Chapter 6

Mas lalo akong nanghina sa narinig mula kay daddy. Ano na ang gagawin ko? Hindi ako pwedeng magpakasal. Hindi ko rin pwedeng ipalaglag ang bata. 

“Dad, hindi na kailangan. Hindi naman si Artus ang ama ng bata, hind kami magkakilala ng personal. So, please. Maniwala naman kayo sa akin…please, Kuya…” pagmamakaawa ko sa kanilang dalawa. 

Seryoso ang tingin sa akin ni Dad, habang si Kuya naman ay bakas ang awa sa kanyang mukha. Lumapit siya sa akin at niyakap ako nang mahigpit. 

“Shh, don’t cry. Kailangan din natin iyon gawin para matapos ang probelamang ito. Kapag hindi ka pumayag sa DNA, baka isipin namin na totoo ang sinabi ni Artus at gusto mo lang itong itago para kay Stefanie. We need to do this, okay?”

Umiling ako sa sinabi ni Kuya. Hindi nga pwede! Hindi pwede!

Umalis ako mula sa pagkayakap, umiling nang paulit-ulit. “No. Hindi na nga kailangan. Bakit ba ayaw ninyong maniwala na naman sa akin na hindi nga siya ang ama ng bata!” sigaw ko. 

Pero ilang segundo lang ang lumipas, bigla akong hinarap ni Dad sa kanya at sinampal nang malakas. Napahawak ako sa pisngi ko, humahagulhol. This is the first time he slapped me!

“Kung hindi siya, pwes bukas na bukas ipakilala mo sa akin ang ama nyan!” sigaw niya, galit na galit. 

Hindi ako makapagsalita. Wala akong maisip kung sino ang gagawin kong ama ng batang ito. Hindi naman pwede na magbabayad na lang ako ng ibang tao para ipakilala bilang ama—shit! Tama! I will do that!

Humarap ako sa kanilang dalawa. “Give me one week para ipakilala ko sainyo kung sino ang tatay nito—”

“No, bukas na bukas pagkatapos ng DNA. Kung negative ang result doon mo lang ipakilala sa amin kung sino siya! No buts, Ashley. That’s an order. You don’t have the right to say no dahil kasalanan mo ito!”

Pagkatapos sabihin ni daddy ang mga katagang iyon, tinalikuran niya na ako. Umiyak ako lalo, kasama ko pa rin si Kuya. Tumingin ako sa kanya, nagmamakaawa na sana huwag nang ituloy ang DNA. 

“Why are you so scared of that DNA, Ash? Tell me, si Artus ba ang ama? I know you, you are my little sister kaya alam ko kung may sinasabi kang kasinungalingan…kasi kung hindi naman si Artus ang ama, hindi ka magre-react ng ganito kalala.”

Umiling lang ako nang umiling, hindi ko pwedeng sabihin din sa kanya kahit na kilala niya ako. Pero kay Kuya alam kong wala na rin akong takas. 

Narinig ko ang buntong hininga niya, hinawakan niya ang kamay ko. “Let’s go to your room, pag-usapan natin ito…” Tumango lang ako at sumunod sa kanya. 

Ramdam ko na ang panghihina sa katawan ko kanina pa. Pero pinilit ko pa rin ang sarili kong umayos sa paglalakad. 

Pagkarating namin sa kwarto ko, umupo ako sa kama ko at si Kuya nakatayo lang sa pintuan. Alam kong galit siya pero pinilit niya lang maging kalmado para kausapin ako. 

“Now, tell me Ashley. He is the father, right?” he asked.

Matagal bago ako sumagot, lumapit siya sa akin, umupo sa tabi ko at hinawakan ang magkabilang balikat ko para iharap sa kanya. Gamit ang dalawa niyang hinlalaki sa kamay, pinunasan niya ang luha ko. 

“Don’t be scared, I’m here. Sabihin mo sa akin ang totoo. Siya ba ang ama ng batang dinadala mo?”

Pumikit ako nang mariin, wala na akong kawala at dahil sa mahinahon na boses ni Kuya, hindi ko na rin magawang magsinungaling. Dahan-dahan akong tumango at umiyak na lalo. 

“Kuya, anong gagawin ko?” hikbi ko. “Hindi pwedeng malaman na siya ang ama ng dinadala ko. Mas lalong magagalit sa akin si Tita Cynthia at si Ate Stefanie. Ano na lang ang sasabihin ng mga kilala natin na nilandi ko ang magiging asawa ng kapatid ko?” 

