บทนำ

"มึงแน่ใจนะว่าอยากพนันกับกูอีกรอบ? " เจ้าของน้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม สายตาคมกริบปรายมองคู่สนทนาด้วยรอยยิ้มมุมปากแสนร้ายกาจพลางยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นกระดก ปล่อยให้ของเหลวไหลลงลำคอ

"กูอยากพนันกับมึงอีกรอบ"

"พนันคราวนี้รวมเป็นเงินสิบล้านนะ มึงมีจ่ายเหรอ"

"กูมั่นใจว่ารอบนี้กูชนะ"

"หึ สนามมวยนี้เป็นของกู บางทีกูอาจจะบอกฝ่ายตรงข้ามล้มมวยเพื่อให้มึงแพ้ก็ได้ มึงไม่กลัวเหรอ? "

"กูมั่นใจว่ามึงไม่ทำแบบนั้น"

"กูจะลงพนันกับมึงอีกครั้ง ถ้าคราวนี้แพ้ มึงเตรียมหาเงินมาใช้หนี้พนันกูได้เลย"

ออสติน เน้นย้ำคำว่า 'หนี้พนัน' ชัดเจน นัยน์ตาสีเข้มกลับมามองการต่อสู้มวยอีกครั้ง นี่เป็นยกสุดท้ายของการแข่งขัน ถ้าเขาชนะอีกยกนี้ ฝ่ายตรงข้ามต้องจ่ายเงินเขา...สิบล้านบาทถ้วน

ผวัะ! ผวัะ! ผวัะ!!

การแข่งขันมวยในสนามเขา เน้นต่อยมือเปล่า ไม่ใส่นวม เจ็บจริง แตกจริง เลือดจริง เขามองคู่ชกตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่ตื่นเต้นหรือลุ้นตาม ถ้าหากเขาแพ้พนันเงินที่ให้ฝ่ายตรงข้ามไปสำหรับเขามัน คือเศษเงิน

"หึ..." เขากระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อนักมวยที่เขาพนันเป็นฝ่ายชนะในยกสุดท้าย "อย่าลืมที่เราพนันกันได้ละ สิบล้าน"

"กูขอเวลาสามวัน กูจะหามาให้"

"สามวันมันนานไปสำหรับกู กูให้มึงแค่สองวัน ถ้าภายในสองวันมึงหามาให้กูไม่ได้ กูตามถึงคณะ"

"สามวันไม่ได้เหรอวะ"

"กูไม่ชอบคนต่อรอง ที่มึงกล้ามาท้าพนันกูแปลว่ามึงรู้จักกูดีพอ ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามเรียกค่าพนันมาเท่าไรกูยินดีจ่าย แต่ถ้าแพ้แล้วไม่มีเงินจ่าย มึงน่าจะรู้จะว่าจุดจบคืออะไร"

"...."

"ภายในสองวันถ้ากูไม่เห็นมึง มึงเตรียมตัวหนีได้เลย แต่ต้องหนีให้พ้นกูด้วยนะ" ออสตินทิ้งท้ายแล้วเดินออกพร้อมกลุ่มเพื่อนสนิท ทิ้งให้ฝ่ายแพ้พนันนั่งคนเดียวท่ามกลางความเงียบ

"สิบล้านกับสองวันมันไม่ใช่ของคู่กันนะเว้ย" หนึ่งในแก๊งออสตินพูดขึ้น หลังจากเดินออกจากสนามมวยได้สักพัก

"ขนาดสามวันยังไม่รู้จะหามาใช้ทันรึเปล่า ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคุณชายออสติน"

"หึ กูไม่ได้เดินไปขอมันพนันด้วยสักหน่อย ทำไมกูต้องใจดีกับมันด้วย"

"ลืมไปว่าคุณลูกชายเจ้าพ่อเขาอ่อนโยนแค่กับจุดซ่อนเร้นเท่านั้น"

ออสตินโยนหมอนใส่มังกรที่นั่งเหน็บแนมตนเอง ก่อนจะเทน้ำสีอำพันลงแก้วว่างแล้วจับกระดกเข้าปากอย่างสบายใจ

"ได้ข่าวว่ามันมีน้องสาวด้วยนิ"

"ไอ้พระเพลิงอะนะ? " เขาเลิกคิ้วถามย้ำ

"อือ เรียนหมออยู่ปีสอง สวย น่ารัก สเปกมึงเลย"

