QUINN’S POV
HINILA NA AKO ni Denver palayo kay Mama Linda na tahimik lang at hindi umiimik na tila walang naririnig. Pumasok si Polly na mukhang nagtataka, nilapitan niya si Mama Linda. Wala akong nagawa kundi ang lumabas muna para kalmahin ang sarili ko.
“Are you alright?” nag-aalalang tanong sa akin ni Denver at hinawakan ang magkabilang balikat ko para pakalmahin.
“Hindi ko alam, naguguluhan na ako,” mahinang bulong ko.
Niyakap naman niya ako at marahan na hinaplos ang ulo ko. Not until I heard his phone ring. Lumayo siya at dinukot iyun sa bulsa. Kunot man ang nuo ay lumayo siya sa akin para sagutin ang tawag.
Malalim akong napabuntong hininga, hindi na narinig pa ang kausap ni Denver. Hanggang sa lumabas na ng kuwarto si Polly at nilapitan ako.
<
QUINN’S POV BUMALIK AGAD KAMI ni Denver sa syudad, hinatid niya ako sa apartment ko. Bukas ay simula na ng trabaho namin sa hotel. Hindi pa ako nakapagdesisyon kung babalik ako ng Molino, but right now, I am currently searching for my real parents. Especially now that Denver is helping me, tingin ko ay malapit ko na silang makita. I fixed myself before I entered the hotel, nasa lobby pa lang ako at naglalakad sa hallway papasok ng elevator nang mapansin ko ang kasabay kong pumasok sa loob. She looks sophisticated on her expensive dress, may bag na nakasabit sa kanyang braso at diretso lamang ang titig nito. We entered the elevator, kaming dalawa lamang. Nang pakatitigan ko siya ay namukhaan ko ito, she is the mother of Denver. Wala kaming imik hanggang sa bumukas ang pinto at nauna siyang lumabas. She entered Denver’s office. Dumiretso na rin ako sa table ko upang masimulan ang trabaho. Until tumawag si Denver sa intercome, humihingi ng maiinom. Gumawa ako ng kape para sa kanilang
QUINN'S POVBUONG ARAW akong nanatili sa apartment, kahit si Alexa ay nagtataka na rin sa mga kinikilos ko. Ayokong sabihin sa kanyang ang nangyari, ako ang nahihiya sa sarili ko lalo na at alam kong ako naman talaga ang nagpupumilit noon pa man na mapapalapit kay Denver."Babalik kang Molino?" she asked while watching me packed my things."Kailangan ako ni mama.”"Akala ko ba abala ka sa paghahanap sa tunay mong mg magulang?”Pagod akong napabuntong hininga. Ano pa ang rason para ipagpatuloy ko ang paghahanap sa kanila kung si Denver lang naman ang tumutulong sa akin?"Nawalan a ako ng pag-asa. Mas mabuti pang pagtuunan ko na lang ng atensyon ang mga taong nariyan at nanatili sa buhay. Mga taong hindi ako iniwan," malamig kong usal at matamlay. na sinara ang zipper ng maleta.Niyakap niya ako at marahan a hinaplos ang likod ko para pagaanin ang loob ko."Anuman ang pinagdadaanan mo ngayon, malalampasan mo yan. Malakas ka," bulong niya at humiwalay na sa yakap tsaka sumilay ang ngiti
QUINN’S POVHis jaw moved and clenched. Napaiwas siya ng tingin at marahan na tumango. Ilang Segundo siyang malalim na napaisip, I was about to say goodbye because I might not get in the bus on time when he suddenly looked at me again.This time, his eyes are unexplainable staring intently at me. Malalim at hindi ko mawari kung ano ang nais iparating nito.“Ihahatid na kita. I want to see your hometown,” he said seriously which made my eyes widen in confusion.This is weird. Why would he go there? Why does he wants to see Molino? Kung nais niyang makita ang probinsya na kinalakihan ni Denver ay bakit sa akin siya sasama?“Ba-bakit ho, Mr. Charlton?” takang tanong ko sa kanya.“Drop the formality, Quinn. You’re no longer my employee. You resigned, remember?” he raised his left eyebrow and smiled at me slightly. Dahil doon ay tipid akong napangiti na may pagpipigil.“You’re wasting your time, Mr. Charlton,” diretsa kong sambit sa kanya habang nakatitig sa mga mata nito. Alam ko na ang b
QUINN’S POV I DON’T know how I ended up inside in the car with him. Basta ang tanging alam ko lang ay kailangan niya ako dahil nasa peligro ang buhay niya. Mabilis ko siyang sinulyapan na seryoso at abala sa pagmamaneho. I swallowed hard and think if I’m making right decision. “Why don’t you tell me what really is happening, Denver,” muli kong pangungulit dito. His jaw clenched as he glanced at me coldly. His elbow is rested on the side of his window while brushing his lips using his fingers. Malalim ang iniisip at tila tinatantya ang bawat desisyon na gagawin. Katulad ko, hindi rin sigurado kung tama pa ba ito. “Saan mo baa ko balak dalhin?” ngayon ay may bahid ng iritasyon sa boses ko. “In my apartment, Quinn. I will explain to you everything when we reached my house.” Ang kabog sa dibdib ay muling nabuhay. Pinaghalong takot at kalituhan sa huling balitang sinabi niya na may nais pumatay sa kanya na miyembro ng pamilya niya… idagdag pa ang nararamdaman kong matinding emosyon n
QUINN’S POVI OPENED THE envelop he gave me, habang nakaupo ako sa sofa ay sinuri ko ang mga larawan na nasa loob. As I was scanning each photo, I was glancing at him. Iilan ay hindi familiar sa akin. Habang paubos nang paubos ang mga larawan ay mas nagiging malapit sa buhay ni Denver ang sumunod.“Do you have a hint? Whoever wants to kill you?” I put all the pictures down. Pinaghiwa-hiwalay iyun sa ibabaw ng lamesa tulad ng gusto nitong mangyari. “Kasi hindi ko talaga mawari kung bakit naman yun gagawin ng iyong pamilya? May alam ka ba na dahilan?”He is sitting just in front of me. His legs are apart while his both elbows are resting on his knees. Palms are clasped together and show me cold, dark emotions. He looks so superior in his aura.“I wish I know what might be the reason.” He chuckled in mockery but I know behind that sarcasm is a pain and bitterness he is trying to hide. “Sad to say but I have no clue at all, Quinn.”“You must have at least a small probability of a hint.”H
QUINN’S POVINAYOS KO ang skirt ko bago pumasok sa loob ng opisina ni Sir Charlton. Mahigpit kong hinawakan ang folder na may lamang mahahalagang files. I opened the door and his gaze automatically lifted on me. Napaawang ang labi niya ng makita ako ngunit tila may parte sa kanya na hindi na nagulat pa. Tila inaasahan na makikita niya ako ng Grande Hotel.“Good Morning Mr. Salviejo,” pormal kong bati sa kanya.Ang buong atensyon niya ay nakuha ko, bakas sa mukha nito ang tuwa na makita muli ako. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at huminto sa harapan nito malapit sa kanyang itim na mamahaling lamesa.“Glad that you’re finally back.” Gumuhit ang ngiti sa labi niya.“Malaking oportunidad ang Grande Hotel sa akin, Mr. Salviejo. Hindi ko pweding palampasin ito.” Labas sa ilong kong usad at marahan na napalunok. I secretly looked away to roam my eyes around his office.Nilapag ko ang mga papeles sa ibabaw ng lamesa niya, bumagsak ang tingin niya sa dala ko. Hanggang sa inabot ko sa kanya a
QUINN’S POVUMUPO AKO AT pinanuod siyang ilapag ang pagkain na niluto nito. He is excited na ipatikim sa akin ang luto nito. It’s rare to see him act this way, malimit lang kaya hindi ko maiwasan na tumagal ang titig sa kanya.“Let’s see if you’ll still love it.”Napatikhim ako nang lagyan niya ang plato ko ng pagkain, hindi ko mapigilang mapangiti dahil sa kilig na nararamdaman. It is a simple action that brings impact and effect to my system. Yung mga simple niya lang na galaw ang siyang nagpapahina ng dibdib ko. To even admire him more.The dish is a roasted chicken, hindi ko maisip na may oras pa siyang magluto kahit galing na sa trabaho. Nagsimula na akong kumain, ganun din siya ngunit mas kapansin pansin ang pagsulyap niya sa akin at tila hindi na makapaghintay na marinig ang sasabihin ko.“Ang sarap!” I gave him a thumbs up. This time, his smile cannot be restrained anymore. Napanguso siya sa pilit tinatago ang ngisi. He put his fingers on his lips trying to hide his sweet smil
QUINN’S POVBUMALIK SI Madre Jona sa kanyang kinauupuan dala-dala ang lumang box. Nilapag niya yun sa lamesa at napabaling kay Denver na ngayon ay malalim ang titig sa box na pag-aari niya.“Eto na lamang ang naitabi ko na gamit mo. Ang iba mong gamit ay dala mo nung ikaw ay umalis.” Napabuntong hininga ito ng malalim nang mapansin na tila malalim ang iniisip ni Denver at hindi mawari kung ito ba ay nakikinig sa kanya. “Bumalik pa nga ang iyung ina para kunin lahat ng mga gamit na naiwan mo. Ang sabi ko ay nadala mo na lahat… last year ko lang napansin na may naiwan ka nga pala talaga ritong gamit.”Umangat ang ulo ni Denver nang banggitin ni Madre Jona ang ina niya.“Kailan siya pumunta rito?” may pagtataka sa boses niya.“Matapos ang aksidenti na nangyari sayo. Nabanggit niya kasi sa akin, kaya humihingi siya ng mga gamit mo na maaaring makapagpabalik ng alaala mo. Yun ang sabi niya. Hindi ko nga ito naibigay, balak ko sanang ibigay ito kung sakaling bumalik man siya,” sambit niya n