Chapter 5: Reasons

CALI'S POV

Things will really happen unexpectedly. Pero minsan, kahit alam mong mangyayari iyon, hindi mo aasahang mangyari iyon ngayon mismo na hindi mo pa napapaghandaan.

Mabilis akong pumasok sa bahay. Halos paliparin ko na kanina ang kotse ko sa daan nang marinig ko ang ibinalita ni Papa. Naiwan ko tuloy si Paython sa coffee shop dahil sa pagmamadali. Sumalubong sa'kin si David na halatang tensyonado.

Nababahala ang mukha niyang tumingin sa akin. “Dad is waiting for you in his private office.” 

“The twins?” Nag-aalalang tanong ko. 

“Don't worry, I keep them busy in my room. Babantayan ko sila. Hinintay lang talaga kitang dumating.” Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi niya. Hindi pwedeng makita ni Dad ang kambal. Not yet. Hindi pa ito ang tamang panahon. 

He tapped my back lightly, comforting me. Tinanguan ko lang siya at umakyat sa taas. Palakas nang palakas ang kabog ng dibdib ko habang naglalakad palapit sa pinto ng opisina ni Papa. At nang makarating ako ay halos manginig ang mga tuhod ko. Damn. Bakit ba ako kinakabahan? It's just the old man. 

Marahas akong napabuga ng hangin at pilit na kinalma ang sarili bago binuksan ang pinto. Hindi na ako nag-abalang kumatok dahil alam ko namang inaasahan na nila ang presensya ko. Pero nang makapasok ako sa loob ay nanlamig ang mga kamay ko. Lalo na nang dumako ang mga mata ko sa matandang lalaki na prenteng nakaupo sa may sofa kaharap ang table ni Papa. Nakatalikod ito sa akin. Fuck. Calm down, self. 

“May I ask where Cassidy is?” Iyon agad ang tanong niya kay Papa na narinig ko. I gritted my teeth hearing my mother's name in his mouth.

“Cali, ija.” Tumayo si Papa nang makita ako, sa halip na sagutin ang tanong nito. I cleared my throat and focused my eyes on my Papa. Naglakad ako palapit sa kanya at nagmano. “Have a seat. Your Dad wants to tell something.” 

Walang imik akong naupo sa may single couch at sa kaharap naman si Papa. 

“Cali... anak. How are you—” 

“Spill it.” Putol ko rito at binalingan siya. I don't want to hear that question. Gusto ko lang malaman kung bakit nandito siya. At kung anong kailangan niya. Because I will bet my life na hindi siya pumunta rito para kamustahin ako. Dahil maraming taon na ang lumipas at hindi niya iyon ginawa. He have so many ways. So why now, huh? 

“Cali, be good. He is still your father.” Mahinahong sabad ni Papa. I bit my lower lip at hindi na lang nagkomento. Nag-iwas ako ng tingin. “So, what brought you here, Isaac?”

I heard him sigh at alam kong sa akin pa rin siya nakatingin. “I know you are still mad.” Malungkot niyang sabi. Napakuyom ang kamao ko. Yes, he is right. I'm mad at him. Malutong akong napamura sa isipan at nanatili na lang na tahimik. “Your brother—”

“He is just my stepbrother.” I cut him off as I gritted my teeth. Wala akong sama ng loob kay Kaiser. Gusto ko lang ipaalam sa kanya na anak niya ako sa labas. Kasi iyon naman ang totoo. Wala akong buong pamilya. Bunga lang ako ng isang pagkakamali. At iyon iyong katotohanang matagal ko nang tinanggap, pero parehas pa rin ang sakit na dulot sa akin katulad noong unang malaman ko. 

Natahimik siya bigla dahil sa sinabi ko. “Okay, I get it.” Huminga siya ng malalim na para bang nahihirapang kausapin ako at para akong isang malaking bara sa lalamunan. Pati si Papa ay nawalan ng imik. Marahil ay ramdam niya ang sama ng loob ko. Bumaling ito sa kanya. “Anyways, my son, Kaiser, asked for my help. He said that Conan needs security, a well-trained and skilled one.” 

“Why? What about him?” Bakas sa boses ni Papa ang simpatya.

