Chapter 1: Dust

CALI'S POV

My face remains poker as I looked at the ten--- no, maybe fifteen or more goons staring at me as if I had grown ten heads than the usual one. 

Matataas na tao, may maputi at maitim, malaking katawan na tadtad ng mga tattoo na akala mo naman ay magandang tingnan. Kulang na lang sa kanila ay lagyan din ng tattoo ang mukha para maging art gallery. 

May mga hawak silang baril na obviously nakatutok sa'kin. 

Alright, sa madaling salita, they caught me. Ay mali pala. Dinakip nila ako sa di ko malamang dahilan at dinala rito sa mukhang lumang warehouse.

Nakatali ang mga kamay ko sa likod ng upuang kinalalagyan ko pati na rin ang mga paa ko kaya hindi ko magawang kumilos. 

“Now speak!” Matigas na utos nitong lalaking nasa harapan ko. Sa tingin ko ay ito ang tumatayong leader sa kanilang grupo.

Hindi ako muling umimik. Sa katunayan, kanina pa niya ako kinakausap pero hindi ako nagsasalita. 

Tss.

Mahal ang bawat salitang lumalabas sa bibig ko at hindi ako mag-aaksaya ng laway kausapin lang ang mga gunggong na ito. No, no! Not in my oh-so-savage dictionary.

At tsaka hindi ko alam kung anong sasabihin. Ano ba kasing gustong malaman ng mga ito sa'kin? Seriously? Wala akong ideya. I'm no fortune teller at all. I can't predict what's inside in their small shitty brains. And as if I care.

Bored lang akong nakatingin sa kanya. Kanina pa ako nababagot sa mga pagmumukha nila na mukhang nakahithit yata ng drugs. 

Hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto ng mga ito sa'kin at kung bakit kung anu-ano pa ang tinatanong sa'kin na wala namang sense. Kagaya na lang ng 'What's your name, miss?', 'Are you single?', 'Who is your father?'. 

Like what the fuck?! Really? Ano ito? Autograph? 

I sighed. Kailangan kong gumawa ng paraan para makaalis na rito bago pa ako masiraan ng ulo. Walang kakwentang kausap ang mga ito. Mas gugustuhin ko pang kausap ang pipi kesa sa mga damuhong 'to na kumuha sa'kin. 

“Boss, mukhang di madadaan sa santong dasalan, daanin na lang natin sa santong paspasan. Tingnan natin kung di pa siya magsalita.” Sabi ng barakong katabi nitong tinawag na boss kuno. Halata ang accent sa pagtatagalog nito. Trying hard magtagalog ang gago. Hindi naman bagay. At iniisip ba nilang hindi ako nakakaintindi ng Tagalog kaya ayon ang ginamit niya? Ulol. Half-half kaya ako. Half Filipino, half maganda. Tapos ang usapan. 

Lumapit ito sa'kin. Ang akala ko ay ididiin lang nito sa sintido ko ang dulo ng baril na hawak nitong 'trying hard goon' para takutin or so, kaya naman hindi ko inaasahan ang sunod nitong ginawa. 

Napadaing ako at malutong na napamura sa aking isipan nang bigwasan ako nito gamit ang hawak nitong baril. 

Shit.

Makakapatay ako ng wala sa oras kung hindi lang talaga ako nakagapos ngayon at walang laban. 

Narinig ko ang nakakabwisit nilang halakhak sa'kin marahil ay napansin ng mga ito na nasaktan ako. Fuck. Nagawa pang tumawa ng mga gago. Tangna. Lintek lang talaga ang walang ganti.

Sinamaan ko ng tingin ang mga ito at marahas na bumaling sa lapastangang lalaki na bumigwas sa'kin. 

Nakangisi ito sa'kin. Mukha tuloy siyang manyakis na tinubuan ng mata. “Now, speak!” Matigas na turan niya. Abat. Inuutusan pa ako ng gago. 

