Ang araw ng paglipat ni Maria at ng kanyang pamilya sa kanilang bagong tahanan ay hindi malilimutan. Bagamat puno ng mga tanong at pagdududa, naroroon ang hindi maipaliwanag na saya sa kanyang puso. Ang buhay nila ay nagbago, ngunit ang mga alaala ng nakaraan—ang mga pasakit, pagkatalo, at pangarap na naunsyami—ay patuloy na naglalaro sa kanyang isipan.Sa bawat pagpasok nila sa malaking mansion na tinawag nilang Esperanza, ang bagong simula ay parang isang panaginip na unti-unting nagiging totoo. Ang mga pader ng tahanang iyon, na puno ng magarbong detalye at alahas na tinatawag nilang "panlasa ng tagumpay," ay nagiging saksi sa mga hindi malilimutang pagkakataon."Mama, look! Look! Ang laki ng mga kwarto!" sigaw ni Harry, na abot langit ang saya habang tumatakbo sa malawak na pasilyo ng mansion. "Parang sa mga palabas lang!"Nakatingin si Maria sa anak, hindi mapigilan ang magtago ng isang ngiti. Minsan, tinitingnan niya ito at iniisip kung anong klaseng buhay ang meron sila ngayon.
Matapos ang kanilang masayang salon day, ang mga puso ni Maria at Rosemarie ay puno ng kaligayahan at pasasalamat, bagamat may halong kabuntot na malalim na pagninilay. Ang bawat sandali ng kanilang bonding ay naging alaala na maghahatid sa kanila sa mga araw ng pag-asa. Ngunit sa kabila ng saya, alam nila na ang mga hakbang ng buhay ay hindi palaging madali, at may mga hamon pa ring darating.Habang sila’y naglalakad sa malawak na mall, natagpuan nila ang mga tito ni Harry—si Eric at John—na naghihintay sa kanila, malalalim ang mga mata, at ang mga ngiti ng mga lalaki ay nagbabadya ng isang lihim na ligaya. Parang ang buong paligid ay tumigil, ang bawat hakbang ay may saysay, at ang mga ngiti ng mga tito ay tila nagsasabing, "Ito ang simula ng isang bagong pag-asa.""Harry! Tuwang-tuwa ka na naman," sabi ni Eric, ang mga mata’y kumikislap sa kagalakan habang pinagmamasdan ang batang si Harry na hindi na mapigilan ang saya sa kanyang mga mata."Oo, tito! Ang saya saya! Maraming laruan
Nagsimula ng panibagong buhay si Maria at Harry sa piling ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, at mga nakakabata niyang kapatid sa ina, sina Eric at John. Isang bagong kabanata ang kanilang isinusuong, puno ng pag-asa at pangarap na nagsimula mula sa mga sugatang puso, ngunit puno ng pagmamahal na nagsisilbing gabay sa bawat hakbang.Habang binabaybay nila ang kanilang bagong buhay, natutunan ni Maria na ang mga pagsubok ng nakaraan ay hindi hadlang sa mga pagkakataon ng pagbabago. Ang pagbalik sa pamilya, sa kabila ng mga takot at pag-aalinlangan, ay naging kanilang lakas. Si Rosemarie, ang ina ni Maria, ay nagsilbing matibay na haligi, habang sina Eric at John, na may mga simpleng ngiti at bukas na mga puso, ay naging tunay na mga kapwa sa paglalakbay ni Maria.Si Harry, sa kanyang inosenteng pananaw, ay tila nagsisilbing ilaw na nagbubukas ng bagong pag-asa para sa kanilang pamilya. Bawat tawa at saya niya ay nagiging paalala ng mga bagay na mas mahalaga—hindi ang materyal na ya
Habang si Kean at Mirasol ay patuloy na nagsusumikap na magkaroon ng anak, ang kanilang buhay ay puno ng mga pagsubok. Hindi matanggap ni Kean ang kanyang kalagayan, ang pagkawala ng kanyang alaala, at ang pagiging bahagi ni Mirasol sa kanyang kasalukuyang buhay. Kahit anong pagsusumikap nilang dalawa, mayroong kulang—ang pagkakaroon nila ng sariling anak.Sa bawat araw na lumilipas, pilit na itinatago ni Kean ang kanyang kalungkutan at naguguluhan sa mga sandaling nagdaan, at sa kabila ng mga efforts ni Mirasol na maging masaya sila, may mga gabi na tanging ang mga alaala ng nakaraan ang bumabalik sa kanyang isip—mga alaala na hindi na niya matandaan, ngunit nararamdaman niyang isang bahagi ng kanyang pagkatao ang nawawala.Hindi rin niya matanggap na siya ay naging bahagi ng isang relasyon na hindi siya buo, na ang kanyang mga desisyon ay nagmula sa isang memorya na hindi na niya kayang alalahanin.Ang paglalakbay nilang dalawa ni Mirasol ay puno ng mga pagdududa, at bagamat nagmama
