Kabanata 5

"Bilisan na ninyo riyan!" sigaw ng isang babaeng guwardiya habang nagbabantay sa mga naliligong babaeng preso. 

Sabay sabay silang naliligo habang may nagbabantay sa kanila. May nakatagala rin oras para sa paliligo nila. 

"Pambihira, eh kakabasa ko nga lang ng ulo ko eh!" asik ng isa sa mga babaeng preso. 

"Nakakainis, ni hindi tayo makapaglinis nang maayos ng katawan," dagdag pa ng isang babae. 

"Hindi kasi tayo mayaman gaya ng iba dyan na pinapaboran," parinig ng isa pa nilang kasamahan. 

Marahang napakagat na lamang si Clarice sa kanyang labi habang naliligo sa kabilang gilid. Rinig na rinig niya ang pasimpleng patutsada ng kanyang mga kasamahang preso. 

Naiintindihan ni Clarice ang inis ng mga kasamahan niya dahil nakikita nila ang mga pasimple pabor sa kanya sa loob ng kulungan. Naiintindihan niya sila at hindi masisisi pero hindi niya naman ito ginusto-- talagang pinagsisilbihan niya lang talaga si Vito kaya naman kapalit nito ay binibigyan siya ng pabor katulad ng masasarap na pagkain at mahabang oras sa pagligo. 

"Siguro kung ako ang mayaman, lalabas agad ako dito. Hinding-hindi ako magtitiis dito," komento ng isa pang babae. 

Napaisip si Clarice, kahit siya naman kung may pera lang ay agad siyang magppyansa at aalis na sa kulungan, pero alam niya sa sarili niyang hindi niya iyon magagawa, maliban kasi sa nakakulong siya sa bilangguan ay nakakulong din siya sa utang ng loob kay Vito.

"Ewan ko nga sa babaeng iyan kung bakit andito pa rin sa kulungan kung mayaman naman ang asawa niya."

"Oo nga 'no?"

"Baka hindi siya mahal?"

Animo'y mga bubuyog sa pandinig ni Clarice ang tawanan ng mga babae. Naiirita siya sa mga ito at sa mga sinasabi nila sapagkat alam niyang totoo ang mga ito. 

Matagal nang alam ni Clarice na hindi siya mahal ni Vito, sa bawat araw matapos ng kasal nila ay wala nang ibang ginawa si Vito kung hindi ang iparamdam kay Clarice na ayaw niya rito. 

Alam ni Clarice iyon. Alam na alam pero ang marinig ito mula sa ibang tao ay hindi niya akalaing sobrang makakasakit sa kanya. 

Hindi na lamang pinansin ni Clarice ang mga babae pero hindi pa rin sila tumigil sa pagpaparinig. 

"Sayang naman ang ganda niya kung pinapabayaan na lang siya rito."

"Pero ano nga bang magagawa ng ganda kung hindi naman siya mahal?" 

"Oo nga eh, diba? May mahal bang pababayaan ka nalang sa kulungan kung kaya ka naman ilabas."

Napakuyom si Clarice ng kanyang kamao sa sobrang inis. Mabilis niyang tinapos ang pagligo saka nag bihis. 

"Ano ba?! Wala ba kayong magawa kundi pag usapan ang buhay ng iba?!" Asik nito sa mga babae. 

"Aba, matapang ka ah!" 

Napasigaw si Clarice ng bigla siyang tinulak ng isang matabang babae. Malaki ang pangangatawan nito kaya naman napaupo siya sa sahig. 

"Bakit?! Sino ka ba sa akala mo?!" 

Napatili nalang si Clarice ng may biglang humila sa buhok niya. 

Wala siyang nagawa nang pagtulungan siyang saktan ng mga babae. 

Natigil lang ito nang makita sila ng guwardiya. 

Sugatan at puro kalmot si Clarice nang hilain siya ng mga guwardiya palayo sa mga babae. 

Agad siyang dinala sa clinic para magamot ang mga natamo niyang sugat. 

Napaigtad si Clarice nang dampian ng bulak ng nars ang kanyang sugat sa gilid ng kanyang noo. Nagdurugo ito. 

"Tiisin mo nalang ang hapdi," sabi ng nars. Kaya wala nang nagawa si Clarice kung hindi ay pumirmi sa kinauupuan. 

Pagkatapos magamot lahat ng sugat ni Clarice ay pinabalik na siya sa kanyang selda. 

Iika ika itong nahiga sa kama niya. 

"Anong nangyare sayo?" Agad na tanong ni Jane nang makita si Clarice. "Ayos ka lang ba?"

Tumango lamang si Clarice kay Jane saka pumikit, pinilit ang sariling matulog. 

"Dominggo, may dalaw ka!"

Agad na napamura si Clarice sa kanyang isipan ng marinig ang guwardiyang tumawag sa kanya. 

Alam na niya ang mangyayare. Alam na niya kung sino ang dumadalaw sa kanya dahil wala namang ibang pwedeng pumunta sa kanya. 

"Dominggo!" muling tawag sa kanya ng guwardiya. 

Mariing napapikit na lamang si Clarice saka pinilit ang sariling bumangon. Masakit ang buong katawan niya dahil sa pagkakabugbog kaya naman iika ika siya kung maglakad. 

Nang makarating si Clarice sa visitation area ay agad niyang nakita si Vito, gaya ng inaasahan niya. 

Kung dati ay natutuwa pa siyang makita ang gwapong pagmumukha ni Vito tuwing dinadalaw siya kahit alam na niya ang rason, ngayon ay wala siyang ibang maramdaman kung hindi ang inis. Maliban kasi sa masakit ang katawan niya ay hindi na siya natutuwa dahil alam niyang kukunan na naman siya ng dugo para isalin kay Lucille. Noong nakaraang dalawang buwan lang ay kinunan siya ng dugo at heto na naman ulit.

"Kailangan mong sumama sakin," agad na sabi ni Vito pagkaupo ni Clarice sa harap nito. 

Hindi maiintanggi ni Clarice na umaasa siyang mag aalala si Vito sa kanya pag nakita ang mga sugat niya pero parang wala lamang itong napapansin. 

Nasaktan man ay pinili na lamang ni Clarice manahimik at hindi sumagot kay Vito, sumunod na lamang siya rito. 

Galit pa rin si Clarice kay Vito sa ginawa nitong hindi pagsundo sa kanya para makita ang lola niya. Abo na ang lola niya nang makapagpaalam siya rito, kaya ganoon na lamang ang galit niya kay Vito. 

Nang makarating sa hospital ay agad na sinuri si Clarice. 

"Ayos ka lang ho ba?" tanong ng nars, parehong nars ito na kumuha ng dugo sa kanya noong nakaraan. 

Tumango naman si Clarice saka matipid na ngumiti. 

"Bakit ang dami niyo pong sugat? Hindi ko kayo pwedeng kunan ng dugo kung hindi maayos ang pakiramdam niyo."

Napatahimik si Clarice sa sinabi ng nars. 

Ayaw nyang kunan ulit siya ng dugo. Maliban kasi sa nanghihina siya tuwing pagkatapos ng pagkuha ng dugo ay pakiramdam niya kinukuha ring ang dignidad niya sa tuwing sinasalinan niya ng dugo si Lucille. 

"Nars," marahang tawag ni Clarice. "Ano kasi. . . hindi maayos ang pakiramdam ko."

"Sige po, sasabihin ko kay Mr. Mendes na hindi ka pwedeng kunan ng dugo," agad na sabi ng nars saka ito mabilis na lumabas ng kwarto. 

Iilang minuto lang ang nakakalipas nang pumasok si Vito sa kwarto. 

"Ano na naman 'to, Clarice?" agad na bungad ni Vito. 

Hindi sumagot si Clarice. 

"Kailangan ni Lucille ng dugo!" marahas na wika ni Vito. 

"Vito. . ." mahinang tawag ni Clarice kay Vito. "Ibibigay ko na ang gusto mo. Let's get a divorce."

Agad na napatahimik si Vito sa gulat nang marinig ang sinabi ng asawa.