Chapter 5

Para akong nabingi sa narinig, hindi ko alam kung may natapakan pa ba ako sa pagkakataon na ito. Lumambot ang buong katawan kong nakatingin sa lalaking seryosong nakatingin sa akin. 

Ano bang ginagawa niya? Paano niya nasasabi ang katagang iyon sa harap ng pamilya ko? And yes, sila. Lahat sila ay nakatingin sa akin. Lalo na ang kapatid ko na puno ng galit sa kanyang mga mata. Hindi ko alam kung paano ko dapat tugunan ang sitwasyong ito. 

Mabilis ang tibok ng puso ko at parang hindi ko na kayang huminga. 

"What?! H-how did this happen?" sigaw ni Kuya Jacob. Alam kong sa lahat ng taong nandito, isa siya sa ayaw kong ma-disappoint sa akin sa oras na malaman niya ang tungkol sa akin.

Si Stefanie, na may basag na vase sa kanyang mga kamay, ay natigilan sa kanyang pag-iyak. "Ashley, is this true?!" tanong niya, halatang naguguluhan. Sa kabila ng galit at takot, mayroon ding pahiwatig ng pang-unawa sa kanyang tinig.

Nakita kong kumunot ang noo ni daddy habang tinitingnan si Artus. "Are you serious?" Seryoso ang tanong ni daddy, tila hindi makapaniwala. "This is not a joke, Artus. Hindi mo pwedeng gawin ang rason na iyon para hindi pakasalanan ang panganay kong babae! And my daughter, Ashley, is not pregnant!"

Nang marinig iyon mula kay Daddy mas lalo kong naramdaman ang takot. I’m sorry, Dad.

Si Artus, sa kanyang mga simpleng galaw, ay tila may tiwala sa kanyang mga desisyon. "Kilala mo ako, hindi ako nagbibiro o gumagawa lang ng kwento na walang kabuluhan. I will marry your daughter, not her.” Tumingi siya kay Stefanie, “but her…” at sa akin. 

Muling bumalik sa isip ko ang mga alaala ng ligaya at saya sa harap ng mga tao sa engagement party. Ni hindi ko naisip na darating ang ganitong pagkakataon na magiging kahirapan ito sa akin at sa pamilya ko.

"Ashley," boses ni Jacob, ang aking kuya, ang rinig kong tumawag sa akin. Lumapit siya sa akin, tiningnan akong mabuti. "Anong nangyari? Pwede mo bang ipaliwanag ang lahat?" Ang pag-aalala sa kanyang tinig ay tila nagdudulot sa akin ng higit pang pagkalito.

Tumayo ako ng tuwid at sinubukang magsalita. "I... " Subalit nahirapan akong ipahayag ang aking nararamdaman dahil sa lahat ng tao sa paligid.

Patuloy ang tensyon sa paligid at tila hindi ito mauubusan ng sagot. Si daddy, na kung titingnan ay mukhang nag-iisip ng solusyon, ay lumingon kay Artus. "Umalis ka muna, Artus.”

Artus, na tila unbothered sa sinabi ni Daddy, ay sumagot. "I need to talk to Ashely. I want to take responsibility. I want Ashley to be my wife. That’s my choice."

“No!” sigaw ni Stefanie, mas lalo siyang nagwawala at kahit ang nanay niya ay hindi na makalapit sa kanya. 

Humawak ako sa braso ni Kuya Jacob nang maramdaman kong matutumba na ako. At kita ko sa mga mata ni Stefanie ang pagkamuhi. 

“Malandi ka! Alam mong fiance ko siya kaya gumawa ka ng paraan para kunin siya sa akin! Lahat na lang, Ashley! Lahat na lang kukunin mo sa akin!”

Umiling ako. Hindi, hindi ko alam na ang lalaki sa gabing iyon ay ang fiance niya. Hindi ko na napigilan ang iyak ko, hindi pa rin ako makapagsalita hanggang sa lumapit sa akin si Stefanie para saktan ako ngunit agad siyang hinarangan ni Kuya Jacob.

“Kuya, tumabi ka! I will kill her!” sigaw niya.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Sa isang banda, naguguluhan ako kung paano ang lahat ay naiikot sa ganitong labirint. May umaapaw na takot. Kaya pala tumatakas ako sa araw-araw—dahil sa takot na ito. Bigla, nagpasya akong magsalita.

"No..hindi siya ang ama ng dinadala ko." Ang boses ko ay lumalakas sa labis na damdamin.

