โรแมนซ์

ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ย ได้...! ฉันจะเอาเธอจนตายคาเตียงเลย คอยดู...!

‘โคหนุ่มใหญ่กินหญ้าอ่อน’ปากก็บอกว่าไม่อยากกิน แต่ได้ชิมไปที ติดใจ! ก็ #หญ้าอ่อนขยันยั่ว ใครจะอดใจไหว กินไม่เหลือน่ะสิ #ยั่วมายั่วกลับไม่โกง! หล่อนเอื้อมมือไปด้านหลัง นิ้วมือแตะที่ตะขอ ค่อยๆ ปลดออกจนเนื้อลูกไม้ล่นขึ้นเหนือเนินอวบ จนหล่อนต้องห่อกายเข้าหากันเพราะเหน็บหนาวทั้งจากไอเย็นแล่นกระทบและจากหัวใจไร้ยางอายนี้ แต่หล่อนต้องไปต่อ ไม่มีอะไรที่จะเสียอีกแล้ว ต่อจากนี้หล่อนจะมีแต่ได้ ได้มอบสิ่งที่มีค่าสูงสุดในชีวิตให้ผู้ชายที่หล่อน ‘รัก’ เขาข้างเดียว

คำโปรย.. ไม่รู้ว่ามันเพราะความดวงซวยของฉัน หรือเป็นดวงสมพงษ์กันแน่ทำให้พวกเราได้มาพบเจอกัน! เนื้อเรื่องย่อ.. ทราย ต้องอยู่ใช้หนี้แทนอดีตสามีแค่ในนามอย่าง อิฐ ส่วน ไคโร ผู้เป็นเจ้าหนี้จึงยื่นข้อเสนอให้มาเป็นเลขาส่วนตัว สร้างความปั่นป่วนหัวใจให้แก่กันจนความสัมพันธ์พัฒนาอย่างลึกซึ้ง มาวันหนึ่งความรักเกิดมีรอยร้าวขึ้นเพราะการปรากฏตัวของ ริบอาย ทั้งคู่เป็นคู่อริกันจนแทบอยู่ร่วมโลกไม่ได้ ไคโรคนที่ชอบทำอะไรมากกว่าพูด เพราะเวลาเขาพูดแต่ละครั้งไม่เคยเข้าหูคนอื่นเลย สร้างความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ให้ทรายเกือบจะมองหน้ากันไม่ติดอยู่แล้ว สุดท้ายกว่าจะลงเอยด้วยกันได้เสียเวลาไปนานหลายปีเช่นกัน..

แม้นการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเรื่องลวงหลอกเพราะความจำเป็นแต่เธอก็อยากให้เขารักเธอแบบที่เธอรักจะเป็นไปได้หรือไม่ว่าความดีของเธอจะเอาชนะใจของเขาได้...

**กินเด็กเขาว่าอมตะ** เธอหนีจากไฟที่แผดเผามาซบอกกว้างที่แสนอบอุ่น ความรักที่เกิดขึ้นตั้งแต่ค่ำคืนแรก ทุกอย่างมันควรจะจบลงแค่นั้น.....ทว่าสัมผัสรักที่ทั้งคู่มอบให้แก่กันมันมีความสุขเกินกว่าจะตัดใจ ********* “อืม...แดน” ใบหน้าที่คมภายใต้ผิวขาวค่อย ๆ ใช้ปลายลิ้นเลื่อนต่ำลงมาก่อนที่เขาจะจัดการกับเสื้อตัวบางที่ขวางกั้นเส้นทางที่เขาจะได้ใช้สองมือสัมผัสกับเนื้อนุ่มของอกอิ่มของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับตาพริ้มในที่สุดอาภรณ์ทั้งส่วนบนและส่วนล่างก็ถูกถอดกองไว้ข้าง ๆ ก่อนที่แดนไตรจะสาละวนกับยอดที่ชูช่อแข็งตั้งรับสัมผัสของลิ้นอุ่นแสนหวานของเขา

