Samantala, si Maria, kasama ang kanyang anak na si Harry, ang kanyang ina na si Rosemarie, at ang mga kapatid niyang sina Eric at John, ay nagpasya munang bumalik sa Australia. Para sa kanilang lahat, hindi lamang ito basta pagbabalik sa isang lugar kundi isang hakbang patungo sa muling pagbubuo ng isang pamilya na matagal nang nawalan ng mga piraso.Nang magkrus muli ang landas nina Maria at Rosemarie, halos hindi makapaniwala si Rosemarie na ang nawawala niyang anak, na iniyakan at hinanap sa mahabang panahon, ay muling nasa kanyang harapan. Ang mga alaala ng pag-iisa, ng pangungulila sa mga gabing tahimik, at ng pagdarasal na makasama muli si Maria ay bumabalik sa kanya habang mahigpit niyang niyayakap ang anak.Habang sakay sila ng eroplano patungo sa Australia, ramdam ni Rosemarie ang bigat ng mga taong lumipas. "Maria," bulong niya sa anak habang nakasandal sa kanyang balikat si Harry na mahimbing na natutulog, "alam mo ba kung ilang beses kitang pinangarap na makapiling muli? S
Nang magsimula ang klase ni Maria sa unibersidad sa Australia, hindi niya mapigilang maramdaman ang matinding emosyon. Ito na ang simula ng kanyang panibagong paglalakbay—isang paglalakbay na puno ng pag-asa at pangarap, hindi lang para sa kanyang sarili kundi para rin sa kanyang anak na si Harry.Habang naglalakad siya sa loob ng kampus, dama niya ang lungkot ng pangungulila sa nakaraang buhay, ngunit mas malakas ang kanyang determinasyon. Sa bawat hakbang, naiisip niya si Harry, ang kanyang inspirasyon. Alam niya na ang bawat oras na ilalaan niya sa kanyang pag-aaral ay para sa mas maliwanag na kinabukasan ng kanyang anak.Sa bawat yapak ni Maria sa makulay at malawak na kampus ng unibersidad, dama niya ang matinding emosyon. Para sa kanya, ang bawat pader, bawat silid-aralan, at bawat paghinga sa bagong lugar na iyon ay simbolo ng kanyang muling pagbangon. Hindi naging madali ang buhay para sa kanila ni Harry, ngunit ngayon, narito siya, handang suungin ang anumang pagsubok para sa
Nang magsimula ang klase sa unibersidad sa Australia, ramdam ang kasiyahan sa hangin. Ang mga bagong mukha ay pumuno sa lecture hall, bawat estudyante ay may kani-kanyang kwento, pangarap, at ambisyon. Para kay Maria, ito ang isang pagkakataon na matagal na niyang pinapangarap—isang bagong simula. Mula sa mga pagsubok na hinarap, ngayon ay handa na siyang humarap sa bagong hamon: Business Management.Habang ipinapakilala ng guro ang kurso at ang mga paksa, tinanong niya ang bawat estudyante na magpakilala. Nakaramdam si Maria ng halo-halong kaba at pananabik habang siya ay tumayo. Naging tahimik ang buong kwarto at lahat ng mata ay nakatutok sa kanya.“Hi, everyone! My name is Maria Esperanza,” nagsimula siya, ang boses ay medyo nanginginig pero determinado. “I’m from the Philippines, and I’ve always wanted to pursue a career in business management. I’m here because I believe this course will help me build a better future, not just for me, but for my son as well. I’m excited to learn
Habang nakaupo si Maria sa kanyang upuan, dumating ang kanilang propesor, at nagsimula ang klase. Tahimik siyang nakikinig, ngunit ang bawat salita ng guro ay nagiging pahiwatig ng kanyang mga pangarap. Alam niyang bawat aral na kanyang matutunan ay magiging susi sa tagumpay na matagal na niyang inaasam.Sa kalagitnaan ng talakayan, biglang nagtanong ang propesor tungkol sa mga layunin ng bawat estudyante. Isa-isa silang nagbahagi ng kanilang mga plano—mga ideya sa pagpapalago ng negosyo, pagpapabuti ng mga pamamahala, at pagbibigay inspirasyon sa iba.Nang tumawag ang propesor sa kanya, bahagya siyang nag-atubili, ngunit sa kalooban niya ay nakaramdam siya ng lakas."I’m here," sabi ni Maria, "not just for myself, but for my son, my family. Gusto kong makamit ang tagumpay na hindi ko nagawa noon. Alam kong hindi magiging madali, pero hindi ako susuko. I want to build something meaningful, not just for me but for the people I love."May katahimikan sa silid matapos ang kanyang sinabi,