Katahimikan ang sumagot pagkatapos kong sabihin iyon. Nagmukha akong bata sa harap ng lahat, ngunit sa puntong iyon, ay wala na akong pakialam. 

“Ashley…” ang boses ni Artus na tila himig sa pandinig ko, ngunit hindi ito ang panahon para sumabay sa sinasabi niya. Wala akong alam kung anong plano niya. 

“Nagkakamali ka, hindi ikaw ang ama ng anak ko. Huwag mo sanang sayangin ang kasunduan ninyo ng kapatid ko….”

“You’re lying!” sigaw niya. 

Akma siyang lalapit sa akin pero tinulak siya ni Kuya Jacon. “Umalis ka muna, Artus. Kailangan namin mag-usap ng kami lang. At narinig mo naman ang sinabi ni Ashley, kung buntis man siya gaya ng sinabi mo, hindi ikaw ang ama gaya. So, please…habang may natitira pa akong respeto sa’yo, umalis ka muna.”

Alam kong nahihirapan si Kuya Jacob sa sitwasyon na ito, galit siya oo. Kaya alam ko rin na nagtitimpi pa siya ngayon dahil may ibang taong nakatingin, pero sa oras na kami lang dalawa sa isang kwarto, tiyak hindi niya rin ako papalagpasin—magka-ugali sila ni Daddy.

“Artus!” sigaw ni Stefanie nang naglakad papalayo si Artus. Susundan niya na sana ito nang pigilan siya ni Cynthia, ang mama niya. 

“We need to talk. Huwag mo muna siyang kausapin,” sabi nito. 

Tumingin sa akin si Stefanie, galit pa rin. “This is your fault!” sigaw niya at umalis, tinalikuran kami. 

Si Cynthia ay bumaling din sa akin, bakas din sa mukha ang galit. Tumingin siya kay Daddy. “Kausapin mo iyang anak mo, Rafael. Hindi niya pwedeng gawin ito sa ate niya at sa pamilya natin.”

Naiwan kaming tatlo pagka-alis siya, sinundan si Stefanie. 

Napaupo ako sa couch, mas lalong nanghihina. At ngayong tatlo na lang kami ni Daddy at Kuya Jacob sa living room, hindi ko na alam kung ano ang ipapaliwang ko sa kanila. Hindi ko maitanggi ang pagbubuntis ko dahil kahit itago ko pa ito, malalaman at malalaman din nila—ngunit ang pagtanggi ko tungkol kay Artus ay iban usapan. 

“So, you’re pregnant.”

Walang emosyong sabi ni Daddy. Tumingin ako sa kanya, tumayo na hindi inaasahan ang akay mula sa kanilang dalawa dahil kahit si Kuya ay hindi na ako hinawakan. 

“Dad…I’m sorry—”

Isang malakas na sampal ang nagpatigil sa akin, tuluyan na akong napaiyak. Nanginginig ang labi. 

“Si Artus ba ang ama?!” sigaw niya. 

Umiling ako. “No, dad. Hindi siya. Don’t worry, hindi siya. Pwede niyo siyang ipakasal kay ate. I’m sorry to disappoint you…” iyak ko.

Pinagdikit ko ang dalawang palad ko, nagmamakaawa kay Daddy at Kuya Jacob na patawarin ako. 

“Wala na akong pakialam kung buntis ka. Gusto kong malaman kung sino ang ama ng batang iyan. Sa oras na malaman ko na hindi sa maayos na pamilya ang taong iyon, papatayin mo ang bata!”

Nagulat ako sa sinabi niya. Umiling ako nang umiling. “No, dad. Kahit palayasin niyo na lang ako rito, hindi ko papatayin ang bata!” sigaw ko. 

Hindi ko kayang kumitil ng buhay lalo na kung wala naman itong kasalanan. 

“Pero kung hindi si Artus ang ama nyan, anong sinasabi niya kanina?” tanong ni Kuya. 

Napatingin ako sa kanya, ngunit hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Wala akong alam kung paano ko iyon itatanggi. 

‘Kung ayaw mong sagutin, ako na ang gagawa ng paraan,” sabi ni Daddy. Tumingin ako sa kanya. “Kilala ko si Artus, hindi iyon magsasabi ng isang salita kung hindi totoo. Kaya bukas na bukas, ipa-DNA natin iyan para malaman ang totoo kung siya nga ba ang ama ng dinadala mo….at kung siya nga ang ama ng dinadala mo…ikaw ang magpapakasal sa kanya.”