เธอ…คือแม่หม้ายป้ายแดง ส่วนเขา…คือหนุ่มหล่อผู้หลงรักแม่หม้าย เธอใจแข็งเป็นหิน ส่วนเขาก็ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก -------------------------------------- ณาณีมเปิดและส่งรูปของราฮีมที่เธอแอบถ่ายชายหนุ่มไว้ไปให้ทั้งสองได้ดูผ่านไลน์ ณิการ์และธัญมณกรี๊ดกร๊าดเป็นการใหญ่ เพราะราฮีมหล่อและดูดีกว่าที่คิดไว้มาก “แกจะปิดกั้นตัวเองทำไมยะ ในเมื่อมีผู้ชายดีๆ เดินเข้ามา แกก็รับเขาไว้พิจารณาสิ” ณิการ์ที่ได้ฟังเรื่องราวทุกอย่างเอ่ยขึ้น “แต่ฉันไม่อยากวนกลับไปใช้ชีวิตแต่งงานอีกนี่แก” แม้จะอยากเปิดใจให้ราฮีม แต่สิ่งที่ณาณีมกลัวคือการแต่งงาน การต้องใช้ชีวิตด้วยกันทั้งวันทั้งคืน “ก็อยู่กันไปแบบนี้ ไม่ต้องแต่ง” “ก็คิดว่าจะไม่แต่ง แต่ฉันกับเขาก็ต้องมีเซ็กซ์กัน ฉันจะทำได้เหรอ ในเมื่อสิบสามปีที่ผ่านมาของฉัน มีแค่พี่แดนคนเดียว” นี่คืออีกเรื่องที่ณาณีมกังวล “ของใหม่ๆ คนใหม่ มันอาจทำให้อารมณ์แกซู่ซ่าก็ได้ ชีวิตเป็นของแก แล้วตอนนี้แกก็โสดแล้ว”

"ระหว่างเป็นผู้พิพากษากับเป็นเมียผู้พิพากษาอันไหนเป็นง่ายกว่ากันคะ?" "...เอาเวลาที่จีบฉันไปอ่านหนังสือจะดีกว่าไหม..."

“อย่าเสนอหน้าเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวฉันอีกเป็นครั้งที่สอง” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่ดังรอดไรฟันนั้นยังไม่น่ากลัวเท่ากับแววตาที่เหมือนราชสีห์กำลังอยากฉีกกระชากร่างของเหยื่อที่ไม่มีค่าตรงหน้า “หงส์เป็นห่วงนี่คะ ว๊าย!” แค่เอ่ยคำว่าเป็นห่วงแค่นี้ คนใจร้ายถึงกับผลักฉันล้มลงพื้นอีกครั้ง “เก็บความเป็นห่วงของเธอไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่เคยอยากได้ไอ้ความเป็นห่วงจากผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น” ‘คนไม่มีสิทธิ์ ต่อให้ดิ้นให้ตายยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์อยู่วันยันค่ำ จำใส่หัวสมองน้อยๆ ของเธอเอาไว้ไฉ่หง’

ราตรีดาวคือผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องแบกรับภาระมากมาย ดาวฤกษ์คือคุณหมอที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์ ทว่าหากต้องทำตามอุดุมการร์ก็ต้องทำตามคำสั่งของมารดาเสียก่อนนั่นคือต้องพาเมียที่แม่หาให้ไปด้วย คนที่ใช่ เวลาที่ใช่ สถานการณที่ใช่ เมื่อทุกอย่างมีแต่คำว่าใช่ก็จงพร้อมที่จะก้าวไปพร้อมกับความรู้สึกของหัวใจ แม้เส้นทางข้างหน้าจะเจ็บปวดหรือหอมหวานก็จงยอมรับ เพราะนั่นคือความรัก

"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย" "แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!" "ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!" "หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก" "น่ารักกับผีนะสิ...!"