Habang patuloy na nagmamahalan sina Mirasol at Kean, dumating ang isang matinding pagsubok sa kanilang buhay na mag-asawa. Gusto nilang bumuo ng sarili nilang pamilya, ngunit sa bawat pagtatangkang magkaanak, lagi silang nabibigo. Hanggang isang araw, sinabi ng doktor ang mabigat na balita—hindi na kakayanin ng matris ni Mirasol ang pagbubuntis. Hindi nakapagsalita si Mirasol, nanlamig ang kanyang buong katawan habang iniisip ang lahat ng pangarap nilang pamilya na tila biglang naglaho. Si Kean naman ay tahimik na nakaupo sa kanyang tabi, pero halatang nasasaktan din siya.“Kean…” bulong ni Mirasol, pilit na itinatago ang mga luha. “Paano na tayo? Paano na ang pangarap nating pamilya?”Hinawakan ni Kean ang kanyang kamay, mahigpit at puno ng pagmamahal. “Mirasol, mahal ko… pamilya pa rin tayo, kahit ano pang mangyari. Kung hindi tayo magkakaroon ng anak sa paraan na inaasahan natin, hahanap tayo ng ibang paraan. Ang mahalaga, magkasama tayo.”Doon na bumuhos ang luha ni Mirasol, pero
Habang nakatayo si Kean sa harap ni Donya Loida, damang-dama niya ang bigat ng bawat salitang binitiwan ng matanda. Ang kawalan ng balita tungkol kay Maria at Harry ay parang mabigat na pasanin na hindi matanggal-tanggal sa kanyang dibdib. Alam niyang malaking bahagi sila Maria at Harry sa kanyang nakaraan, sa kanyang buhay at pamilya, ngunit ang pagkawala nila ay isang kabiguan na hindi pa niya lubos na matanggap.Muling tumingin si Kean kay Donya Loida, ang mga mata niya ay puno ng determinasyon. "Lola," sabi niya, ang tinig ay matigas ngunit may malalim na pagnanasa, "hindi ako titigil. Hahanap ako. Kahit gaano katagal, gagawin ko ang lahat para makita ang anak ko si Harry, La. Maiintindihan naman siguro ni Maria na ako ang mag-aalaga sa anak namin. Kaming dalawa ni Mirasol ang tatayong magulang," sabi niya.Nagulat si Donya Loida sa sinabi ni Kean. "Apo, ibig mong sabihin kukunin mo kay Maria si Harry? Nababaliw ka na ba?" galit na tanong nito. "La, ang gusto ko lang naman ay maku
Habang patuloy na lumalayo si Kean mula kay Donya Loida, ramdam niya ang pagkalito at bigat ng bawat hakbang. Hindi maalis sa isip niya ang posibilidad na ang pagpupursige niya na makuha si Harry ay hindi lang tungkol sa pagiging ama kundi sa pagbubuo ng pamilya kasama si Mirasol. Siya ang kinikilala niyang mundo ngayon—ang taong nasa tabi niya sa kabila ng lahat ng pagkabigo at sakit na dinaanan niya.Subalit kahit na pinipilit niyang isipin na buo ang kanyang plano, may bahagi sa kanyang puso na patuloy na tumututol. Si Maria at si Harry ay bahagi ng isang nakaraan na hindi basta-basta mabubura. Ngunit para kay Kean, si Mirasol ang nakikita niyang katuwang sa kasalukuyan at hinaharap.Muli siyang huminga nang malalim, pilit na pinapakalma ang sarili. "Tama na," bulong niya sa kanyang sarili. "Ang dapat ko lang gawin ay protektahan ang kinabukasan ni Harry. Alam kong magagawa namin ni Mirasol ang lahat para sa kanya."Sa kabila ng kanyang determinasyon, ramdam pa rin ni Kean ang biga
Pitong taon ang lumipas mula nang maghiwalay ang kanilang landas, at sa kabila ng lahat ng paghahanap ni Donya Loida at Kean, nanatiling misteryo kung saan naroroon sina Maria at Harry. Habang ang sakit ng pagkawala ay patuloy na bumabalot sa kanilang mga puso, ang buhay ni Maria ay nagpatuloy sa Australia, sa kabila ng mga sugat at alaala ng nakaraan.Limang taon na pala ang lumipas mula nang lumipat sila upang manirahan sa Australia. Sa panahong ito, si Harry ay 10 taong gulang na—isang masiglang bata na puno ng buhay at saya, na kahawig na kahawig ng kanyang ama, si Kean. Habang ang buong pamilya ay nag-aayos ng mga detalye para sa graduation ceremony ni Maria, isang malalim na kalungkutan ang sumasakop sa kanyang puso. Bawat hakbang na ginagawa niya, bawat ngiti na ibinibigay sa kanya ng kanyang ina at mga kapatid, ay parang may malupit na paalala sa kanyang isipan—ang hindi makatagpo ng closure, ang pagkakaroon ng isang pamilya na nawawala.Habang nag-aayos ng mga damit at nagpa
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.