ประวัติศาสตร์สมมติ

"จางเหม่ยอิง" นิติเวชสาวย้อนเวลามาสู่ยุคราชวงศ์ถัง เธอต้องสืบหาฆาตกรที่วางยาพิษร่างเดิม และจางเหม่ยอิงยังต้องเผชิญบทบาทใหม่ในฐานะว่าที่ชายาเอกขององค์ชายผู้ซึ่งเกลียดชังเจ้าของร่างนี้สุดหัวใจ

เธอตายเพราะศัลยกรรมเสริมหน้าอก จะถูกยมทูตพาไปเกิดทั้งทีท่านกลับบอกว่ายังไปเกิดไม่ได้เพราะมีกรรมเก่าต้องสะสาง จบด้วยการทะลุมิติไปสู่ยุคอยุธยา เเละมาสิงร่างลูกสาวขุนหลวงที่มีผีผัวเก่าตามอาฆาต!

ในคราวนั้น "เฟยเทียน" เพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ จึงเรียกปีศาจมังกรเพลิงและแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อให้ได้ชัยชนะในสงคราม ทรายย้อมโลหิต ทว่าปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นใช้แขนซ้ายของเขาเป็นที่หลบซ่อนการตามล่าจากเทพมังกรดิน จึงปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเขามิใส่ใจ เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำกำจัดไม่ได้ ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี "ว่านหนิงเหมย" ในวัยสิบแปด ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง การพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับองค์ชายเฟยเทียน อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาใช้กรงเล็บมังกรกรีดใบหน้านางจนเสียโฉม แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่เพราะแผลเป็นนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี

หลังตระกูลหวงถูกป้ายสีจนต้องโทษฆ่าล้างตระกูล หวงซิ่วอิงที่รอดชีวิตมาได้เพราะถูกส่งไปรักษาตัวนอกจวนจึงแสร้งใช้ชีวิตเป็นคณิกา เพื่อลอบสืบข่าวหาทางคืนความยุติธรรมให้คนทั้งตระกูลที่ได้ตายไป

“สามี!” หญิงสาวเบิกตากว้าง “ท่านเป็นสามีข้า” “ถูกต้อง” เขาหลุบตาลงเล็กน้อย “เจ้าคือภรรยาของข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย ...แม้แต่...ชื่อของตัวเอง” “เจ้าจำอะไรไม่ได้เลย?” นางพยักหน้าแทนคำตอบ สิ่งรอบข้างล้วนกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนาง หญิงสาวอ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน “เช่นนั้น เจ้าก็เพียงจำไว้ว่า ชื่อของเจ้าคือหรูซื่อและข้าซุนหลวนคุนเป็นสามีของเจ้า

เหยาอี้เหยา อายุเพียงแปดขวบเมื่อได้รับราชโองการแต่งตั้งเป็นท่านหญิง เป็นหนึ่งในราชทูตเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับชาวแดนเหนือ รวมทั้งต้องพยายามทำทุกวิถีทางให้ฉู่ซื่อจื่อโปรดปราน แต่ทำอย่างไรดี เพราะเขาเกลียดนางยิ่ง!

เพราะตรากตรำเลี้ยงลูกเพียงลำพังจนแบกรับไม่ไหว ทางออกเดียวที่คิดได้คือกลับมาเมืองหลวงอีกครั้งแล้วตามหาผู้ชายที่เป็น "นายโลม" ผู้นั้นให้พบ แล้วรีดไถค่าเลี้ยงดูมาซะให้หมดตัวก็พอ!