Gusto kong itanong kung napaano ang binata pero pinigilan ko ang sarili na magtanong. No, I will never ask that. Not when I realized he doesn't deserve someone like me. He's an ass. Period. Nagbaba na lang ako ng tingin at hinayaan silang mag-usap. Hindi ko nga alam kung bakit kailangan ako rito. Tss.

“Kaiser told me that Conan always receives threats. And last week, pinasok ng magnanakaw ang bahay niya. Good thing is wala siya roon dahil napag-alaman ng mga pulis na siya mismo ang pakay ng magnanakaw at balak patayin. Wala namang nawala sa bahay ni Conan maliban na lang sa nakuhang locket ng magnanakaw.” Paliwanag niya. “And Conan was mad because of that. The locket that was robbed is one of his treasures. It is a precious stone that he could even waste tons of money just so he could get it back.”

Locket? Napatikwas ang kilay ko. Ganoon ba ito kahalaga sa binata para gumastos ng malaking pera makuha lang ito? And now I'm curious about that locket. Pagak akong natawa.

And wait. “Did you just say threats?” Di ko na napigilang sumabat sa usapan nila at mag-angat ng tingin. Hindi ko pinahalata ang pag-aalalang lumukob sa kalooban ko para sa binata. Nanatiling walang emosyon ang mukha ko.

“Yes. And it gets worse every passing day.” 

“If that is so, what can we do for his situation?” Bahagyang kumunot ang noo ko sa tanong na iyon ni Papa. He sounds concern at all. And looks sincere to help this old man. Bakit ba ang bait niya?

“I know it will be a shameles move from me, after all that had happened, but I want to ask your help, Pyre. CIA is known for having the best agents. Can you lend me one of your men who is willing and capable of protecting Conan? He will pay good.” He asked, hopeful. Honestly, he really looks so desperate for something. My lips twitched. Why is he doing this? Bakit siya ang nagpapakahirap na humanap ng pwedeng maging personal bodyguard ni Conan samantalang nandiyan naman ang ama nito? 

“What about your men, Isaac? Can't they do that? After all, you are the Head General of the NBI.” Tanong ni Papa na wala naman sa himig ang magyabang o mang-insulto.

Napabuntong-hininga ito. “Honestly, I already gave him some of my men who's available, but all of them didn't last long.” 

“I understand that. But I'm sorry, I already retired on the position. I think you should ask my son perhaps. He is now the one managing the agency. I will call him. I will leave you two here para makapag-usap kayo.” Pahayag ni Papa tsaka lumabas sa silid. 

A deafening silence consumed the whole office. Ramdam ko ang mga titig na siya sa akin. Like he wants to talk to me, pero pinipigilan lang niya ang sarili, natatakot na pagsalitaan ko ng kung ano-ano. I heaved a deep sigh at sinalubong ang mga titig niya.

“What is it?” Kalmado kong tanong. Pinipilit ang sarili na pakitunguhan siya ng maayos. Dahil kahit baliktarin man ang mundo, siya pa rin ang ama ko. 

“We missed you, Cali. Halos mabaliw kaming lahat sa paghahanap sa'yo. Ni hindi ka manlang nagpaalam. Bigla ka na lang nawala kinaumagahan pagkatapos ng graduation mo. Balak na sana naming sabihin sa'yo ang totoo dahil nasa tamang edad ka na naman pero naunahan mo na pala kami. Patawarin mo sana kami, anak. Hindi namin sinasadya. Iniisip lang namin ang kapakanan at mararamdaman mo.” Pangungumbinsi niya.

Napailing ako, hindi sumasang-ayon sa sinabi niya. “Sinabi niyo man o hindi, parehas lang na sakit ang mararamdaman ko. Hindi ko kayo maintindihan. Sarili niyo lang ang iniisip niyo.” Maanghang kong turan, puno ng pait at pagka-asiwa ang boses.  

“Alam kong walang kapatawaran ang ginawa namin. Nilihim namin sa'yo ang buo mong pagkatao. Pero nagpapasalamat ako sa'yo na kahit nalaman mo ang totoo, hinayaan mo pa ring makausap ka ni Kaiser. Sana, huwag mo siyang idamay sa galit na nararamdaman mo. Wala siyang alam. Kahit siya ay hindi niya alam. At hindi pa kami handa ng Tita Sandra mo na harapin din ang galit niya.” Bakas sa boses niya ang lungkot at takot. 

