Bahagyang ngumiti si Adeliya, "At ang tatay mo, ang aga niyang namatay. Hindi mo ba naiisip na malas ka kaya nangyari iyon?""Nung una, malusog naman siya. Bakit bigla siyang nagkasakit nang malala? Paano siya biglang inatake sa puso? Hindi naman siya nagkaroon ng atake dati, di ba? Karylle, hindi mo ba naiisip na ikaw ang malas?"Nanlamig ang buong katawan ni Karylle, at maputla na rin ang kanyang mukha.Hindi niya pinaniwalaan ang mga sinasabi ni Adeliya na siya ang dahilan ng pagkamatay ng kanyang ama, pero…Hindi niya alam na ganito pala ang tunay na ugali ng pamilya ng kanyang tiyo noon, lagi siyang nagtitiwala sa kanila.Pero ngayon, habang iniisip niya, malusog naman ang kanyang ama noon, paano siya biglang nagkasakit? Hindi man lang siya nakauwi para makita siya sa huling pagkakataon, tapos wala na siya…Ngumiti lang si Adeliya at hinaplos ang balikat ni Karylle, "Karylle, wala kang makakapitan sa buhay na ito, iniwan ka ng mga kamag-anak mo, itinapon ka ng asawa mo. Isa kang
Noon, ang gusto lang ni Karylle ay tahakin ang sariling landas, bawiin ang pamilya Granle, at hindi hayaang masayang ang pinaghirapan ng kanyang ama.Pero ngayon, napagtanto niyang hindi nga dahil sa sakit kaya namatay ang kanyang ama!Kung si Lucio at ang iba pa ang may kagagawan nito, siguradong ipapakulong niya sila nang personal! Wala siyang palalampasin!Huminga nang malalim si Karylle. Mukhang kailangan pa rin niyang bumalik sa pamilya Granle, pero hindi ngayon.Nag-drive siya diretso papunta sa law firm. Nang makita ng mga abogadong naroon ang seryoso niyang itsura, walang naglakas-loob na bumati sa kanya. Pati si Dominic, tahimik lang ngayon.Nakita siya ni Layrin at tinanong, "Anong nangyari sa’yo? May problema ba sa J Temple?"Alam ni Layrin kung bakit niya dinala kaninang umaga ang matandang babae sa J Temple.Umiling si Karylle, "Wala naman.""E bakit ang bigat ng itsura mo?" Tumayo si Layrin, kumuha ng baso ng tubig at iniabot kay Karylle.Kinuha iyon ni Karylle, pero hin
Natauhan si Karylle at tumingin sa pinto, "Pasok."Mabilis na bumukas ang pinto, at nakatayo roon si Dominic, nakangiti kay Karylle, "Boss Iris, may ilang tanong lang ako."Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Karylle, "Umupo ka."Ngumiti si Dominic at lumapit. Kapag siya’y nakangiti, para siyang simoy ng hangin sa tagsibol, nagbibigay ng mainit at maliwanag na pakiramdam, na nagpapadama sa mga tao na madali siyang lapitan.Inabot ni Dominic ang lahat ng mga notes at materyales sa kamay niya kay Karylle, "May kinuha akong kaso kamakailan, at akala ko madali ko itong mapapanalo. Pero ngayon, biglang may inilabas ang kalaban na mas mahirap na ebidensya, kaya hindi ako makahanap ng butas para makalusot. Paki-check naman."Hindi na siya nagdagdag pa ng salita. Kitang-kita naman kasi ang galing ni Karylle sa lahat.Tiningnan ni Karylle ang mga impormasyon sa kamay niya. Sa mga sandaling ito, kontrolado na niya ang kanyang emosyon at kalmado na ulit.Sinamantala ni Dominic ang pagkakataon na t
Tiningnan ni Karylle ang kanyang telepono at sa numero na naka-display, biglang tumindi ang lamig sa kanyang mga mata. Pero sa sumunod na sandali, sinagot na niya ito."Uncle Lucio."Sa dalawang salitang iyon, ang boses niya ay kalmado, halos walang emosyon.Noong una niyang tinatawag ang dalawang salitang ito, ramdam niya ang pagiging malapit nila ni Lucio, na para bang siya ang tunay niyang ama.Pero ngayon...Isa na lang itong karaniwang pangalan, na para bang may dalang kabigatan ang mga salitang iyon!Hindi niya pa nakita ang ganitong klaseng tiyuhin.Ang nasa kabilang linya ay agad na ngumiti at nagsabing, "Karylle, nasa trabaho ka pa ba? Baka naistorbo kita?"Si Lucio ay kasing-plastik pa rin tulad ng dati, na para bang wala pa ring nagbago.Siguro ganito siya upang magmukhang malapit pa rin sila? Sa tuwing nangyayari ito, nararamdaman ni Karylle na parang duguan ang puso niya. Mula nang lumipat si Lucio sa kanila, nagsimula na siyang magplano laban sa kanya at sa kanyang ama.