ฉินอ๋องหลี่อี้ ท่านอ๋องปราบตะวันตกผู้เก่งกาจ กลับมีอีกฉายาหนึ่งที่ชาวบ้านชาวเมืองเรียกขานอย่างหวาดกลัวว่า...อ๋องอำมหิต ร่ำลือกระฉ่อนว่า ท่านอ๋องฆ่าคนราวหั่นผักฆ่าปลา อำมหิตผิดมนุษย์มนา ทำให้คุณหนูไป๋มู่ตาน ผู้เป็นคู่หมายไม่ยอมเข้าพิธีสมรสด้วย ความซวยจึงมาตกที่ 'ไป๋หยง' ญาติผู้น้องที่ถูกบังคับให้เข้าพิธีสมรสแทน ไป๋หยงรู้ตัวดีว่า ชีวิตของตนเองกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่อยู่ในกำมือของอ๋องอำมหิต แต่เขายังไม่อยากตาย เขายังมีห่วง... มีย่าชรา มีแม่และน้องที่ต้องดูแล เขาต้องรักษาตัวและหัวให้อยู่ครบ และไม่บุบสลายให้นานที่สุด เท่าที่จะนานได้!

บทนำ พรนับพัน นักบัญชีวัย 30 ปี ถูกแฟนที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเด็กนอกใจ เธอจึงเก็บตัวห่างไกลเพื่อนฝูงไม่ใช่ประชดรักแต่เอาเวลาที่เหลือมาอ่านนิยายต่างหากล่ะ แนวที่เธอชอบอ่านมักจะเป็น นิยายรักหรือโรมานซ์ วันหนึ่งเกิดไปสะดุดตากับภาพหน้าปกหนังสือนิยายจีนเล่มหนึ่งจึงหยิบซื้อติดมือกลับบ้าน เป็นนิยายจีนโบราณเรื่องแรกที่อ่านก็ว่าได้ ถือว่าเปิดประสบการณ์ของตัวเองไปในตัว แต่ใครเลยจะคิดว่าพอตื่นขึ้นมาตัวเองจะหลุดเข้ามาเป็นนางเอกในโลกของนิยายที่อ่าน เนื้อเรื่องนิยายนั้นดี แม้สุดท้ายนางเอกในเรื่องตอนจบจะได้ครองรักกับพระเอก จบแบบสุขนิยม แต่กว่าจะได้ครองรักกันนั้นไม่ง่าย นอกจากจะต้องสู้รบกับนางร้าย หนีตัวร้ายที่มาหลงรักและคอยแย่งชิงนางเอกจากพระเอกแล้ว กว่าผ่านเคาะห์รักแต่ละด่านมาได้เรียกว่า น่วมอ่วมอรทัย ที่พีคที่สุดคือก่อนจะแฮปปี้เอนดิ้ง พ่อพระเอกคนดีดันตกม้าตายนอกใจนางเอกซะงั้น นางเอกบ้าบออะไร ในเมื่อเธอได้เป็นนางเอกจะให้เดินเนื้อเรื่องแบบเดิมเหรอไม่เอาหรอก ผู้ชายที่มันนอกใจไปแล้วเธอไม่ขอยุ่งเกี่ยว ‘นางเอกคนนี้พอแล้ว’ หลุดเข้ามาในนิยายได้เป็นถึงนางเอก แต่พระเอกแบบนี้ขอบายค่ะ

หยูเพ่ยอันบุตรอนุของจวนขุนนางขั้นสอง ได้รับราชโองการให้แต่งงานกับท่านอ๋องอี้เหวิน แต่เขานั้นคืออ๋องตกยากถูกริบทรัพย์และบรรดาศักดิ์ไปจนสิ้น เหลือเพียงแต่ตัวและถูกส่งมาให้อยู่ด้วยกันในจวนร้างเล็กๆ แถมเขานั้นยังพิการขาหักเพราะป้องกันการก่อกบฏจนตนเองบาดเจ็บ แต่สุดท้ายด้วยความหวาดกลัวว่าเขานั้นจะขึ้นไปเป็นใหญ่เสียเอง จึงได้กำจัดเขาโดยป้ายสีในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ และให้แต่งงานกับบุตรของอนุของขุนนางขั้นสองที่มิได้มีอำนาจใดจะช่วยเกื้อหนุนเขาได้ และอ๋องผู้นี้ยังมีลูกติดหนึ่งคนอีกด้วย หยูเพ่ยอันจึงจำต้องดูแลทั้งพ่อและลูกในเรือนร้างแห่งนี้……