Naglapat ang mga labi ko at kinalma ang sarili. Pagkatapos ay nagtanong ng bagay na matagal ko nang kinikimkim. 

“Sabihin mo, paanong naging anak ako sa labas? Paanong nabuntis mo si Mommy pero asawa mo si Tita Sandra?” Iyon ang tanong na matagal ko nang hinahanapan ng kasagutan.

“H-Hindi pa ba sinasabi sa'yo ni Cassidy?” Gulat niyang tanong.

“Hindi na niya nasabi.” I said flatly.

“What do you mean by that, Cali? Diretsuhin mo ako.” 

Nagbaba ako ng tingin at nangapa ng isasagot sa kanya na hindi ako magmumukhang kawawa at nasasaktan. Pero hindi pa man ako nakakasagot ay bumukas ang pinto ng opisina at walang emosyong pumasok doon si David. Hindi niya kasama si Papa. Siguro ay ito naman ang bantay ng dalawang bata sa kwarto. Medyo nakahinga ako ng maluwag dahil doon. Kanina ay para siyang natatae, pero ngayon, he looks serious and intimidating. Like he is on a boss mode. Tss. 

Lumapit siya kay Dad at naglahad ng kamay. “Good morning, Sir. I'm Pyrrhus David, the new Head General of CIA. Nice too meet you.” Pinigilan ko ang mangiwi sa kanya. He is too formal. 

“I'm Isaac Hidalgo.” Tipid lang na pakilala ni Dad at tinangap ang kamay ni David para sa shake hands.

Naupo si David sa inupuan ni Papa kanina. “My Dad already told me your intention here. I'm sorry, Sir, but I can't lend you one of my men. I need all of their skills because we are preparing for a large and classified mission. Medyo wrong timing po ang dating niyo.” Kumunot ang noo ko sa sinabi niya pero hindi muna ako sumabad sa usapan. He is probably lying to him. Alam ko lahat ng operation na ginagawa nila, because I am their undercover. I am their asset. 

What are you up to, David?

Bumagsak ang mga balikat ni Dad, nawalan ng pag-asa. “Ganoon ba? If that is so, looks like I went here for nothing. Pasensya na sa abala.”

“But if that man really needs a skilled personal bodyguard, Sir, I will suggest my best secret agent to you. Pero iyon ay kung papayag siya.” Suhestiyon ni David. Lalong kumunot ang noo ko sa kanya. Ano bang sinasabi niya?

Agad na nagliwanag ang mukha ni Dad. “Really? Can I talk to him?” 

Dumikwatro si David at prenteng sumandal sa sofa. Nawala bigla ang pagkaseryoso. May naglalarong ngiti sa kanyang mga labi, na para bang natutuwa sa nangyayari. Damn. 

“It is not a he, Sir. I'm pertaining to a woman.” Doon na tumaas ang kilay ko. Sinamaan ko siya ng tingin nang saglit na magtama ang mga mata namin. I don't like where this is going. 

“Then can I talk to her now?” Umaasang tanong ni Dad, hindi na mapatahan. 

Tumango si David at para akong nanlumo sa sinabi niya. “You are talking to her now, Sir.” 

Oh, fuck you, David. You just revealed my another identity to him. 

Saglit na namayani ang katahimikan sa paligid. Narinig ko ang mahinang mura ni Dad at nang bumaling ako sa kanya ay hindi siya makapaniwalang tumitig sa akin. Umawang ang mga labi niya, hindi alam ang sasabihin. Nakita ko ang bahid ng galit at pagkadismaya niya sa nalaman.

Nag-iwas ako ng tingin at marahas na napabuga ng hangin. 

“Well? What do you think about her, Mr. Hidalgo?” Pagbasag ni David sa katahimikan. “She is the best asset CIA has. And she is free and avai—”

“Out, David.” Mariing utos ko at sinansala ang nais pa niyang sabihin. He just tsked at walang paalam na lumabas. 

“Tell me he is just kidding, Cali.” He muttered. Hindi ko siya sinagot at tumitig lang sa kanya. Muli siyang napamura. “Why? What happened to you? Ilang taong ka nang hindi umuuwi tapos malalaman ko lang na ganito ang ginagawa mo? I know you are rebelling. Alam kong galit ka. Pero sa dinami-rami ng pwedeng maging trabaho, bakit iyon pang delikado, Cali? Bakit hinayaan ka ni Cassidy? Bakit hinayaan ka niyang pasukin ang mundo niya? Where is she? I wanna talk to her.” Nagpipigil ang galit na tanong niya.

