Paglabas ni Amy sa kanilang bahay, hindi niya mapigilan ang hindi mapakali sa nakita niya. "Asan na siya?" bulong niya sa sarili, malinaw ang kaba sa kanyang boses. Alam niya, sa kaibuturan ng kanyang puso, na ang taong nakita niya ay walang iba kundi ang kanyang ama. Pagpasok niyang muli sa loob ng bahay, naupo siya sa sofa, patuloy na iniisip ang tagpo. Hindi napigilan ni Amy ang mapaluha habang iniisip ang mga posibilidad. Sa mga sandaling iyon, dumating si Zack, nadatnan siyang umiiyak. "Hey, anong nangyari?" tanong ni Zack, bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha. Tumabi siya kay Amy at marahang hinawakan ang kamay nito, tila sinisikap aluin siya. "I-I saw him," nauutal na sabi ni Amy, saka dahan-dahang ikinuwento ang lahat ng kanyang nakita. Tahimik na nakikinig si Zack, buong atensyon na ibinuhos kay Amy habang nagsasalaysay ito. Nang mapansin niyang nakatulog na si Amy sa kanyang balikat, maingat niya itong binuhat at dinala sa kwarto upang makapagpahinga. Habang mahimbi
Kinabukasan, tila mabigat pa rin ang pakiramdam ni Amy, ngunit sinubukan niyang magpatuloy sa normal na gawain. Naguguluhan pa rin siya sa nakita niya—ang imahe ng kanyang ama, isang taong matagal nang wala sa kanilang buhay, ay patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan. Habang nakatingin si Amy sa bintana ng kanilang sala, naramdaman niyang may kakaiba. Bumalik ang alaala ng mga araw kung saan wala siyang ibang naiisip kundi ang pagkamatay ng magulang niya. Muli siyang nakaramdam ng sakit ngunit kasabay nito, naroon din ang pangungulila. Hindi lubos ma isip ni Amy na buhay ang ama niya. Walang anu-ano, biglang nag-ring ang kanyang telepono. Napatingin siya sa screen at nakita ang pangalan ni Zack. Agad niyang sinagot ang tawag. “Amy, I need to talk to you,” seryoso ang boses ni Zack sa kabilang linya. “Pumunta ka sa opisina ngayong hapon.” “Bakit, may nangyari ba?” tanong ni Amy, kinabahan sa tono ng boses ni Zack. “This is an important matter. Ipapasundo kita sa driver ko,”
"Ano ang ibig mong sabihin, Zack?" tanong ni Amy, halatang may kalituhan sa kanyang boses. Hindi niya maisip kung ano nga ba ang gustong iparating ni Zack sa kanyang sinabi."Sabihin mo sa akin, Amy, ano ba talaga ang nangyari noong araw na iyon?" Ang boses ni Zack ay puno ng determinasyon, naghihintay ng mga sagot. Gustuhin man ni Amy na sabihin ang lahat, para bang naglaho ang kanyang alaala tungkol sa araw na iyon, at tanging pira-pirasong bahagi na lang ang naaalala niya. Ngunit alam niyang kailangan niyang pagsikapan, subukang alalahanin ang gabing iyon para maibigay kay Zack ang katotohanang hinahanap nito.Flashback..Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya ni Amy sa kanilang tahanan sa araw na iyon. Kitang-kita sa kanila ang pagiging mapagmahal at masaya, pati na rin ang karangyaan ng kanilang buhay. "Hon, ano ba! Huwag mo nga akong kilitiin," natatawang sabi ng ina ni Amy, si Victoria, habang sinusubukang pigilan ang kiliti. "Hindi! Hindi kita titigilan! Hahaha," sagot ng kanya
Dumilim ang paningin ni Amy habang pababa sila ni Zack sa elevator. Akay-akay niya si Amy, ang kanyang katawan ay nanginginig sa pag-aalala. Parang lumulubog ang kanyang puso sa bawat paghakbang nila pababa. Ang sakit na nararamdaman ni Amy ay hindi na kayang labanan. "Amy, 'wag kang matulog, okay?" mariing sabi ni Zack, halatang may halong kaba sa kanyang boses. Ngunit wala nang nagawa si Amy kundi bumigay. Tuluyan siyang nawalan ng malay sa kanyang mga bisig. Ilang oras ang lumipas, at nadala na ni Zack si Amy sa ospital. Naghihintay doon ang kanyang kapatid na si Quen, halatang naguguluhan sa biglaang pagdating ni Zack. "Kuya, anong ginagawa mo rito?" tanong ni Quen, kita ang pag-aalala sa kanyang mukha habang tinitingnan ang kapatid. "Bakit ka nagmamadali? Anong nangyari?" Hindi makapagsalita ng maayos si Zack. Bakas ang galit at pagkabalisa sa kanyang mukha habang nauutal siyang nagsalita, "Q-quen, tulungan mo siya." Ang kanyang mga kamay ay nanginginig, at ang kanyang mga ma
