magawa. "Mamaya, lagyan mo ng gamot ang mukha mo, hindi puwedeng mamaga 'yan.""Oo, alam ko."Tumango ang matanda at naglakad pababa kasama si Harold.Nang makita si Karylle na tila nahihiya at tahimik na nakatayo sa sala, agad na nagsalita si Lady Jessa, "Bakit ka nakatayo diyan? Halika, maupo ka! Bakit hindi ka umakyat para puntahan si Lola?"Bahagyang nagliwanag ang mga mata ni Karylle, pagkatapos ay ngumiti at sumagot, "Nakita ko kasing umakyat si Ha
Bahagyang kumurap si Karylle, at tila may punto naman?Hindi nagsalita si Harold. Tumango lang siya sa tagapamahala ng bahay, na agad namang tumawag sa mga kasambahay. Hindi nagtagal, lumabas ang ilang kasambahay na nagtutulak ng mga drying rack na puno ng damit.Ang lahat ng damit ay maayos na nakasabit, custom-made para sa sukat ni Karylle. Kitang-kita sa bawat piraso ang pagiging elegante at ang maingat na pagkakapili.Pero alam ni Karylle na iniutos lang ni Harold ito sa iba para asikasuhin.Tuwang-tuwa si Lady Jessa nang makita ang mga damit. "Ang ganda! Ang ganda talaga! Aba, Harold, sa wakas may nagawa kang ikinatuwa ko!"Pumikit nang bahagya si Harold at nanatiling tahimik.Agad na tumingin si Lady Jessa kay Karylle. "Karylle, tingnan mo itong mga damit. May nagustuhan ka ba?"Napatingin din si Harold kay Karylle, pero kalmado lang siyang tumango. "Okay naman."Alam ni Harold na pabiro lang ang sagot na iyon, kaya lumamig ang ekspresyon niya.Samantala, mas lalong natuwa si La
"Kung hindi mo ito aayusin ngayon, hindi ibig sabihin na hindi ka na magpapakasal sa hinaharap, Harold. Ang pagpapabaya sa utang na loob ang magiging pinakamalaking pagkakamali sa buhay mo. Ginawa ko na ang lahat ng magagawa ko. Sa susunod, hindi na kita pupuntahan. Ayokong tuluyang mawala ang apo kong babae dahil sa'yo."Bahagyang lumiit ang mga mata ni Harold, at dumilim ang kanyang ekspresyon.Nakaramdam ng gaan si Karylle sa kanyang dibdib, at unti-unting gumuhit ang isang maliit na ngiti sa sulok ng kanyang mga labi. "Salamat, Lola."Parang tinusok ang puso ni Lady Jessa. Sinabihan siya ng "salamat" ni Karylle, pero alam niyang iyon ay dahil sa pakiramdam ng kaluwagan nito.‘Ang apo kong babae… ganito talaga. Ang sakit sa puso!’Mahigpit na hinawakan ni Lady Jessa ang kamay ni Karylle. "Karylle, huwag kang mag-alala. Kailanman at saanman, si Lola ang magpoprotekta sa'yo. Sa pagkakataong ito, Lola ang magpapaliwanag para sa'yo!""Lola."Sabay na umalingawngaw ang dalawang boses.P
Ngumiti si Karylle at tumango, "Sige, tutulungan na kita pabalik.""Hindi na, ako na lang ang aakyat. By the way, Butler, ihatid mo na si Karylle pauwi at dalhin mo na rin ang mga damit niya."Agad na sumagot si Steward Wu, "Opo."Bahagyang ngumiti si Karylle. Sa pagkakataong ito, mukhang talagang nakinig si Lola sa kanya. Kung hindi, sigurado siyang ipagpipilitang si Harold ang maghatid sa kanya pauwi.Medyo madilim ang ekspresyon ni Harold, ngunit kalmado siyang nagsalita, "Mauna na ako."Tiningnan siya ni Lady Jessa nang may inis, hindi na nagsalita pa, ngunit nagpakawala ng malamig na buntong-hininga habang pinapanood siyang umalis.Samantala, si Karylle ay sumama sa mga taong inatasan ng butler na ihatid siya.Habang nasa biyahe, napabuntong-hininga si Karylle. Kahit pa masama ang loob niya sa ginawa ng pamilya Sabuelgo, hindi niya nais gumanti dahil kay Lola. Alam niyang mas lalo lang lalala ang sitwasyon kung gagawin niya iyon. Naiintindihan din niyang walang magagawa si Lola a
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”