Patuloy pa rin ako sa pag-iyak, inalo ako ni Kuya sa kanyang mga bisig. “Shhh, hindi ko pa alam sa ngayon. Pero knowing dad, hindi siya papayag na hindi niya malalaman ang totoo. Sa ngayon, kailangan mong sundin ang sinabi niya na magpa-DNA ka—”

“Pero kuya…malalaman nila—”

“Do you trust me?” Agad na tanong niya. Naguguluhan man ngunit tumango ako bilang sagot. “Okay, just trust me. Magpahinga ka na muna, bawal ang stress sa buntis.” Hinalikan niya ang tuktok ng ulo ko bago siya umalis ng kwarto. 

Nakatulog ako dahil sa pag-iyak ko kagabi, kaya nagising ako ngayong umaga na maga ang mga mata. 

Hindi pa ako tuloyang nakabangon nang kumatok na si Manang sa kwarto ko. “Palabas na po! Maliligo lang,” sabi ko. 

Pagkatapos kong maligo at magbihis, huminga muna ako nang malalim, kumuha ng lakas bago humarap sa kanila. At pagkababa ko sa living room, nag-aantay na silang lahat. Si Dad na hindi manlang ako tiningnan, umalis na siya ng bahay. Si Kuya na seryoso ang tingin sa akin na para bang hindi kami nag-usap nang masinsinan kagabi, si Cynthia na masama ang tingin sa akin at si Stefanie na galit din at bakas din sa mata niya ang pamamaga. 

Hindi ko na sila kinausap, sumakay na lang ako sa kotse ni Kuya, at silang dalawa ay sa kotse ni Dad.

Pagkarating namin sa ospital, naroon na si Artust—siya lang. 

“Artus…” tawag ni Stefanie sa kanya ngunit hindi niya ito pinansin, agad akong umiwas sa ibang direction nang ako ang dinapuan niya nang tingin. 

“Ashley, let’s go?” aya niya sa akin. 

Hindi ko pinansin ang kamay niyang nakalahad sa akin, tinignan ko ang pamilya ko na para bang nag-aantay din ng gagawin ko. Humawak ako sa braso ni Kuya. 

“Kuya, samahan mo ako,” bulong ko sa kanya. Pero ang sagot niya ay ang nagpahina sa akin. 

“Kayo lang ni Artust ang pwede sa loob. Sige na, aantayin namin kayo rito sa loob.”

Wala akong magawa kundi ang pumasok sa loob ng testing room kasama si Artus. Kahit nauna akong maglakad sa kanya, ramdam ko pa rin ang tingin niya sa akin. 

Pagkapasok na pagkapasok ko sa loob, bumilis na ang tibok ng puso ko. Gusto ko na umalis, tumakbo at magpakalayo-layo bago mangyari ang testing na ito. Hindi nila pwedeng malaman. Pinagdadasal ko na lang na sana negative kahit malabong mangyari iyon—dahil si Artus lang naman ang unang lalaking nakasubok sa akin. 

Sinimulan na kami ng isang doctor at nurse na kuhaan ng dugo, at habang ginagawa nila iyon nakatingin lang si Artus sa akin—hindi ko pa rin siya tinignan kahit nakakapaso ang paraan nang pagtitig niya. 

Nang matapos ang testing, tumayo si Artus at lumapit sa akin para alalayan ako, agad kong hinawi ang kamay niya. “Kaya ko…” walang emosyon na sabi ko at umalis na sa loob ng testing room. 

Agad akong inilayan ni Kuya pagkalabas ko. Tumingin ako sa kanya, puno nang pagmamakaawa na sana ilayo niya ako rito. 

“Umupo ka muna…” iyon lang sinabi niya. 

Dalawang oras namin inantay ang result, si Artus na nakatayo lang habang kinakausap siya ni Stefanie na hindi niya pa rin pinapansin.

Pagkalabas ng staff na nagbibigay ng result, sabay kaming lumapit sa kanya. 

“Sir, Ma’am. Ito na po ang resulta,” sabi niya at inabot sa amin ang puting folder. 

Tumingin ako kay Artus na puno ng kaba habang siya ang humawak sa folder. Pagka-alis ng staff, siya na rin ang nagbukas. Pinagmasdan ko ang reaction niya, siya lang ang tinitignan ko habang binubuksan niya ang folder at binabasa ang nakasulot. 

Kumunot ang noo niya nang makita niya ang pinaka-resulta. Bakit ganoon ang reaction niya?

Akmang kukunin ko na sana ang papel nang naunahan ako ni Stefanie. “Akin na!” Pagkakita niya sa resulta, nanlaki ang mga mata niya at umawang ang bibig. Tumingin siya sa akin, ngumisi siya na para bang nanunuya sa akin. At kay Artus na biglang lambing ang tingin niya. 

“You are not the father, pwede na natin ituloy ang kasal natin.”