Lahat ay nagulat at tumingin sa kanya, "Totoo ba? Ano ang sinabi ni Iris?"Ang lalaking abogado sa tabi niya ang unang nagtanong.Ngumiti si Dominic, "Sabi niya, tamaan daw ang ahas sa pitong pulgada, hindi ko natumbok ang pinakapunto.""Ano ang pinakapunto?" tanong agad ni Michaela.Ngumiti lang si Dominic at binuklat ang kanyang sulat-kamay, itinuro ang ikapitong punto, at malalim na huminga, "Dito ko na nga isinulat ang puntong ito, pero hindi ko pa rin ito nakita nang buo, lalo na ang mas malalim na detalye. Ang kalaban ay handang-handa, pero kahit gaano pa sila kahanda, lumabag pa rin sila sa mga patakaran. Parang nagpasikot-sikot lang ako sa sarili kong problema."Nakatingin na rin ang mga tao sa paligid niya sa ikapitong punto, at nag-iba ang ekspresyon ng kanilang mga mukha, "Talagang iba ka, Iris."Sa totoo lang, lahat ng abogadong nagtatrabaho dito ay pawang mga super elite lawyers, at hindi na kumuha pa ng maraming abogado si Layrin. Anim lang silang lahat, pawang kilalang
Bagaman hindi natuwa si Lucio, wala siyang sinabi. Umupo siya sa harap ni Karylle at ngumiti nang magiliw, "Karylle, bakit ka naging direkta noong nag-divorce ka? Bakit hindi mo naisipang sabihan si Uncle mo? Kung may hindi ka gusto, puwede kang suportahan ni Uncle."“Suporta?”Noong gusto niyang mag-divorce, ginawa niya ito nang lantaran, halos gusto niyang malaman ng buong bansa, kahit buong mundo. Nandoon siya sa kasiyahan noon. Kailangan pa ba talaga niyang iparating iyon?Ngayon, halatang ayaw ni Lucio na lumala ang sitwasyon sa kanilang dalawa, kung hindi, hindi siya magsasalita nang maayos at yayain siyang bumalik.Naisip niyang may dalawang dahilan ito.Una, baka natatakot siya na suportahan siya palagi ng lola niya at hindi mabigyan ng pagkakataon si Adeliya. Napakalakas ng lola niya.Pangalawa, dahil Iris pa rin siya. Kung galitin talaga niya ito, puwede siyang makipag-cooperate sa mga kalaban ng pamilya Granle at magsampa ng kaso, at sa kakayahan niya, hindi niya alam kung
Karylle napangisi sa loob-loob niya. Alam niyang ayaw ni Lucio na pumunta siya sa lugar kung saan siya magaling.Gaya ng inaasahan, ipinahayag niyang gusto niyang bawiin ang Granle family ngayon, pero hindi talaga niya nais na kunin ito agad. Napirmahan na ang kontrata, at mahihirapan nang bawiin iyon ng matanda.Bukod pa riyan, nung umalis ang kanyang ama, hindi naman ito nag-iwan ng will. Bilang nakatatandang kapatid ng ama niya, may karapatan din siyang magmana.Kaunti lang ang shares niya noong una, kaya siya pumirma.Ang gusto niyang makuha ay hindi lang ang sarili niyang shares, kundi lahat ng shares ng pamilya ni Lucio!Gusto niyang tanggalin ang mga maskara ng tatlong ito at paalisin sila sa Granle Group nang may kahihiyan!"Sige po, uncle, tuloy niyo."Si Adeliya at Andrea ay tahimik lang. Sa ngayon, naniniwala sila kay Lucio. Sigurado silang may dahilan siya para gawin ito.Huminga nang malalim si Lucio at nagsalita, "Karylle, alam mo naman siguro na ang pinaka-kailangan ng G
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”