Habang patuloy na nagsusumikap si Mirasol at Kean na magkaanak, ang mga pangarap ni Mirasol ay muling nabigo nang malaman niya ang masakit na katotohanan mula sa kanyang check-up. Pagkatapos ng serye ng mga medical exams at laboratory tests, ipinahayag ng OB-GYN na may malubhang problema sa kanyang matris na naging sanhi ng kanyang kahirapan sa pagbubuntis. Ang mga pinsalang natamo niya mula sa pambubogbog ng kanyang dating asawa, si Jonas, ay nagdulot ng miscarriage noong nakaraan, at ito rin ang dahilan kung bakit siya nahihirapan magbuntis muli.Habang nakatambay sa klinika, si Mirasol ay hindi maitago ang pagkabigo at kalungkutan. Tinutok ni Mirasol ang kanyang mga mata sa OB-GYN, hindi makapaniwala sa narinig. Ang mga salitang iyon ay nagdulot ng matinding sakit sa kanyang puso, ngunit sa kabila ng mga ito, may isang maliit na bahagi ng kanyang isipan na nagbigay ng pag-asa. Ang posibilidad na may ibang paraan ay isang liwanag sa madilim na sitwasyon."Pero, hindi ba't maliit na
Samantala, si Maria, kasama ang kanyang anak na si Harry, ang kanyang ina na si Rosemarie, at ang mga kapatid niyang sina Eric at John, ay nagpasya munang bumalik sa Australia. Para sa kanilang lahat, hindi lamang ito basta pagbabalik sa isang lugar kundi isang hakbang patungo sa muling pagbubuo ng isang pamilya na matagal nang nawalan ng mga piraso.Nang magkrus muli ang landas nina Maria at Rosemarie, halos hindi makapaniwala si Rosemarie na ang nawawala niyang anak, na iniyakan at hinanap sa mahabang panahon, ay muling nasa kanyang harapan. Ang mga alaala ng pag-iisa, ng pangungulila sa mga gabing tahimik, at ng pagdarasal na makasama muli si Maria ay bumabalik sa kanya habang mahigpit niyang niyayakap ang anak.Habang sakay sila ng eroplano patungo sa Australia, ramdam ni Rosemarie ang bigat ng mga taong lumipas. "Maria," bulong niya sa anak habang nakasandal sa kanyang balikat si Harry na mahimbing na natutulog, "alam mo ba kung ilang beses kitang pinangarap na makapiling muli? S
Nang magsimula ang klase ni Maria sa unibersidad sa Australia, hindi niya mapigilang maramdaman ang matinding emosyon. Ito na ang simula ng kanyang panibagong paglalakbay—isang paglalakbay na puno ng pag-asa at pangarap, hindi lang para sa kanyang sarili kundi para rin sa kanyang anak na si Harry.Habang naglalakad siya sa loob ng kampus, dama niya ang lungkot ng pangungulila sa nakaraang buhay, ngunit mas malakas ang kanyang determinasyon. Sa bawat hakbang, naiisip niya si Harry, ang kanyang inspirasyon. Alam niya na ang bawat oras na ilalaan niya sa kanyang pag-aaral ay para sa mas maliwanag na kinabukasan ng kanyang anak.Sa bawat yapak ni Maria sa makulay at malawak na kampus ng unibersidad, dama niya ang matinding emosyon. Para sa kanya, ang bawat pader, bawat silid-aralan, at bawat paghinga sa bagong lugar na iyon ay simbolo ng kanyang muling pagbangon. Hindi naging madali ang buhay para sa kanila ni Harry, ngunit ngayon, narito siya, handang suungin ang anumang pagsubok para sa
Nang magsimula ang klase sa unibersidad sa Australia, ramdam ang kasiyahan sa hangin. Ang mga bagong mukha ay pumuno sa lecture hall, bawat estudyante ay may kani-kanyang kwento, pangarap, at ambisyon. Para kay Maria, ito ang isang pagkakataon na matagal na niyang pinapangarap—isang bagong simula. Mula sa mga pagsubok na hinarap, ngayon ay handa na siyang humarap sa bagong hamon: Business Management.Habang ipinapakilala ng guro ang kurso at ang mga paksa, tinanong niya ang bawat estudyante na magpakilala. Nakaramdam si Maria ng halo-halong kaba at pananabik habang siya ay tumayo. Naging tahimik ang buong kwarto at lahat ng mata ay nakatutok sa kanya.“Hi, everyone! My name is Maria Esperanza,” nagsimula siya, ang boses ay medyo nanginginig pero determinado. “I’m from the Philippines, and I’ve always wanted to pursue a career in business management. I’m here because I believe this course will help me build a better future, not just for me, but for my son as well. I’m excited to learn
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.