Kabanata 3

"Kumusta ho ang pakiramdam niyo, miss?" tanong ng nars kay Clarice na animo'y wala sa sarili. 

Marahang hinimas ng nars ang parte ng balat ni Clarice kung saan siya tinusukan ng karayom upang kunan ng dugo. 

Naawa ang nars kay Clarice. Ang akala kasi nito ay nasasaktan ang babae dahil sa pagkuha ng dugo, lingid sa kaalaman nito ang iba ang dahilan kung bakit nagdurugo ang puso ni Clarice.

"Ayos lang ho ba kayo?" muling tanong ng nars. Hindi nito maiwasang mabahala lalo na dahil nakikita niyang namumugto ang mata ng pasyente niya.

Nanghhihina man ay marahang ngumiti si Clarice sa nars. "Ayos lang ako." Naisip niyang kung sana ay katulad lamang ng Nars si Vito at nag-aalala ito sa kanya.

"Dominggo, kailangan mo nang bumalik," ani ng pulis na nagbabantay kay Clarice. 

Napatango na lamang siya at agad sinubukang tumayo, mabilis naman siyang inalalayan ng nars. 

"Kumain ho kayo nang marami para lumakas kayo," bilin ng nars. "Mag-ingat ho kayo, miss."

Muling ngumiti si Clarice sa nars. Lubos na nagpapasalamat siya sapagkat tanging ang nars lang na iyon ang hindi tumingin sa kanya nang mapanghusgang tingin. Itinatrato siya nito nang maayos at nirerespeto. Malamang ay baguhan ang nars sa hospital at hindi nito alam ang mga kasinungalingang ipinagkakalat ni Lucille tungkol sa kanya.

"Maraming salamat," pasasalamat ni Clarice sa nars bago tuluyang sumama sa mga pulis. 

"Si Vito?" tanong ni Clarice sa mga pulis na nagbabantay sa kanya. 

"Hindi namin alam," sagot naman ng isa sa kanila. "Kailangan mo nang ibalik ng kulungan."

Napakagat ng labi si Clarice. Alam niya kung nasaan si Vito-- malaman andoon iyon sa kwarto ni Lucille at inaalagaan siya. Bagay na hanggang hiling na lamang siya. 

Malalim na suminghap si Clarice.

Gustong-gusto niya pang puntahan ang lola niya pero maliban sa kinakailangan niya nang bumalik ng kulungan ay ubos na rin ang lakas niya. Pakiramdam niya ay sumama ang buong lakas niya sa dugong kinuha sa kanya. Lahat ng lakas niya ay napunta na kay Lucille. 

Sobrang nagdadalamhati si Clarice sa nangyayare ngayon sa sarili niya. Oo nga't ang alam ni Vito ay kasalanan niya kung bakit nasa hospital ngayon si Clarice at sugatan, pero alam niyang alam din ni Vito na hindi niya kasalanan kung bakit nangangailangan ng dugo si Lucille. Hindi niya kasalanan kung bakit nangangailangan ng dugo si Lucille. 

Gustong-gusto ni Clarice humindi sa pinapagawa ni Vito sa kanya pero pinaparamdam ni Vito na wala siyang karapatan na hindi sumunod sa kagustuhan nito. At wala ring magagawa si Clarice dahil mahal na mahal niya sa Vito-- kahit pa hindi siya ang mahal nito. 

Wala nang nagawa si Clarice kundi tanawin na lamang ang hospital habang nababasag ang kanyang puso. 

"Babalikan ko ho kayo, lola." mahinang bulong ni Clarice sa sarili. 

~*~

"Dominggo, pagkain mo!" Sigaw ng prison guard sa labas ng selda kung nasaan naroon si Clarice. 

Nanghihina man ay agad siyang bumangon at tinaggap ang tray ng pagkain na iniabot sa kanya.

"Wow! Saan ka ba pumupunta pag umaalis ka rito at ang dami mong pagkain pagbalik?" tanong ni Jane kay Clarice. "Masasarap pa ang mga pagkain mo, hindi tulad sa amin."