Sandali pa akong tumitig sa kanya bago ibuka ang bibig, hindi para magsalita, kundi para duraan siya sa mukha. Kita ko ang pagkagulat sa mukha niya at ang panandaliang pagtigil ng mga kasama niya sa kung anoman ang mga ginagawa ng mga ito. 

Napangisi ako. Serves him right. Walang sinoman ang pwedeng manakit sa'kin kagaya ng ginawa niya kanina. And he should be thankful na nakatali ang mga kamay ko dahil kapag nagkataon, basag na siguro ang pangit niyang mukha kanina pa.

Ang pagkagulat sa mukha niya ay napalitan ng galit. Nakatiim-bagang siya habang pinupunasan ang marumi na niyang mukha. 

“Fuck you, woman! Who gave you the permission to spit on me?!” He hissed at marahas na hinawakan ang baba ko. Kita ko ang panlilisik ng mga mata niya. Napadaing ako sa higpit ng pagkakapit niya pero hindi ko na iyon pinansin. 

Napangisi ako sa aking isipan. Oh, kailangan pa palang magpaalam? Hindi naman niya sinabi, e. Nagkibit-balikat ako. Malay ko ba. 

I smiled deviously. Ulitin natin. “Then, can I?” Tanong ko na ang tinutukoy ay ang pagdura sa kanya. 

Saglit na kumunot ang noo niya na mukhang hindi naintindihan ang sinabi ko. Poor, man. Pangit na nga, bobo pa. Tss. 

Hindi ko na hinintay na makapagsalita siya. I spitted again on his disgusting face. 

And before he could pull the trigger on me, I already pressed my body back, making the chair unbalanced 'til it broke into pieces. 

Dahil doon ay nakawala ako sa pagkakatali. Hindi ko na pinansin ang pagkagulat at amusement sa mga mukha nila. Mabilis ang naging kilos ko habang nakatulala pa ang mga ito dahil sa ginawa ko.

Nagpapasalamat ako na malapit sa pwesto ko ang switch ng tanging ilaw na naroon. So I turned it off. 

Pagdilim sa paligid ay agad na akong tumakas nang walang ginagawang ingay at hangga't napipigilan ko pa ang aking sarili na 'wag saktan ang mga iyon--- ang mga barakong dumukot sa'kin. And they are just a waste of my precious gold time.

“Run after her! Stupids!” Rinig kong sigaw nung lider nila kasabay nang sunod-sunod na pagputok ng baril.

Too bad. Nakalabas na ako. Tsk. Tsk.

Ire-report ko na lang sa police station ang nangyari. But I will not tell the officers that I was kidnapped by those goons. Sasabihin ko lang na nakita ko ang mga ito na nagtutulak ng droga nang mapadaan ako sa lumang warehouse na iyon. Kapag kasi sinabi ko na kinidnap ako ng mga iyon ay iimbitahan pa ako ng mga ito na sumama sa prisinto para sa mga katanungan na wala akong pakialam. 

Tatawag lang ako at sasabihin ang nakita and voila, tapos ang usapan. Ayaw ko ng maraming salita na wala namang katuturan. 

I became a woman of few words. Hindi magsasalita kung hindi kinakausap. Hindi sasagot kung walang kwenta ang mga katanungan. Because I was tired of explaining things na hindi naman pinapakinggan. Na hindi pinaniniwalaan. 

At tsaka hindi naman siguro makakatakas ang mga iyon agad kasi kinadenahan ko ang pinto bago ako tuluyang umalis at tsaka napansin ko kanina habang nakatali ako na wala manlang ibang daanan o lusutan-- gaya ng bintana manlang---sa warehouse na iyon. 

Parang sinadya talaga para walang ibang makapasok. Kung may gusto mang pumasok, dadaan pa sa pinto na puro bantay kaya walang makakalusot. 

Kaso nga lang ay tanga 'yong mga bantay, sukatin mo ba naman na nakabantay halos sa'kin na akala mo naman ay isa akong napakamakapangyarihang nilalang sa mundo na ayaw nilang makatakas. 

