เกิดใหม่

ฟู่หยุนชิงตายแล้วมาเข้าร่างคนที่ชื่อเหมือนกันแต่นิสัยต่างกันคนละขั้ว แล้วคนเย็นชาอย่างเธอกับคนเย็นชาอย่างเขาจะรักกันได้อย่างไร?

ปลูกผักอิหยังวะ ย้อนเวลาไปปลูกผักคงเป็นเวรกรรมที่เธอไม่ชอบกินผักสวรรค์จึงหอบเอาร่างอ้วนไปปลูกผักเสียให้เข็ด จากสาวอ้วนตุ๊ต๊ะกลายเป็นหญิงงามเพราะกินผักกับเมนูผักๆที่รสชาติไม่ผักน่าอิจฉาสิ้นดี

คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหนหากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัดชลดาหญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรคชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อนเพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที

ชาติก่อนอานนท์ตายเพราะทำงานหนักจนร่างกายรับไม่ไหว เกิดใหม่ชาตินี้ชีวิตยังสู้กลับ ครอบครัวใหม่ช่างจ๊นจน คนบ้าน ๆ แบบเขาสกิล,ของวิเศษอะไรไม่มีสักอย่าง แล้วจะมีชีวิตต่อไปยังไง เห้อ! เด็กน้อยหัวจะปวด...

นางไม่อยากเชื่อเลยสักนิด เมื่อครู่นางยังชื่นชมความงามของทัศนียภาพข้างทาง ทว่าเพียงพริบตา รถม้าวิ่งเร็วผิดจังหวะ นางกำลังจะตะโกนถามสารถีว่าเกิดเรื่องใดขึ้น รถม้าของนางก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง รถม้าหมุนคว้าง ร่างของนางกระแทกผนังของรถม้าหลายครั้ง ราวกับกระดูกทุกชิ้นหลุดออกจากข้อต่อ นางหวีดร้องอย่างลืมตัว จนกระทั้งทุกอย่างสงบลง นางขยับตัวเพียงเล็กน้อยแต่เจ็บปวดจนต้องหลั่งน้ำตา หูสองข้างยังอื้ออึง สมองยังมึนงง นางรับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ ดวงตากลมพยายามเบิกกว้างจ้องมองภาพผ่านม่านน้ำตา มือที่พอขยับได้ควานหาอาวุธ ทว่านางกลับพบมีดสั้นที่อาจารย์มอบให้ติดตัว นางกำมีดพกแน่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางจะไว้ป้องกันตนเองได้ “อย่าขยับ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทำเอาร่างของจางฟางซินชะงักงันไปชั่วขณะ นางมองเห็นใบหน้าผู้เข้ามาไม่ชัด แต่เป็นกระบี่เปื้อนโลหิตนั้นกลับทำให้เบิกตากว้าง ปลายกระบี่อยู่ใกล้ใบหน้านางมากจนแทบจะรู้สึกได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่ติดอยู่ที่กระบี่ ความเจ็บปวดถาโถมปล้นชิงสติของนางไปจนหมดสิ้น รสชาติความตายเป็นเช่นนี้หรือ? แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางคือผู้ใดกัน มัจจุราชมารับดวงวิญญาณนางหรือ? เหตุใดใบหน้ามัจจุราชจึงดูคุ้นตาเหลือเกิน!

คุณเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์หรือไม่ เรื่องที่แม้แต่วิทยาศาสตร์ก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งคุณเกิดโชคดีได้รับโอกาสนั้นขึ้นมา คุณจะปล่อยโอกาสนั้นไป หรือคว้ามันไว้ให้แน่นกันล่ะ? ชีวิตของคนเราจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นสักกี่ครั้ง เธอ "หลี่หลิงเฟิ่ง" ผู้ไม่เคยเชื่อในโชคชะตา เรื่องมหัศจรรย์เป็นเรื่องหลอกเด็กอะไรพรรค์นั้น ให้เชื่อเรื่องพวกนี้สู้กินนมนอนฝันกลางวันยังดีซะกว่า แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตานี้กลับหล่นทับใส่หัวเธอ ส่งให้เธอทะลุมิติมายังดินแดนที่ไม่เคยปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์ ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ดูซีรีส์ อ่านนิยายจีนมาก็หลายเรื่อง ก็ยังไม่เคยมีนางเอกคนไหนที่จะมืดแปดด้านไม่รู้อะไรเลยแบบเธอ อย่างน้อยต้องมีสกิลติดตัว แม้แต่ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ยังไม่มี แต่ในฐานะนักเรียนหัวกะทิอันดับหนึ่งขององกรณ์อัจริยะ เธอไม่มีทางยอมแพ้ เหมือนสวรรค์จะเห็นใจในความอาภัพของเธอจึงได้ให้ "มิติมายา" ที่ล่องหนไปกับเธอในทุกๆ ที่ ในดินแดนที่ผู้มีพลังยุทธ์เป็นใหญ่แห่งนี้ หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าของวิเศษที่ติดตัวมาจะสามารถทำอะไรได้มากน้อยแค่ไหน เพราะเจ้าของร่างเดิมนี้ไร้พลังยุทธ์ ถูกขนานนามว่า 'ตัวไร้ค่า' แห่งตระกูลหลี่