Pagmulat ng mata ni Amy, bumungad sa kanya ang maputing kisame. Agad niyang napansin ang amoy ng antiseptiko, kaya't naisip niyang nasa ospital siya. Isang pamilyar na boses ang umagaw ng kanyang atensyon mula sa gilid ng kanyang kama, at nang lingunin niya, nakita niya si Zack. Unti-unting bumalik sa kanyang isipan ang mga nangyari kanina, kaya't mabilis niyang kinapa ang kanyang tiyan. Nakita ni Zack ang kanyang pagkilos, at sa lungkot na nakaukit sa mukha nito, alam niyang may mabigat na balita. Naguguluhan si Amy sa reaksyon ni Zack, kaya tinanong niya ito nang may panghihina, "Zack, a-anong nangyari?" Hindi agad sumagot si Zack, ngunit tinitigan niya si Amy nang may labis na lungkot sa mata niya. "A-Amy, I'm sorry," nauutal niyang sabi. Kasabay ng mga salita niya, unti-unting pumatak ang luha ni Amy. "Z-Zack... okay lang ba ang baby ko?" tanong niya, sabay hawak sa kanyang tiyan, pilit hinahanap ang koneksyon sa anak niya. Nagsimulang magwala si Amy sa loob ng kwarto, paulit
Habang mahimbing na natutulog si Amy sa ospital, hindi maalis sa isip ni Zack kung gaano kasakit para kay Amy ang malaman na wala na ang kanilang anak. Kahit na dalawang buwan pa lamang iyon, kitang-kita ni Zack kung gaano kamahal ni Amy ang kanilang anak, kahit hindi pa ito lumabas sa mundo. Biglang tumunog ang telepono ni Zack, at nakita niyang si Vanessa ang tumatawag. Agad na dumilim ang kanyang ekspresyon, ngunit sinagot niya pa rin ang tawag. “Babe! Seryoso ka? Hindi ka sumipot,” reklamo ni Vanessa, puno ng inis ang kanyang boses. “Talagang pinili mo ang babaeng 'yon kaysa sa akin? Oh my gosh, Zacky!” “Nasaan ka?” malamig na tanong ni Zack, pinuputol ang pagsasalita ni Vanessa. "i'm at your house. Nandito si Tita,” walang pakialam na sagot ni Vanessa. Pinatay ni Zack ang tawag, nagpipigil ng galit. Pagharap sa kapatid niya, sinabi niya, “Quen, can you stay here for a while. i'm just going to fix something.” Kita sa mukha ni Zack ang galit habang papalayo siya. "Sure kuy
Habang papunta si Zack sa bahay nila, hindi niya maiwasang maalala si Amy at ang pagkawala ng kanilang anak. Ang sakit ay tila bumabalik sa kanya ng malamang na wala ng ganon lang ang anak niya. Hindi niya matanggap na dahil kay Vanessa, nawala ang isang inosenteng buhay—ang anak nila ni Amy. Nang makarating si Zack sa bahay ng magulang niya, sinalubong siya ng katulong. "Asan si Mom?" tanong niya, pilit na pinipigilan ang kanyang galit. "Ay sir! Nasa garden po sila, kasama ang nobya po ninyo," sagot ng kasambahay. "Sige, manang, salamat," malamig niyang tugon bago siya umalis at tumungo sa garden. Habang papalapit siya, ramdam niya ang tindi ng galit sa kanyang dibdib. Si Vanessa, ang babaeng minahal niya dati, ang siyang dahilan kung bakit nawala ang anak niya. Nang makita niya si Vanessa, hindi niya mapigilan ang galit. Nais niyang itanong kung bakit nagawa niyang mag saya habang may tao siyang nasaktan bakit kinailangan pang mawala ang buhay ng magiging anak niya sana. "Vane
Kinabukasan, sinabi na ng doktor na maaari nang ma-discharge si Amy mula sa ospital. Ayon sa doktor, maaari naman daw niyang ipagpatuloy ang buong paggaling sa bahay para mas makapagpahinga at makatulog nang maayos si Amy. Sa araw ding iyon, dumating si Zack kasama si Quen, dala-dala ang abo ng kanilang anak.“Amy,” mahina niyang tawag, at napatingin si Amy sa kanya. Kita sa mga mata ni Amy ang lungkot ng makita niya ang dala ni Zack, nagbabadya ang mga luha sa mata niya ng makuha niya na ang abo ng anak niya na di niya man lang nakita.Walang nagsalita, pero naramdaman nila ang bigat ng sitwasyon."I'll help you get ready," sabi ni Zack, abalang inaayos ang mga gamit ni Amy. Hindi nagtanong si Amy tungkol sa urn; hindi pa siya handang pag-usapan ito.Ilang sandali pa, dumating na ang nurse na nagdala ng mga dokumento at wheelchair ni Amy. Habang isinasakay siya sa wheelchair, hinawakan ni Zack ang kamay niya, ipinaramdam na hindi siya nag-iisa.Tahimik ang biyahe pauwi sa mansion nila