ลินย์ไนท์의 작품

“ค่ะ ในลำดับต่อไปเป็นการแสดงรำไทยของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 5/2 ชื่อการแสดงว่า รำเชิญขวัญ นำแสดงโดย 1.นางสาวธมลวรรณ พงศ์ศิริโชติ 2. นางสาวสุดารัตน์ ยิ้มละมัย 3.นางสาวจันทร์ดาว เมธีพงศ์…”พอคุณครูเริ่มแนะนำชื่อฉันยกมือไหว้ครูอาจารย์และบอกกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นก็แบ่งฝั่งละ 4 คน แล้วก็ถือพานที่ใส่กลีบดอกไม้สด ที่มีทั้งกลีบกุหลาบ ดอกมะลิ กลีบดอกดาวเรือง ข้าวตอก ถั่ว งา เป็นของมงคลทั้งหมด ฉันกับเพื่อนเพื่อนก็พากันเดินมาอยู่ตรงมุมด้านในของเวทีของทั้งสองฝั่ง ส่วนตรงกลางก็เป็นจอ LED แล้วก็เป็นกราฟิกลายไทย มีคนคอยปรับแสงสีเสียง คือเริ่ดมากอะ“ไอ้อาร์ม มึงดูพานด้วยนะ เดี๋ยวกูมา”ผมหันไปบอกไอ้อาร์มที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เพราะเขาจัดแถวแบบเป็นห้องอยู่แล้ว ส่วนคนตัวแทนที่ถือพานก็นั่งสองแถวด้านข้างซ้ายสุด ซึ่งเขาก็จัดไว้เป็นระเบียบมากแล้วอะ“แล้วมึงจะไปไหนวะ”ผมหยิบกล้องขึ้นมาแล้วก็เอาสายกล้องคล้องไว้ที่แขนก่อนจะกดเปิดแล้วตอบไอ้อาร์มกลับไป“ไปถ่ายรูปยัยหัวเน่าของพวกมึงนั่นแหละ เดี๋ยวกูมา ดูพานดีๆ นะมึง เป็นอะไรขึ้นมาเดี๋ยวยัยนั่นกินหัวกูอีก”“พรืด เออ หัวหน้าของกูนี่อยู่ในทุกส่วนประสาทของมึ

05.15 นาที“พี่ๆ สวัสดีค่ะ พวกหนูฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”“จ้า ไหนมาให้แม่กอดหน่อย นี่ แล้วคำพูดเหมือนเป็นคนห่างไกลเนาะ”“คิกๆ”ฉันกอดพี่เปียแล้วก็ยิ้มให้พี่ๆ คนอื่นๆ คือรุ่นพี่เขาเป็นสาวสองที่ฝีมือเป็นเริ่ดมาก พี่เค้าเป็นออกแบบแล้วก็ตัดชุดต่างๆ ให้กับโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นชุดรำ ชุดดรัมเมเยอร์ ชุดไม่พอแต่งหน้าทำผมคือที่สุด แล้วถ้ามีงานทางโรงเรียนก็ให้พี่เขาแต่งให้ตลอด เห็นกันมาตั้งฉันเด็กอะเธอ“รำแปดคนใช่ไหมลูก ทีมเดิม”“ใช่ค่ะแม่”“พวกหนูก็มาช่วยแต่งตัวเหมือนเดิมค่ะแม่”“จ้า นี่ เดี๋ยวแม่ให้ดูชุดใหม่ที่แม่ตัด”“แม๊ มันจึ้งมาก ดีย์!”“ใช่แม่ ไอ้หยกพูดถูก สวยมากเลยอะ”“มาๆ งั้นเราเริ่มเลยดีกว่า ลูกๆ ชอบแม่ก็ดีใจ”ฉันพยักหน้าแล้วก็พากันนั่งลงจากนั้นพวกพี่เขาก็เริ่มแต่งหน้าให้ ชุดสวยมากจริงๆ อะ ฉันชอบมาก ส่วนชุดที่พี่เขาที่ตัดมาสวยมาก สะไบด้านในเป็นสีน้ำเงิน ด้านนอกเป็นสีแดงปักเลื่อม ผ้าถุงสีแดงแต่มีลวดลายและสีน้ำเงินแทรกมาด้วย แพทเทิร์นเหมือนชุดเจ้าสาวเลยอ อ๋อ แล้วที่เป็นสีแดงกับสีน้ำเงินเพราะสีประจำโรงเรียนของฉันคือ สีแดงกับสีน้ำเงินนั่นเองจ่ะ“เรารวบหรือปล่อยผมดีวะ”“กูว่ารวบแล้วปล่อยห

Rrrrrrฉันกำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวโดยที่ไม่ได้สนใจไอ้บ้านี่หรอก ปล่อยเบลอไปเลยจ่ะ พอได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยหันไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาพอเห็นเป็นไอ้เจมมี่โทรมาเลยรีบกดรับสาย“เออ ว่า”[สาว!! มึงไปไหนกับเซทท์อะแม่]“แล้วมึงเห็นได้ไง”[อ่ะ กูกำลังซื้อหนังไก่ทอดอยู่จ่ะ แล้วไม่ใช่แค่กูที่ตื่นเต้นนะคะ ตอนนี้ทุกคนที่เห็นคือเขาตื่นเต้นกันหมดอะ สรุปมึงไปไหนคะหญิง อร้าย กูเขิน]“หยุดค่ะ มึงโทรมาก็ดีละ มารับกะ”ผมได้ยินยัยนี่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนพอรู้ว่ายัยนี่กำลังจะบอกให้เพื่อนมารับผมเลยใช้มือดึงโทรศัพท์ของยัยนี่มาแล้วก็กดวางสายก่อนจะเก็บไว้ในกระเป๋า“นี่ เอาโทรศัพท์ฉันมา”“ฉันไม่ให้ ฮึ มีปากแล้วเหรอเธออะ ฉันคิดว่าเอาปากทิ้งไปละ”“ถ้ามีแล้วปากหมาแบบนายฉันไม่มีให้หนักหน้าฉันหรอก”ฉันตอบไอ้บ้านี่จบก็หันมากินก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง จะได้รีบกินรีบแยกย้ายเพราะเหม็นหน้าไอ้บ้านี่แบบสุดๆ“ไม่ต้องกลัวหนักหรอก เพราะหน้าเธอใหญ่มีที่เหลืออีกเยอะแยะ”ผมตอบยัยนี่กลับไปก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ตอนแรกก็คิดว่ายัยนี่จะหายละ แต่อาการแม่งมากกว่าเดิม เอาใจยากฉิบ“คุณลุง เท่าไหร่คะ”ฉันนั่งกินก๋วยเตี๋ยวจนเสร็จเรียบร้อยโด

ผมจับมือยัยตัวแสบแล้วก็พากันเดินลัดเลาะมาที่ลานจอดรถสำหรับรถจักรยานยนต์ แล้ววันนี้ผมเอาลูกชายคนล่าสุดของผมมา เป็นรถบิ๊กไบค์ ของแบรนด์หนึ่งที่ตัวย่อคือตัว H รุ่น NEW CBR1000RR-R SP 30th Anniversary แล้วที่ผมชอบคือการออกแบบของรถที่มันพิเศษแล้วก็เฉพาะจริงๆ เพราะมันเป็นรุ่นฉลองครบรอบด้วยแหละ ทางแบรนด์เลยออกแบบให้ดูพิเศษ ที่สำคัญคือตัวเลขบนถังที่ไม่ซ้ำกันทำให้รถของคุณมีคันเดียวในโลก ส่วนเรื่องราคาก็ช่างมันเถอะ เพราะผมไม่ได้ซื้อเอง คันนี้พี่ชายผมซื้อให้ ผมปล่อยมือยัยตัวแสบก่อนจะนั่งคร่อมบนรถและหยิบหมวกกันน็อคมาใส่แล้วก็เปิดกระจกของหมวกกันน็อกขึ้นจากนั้นก็สตาร์ทรถแล้วหันมาหายัยตัวแสบที่ยืนอยู่ข้างๆ“มา เหยียบขึ้นมา”“นายอย่าแกล้งฉันนะ”ฉันมองคนตัวสูงพร้อมกับกำชับเขาด้วยสีหน้าที่จริงจัง เพราะรถมันสูงมากอะเธอ จะก้าวขึ้นประหนึ่งรถจักรยานยนต์แบบธรรมดาก็ไม่ได้ ฉันยังไม่เคยรู้สึกว่าขาสั้นมาก่อนเลยอะ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกละ“หึหึ เออ ขึ้นมา ใครเขาแกล้งอะไรเธอ”ผมเลื่อนกระเป๋าสะพายไปด้านหลังแล้วก็วางไว้บนเบาะพอยัยตัวแสบก้าวขึ้นเลยช่วยประคองโดยที่ผมใช้มือจับขายัยตัวแสบเอาไว้จนยัยนี่ขึ้นมานั่งเรียบร้อย

