[Chapter 1]

Ashrielle's POV

"Shh, Rielle, mom and dad will wake up if you won't tip toe." Kuya Casper whispered in annoyance. I did what he said. Kung bakit ba naman kasi kung kailan ay alas dies na ng gabi ay saka pa niya naisipang makipagkita sa kaibigan.

Nang marating namin ang front gate ay dahan-dahan niyang binuksan ito. Sakto at walang guard dahil naka day off kaya madali kaming nakalabas.

"Mom will get mad at us, kuya" my little voice said.

"Sasaglit lang naman tayo sa kabilang street. This will be fast. We'll go home after." Pangungumbinsi ni kuya. I still nod kahit na kinakabahan ako at natatakot dahil medyo madilim ang kabilang street na pupuntahan namin. Hinawakan ni kuya ang kaliwang kamay ko at saka binaybay ang madilim na daan.

"Malayo pa ba, kuya?" Tanong ko ng marating namin ang pinaka madilim na parte ng daanan dahil sira ang tatlong street lights.

"Malapit na tayo, nasa ma—"

Natigil ang pagsasalita ni kuya ng may tumakip sa ulo niya at madaling ipinasok sa itim na sasakyan, ilang segundo lang ang binilang at may marahas na nagtakip din sa aking ulo. Naririnig ko ang bawat kilos, mula sa pagsara ng pinto nang sasakyan, ang kapatid kong sumisigaw at nanlalaban. Hindi ko maigalaw ni isa sa parte ng aking katawan at ang tanging nagawa ko lang ay umiyak nang impit hanggang makatulog ako. Nagising na lamang ako ng may bumuhat sa akin at marahas akong inilapag, tinanggal naman agad ang saklob sa ulo ko kaya malinaw kong nakita na nasa loob ako ng kulungan. Agad akong tumayo ng hindi ko nakita si kuya.

"W-Where's my kuya Casper?" I asked to the man who brought me here. My hands were trembling and my tears continued falling. Gusto kong makita ang kuya ko.

Lumapit ito sa akin at isang beses kinalampag ang rehas. Napatalon naman ako sa gulat na mas lalong nagpaiyak sa akin.

"Ahh iyong kapatid mo? Siguro ay binubuksan na ang katawan no'n" sambit niya at saka tumawa nang nakakaloko. Hindi ko maintindihan ang sinabi ng lalaki pero alam kong nasa panganib ang kapatid ko. Sa takot ay hindi na alam ang gagawin, unti-unti akong dumausdos paupo at nagpatuloy sa pag-iyak. Sa kabilang dulo ng aking inuupuan ay may isang bata din na nakayuko at nakatali ang paa't kamay. Gustuhin ko mang kausapin ito ay hindi ko magawa dahil sa takot.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal nakahiga sa malamig na sahig ng maramdaman kong may yumuyugyog sa balikat ko.

"Hey, wake up. Hurry!" Sambit ng lalaking boses. Nang makapag adjust ang paningin ko sa dilim ay nakumpirma kong lalaki nga ito. Maputi, magulo ang buhok at may mga sugat sa mukha ang lalaki.

"Sino ka po? Nasaan ang kuya ko?" Tanong ko. Muling tumulo ang mainit na luha.

"I don't know where your brother is. Ang mahalaga makalabas tayo dito." Now he's whispering. May kinuha s'yang kung ano sa pinakasulok at pinakamadilim na parte ng kulungan. Nagmadali siyang pumunta sa rehas ngunit dahan-dahan ang kilos, may itinusok siya sa pad lock kaya nabuksan ito at nakalabas kami.

"Listen to me, don't make any noise or else they would bring us back there." Sambit niya sabay turo sa pinang galingan naming kulungan. I nod as a response. Ngayon ay mas nakikita ko kung gaano s'ya katanggad. Hanggang dibdib lang ako nito at kailangan n'ya pa akong yukuin o 'di naman kaya ay lumuhod para mapantayan ako ng tingin.

"Aren't we going to find kuya Casper?" Tanong ko ng akmang kukunin niya ang kamay ko.

"We will. But let's call for help first. This place is surrounded by bad people." He looks at me and smiles, reassuring me. He's now holding my hands tight, but just tight enough not to let our hands slip. Kumikislap kislap ang mga ilaw sa kahabaan ng hallway. Nang marating namin ang dulo ay may dalawang daan ito magkabilaan, sumilip muna ang lalaki sa kaliwa't kanan, maya-maya pa ay marahan n'ya akong hinila sa kaliwang direksyon. Narating namin ang dulo ng hallway nang may narinig kaming yabag ng mga tao. Dali-dali akong kinabig ng lalaki sa sulok at tinakpan ang aking bibig. Nang unti-unting nawala ang yabag ay saka muli kaming nagpatuloy sa paglalakad. Paliko na sana kami ng daan nang may biglang humablot sa lalaki.