Umiling-iling ako. “Walang kasalanan si Mommy. Hindi niya 'to ginusto. At alam kong hindi niya 'to magugustuhan. But shits happened and I just embraced them.” Walang gana kong sagot. 

“You have changed so much. Parang hindi na kita kilala.” Komento niya sa mahinang boses na parang sumusuko. 

I clenched my fist. My heart flinched a little. “Pains turned me into this.” Mapakla akong tumawa at hindi napigilang ikwento sa kanya ang mga saloobin ko. Kahit ngayon lang, gusto kong isumbat sa kanya ang lahat na hindi ko nagawa noon. “Since I was a kid, hinahangaan na kita. Hindi mo 'yon alam. Sabi ko sa sarili ko, paglaki ko, gusto kong maging katulad mo. Kasi ang astig tingnan. At palagi kayong nasa tama. Pero noong makatapos ako sa college, at nang marinig ko kayong nag-uusap ni tita Sandra sa kwarto niyo, hindi ko na alam kung susundin at paniniwalaan pa ba kita.” Rumagasa sa isip ko ang lahat ng mga nangyari noon.

“Cali...”

“You all fooled me. You all betrayed me. Sa halip na makatanggap ako ng mga regalo at sumaya kahit noong gabi lang na 'yon, puro kasinungalingan at pagtataksil pa ang ibinigay niyo. Sa sobrang sama ng loob ko, lumayas ako. At doon ko nakilala si mommy.” Tumingala ako at pinigil ang maging emosyonal. Kumurap-kurap para mawala ang nagbabadyang mga luha. Tumagos ang tingin ko sa may pinto. Hindi ko magawang tumitig sa kanya habang nagkukwento.

“Cali...”

“Alam kong may pagkakamali akong nagawa, pero sobra-sobra naman yata ang natanggap kong kapalit? Hindi mo alam kung gaano kasakit para sa akin iyon. Sising-sisi ako na minahal ko ang pinsan ko, tapos all those time, malalaman kong hindi ko naman pala siya kadugo? Tangina. Noong gabing 'yon na nagpaalam ako sa inyo na magce-celebrate kami ni Em, alam mo bang si Conan ang pinuntahan ko noon? Kasi gusto ko siyang makita at makasama kahit sa huling sandali. Dahil alam kong kinabukasan, ipapadala niyo ako kina lola sa Italy. Pero umuwi lang akong luhaan. Nakita ko siyang may kasamang iba. Tapos akala ko, iyon na 'yong pinakamasakit sa lahat. Mayroon pa pala. Niloko niya ako. At nagsinungaling kayo sa'kin. Sarili niyo lang ang iniisip niyo at hindi ang mararamdaman ko. Pakiramdam ko noong oras na 'yon, wala akong kakampi. Pakiramdam ko, kalaban ko lahat ng tao. Umalis ako para hanapin ang sarili ko, na pinakatago-tago niyo. At ito na ako ngayon, pagkatapos ng sampung taon.” Tumitig ako sa kanya. Gusto kong ipakita na sa kanya na wala na akong maramdaman. Gusto kong ipakit sa kanya na ibang Cali na ang kaharap niya ngayon, at hindi na ang dating prinsesa nila na mabait.

“C-Cali... patawarin mo ako. H-Hindi ko alam na ganoon ang kalalabasan ng lahat! Hindi ko a-alam... h-hindi ko alam na g-ganoon ang m-mararamdaman mo. Patawarin mo ako. A-Anong gusto mong g-gawin ko mapatawad mo lang ako, a-nak?” Halos madurog ang puso ko nang mahimigan ang garalgal na boses niya. Lalo na at kita ko ang namamasa niyang mga mata. I gritted my teeth and tried my best not to give a damn. Nag-iwas ako ng tingin. 

