กล้าหาญ

เข้าเมืองโดยวิซ่าของพี่ชายฝาแฝดเพื่อหาเงินเรียนต่อ แต่กลับต้องไปพบกับองค์ชายรููปงาม ที่วางแผนการหนึ่งเพื่อจงจใจให้เธอเป็นส่วนหนึ่งของแผนการ

หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง  จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ  กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก "ท่านทำอะไร  เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ" จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง  หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้  หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง  กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง  จนเขาถอนริมฝีปากออก "เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร  เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม  ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย" จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ  จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย  ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้  "ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู "มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า  เผื่อนิยายเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม" "ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ"

เพราะ พ่อของเธอ เสียชีวิต จากการทำงาน ให้กับเค้า เจ้านายวัยสี่สิบกว่าปี ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอ จึงเกิดความสงสาร ความสงสาร แปรเปลี่ยน เป็นความเอ็นดู และ ก่อเกิด ความรัก ฉันแก่แล้วนะดอกแก้ว ภูบดินทร์ บอกกับคนตรงหน้า เสียงเบา แก่แล้ว อายุมากแล้ว จะมีเมียเด็ก ได้ยังไง

เมื่อเกิดใหม่อีกครั้งได้เป็นบุตรสาวสตรีหม้าย ที่ผู้คนล้วนตราหน้าว่ามันคือคำสาป และเขาคู่หมั้นที่เลื่อนการแต่งงานมานับสิบปี ซึ่งตอกย้ำว่านางคือคนที่ไม่มีใครต้องการ แล้วอย่างไรผู้ใดสนใจเรื่องไร้สาระนี่เล่า! นางมิได้เติบโตด้วยบุรุษ แต่ด้วยน้ำนมมารดา ไยต้องใส่ใจให้สิ้นเปลืองเวลาชีวิต

สำนักคุ้มภัยอันดับหนึ่งต้องสูญเสียหัวหน้าสำนักไป หลี่รุ่ยหลินในฐานะของทายาทเพียงคนเดียวต้องแบกรับภาระนี้ อนาคตของสำนักจะเป็นอย่างไรนั้นขึ้นอยู่กับฝีมือของนางแล้ว

แต่งงานกับเซิ่งหวยอานปีที่สอง เขาพาผู้หญิงข้างนอกกลับเข้ามาในบ้าน ตอนที่สบตากับฉัน เซิ่งหวยอานยิ้มอย่างไม่แยแส : “หนานอี้ บางที คุณเองก็น่าจะลองบ้างนะ” “คนที่ทั้งอ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวา ช่างแตกต่างออกไปเสียจริง” ฉันรู้ว่าเขาเพียงพูดหยั่งเชิงเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเขาชอบทรมานและแกล้งฉันเสมอ ทว่าเขาไม่รู้ว่าครั้งนี้ ฉันหวั่นไหวเข้าจริงๆแล้ว หลังจากนั้น เขาจ้องไปที่รอยขีดข่วนตรงช่วงท้องและเอวของ “เด็กสาว” ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ “เสิ่นหนานอี้ คุณกล้าที่จะจริงจังแบบนี้ได้อย่างไร?”

“บูมถามจริงๆ เถอะค่ะ บูมทำอะไรให้พี่เกลียดนักหนาหรือคะถึงได้ทำกับบูมเหมือนบูมไม่มีหัวใจไร้ค่าขนาดนี้ ทำไมพี่วีไม่ปล่อยบูมไปล่ะคะถ้าเกลียดบูมนัก...” เมื่อตัดสินใจว่าจะเข้มแข็ง จะเด็ดเดี่ยวแล้วบุษกรจึงถามออกไปแม้ในใจจะอ่อนแอเหลือเกิน และกลัวว่าคำตอบจากเขาจะทำให้หัวใจเธอสลายก็ตาม “ตอนนี้ฉันยังไม่เบื่อ ยังอยากได้เธออยู่อยากได้มีคนมาสนองความใคร่อยู่เธอก็ต้องอยู่ในฐานะนางบำเรอของฉันต่อไปจนกว่าฉันจะแต่งงานกับคนที่ฉันรัก...” คำตอบจากเขาเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจบางๆของเธอ แม้จะทำใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับคำตอบที่ไม่รื่นหูและอาจจะทำร้ายจิตใจอย่างแน่นอนแต่บุษกรก็อดที่จะยอกแสลงในอกไม่ได้ นาวีช่างเป็นดั่งพญามารที่ใจร้ายใจดำเสียเหลือเกิน

ปีที่แฟนหนุ่มประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสูญเสียการมองเห็นนั้น ฉันก็หายตัวไปอย่างเงียบงัน ต่อมาเมื่อเขากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ใช้ทุกวิถีทางตามหาฉันจนเจอ บีบให้ฉันอยู่ข้างกายเขา ทุกคนต่างบอกว่าฉันเป็นรักแท้ของเขา แม้จะโดนฉันทอดทิ้งก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ จนกระทั่งต่อมา เขาปรากฏตัวต่อหน้าฉันพร้อมคู่หมั้น “กู้เชี่ยน รสชาติของการถูกหักหลังมันรู้สึกดีไหม?” ฉันส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ทรมานก็ทรมานแค่ไม่กี่วัน ถึงอย่างไรฉันก็ใกล้จะลืมเขาแล้ว

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

หลิวเหมียนปีนเตียงไหวอ๋อง นางต้องจำใจเป็นชายารองแต่งพร้อมชายาเอก นางมิใช่คนเก่า นางคือแพทย์ทหารสมัยใหม่ เหตุใดนางจะต้องทนอยู่ด้วยเล่า มิสู้ทำการค้าแล้วพาลูกหนีจากเจ้าสารเลวดีกว่า