"Let him go!" I shout as loud as I could.

"Don't come near me! Just run!" He shouts back. I couldn't feel my legs. I feel like it's melting, and I'll fall anytime soon. Patuloy pa rin sa panlalaban ang lalaki, kahit alam n'yang wala s'ya laban ay sinusubukan pa rin niyang huwag akong masaktan.

"Run! I will find you!" He shouts like thunder. It shocked me but I still did what he said. I ran and ran as fast as I could. Never minding where I'm going to. I need to find help!

As soon as I turned left, I was harshly bumped into someone, and the next thing I knew, a big man carried me on his shoulder, and all went black.

Napabalikwas ako ng bangon, nagising akong basang-basa ng pawis at nanginginig ang kamay. Sinuklay ko ang buhok ko ng kaliwang kamay at yumuko.

That nightmare again. It's been 10 years since I and Kuya Casper got involved in a kidnapping incident. That was summer. I still couldn't figure out how we safely got out of there. And that boy. I could clearly see his face in my dreams. But whenever I wake up, it's all blurry. That boy failed to find me.

I went back to sleep after a few minutes of calming myself. I need to have good rest. We're going to spend our vacation at my aunt's mansion. And it's going to be a long ride.

................................................

"What should I wear, this one" I asked raising my left hand showing him a pair of jeans and knitted croptop. "Or this?" then raised my right hand showing him a summer dress with little daisies all over it. Kanina pa akong tanghali nahihirapan pumili nang susuotin para bukas dahil uuwi kami sa hometown nila mommy para doon magpalipas ng buong bakasyon, kaya nagpapatulong ako ngayon kay kuya Casper na mamili nang damit. Ako ang nasa lapag katapat ang isang malaking maletang punong-puno ng aking damit, at si kuya naman ay naka upo sa kantong bahagi ng kama.

"That one on the left." He replied and turned back his gaze again in his phone.

"You sure?" I asked para pansinin n'ya ako uli, ngunit isang tango lang ang isinagot sa'kin nito. Inismiran ko na lamang siya at nagtungo sa aking banyo para magbihis nang pang tulog dahil ginabi na rin ako sa pag i-impake.

After I took a half bath, naabutan ko si kuya na tinutupi nang maayos ang mga damit kong naka kalat sa higaan at inilagay ang iba sa maleta. Napingiti ako at lumapit sa kanya.

"Aww, you're the sweetest, kuya." I spoke in a small voice. I leaned my head into his shoulder even if he's moving.

"It's time to sleep, maaga pa tayong aalis bukas. I heard dad wants to land travel instead of plane." He said, patting my head. Dad always prefere land travel rather than planes, he reasoned out that it is because it is more fun if it is road trip. Well, I agree to that. Dad is not the type of a boring man even if he is a busy business man. Whenever we were having a road trip he is the source of our energy and laughter. That's my dad.

"Oh, yeah right. That's dad, of course." I rolled my eyes but still smiling.

Pagtapos ng kanyang ginagawa ay nag paalam na siya sa akin "Good night, sleepy head" he said while helping me cover myself with thick sheet.

"Good night" i replied, then he kissed me in the forehead, and left my room.

Just before I could turn off the lamp in the night stand, 3 knocks and a creak of opening doorknob envelop my room, it shows my triplets brothers wearing their pajama. They all went straight to my bed.

"Have you packed your things already?" Kuya Damian asked just before he could sit beside me. The other two brothers did the same thing too.

"Yup, actually kuya Casper help me"

"I think you're all good. Good night cakes." Kuya Damian said, and kissed my forehead.

Sumunod naman ay si kuya Dusk ang humalik sa noo ko "Good night cakes"

At pang huli naman si kuya Elion "Good night, cakes. Sweet dreams"

Nauna ng lumabas sila kuya Damian and Dusk, bago naman lumabas si kuya Elion ay s'ya na ang kusang nagpatay nang lamp sa aking tabi at lumabas na ng kwarto.

The triplets were mom and dad's first born babies. Naunang pinanganak si kuya Damian kaya s'ya ang itinuturing na panganay, ilang minuto naman ay sumunod si kuya Dusk, at panghuli si kuya Elion. They are not identical kaya hindi sila mukhang magka-kakambal. After 2 years ay nagka-anak muli sila mommy, and that's kuya Casper. They were all boys, and mom said she wanted a girl. After another 2 years, she gave faith to her last pregnancy, and finally, they had me.

All my brothers love me that much, they protected me ever since. One of their ways to show their love for me is through greeting me a good morning and a good night and kissing me in my forehead. It is even funny that, even if we have a driver, they insist na magpalitan sila nang paghahatid sa akin sa skwelahan. How sweet and caring my brothers are. I really am thankful for having them.