Hindi na pinansin ni Clarice si Jane at agad sumubo ng pagkain. Sobrang nanlalanta pa siya at nahihilo. 

"Ang sarap n'yan," muling komento ni Jane sa pagkain na kinakain ni Clarice. 

"Kung gusto mo ay kumuha ka lang," ani Clarice sa babae. 

Hindi rin naman nag aksaya ng oras si Jane at agad ding lumantak sa pagkain ni Clarice. 

Nagpapasalamat nalang si Clarice na madami ang mga pagkain na binibigay sa kanya kaya naman pwedeng-pwede niya itong ishare sa iba. 

"Ang sarap talaga," sirit pa ni Jane habang ngumunguya. 

Sa tuwing nabibigyan si Clarice ng pagkain ay lagi niya itong ibinabahagi sa kasama sa selda. Ayaw kasi ni Clarice na maisip kasamahan niya na pinapaboran siya. Ayaw niyang pag-initan siya nito at awayin. Masyado nang masalimuok ang buhay ni Clarice para magkaroon pa ng kaaway sa kulungan.

"Ang sarap ng mga pagkain." Ngiti ni Jane kay Clarice. "Ang swerte mo talaga."

Hindi sumagot si Clarice sa sinabi ng kasama. Hindi naman kasi siya swerte. Malayo sa swerte kung bakit siya binibigyan ng pagkain kada umaalis at bumabalik siya ng kulungan. 

Kaya lang naman kasi binibigyan siya ng pabor ay mayaman si Vito at nagagawa nitong humiling ng mga pabor sa pulis para sa kanya. Gustong isipin ni Clarice na may malasakit si Vito sa kanya kaya niya ito ginagawa, pero alam niyang kaya lang naman siya pinapadalhan ni Vito ng mga pagkain ay para lumakas siya at maging malusog para sakaling mangailangan ulit ng dugo si Lucille ay walang magiging problema ang pagkuha ng dugo mula sa kanya. 

Ganoon lagi ang sinaryo sa tuwing nagsasalin si Clarice ng dugo kay Lucille. Susunduin siya ni Vito sa kulungan, hindi ihahatid pabalik-- pero may ipapadalang masasarap na pagkain at madaming bitamina para sa kanya. 

Minadali nang maubos ni Clarice ang kinakain saka mabilisan na sumandal sa mga unan niya. 

Mas maayos na ngayon ang pakiramdam niya dahil nakakain na siya pero nahihilo pa rin siya at gusto niyang matulog. 

Pumikit si Clarice at pilit na pinapagaan ang pakiramdam. 

Gustong gusto niya na matulog pero hindi pa pwede dahil sasakitan siya ng tyan dahil kakatapos niya pa lamang kumain, kaya naman pumikit na lamang siya habang pinapakiramdaman ang paligid. 

Maingay ang kulungan. 

Totoong dalawa lang si Clarice at Jane sa iisang selda pero maraming selda ang nasa loob ng kulungan. Puro sila babae at maiingay ang mga ito. 

Sobrang ingay at mainit-- malayong malayo sa bahay na tinirhan ni Clarice. 

"Dominggo!" 

Marahang napabalikwas si Clarice nang marinig ang apelyedo niyang tinatawag ng prison guard. 

Nahihilo man ay pinilit ni Clarice na tumayo sa kama. 

"Bakit ho?" tanong ni Clarice. "Bumisita ho ba ulit si Vito?"

Nag-aalangang tinignan siya ng guard. May pag aalangan ito sa sasabihin kaya naman agad na kinabahan si Clarice. 

"Ano hong nangyare, sir?" usisa nito sa guard. 

"Pasensya ka na pero kasi. . ."

"Ano ho?" walang pasensyang tanong ni Clarice. Kinakabahan na siya at hindi nakakatulong na hindi sinasabi ng deretso ng guard ang kailangan nitong sabihin. 

"Yung lola mo."

Pakiramdam ni Clarice ay nahulog ang puso niya sa kanyang sikmura sa narinig. 

"Anong nangyare kay lola?!" 

"Wala na ang lola mo, Dominggo. Binawian ito ng buhay kanina."