“Wala kang gagawin. Dahil wala na akong pakialam. At magpapasalamat pa ako sa inyo. Dahil binago niyo ako. Kayo ang gumawa sa'kin nito. Hindi na ako ang Cali na maloloko niyo. Hindi na ako ang Cali na mapapasunod sa mga gusto niyo. Hindi na ako ang Cali na anak niyo, na mahina at mabait. I have done my part. Sarado na ang puso ko para sa pagpapatawad. Makakaalis ka na.” Malamig kong turan. Tumayo ako at naglakad palapit sa may pinto. Pinihit ko ang doorknob. “And she was already dead. My mom was dead.” Nagtatagis ang bagang kong pahayag at iniwan siyang mag-isa. 

Bumuhos ang mga luha ko nang makapasok ako sa kwarto ko. Napaupo ako sa sahig at sumandal sa paanan ng kama. After all these years, akala ko kaya ko na. Akala ko, ayos na ako. Akala ko, wala na akong mararamdaman maliban sa pamamanhid ng puso ko. Pero nandito pa rin pala iyong sakit. Nandito pa rin iyong kinikimkim kong galit. 

Napatingala ako at bahagyang ibinagsak ang likod ng ulo sa kama. Then I stared at the ceiling, thinking nothing.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatulala hanggang sa marinig kong may kumatok sa pinto ng kwarto ko.

“Cali, ija?” Boses ni Papa iyon. “I know you want some time alone but, can I have a minute with you?” 

Tumayo ako at tinuyo ang mga luha sa pisngi ko. I walk towards the door and opened it. “What do you want to talk, Papa?” Pinapasok ko siya at dumiretso sa balcony. Ramdam ko naman ang pagsunod niya. 

Nakangiti siyang humarap sa akin. “It really feels good every time you call me Papa.” Sumandal ako sa railings at nag-iwas ng tingin. “Your Dad asked me what happened to Cassidy. Hindi niya alam na wala na pala ang asawa ko. Bakit hindi mo sinabi sa kanya ang totoong nangyari, ija?” 

“Sapat na ang mga sinabi ko sa kanya, Papa. Hindi na niya kailangang malaman pa ang bagay na iyon.” 

He sighed, defeated. “I understand. Alam kong mahirap pa ring tanggapin ang lahat. At alam kong masakit iyon para sa'yo kapag napag-uusapan.”

Bumaling ako sa kanya. He placed his hands on the railings. “My mind is really clouded with questions. I don't want to ask, but I can't help it anymore, Papa.” 

“Ask away then, ija. Wala namang pumipigil sa'yo.” 

“Bakit hindi ka manlang nagtanim ng galit sa'kin? Bakit tinanggap mo pa rin ako kahit anak lang ako sa labas ni Mommy at sa matalik mo pang kaibigan? At kanina, bakit ang bait mong makipag-usap kay Dad na para bang hindi ka niya ginago, Papa!?” Sunod-sunod kong tanong, puno ng frustration ang boses. 

Tipid siyang ngumiti at hindi nakatakas sa paningin ko ang lungkot at sakit na dumaan sa mga mata niya. “I love your Mom so much that it hurts like hell knowing that she was pregnant that time. Pero kasalanan ko kung bakit nangyari iyon. Napakagago ko noon. At ikaw ang kapalit sa nagawa kong 'yon.” Umawang ang mga labi ko at parang may bumara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. 

“Papa...”

“You are a good woman, ija. Do you know the reason why I don't despise you despite that you're the daughter of my wife with my bestfriend, Isaac Hidalgo? It's because, the first time I saw you, I saw an innocent girl who was in pain, and so lost in the world. At hindi kita magawang sisihin sa pagkawala ni Cassidy. Dahil alam kong biktima ka rin at mas pinili niya ang iligtas ka dahil alam niyang mawawalan ng ina ang mga apo namin. Masakit ang nangyari, pero higit kanino man, alam kong ikaw ang mas nasasaktan dahil ilang taon mo lang siyang nakasama. Your mother's death gave so much impact to you. Your mind is clouded with revenge. Your hurt is coated with hatred. Your eyes, they are crying in so pain.” Puno ng emosyong lintanya niya.

“Papa... I'm sorry.” Mabilis akong lumapit aa kanya at niyakap siya. And this is the first time I hugged him after ten years of being here. 