ปั้ง! ปั้ง!อืม ไม่ใช่เสียงอะไรหรอก เสียงไอ้บ้านั่นแล้วก็พี่ๆ น้องๆ ที่ตอนนี้กำลังตบวอลเลย์กันแบบเมามันส์ ฉันถอนหายใจก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาเชื่อมต่อกับโทรศัพท์แล้วก็เปิดหนังดูจากนั้นก็หยิบขนมมันฝรั่งห่อใหญ่ที่ซื้อมาขึ้นมากินปี๊ด!“พักก่อนๆ”“เชี้ยเซทท์ มึงเสริฟ์ลูกแรงฉิบหาย”ผมเท้าเอวพร้อมกับพยักหน้าแล้วตอบทุกคนที่เล่นด้วยกันออกไป“อืม มันเป็นต่อเวลาลงแข่ง ส่วนมากคนที่ไม่แข็งจริงๆ รับลูกเสริฟ์ความแรงขนาดนี้ไม่ได้ อีกอย่างเอาไว้ใช้เสริฟ์แบบจี้ พวกมึงเพิ่มแรงทุกครั้งที่ซ้อมเดี๋ยวแรงก็ถึง”“แหม่ ครูชู ยิ้มไม่หุบเลยนะ”“นั่นดิ ครูไม่เก็บอาการเลยนะ”“หึหึ นี่พยายามเก็บอย่างที่สุดแล้วเว้ย”“อือหื้อ นี่ขนาดว่าเก็บแล้วนะ”ผมยิ้มมุมปากก่อนจะมองที่ครูชูศักดิ์แล้วยิ้มให้ท่าน เพราะปีที่แล้วที่ผมมาแข่งกับที่นี่ผมก็ชนะแล้วก็ได้แชมป์ไป“งั้นเดี๋ยวพวกเราพักกันก่อน ไปนั่งกินน้ำนั่งกินขนม เดี๋ยวครูจะลองให้ผู้หญิงเล่นบ้าง”“ครับครู”“เซทท์”ผมหันมองตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาว หน้าตาก็น่ารักอยู่นะ แต่ดูท่าทางจะเรียบร้อยมากอะ ใส่ชุดกีฬาของทางโรงเรียนแสดงว่าอยู่ชมรมนี้เหมือนกัน“ว่า”“น้ำไ

“มันบ้าหรือเปล่าวะน่ะ” ฉันบ่นพึมพำออกมาแล้วก็เก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วจากนั้นกลุ่มเพื่อนฉันแล้วก็เพื่อนผู้หญิงในห้องก็เริ่มล้อขึ้นมา “งู้ยยย ฝากซื้อของแล้วไม่ต้องจ่ายเงินแบบนี้ได้เหรอคะสาว” “อือ ถ้าเป็นแฟนก็คงได้ แต่คนที่ไม่ใช่แฟนมันคืออะไรเหรอแม่ เฟื่อนปะ” “พวกมึงหยุดเลยค่ะสาว มันก็อาจจะนิสัยรวยไง” “วงเล็บ กับมึงคนเดียวค่ะสาว ฮัลโหล” “หยุดฮัลโหล อย่าเพิ่งฮัลโหลค่ะ พวกมึงก็เห็นว่าไอ้นั่นมันบ้า วันๆ กินยาครบหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยาหมดแล้วมั้ง อาการแม่งถึงขาดๆ เกินๆ” “ฮ่าๆ ไอ้สัสเอ๊ย” “เออ น้ำกูเกือบพุ่ง มันควรเป็นโมเมนต์หวานๆ ปะ” “มิๆ เปิดเพลงนะ” “เออๆ เปิดเลย ประตูมันเป็นกระจกอยู่แล้วปิดไว้แบบนั้นแหละ” “เค” ผมซื้อของเสร็จเรียบร้อยก็ถือขนมขึ้นมาบนห้องแล้วก็เดินเข้ามาหายัยตัวแสบแล้วก็นั่งลงข้างๆ และส่งถุงของให้ยัยนี่ไป “นี่นายไปเหมาศูนย์อาหารมาเหรอวะ” “ฉันหิวปะ เอาไป จะได้หยุดพูด” ฉันมองถุงของที่ไอ้บ้านี่มันซื้อมา แม่ง 2 ถุงใหญ่ๆ มันไม่คิดจะไปไหนแล้วมั้ง ฉันรับถุงของมาแล้วก็หยิบเบอร์เกอร์ขึ้นมา แล้วมันกำลังร้อนๆ ผักก็สด งื้ออ มันดีมาก เพราะโรงเรียนฉันเค้าทำแบบสดๆ แล้วเนื้อคือหนา