Kaya nga madali akong nakalabas kasi walang bantay sa pintuan. Tsk. Mga pulpol kasi.

Naglalakad na ako pabalik sa parking area kung saan ako nakidnap. Naroon kasi naiwan ang sasakyan ko. By this time, nakauwi at natutulog na dapat ako. Thanks to those shittyheads, they ruined my night.

“Miss, this is a hold up! Put your hands up!”

Napahinto ako sa paglalakad nang may sumigaw mula sa likuran ko. 

Kunot-noong nilingon ko ito. Dalawang lalaki ang nasa harapan ko na pawang mga nakabonet. Mukhang riding in tandem ang dalawang 'to. 

Oh, crap. Natakasan ko na nga ang mga dumukot sa'kin at iniwasan na 'wag labanan ang mga ito pero mukhang hindi talaga ako papauwiin sa bahay ko na walang nabubugbog eh 'no? 

“Yes?“ Taas kilay na tanong ko sa dalawang lalaki na may dalang kutsilyo at baril na nakatutok sa'kin. 

“This is hold up!” Sigaw noong lalaking may hawak ng baril.

I sighed boringly. “And?”

“Hands up or we will kill you!” Sigaw naman noong isa na may hawak na kutsilyo. 

Just great. Inutusan pa ako. 

Hindi ako sumunod. Tanga lang naman ang susunod sa mga gunggong na 'to. 

“Then?” I asked instead of raising my hands. 

“Give us your money and phone!” Sigaw uli noong isa. 

As if on cue, biglang may nagba-vibrate sa bulsa ng suot kong black fitted jeans. Tss. Nice timing. Kinuha ko ang cellphone at tiningnan kung sinong tumatawag. Napairap ako nang makita kung sino iyon.

David calling...

Why is he calling? May nangyari kaya?

“Give that to us now before we shoot you!”

Sinagot ko ang tawag at hindi pinansin ang mga magnanakaw kuno. 

“Where the hell are you Calista!?” My ears filled with his worried words that are visible in his angry voice. 

I sighed. “Calm your ass down, David. I got kidnapped.” Imporma ko.

He gasped. “Fuck! Are you alright?” 

“Of course.” Tipid kong sagot. Nakalimutan na yata niyang mas delikado ang sideline job ko kesa sa nangyari ngayon at kung makatanong siya ay akala mo naman mahina ako. 

“Miss, are you listening?! Give us your things!” They interrupted.

Inis na nilingon ko ang dalawang lalaki. “Do you know how to fucking shut up?!” Namumurong sigaw ko. “I don't have money! So get the hell out of my sight before I could fucking kill you, motherfuckers!” I gritted my teeth in so much annoyance and took my gun out and pointed it to them.

Mukhang nasindak naman sa'kin ang dalawa at dali-daling tumakbo paalis. Good. Less shits. They really got into my nerves. Damn it.

“Calista? What's happening in there?” Pukaw ni David nang siguro ay marinig niya ang galit na sigaw ko.

Napahilot ako sa sentido. “Nothing. Just piece of shits.”

I heard him sigh. “You are making us worry. Be home in a minute. They are waiting for you.” Aniya sa kalmadong boses. 

“Copy.” Saad ko at ibinaba ang tawag.

Agad akong pumasok sa black Ferrari F430 ko at mabilis iyong pinaharurot paalis. 

--

Pabagsak akong naupo sa mahabang sofa nang makarating sa bahay at dahan-dahang nahiga habang nakatapak ang mga paa sa sahig. I closed my eyes and covered my face using my right arm. 

Those shitheads really ruined my night. I should be sleeping peacefully right now yet here I am, not on the mood and all I wanna do is to fucking punch someone.

I already reported the incident while I'm on my way here. Hoping they can't bail out. But if that's the case, the next time I will see their fucking faces, I'm gonna burry them alive. 

“Nana! Nana! You are home!” 

Mabilis akong napabalikwas ng bangon nang marinig ang matinis na boses na iyon. Lumingon ako sa pinanggalingan no'n at nakita ang batang babaeng tumatakbo pababa sa hagdan.

“Slowdown, little brat.” Masungit na suway ng batang lalaking nasa hulihan lang nito. Nakapamulsa. At parang modelo kung maglakad. 

Napailing ako. “Listen to your brother, young girl.” Saad ko at hinintay siyang makarating sa pwesto ko. 

“But Nana, I can manage naman po.” She complained and pouted. 

Pinanlakihan ko siya ng mata. “Still.” One word and she knows what I mean.

“I'm sorry, won't do it again.” Nakalabing aniya at nagbaba ng tingin. 

Marahas akong napabuga ng hangin. “Come here Caiah and Cobi.” I motioned them to come closer. Hinalikan ko sila sa ulo. “How's your day? Why are you two still up?”

“We are good, Nana. I missed you already because I didn't see you here when I came home.” Paliwanag ni Caiah na ikinangiti ko. She's very childish, loud yet brat. Mahirap makipagtalo sa batang 'to dahil palagi siyang may sinasabi at sinasagot. 

“That's good to here. And I missed you too. What about you, old man?” Baling ko naman kay Cobi. He hates calling him 'young man' and 'big boy' so I used to call him like that as if he's older than me. Tss. What a kid.

Kung ano ang ikinaingay ni Caiah, kabaligtaran naman siya. He hates noise. Pero hindi naman niya kayang patulan ang kakambal kapag naiirita siya sa ingay nito. He hates talking. Tahimik siyang bata at napakasuplado. Pero sa akin lang siya hindi nagsusuplado. 

They are just three years old. Yet they behave like an adult. They are smart asses. And they are twins. 

He shrugged his shoulders. “I got worried. Where have you been, Nana?” Tanong ni Cobi at naupo sa tabi ko. “And why is your cheek swollen? Did someone hurt you?” He cupped my face where I got slapped. I saw how his eyes glisten in madness, but replaced by a worried face after seconds. 

Saglit akong natigilan at hindi inasahan ang nakita. Fuck. Umawang ang mga labi ko at napatitig sa kanya. What the?

Tipid ko siyang nginitian nang makabawi sa pagkakagulat. “Don't mind me. Nana just got clumsy again and bumped onto the wall.” 

Masyado pa siyang bata para sabihan ko ng mga ganoong bagay tungkol sa totoong nangyari sa akin. But I know whom I am talking to, and expected that he won't believe my made-up stories. Hindi man siya magsalita tungkol sa palusot ay alam kong alam na niya kung ano ang nangyari. His IQ is not a joke. Magaling siyang umabsorba ng mga bagay sa paligid. Unlike his twin na medyo ignorante at inosente sa mga ganoong bagay.

"By the way, where's your Daddy Py?" Tanong ko na lang para makaiwas sa kung ano pa ang itatanong nilang dalawa. 

“He went out, Nana.” Sagot ni Caiah tsaka humakay. 

I nodded my head. “If that's so. You two should sleep now. It's late.” Ani ko at kinarga si Caiah na yumapos naman sa leeg ko. While Cobi holds the hem of my shirt. 

Hinatid ko sila sa kanilang kwarto. Nang makahiga sila sa kama ay kinumutan ko sila. 

“Good night, Nana. I love you.”

“Night. I love you.” 

I smiled at them. “Good night. Nana loves you too.” Sagot ko at hinalikan sila sa noo. 

Binuksan ko ang lampshade sa may side table bago tumayo at naglakad palabas. Saglit ko pa silang sinulyapan bago ko pinatay ang ilaw at isarado ang pinto. 

Pababa na ako sa hagdanan nang makasalubong ko si David. He's wearing all black suit. 

“Let's talk.” Aniya. He sounds serious and a little bit off.

Napatingin ako sa wristwatch ko tsaka bumaling sa kanya. “Five minutes.” Turan ko at nauna ng bumaba. 

Dumiretso ako sa mini bar at kumuha ng isang bote ng vodka. Nagsalin ako sa dalawang baso. Inabot ko sa kanya ang isa nang makaupo siya sa tabi ko. 

I heard him sigh. “They are inviting Sabiah Raines in a car racing tomorrow at 6 PM.” Imporma niya at uminom ng vodka.

Tumaas ang kaliwa kong kilay. “Then why do you look so bothered?” I sipped my vodka while waiting for his answer. 

Seeing him like this is so new to me. Hindi yata ako sanay na makita siyang ganito. Palagi siyang walang ekpresyon na aakalain mong walang pakialam sa paligid. He is firm and intimidating. He looks like a madness beast always. But right now, uneasiness is visible in his aura like he's bothered by something.

“The opponents came from different drag racing teams. And you know how they race, Calista.” Nakakunot ang noong paliwanag niya kaya di ko mapigilang di mailing. 

“You are worrying for nothing.” I stated as I drink the vodka and finished it before standing. 

He stared at me. “You'll accept it?”

“There's no reason for rejecting a harmless invitation.” I tapped his shoulder and left him alone.

Umakyat ako sa taas at pumasok sa kwarto ko. Mabilis akong nag-shower at nagbihis tsaka pasalampak na hiniga ang katawan sa kama.

Alam ko sa sarili ko na may nais pa siyang sabihin sa akin. He wouldn't be worried like that for that simple reason. Like what the fuck? He is a boss. The big boss. And nothing makes him worried just like that.

There is something that will going to happen on that event. But I don't want to ask him. I'll find it out for myself.

~~

Crowds. Noise. Loud speakers. Massive race track. Cars. And racers. 

I glanced at my wristwatch. Malapit na. Nagsimula na akong magsuot ng suit para patungan ang fire resistant underwear na suot ko. Tinulungan ako ni David na kanina pa bumubuntong-hininga at napapatitig sa akin na parang may gustong sabihin pero hindi naman nagsasalita. I know very well that it was all about our talk last night.

Nailing ako at naupo sa bench sa loob ng garage at nagsuot ng Dainese Nexus boots at isang pares ng Unisex MIG C2 gloves. Pagkatapos ay pumasok na ako sa loob ng Lamborghini Matte Black 10 at ibinaba sa passenger seat ang helmet.

“Are you sure about this, Calista?” Tanong ni David na hindi na mapigilang magsalita at dumungaw sa may bintana ng kotse.

I looked at him boringly. “I've done this for almost three years now, why ask the same question?” I retorted meaningfully. Kinuha ko ang wireless earpiece na nasa dashboard at inilagay iyon sa kanan kong tainga. This will be my connection to him once na magsimula na ang laban. Well, sort of, he's my manager whenever I have a race.

He tsked. “I know, but it's different now. They are drag racers. They don't play nice, you know that.” He insisted. I can sense his eagerness to stop me because he's worried. Nakabalatay iyon sa mga mata niya kahit walang ekspresyon ang mukha niya. 

He is right. Mga drag racers ang makakalaban ko ngayon. I know how they race and what they do just to win. And I think this will be the biggest and toughest race I will be competing to in this year. 

“But I play nice, wickedly.” Saad ko na para bang iyon na ang sagot sa pag-aalala niya tsaka napataas ang sulok ng labi. 

I heard him chuckled. “Damn. You are giving me goosebumps with that sly smirk on your lips.” Naiiling niyang turan. “I forgot I'm talking to the badass woman here. I should have not ask you that.” He patted my head before stepping back. 

“Racers, get ready. We will start in a minute.” The emcee announced in the whole track kasabay nang sunod-sunod na pag-andar ng sasakyan papunta sa starting line. I can hear the chants of the audiences while cheering their bets. 

Tinanguan ko na si David bago ko isuot ang helmet at i-on ang mini microphone na nakakabit dito. I started the engine. Then I heard his last words in my earpiece before I went to the line. 

“Feed them the dust, baby.”