“Never be sorry for the things you have not done, ija.” Tumango ako habang hinihimas niya ang likod ko. I felt like a lost child right now but, I don't care anymore. Kahit ngayon lang, gusto kong maramdaman ang pagmamahal ng isang ama, kahit hindi siya ang totoo kong ama. “Won't you help your Dad, ija?” Bigla ay tanong niya.

Umirap ako at lumayo sa kanya. “Why would I? Hindi naman po sakop ng sideline job ko ang pagiging isang bodyguard lang, Papa.”

“Cali, I know your capabilities, trust me with that. You've been here for more than ten years and I, somehow, saw your skills in the field. Hindi mo lang nakikita iyon. You can be a dangerous woman. You can do things without other's help and backup. And I know very well that it was all because of your mother's death. Even if you don't tell me, I know you are avenging. I accidentally saw the black folder. I'm sorry kung wala akong naitulong sa'yo. Wala manlang akong nagawa. Si Fahima lang talaga ang pinaglaruan ko. Hindi ko na naabutan ang iba, e. You took them down already.” Maang akong napatitig sa kanya. I thought he didn't know. Akala ko nagkataon lang na kinakalaban niya si Mr. Fahima that time. I was wrong. “And your last target is in the Philippines, am I right? Take this as a blessing in disguise, or as a chance, to catch that man. So you, all of us, can have a peace now. Dahil alam kong hindi ka makakalaya sa nakaraan mo kapag nandiyan pa rin iyang galit na kinikimkim mo. As much as possible, Cali, don't kill him. Hayaan mo siyang pagdusahan niya ang ginawa niya sa kulungan panghabang-buhay. Kami na ni Rhus ang bahala sa kambal.” 

“I'll think about it, Papa.”

“You've suffered too much. You deserve a peaceful life, ija. Kayo ng kambal. At doon mo iyon, makukuha, sa piling niya.”

Nagkulong lang ako buong araw sa kwarto dahil alam kong dito pinatuloy muna ni Papa si Dad para magpalipas ng gabi pero sinigurado kong hindi pinapalabas ni David ang dalawang bata sa kwarto nito. Iniisip ko pa rin ang pinag-usapan namin ni Papa. 

Kinabukasan lang ako lumabas ng kwarto noong paalis na siya. Nakaupo lang ako sa sofa at nakamasid sa kanya habang kausap niya si Papa. 

“Hindi na kita pipilitin pang umuwi. Alam kong masaya ka na rito. At hindi na rin kita pipilitin pang pumayag na maging personal bodyguard ni Conan dahil alam kong kalabisan na iyon para sa'yo. Sana mapatawad mo ako bago ako mawala sa mundo. At alam kong nasasaktan ka pa rin sa pagkawala ng Mommy mo. Patawad, anak. Mag-iingat ka palagi. Nagsinungaling man kami ng Mommy Sandra mo, tatandaan mong mahal na mahal ka namin. Ikaw lang ang nag-iisang prinsesa namin.” Malungkot siyang ngumiti bago tumalikod at lumabas ng mansion. Hinatid siya ni Papa sa labas. 

Pakiramdam ko ay may bumara sa lalamunan ko. Kumikirot ang dibdib ko. Umawang ang mga labi ko at saglit na napatulala pero agad akong sumunod sa labas para maabutan pa siya. 

“Cali...” Gulat niyang usal nang makita ako sa harapan niya. 

Lumunok ako at huminga ng malalim. “I will see what I can do for Conan. Give me a week, Dad.” Mabilis din akong tumalikod para hindi niya makita ang emosyon sa mga mata ko. 

Pumanhik ako sa kwarto ni David para silipin ang mga bata. Nanghihina akong napaupo sa kama niya kung saan naroon ang dalawa. 

“Mommy!” Lexi immediately hugged me kaya medyo gumaan ang pakiramdam ko. And the old man kissed my cheek. As always, he is the sweetest.

“Did he leave already?” Tanong ni David na sumilip sa may balcony tsaka bumalik sa loob.

“Yeah.” Mababa ang boses na sagot ko.

Tumitig siya sa akin at nagpamulsa sa harapan ko. Awtomatiko namang umalis ang kambal sa kama at lumabas ng kwarto. “Give it a try, Cali. You knew I purposely lied in front of your father yesterday so that he will be aware of your identity. And I'm not sorry about that. You are here for reasons, Cali. And now, you will be back for the same reasons, again.”