"...." เขาเงียบ นั่งฟังอังเดรพูดเรื่องน้องสาวพระเพลิงด้วยความสนใจ แค่พูดถึงสเปกเขาขึ้นมา ในหัวเริ่มจินตนาการตามคำพูดเพื่อนสนิท เขามั่นใจว่าอังเดรไม่มีทางโกหกเรื่องนี้

"น้องที่เคยออกสัมภาษณ์รายการหนึ่งที่ดังๆ ของมหาลัยใช่ไหมวะ ที่ชื่อพระพาย"

"คนนั้นแหละน้องไอ้พระเพลิง มันไม่เคยบอกใครว่ามีน้องสาว น้อยคนที่จะรู้เรื่อง"

"น้องมันชื่อพระพาย...อย่างนั้นเหรอ"

"เออสิ พอพูดถึงผู้หญิงแล้วความรู้สึกช้านะมึงเนี่ย"

เขาไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ทวนชื่อ 'พระพาย' ในใจพลางหวนนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งที่เคยเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว ราวกับเขาเคยเจอเจ้าของชื่อนี้มาก่อน

'ผู้หญิงคนนั้นใคร'

'พระพายค่ะ เป็นนางแบบที่ทางเราเพิ่งได้ตัวมา คุณออสตินสนใจเหรอคะ'

'ถ้าบอกว่าสนใจ จะดีลมาให้ผมได้ไหม'

'น้องพายบอกว่าไม่รับงานเอ็นให้ใครค่ะ แต่ถ้าคุณออสตินสนใจจะคุยกับน้องพาย พี่ช่วยได้นะ'

"เป็นไรไอ้ติน พอพูดถึงน้องไอ้เพลิง นั่งนิ่งเหมือนโดนของเข้า"

"เปล่า กูขอตัวก่อนนะ พอดีมีนัดกับลูกน้ำ" เขาหยัดกายขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกไป เปิดอ่านข้อความในโทรศัพท์เมื่อครู่เลยนึกขึ้นได้ว่ารับปากจะไปหาลูกน้ำ คู่ขาของเขา

ปัง!

"อืมม...จะ..ใจเย็นๆ สิออสติน อ๊า...ลูกน้ำเสียวนะ" ลูกน้ำถูกออสตินดันติดผนังห้องเย็นเฉียบ ใบหน้าคมคายซอกไซ้ลำคอหอมกรุ่นอย่างหิวกระหาย ผ้าขนหนูที่พันรอบอกหลุดจากเรือนร่างขาวผุดผ่อง ปรากฏความสวยงามต่อสายตาเสือร้าย

"อมมัน" เขาจับแก่นกายถูไปมาที่ริมฝีปากลูกน้ำ ขณะที่มือบีบคางมนเบาๆ

ลูกน้ำอ้าปากรับความใหญ่โตของออสตินเข้ามาอย่างเต็มใจ เธอใช้สองมือกอบกุมแก่นกายพลางขยับศรีษะไปมา ลิ้นเรียวตวัดลงส่วนหัวเลียรอบเป็นวงกลมเพื่อให้อีกฝ่ายปลดปล่อยน้ำสีใสออกมา

"ไม่ไหวแล้ว ใส่ถุงยางเลย" เขาออกคำสั่ง ลูกน้ำทำตามที่บอกอย่างว่าง่าย เธอหยิบเครื่องป้องกันขนาดพิเศษมาแล้วใช้ปากฉีก จัดการสวมใส่ลงแก่นกายด้วยความช่ำชอง

สวบบบ!!!

"อ๊า~" ลูกน้ำเปล่งเสียงครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน มือเรียวเกาะผนังห้องเย็นเฉียบเพื่อประคองตัวเองในตอนที่เขาคนด้านหลังกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้ามาอย่างไม่ปรานี

"ซี๊ดดด ครางออกมาดังๆ "

"ละ...ลูกน้ำเสียงค่ะอ๊ะๆๆๆ "

เขาฟาดมือลงก้นงอนเต็มแรง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเตียงนอน โดยให้ลูกน้ำขึ้นขย่มแทน

เขาพูดกับคู่นอนเสมอว่า เขาเป็นคนไม่ชอบมีพันธะผูกมัด หากใครอยากสานต่อความสัมพันธ์กับเขาในทางคู่รักทั่วไป บอกเลยว่า...มันไม่มีทางเกิดขึ้น