บททั้งหมดของ ร้าย ย้อน รัก (ภาคต่อของเรื่อง ป้าน่ะเมียผมนะ รุ่นลูก): บทที่ 1 - บทที่ 10

"พ่อไม่ให้ไป"คำแรกจากปากประมุขของบ้าน เขายอมให้ลูกสาวออกไปทำงานนอกบ้านได้เพราะอยู่ในสายตาของเขาด้วยบอดี้การ์ดเกือบสิบคนแต่ครั้งนี้เขาให้ไม่ได้ที่นั้นมันไกลเกินกว่าที่อิทธิพลของเขาจะไปถึง"พ่อค่ะ แต่หนูอยากไปหาประสบการณ์ ให้หนูสวยไปนะคะ นะคะพ่อแมกซ์"บิวตี้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผู้เป็นพ่อกำลังใช้สายตาออดอ้อนราวเด็กน้อยที่ต้องการของเล่น แต่ดูท่าทุกอย่างคงไม่สำเร็จตามที่หวังพ่อดูจะใจแข็งเกิดไป"งานที่โรงพยาบาลก็ดีแล้ว ทำไมต้องไปที่อื่นด้วย""พ่อค่ะ""ไม่งั้นพ่อจะให้ลาออก ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้"แมกซ์แวลล์ฉุนเฉียวจนแทบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ต่อหน้าลูกเพราะแค่คิดว่าสาวน้อยต้องห่างอกพ่อไม่มีคนดูแลใกล้ชิดแล้วเกิดมีผู้ชายเข้ามายุ่งเกี่ยวกับลูกเขาจะทำยังไงละทีนี้"พ่อแมกซ์"บิวตี้ส่งสายตาค้อนใส่แมกซ์แวลล์ผู้เป็นพ่อให้รู้ว่าเธอไม่พอใจที่พ่อสั่งห้ามไม่เห็นถึงเหตุผลของเธอ แต่ก็ไม่เถียงเสียงดังอะไรเพราะแม่แพรอบรมมารยาทเธอมาอย่างดี"คุยอะไรกันสองคนพ่อลูก เสียงดังออกไปถึงข้างนอก"แพรพลอยเดินผ่านหน้าห้องพอดีได้ยินเสียงสองคนพ่อลูกคุยกัน เธอพอจับใจความได้ว่าพ่อหวงลูกสาวจนเกินเหตุอีกแล้ว แต่จะมีใค

​"งั้นก็เป็นซะ ยังไงก็หนีไปไม่ได้"เขาต้องการแบบนั้นจริงๆ นางบำเรอที่ถูกใจเขาคงมีแค่เธอ และคงเป็นได้แค่นั้นเพราะคนอย่างชารีฟไม่ยกย่องใครเป็นเมียแน่นอน"เลว""หึ ด่าอีกสิ ผัวชอบ"เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหยิบผ้าเช็ดตัวที่ใส่ตอนเดินเข้ามาขึ้นมาพันรอยกาย รีบเดินออกไปนอกห้องวันนี้เขามีงานตอนบ่ายแล้วนี้ก็เกือบเที่ยงเขาไม่มีเวลามาเถียงกับเธอเอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันเขาจะเถียงกับเธอให้เตียงสั่นเลยแม่ของขวัญของชารีฟ"ไอ้ชาติชั่ว ไอ้สารเลว ไอ้บ้ากาม ไอ้เห็นแก่ตัว"เสียงด่าถอดังตามแผ่นหลังใหญ่ออกมาเป็นระยะ เธอไม่มีทางเลือกแล้วนิด่าให้เขาโมโหแล้วฆ่าเธอทิ้งสะดีกว่าต้องอยู่กับผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นที่บำเรอความใคร่มันน่าขยะแขยงสิ้นดี"ไอ้แฝดนรก มึงสองคนเฝ้าให้ดี อย่าให้หนีออกไปได้ ไม่งั้นกูจะส่งพวกมึงไปตายกลางทะเลทราย""ครับนาย"นาฟรับคำผู้เป็นนายอย่างแข็งขัน เขารู้ว่าผู้เป็นนายอย่างชารีฟพูดจริง และการตายกลางทะเลทรายมันก็โหดร้ายมากสำหรับคนที่เกลียดทะเลทรายอย่างเขา"ปกตินายต้องให้เราส่งเธอกลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ทำไมเธอยังอยู่"ราฟอดสงสัยไม่ได้เขาเอ่ยถามคำถามโง่เง้าออกมาและนั้นคือจุดจบของปากเขา"ไ