หมอปีศาจพันหน้าไม่มีใครรู้ว่าเป็นบุรุษหรือสตรี ทุกย่างก้าวที่หมอปีศาจเดินผ่าน หากไม่มีคนตายก็จะพบความอัศจรรย์คนที่ตายแล้วฟื้นคืนชีพอีกครั้ง! ชื่อเสียงดังก้องทั่วยุทธภพแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าหมอปีศาจพันหน้าเป็นเพียงแม่นางน้อยคนหนึ่งเท่านั้น! และแม่นางน้อยอย่างหลินจื่อเยว่ที่ข้ามภพมาเป็นลูกศิษย์คนที่สิบของหมอเทวดาแห่งหุบเขาเทวะ และไม่รู้ว่าร่างนี้ไม่สามารถดื่มสุราได้ ทำให้นางไปคว้าบุรุษรูปงามมาเป็นพ่อของลูกเพราะฤทธิ์น้ำเมา จึงเกิดผลผลิตน้อยๆ ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ แม้จะไม่รู้ว่าบุรุษรูปงามนั้นเป็นใครมาจากไหน แต่นางจะต้องเลี้ยงดูก้อนแป้งที่น่ารักเป็นอย่างดี!

จ้าวเว่ยเว่ยหมอสาวยอดอัจฉริยะแห่งยุค2024วันหนึ่งชะตาชีวิตของเธอพลิกผันเมื่อเธอซื้อกระจกเก่าๆจากร้านขายของโบราณและทำมันบาดมือจากนั้นมีเสียงดังขึ้นมาว่า'นายหญิง.พรใดอันประเสริญจงเป็นของท่าน'..

เกิดมาพร้อมกับความทรงจำในชาติก่อนยังไม่พอ ยังต้องเกิดเป็นคู่หมั้นชินอ๋องซื่อจื่อที่เป็นถึงพระเอกสุดท้ายก็ถูกตัวร้ายฆ่าตายเพื่อบูชาความรักที่แสนโง่งม เพื่อเอาชีวิตรอดจึงพยายามหลีกเลี่ยงตัวซวยผู้นั้น ข้าว่าข้าอยู่เฉยๆ ไม่ได้ล่อลวงอันใดบุรุษพวกนั้น แต่เหตุใดบุรุษที่ควรจะถูกนางเอกดอกบัวขาวล่อลวง กลับเอาแต่บังเอิญมาเจอนางอยู่ร่ำไป หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คนงามอย่างนางก็ลำบากใจน่ะสิ ..................................... “ชินอ๋องซื่อจื่อ พระองค์จะเอาแต่ใจเช่นนี้ไม่ได้ พระองค์ไม่มีสิทธิ์มาห้ามหม่อมฉัน” ตัวซวยผู้นี้เหตุใดถึงได้หน้าหนาหน้าทน นางแสดงตัวว่าไม่อยากอยู่ใกล้มากถึงเพียงนี้ ก็ยังดื้อรั้น “หึ” กล่าวถึงสิทธิ์หรือ หากตอนนั้นนางไม่เอ่ยปฏิเสธคำของบิดาเข้าด้วยท่าทางไร้เดียงสา วันนี้เขาและนางก็คงได้กลายเป็นคู่หมั้น ++++++++++++++++++++++++

เมื่อผู้ช่วยแม่ครัวดันย้อนเวลาไปพบกับฮ่องเต้ที่เลือกกินที่สุดในสามโลก แต่ดันถูกสวมรอยรับความดีความชอบแทนแม่ครัวของเราเรื่องวุ่นๆจึงเกิดขึ้น เอาใจช่วยแม่ศรีไพรของเราให้ชนะใจฝ่าบาทไปด้วยกัน ใน...เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท