Habang nakaupo sa kanilang mansion sa Cebu, nag-iisa si Maria dahil umalis si Eric may importanteng lakad, malalim ang iniisip. Walang katapusang alalahanin ang bumabalot sa kanyang isipan—mula sa mga araw na magkasama pa sila ni Kean hanggang sa muling pagkikita nilang hindi inaasahan. Minsan, naiisip niya kung paano ba nagsimula ang lahat ng ito at kung paano siya napunta sa puntong ito.Habang nakatutok sa cellphone, biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Isang tawag mula sa kanyang ina, si Rosemarie.“Ma,” sabi ni Maria, nag-aalangan ngunit pilit na ngumiti sa kabilang linya. "Kumusta po?"Ang boses ni Rosemarie mula sa kabilang linya ay puno ng kaba at galit. "Maria, kailangan kong malaman ang buong kwento—ano ang nangyari sa inyong dalawa ni Kean?"Nagulat si Maria sa tanong ng ina. Hindi niya inaasahan ang ganitong tanong. "Ma, bakit? Anong ibig mong sabihin?""Nalaman ko mula kay Eric na nagkita kayo ni Kean sa isang business gathering. Nakakalungkot nga, kasi ayon sa kanya
Sa kabilang linya, naramdaman ni Rosemarie ang bigat ng mga salitang binitiwan ni Maria. Ang takot na makita ang anak na magdusa muli ay naroroon, ngunit higit sa lahat, ang pride at paggalang sa tapang ni Maria. Sa mga salitang iyon, naramdaman ni Rosemarie na hindi lang ang kanyang anak ang nagsasalita—kundi isang babae na handang ipaglaban ang kanyang kinabukasan, ang kanyang anak, at ang buhay na deserve nilang dalawa."Maria, anak," sagot ni Rosemarie, ang kanyang boses ay mahina ngunit puno ng emosyon. "Alam ko na mahirap ito para sa iyo. Pero sana alam mong hindi kita iiwan. Kung anuman ang desisyon mo, susuportahan kita. Ang tanging importante ay maging maligaya kayo ni Harry, at hindi ko kayang makita kayong magdusa pa."Nagpatuloy si Maria, ang kanyang mga mata ay puno ng mga luhang hindi na kayang pigilan, ngunit ang puso niya ay matatag. "Salamat, Ma. Alam kong mahirap ito, pero kailangan ko ring magpatawad sa sarili ko. Hindi ko kayang magpatuloy sa buhay na may bigat ng
Ang galit ni Kean ay tila sumabog nang marinig ang sagot ni Eric. Hindi na niya kayang pigilan ang nararamdaman, at ang mga salitang bumangon sa kanyang labi ay tumalima sa matinding tensyon sa pagitan nila."Sino ka ba, bakit nakikialam ka sa sitwasyon namin ni Maria?" galit na tanong ni Kean, ang mga mata niya ay nag-aalab ng galit habang nakatingin kay Eric. "Ito ay pamilya ko, hindi mo na kailangan pang alamin pa!"Ngunit hindi nagpatinag si Eric, ang mga mata nito ay puno ng tatag at hindi natitinag. "Hindi mo na kailangan alamin pa dahil hindi ka kasali," sagot ni Eric, ang tinig ay puno ng pilyo at walang takot. "Ang nakataya dito ay hindi lang si Maria at si Harry, kundi ang kanilang kinabukasan. Hindi ka na parte ng buhay nila, Kean."Ang mga salitang iyon ay parang mga pangil na tumusok sa puso ni Kean. Ang sakit ng realidad ay naging mas matindi sa mga katagang binitiwan ni Eric. Alam niyang may punto si Eric, ngunit hindi pa rin niya kayang tanggapin na wala na siyang luga
Si Kean ay nakatayo lang doon, ang mga mata niya ay puno ng galit at pangungulila. Wala siyang ibang nais kundi ang muling buuin ang pamilya na, sa tingin niya, ay nararapat niyang paghawakan. Ngunit sa mga salitang binitiwan ni Maria, na may kasamang kalungkutan at lakas, naramdaman niya ang bigat ng katotohanan na wala na siyang kontrol sa lahat ng nangyari.Tinutok ni Maria ang tingin kay Kean, ngunit ang puso niya ay puno ng magkasalungat na emosyon. Minsan, naiisip niyang gusto niyang makita muli ang Kean na minahal niya, ang Kean na handang lumaban para sa kanila. Ngunit ang amnesia nito ay nagbago sa lahat ng iyon. Ang Kean na nakatayo sa harap niya ngayon ay hindi na siya ang dating kilala niya. Hindi na siya ang Kean na nagbigay ng walang katapusang pag-ibig kay Maria at kay Harry."Kean," sagot ni Maria, ang boses niya ay puno ng lungkot ngunit matatag. "Ano pa ba ang gusto mo? Binigyan na kita ng kalayaan dahil yan ang matagal niyong pinapangarap ni Mirasol. Ako na mismo an