​"ให้อาบน้ำดันมานอน ลุกขึ้นอย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ แม่นางบำเรอ"ร่างเล็กที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอยังคงนอนงอตัวหันหลังให้ขาเงียบไม่เถียงอะไรซักคำ จะมาไม้ไหนอีกละที่นี้ยัยตัวดี"ลุกขึ้น ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นกับเธอหรอกนะ"เขาเดินเข้ามาใกล้คนที่นอนอยู่แล้วก้มลงมองเธอ ร้องไห้นี้เธอจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาผผู้หญิงนี้มันเหมือนกันหมด"โอ้ย ฉันเจ็บนะ"ชารีฟกระชากไหล่บางจนร่างเล็กหงายหลังมาเผชิญหน้ากับเขา แรงของเขาทำให้ร่างเล็กเจ็บช้ำเข้าไปอีก ทำไมเขาต้องมารุนแรงกับเธอด้วยแค่นี้มันยังไม่พอใช่ไหมเขาจะต้องการอะไรจากเธอหนักหนา"ไปอาบน้ำ แล้วรีบมาทำหน้าที่ของเธอ""ย้ำอยู่นั้นแหละ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันเจ็บเท้า ฉันเดินไม่ไหว พอใจหรือยัง จะต้องการอะไรอีก"เธอพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวให้แห้งจะต้องไม่ร้องไห้อีกแล้วกับผู้ชายคนนี้"เธอดื้อหนีไปเอง อย่ามาสำออย ลุกไม่ไหวใช่ไหม""ปล่อยนะ ปล่อยกรี๊ดดดดดดดด"ชารีฟช้อนร่างบางข้นพลาดบ่า เดินพาไปห้องน้ำ จะให้เขาใจดีกับเธอเขาคงทำได้แค่นี้เพราะเธอไม่เชื่อฟังเขาเอง ไม่มีใครเคยคิดหนีเขามาก่อนมีแต่ผู้หญิงอยากจะขึ้นเตียง

​"นายครับ นายใหญ่เรียกพบ"ราฟเดินมาเคาะประตูห้องเรียกผู้เป็นนายอยู่หน้าประตู เขาไม่มีสิทธิและไม่กล้าเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของชารีฟสถานที่ที่เป็นส่วนตัวมากที่สุด"เดี๋ยวกูไป"ชารีฟกำลังเช็ดตัวให้ร่างเล็กตามที่หมอสั่งเอาไว้อย่างเบามือหันไปตอบลูกน้องด้วยเสียงเบาพอได้ยินเพราะเขาไม่อยากให้คนไข้ต้องตกใจตื่น"แกพาใครมา"อาหมัดผู้เป็นพ่อและเป็นประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่เคยพาหญิงใดเข้าบ้านแต่นี้แอบพามาแบบเงียบๆทำให้เขาต้องสอบถามถึงเรื่องส่วนตัวที่เขาไม่เคยเข้าไปยุ้ง"ผมขอไม่ตอบ"ด้วยนิสัยที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กทำให้ชารีฟไม่เคยกลัวใครแม้แต่พ่อและเป็นที่เข้าใจกันว่าเขาเลือกที่จะพูดหรือไม่พูดก็ได้เพราะมันคือเรื่องส่วนตัว"อย่าให้เกิดเรื่องผู้หญิงก็แล้วกัน"อาหมัดกล่าวเตือนอีกครั้งและก็รู้สึกเสียดายที่ลูกไม่บอกเพราะเขาคิดไปไกลแล้วว่านั้นอาจคือสะใภ้ที่เขารอคอยถึงเธอจะเป็นใครก็ตาม"แล้วธุระของพ่อคืออะไร""หมั้นหมายกับไอซ่า บุตรสาวของมูซา""ไม่"คำตอบเดียวที่ไม่ต้องใช่ความคิดอะไรมากมาย คนอย่างชารีฟไม่เคยคิดจะผูกมัดกับใครและไม่จำเป็นที่ต้องมีชีวิตคู่เพราะเขามีความสุขได้ถึงแม้จะต

"ไปข้างนอกกันฉัน"ชารีฟที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกปลุกหญิงสาวที่หลับอยู่ในห้วงนินทราให้ตืนขึ้นกลางดึกเพราะเขานึกอะไรบางสิ่งออกและมันก็จำเป็นที่สุดสำหรับเธอไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ปลุกคนน่ารักที่เขาสูบแรงเธอจนเช้าแทบทุกวันให้ตื่นหรอก"ไปไหนคะ"บิวตี้ลืมตามองร่างใหญ่ที่นอนลงข้างเธอเอาใบหน้าหล่อคมมาแนบไว้กับอกอิ่มที่มีเพียงเสื้อตัวบางของเขาปิดอยู่"ซื้อเสื้อผ้าไง""เที่ยงคืนแล้วนะคะ ""ฉันพาเธอไปได้ก็แล้วกัน"ชารีฟพาร่างเล็กขับรถออกมาที่ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่โตตั้งอยู่กลางเมืองและที่สำคัญมันเป็นของเขา วันนี้หญิงสาวดูไม่ดื้อและไม่พูดถึงบ้านให้เขาได้ยินเหมือนที่เขาต้องการเพราะไม่อยากให้เธอไปไหนทั้งนั้นไม่ว่าเธอจะเป็นใครก็ตามเขาไม่สนบิวตี้นั่งข้างมากับชารีฟแอบมองเขายิ้มอย่างมีความสุขแต่อีกใจของเธอก็อยากกลับบ้านไม่ว่าจะต้องจากเขาไปก็ตามเพราะยังไงบ้านก็ตอนรับเธอเสมอที่นั้นยังมีคนที่เธอรักรออยู่ไม่ใช่มาอยู่กับเขาโดยไม่มีสถานะแบบนี้"ไม่เห็นมีคนเลย"หญิงสาวในชุดเด็กรับใช้ในบ้านของชารีฟที่เขายืมมาให้เธอใส่เดินลงจากรถตัวปลิวเพราะนี้คือโอกาสที่เธอจะเจอใครบ้างเพื่อเป็นหนทางได้กลับบ้านโดยไม่มีเขาคอยห้าม แต่