Habang ang mga hakbang ni Kean ay matamlay at mabigat, ang bawat minuto ay parang isang walang katapusang pagsisisi. Ang hangin sa labas ng building ay malamig at tila sumasalamin sa malamig na damdamin sa kanyang puso. Sa kabila ng lahat ng iniisip niyang pagsisisi at pangarap na muling maging isang ama kay Harry, alam niyang hindi madali ang magiging daan.Sa kabila ng lahat ng pagkakamali at distansyang nilikha ng kanyang mga desisyon, tanging ang pagnanais na makasama si Harry ang nagbigay kay Kean ng lakas upang magpatuloy. Ngunit ang takot na baka huli na ang lahat ay patuloy na bumabalot sa kanyang isipan. Gusto niyang maging bahagi ng buhay ng anak na dati niyang hindi pinahalagahan dahil sa amnesia.Nais niya talagang bumawi kay Harry at makasama ito, kasama si Mirasol, na mahal na mahal niya ngayon. Pero wala siyang alaala ng magandang samahan nilang mag-asawa, tila naglaho ang lahat ng mga alaala na may halaga.Ang mga hakbang ni Kean ay tila walang patutunguhan, ngunit sa
Habang si Kean ay patuloy na nalulunod sa kanyang mga saloobin, dumaan si Mirasol na may malungkot na tingin. Naramdaman niyang ang kanyang presensya ay hindi na kayang gawing mas magaan ang sitwasyon, ngunit ang nakikita niyang hirap ni Kean ay nagbigay sa kanya ng lakas ng loob na magsalita. Lumapit siya kay Kean, ang mga mata ay puno ng pag-unawa at alalahanin."Kean," sabi ni Mirasol, ang boses ay tahimik ngunit matatag. "Kung hindi mo talaga makuha si Harry sa ganitong paraan, baka mas mabuti kung ilaban na lang natin ito sa korte."Ang mga salita ni Mirasol ay parang malalakas na tunog na umabot kay Kean, ngunit sa kabila ng lahat, ang puso niya ay naguguluhan. Si Kean ay tumaas ang tingin, at nakita niyang seryoso si Mirasol. Sa kanyang mga mata, may pagnanais na matulungan siya, ngunit ang mga salita ni Mirasol ay parang tinik sa kanyang puso.“Korte...” ulit ni Kean, ang boses ay halatang may kabuntot na pag-aalinlangan. “Hindi ko alam kung kaya ko ‘yan. Hindi ko alam kung ka
Habang ang mga salita ni Rosemarie ay patuloy na naglalakad sa isip ni Maria, naramdaman niyang unti-unting lumiliwanag ang kanyang daan. Ang sakit at kalungkutan na bumabalot sa kanyang puso ay hindi nawawala, ngunit nakatagpo siya ng lakas sa mga payo ng kanyang ina. Hindi niya na kayang maghintay na lang. Kailangan niyang kumilos para kay Harry. Hindi siya pwedeng maging biktima ng sitwasyon na hindi niya ginusto."Salamat, Ma," sagot ni Maria, ang boses ay puno ng pasasalamat at matinding determinasyon. "Gagawin ko ang lahat para kay Harry. Hindi ko kayang mawala sa tabi ko, hindi ko siya pwedeng ibigay. Hindi ko alam kung paano, pero magsisimula ako."Habang pinipiga ang mga salitang ito, napansin ni Maria ang mga mata ni Eric na puno ng pagkaalala, at may mahinahong ngiti na unti-unting bumangon sa kanyang labi. Si Eric, na may malasakit sa kanyang kapatid, ay hindi nagsalita pa, ngunit ang tahimik na pagsuporta niya ay sapat na upang magsimula ng isang bagong lakas sa loob ni M
Sa loob ng modernong opisina ni Maria sa Cebu, ang natural na liwanag ay pumapasok sa malalaking bintana, nagbibigay ng masiglang ambiance habang siya ay abala sa pag-aasikaso ng mga papeles. Ang kanyang telepono ay biglang tumunog, at ang receptionist ang nasa linya.“Ma’am Maria,” sabi ng receptionist sa magalang na tono, “May isang bisita po rito na nais kayong makausap. Si Donya Loida po.”Napatigil si Maria, bahagyang nabigla sa narinig. Hindi niya inasahan na makikita pa niya ang pangalan ng Donya sa ganoong paraan, lalo pa’t sa gitna ng kanilang komplikadong sitwasyon.“Donya Loida?” ulit ni Maria, pilit na iniisip kung ano ang maaaring dahilan ng biglaang pagdalaw nito. “Pakisabi, sandali lang. Papunta na ako.”Matapos ibaba ang telepono, tumayo si Maria at inayos ang kanyang sarili. Kumuha siya ng malalim na hininga, pilit pinapakalma ang kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung ano ang nais sabihin ng matanda, ngunit sigurado siyang mahalaga ito.Pagdating niya sa lobby,
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.