Lahat ng Kabanata ng ดวงใจอสูร: Kabanata 11 - Kabanata 20

ตอนที่ 12.ธาราเขตหรี่ตาแคบ มองเขม็ง “แน่ใจนะว่าเธอไม่มีแผนร้าย ๆ อะไรซ่อนไว้ในใจ”พลอยไพลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่มีนี่คะ เอาอย่างนี้ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะลักหลับคุณ ฉันนอนที่โซฟานี่เอง คุณนอนบนเตียง โอเคหรือเปล่า” หญิงสาวออกความคิดเห็น แต่ธาราเขตกลับส่ายหน้ามีเลศนัย ขณะเดินตรงเข้ามาหา“ไม่โอเค หากเธอจะนอนในห้องนี้กับฉัน ก็ต้องนอนด้วยกันบนเตียงนั้น”เขาชี้ไปที่เตียงกว้างที่แทบจะนอนเรียงหน้ากระดานได้สิบกว่าคน ก่อนจะหันมาหลิ่วตาเจ้าเล่ห์ให้หล่อนหญิงสาวส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “อย่าเลย... ฉันอยู่ตรงนี้ดีกว่า กลางคืนฉันนอนดิ้นนะ เดี๋ยวถีบคุณตกเตียงเอาจะว่ายังไง”คนตัวโตก้มตัวลงมาในระดับเดียวกับที่หล่อนนั่งอยู่ ก่อนจะใช้สองแขนเท้ากับพนักโซฟาเอาไว้ หญิงสาวไม่มีทางหนี จำต้องนั่งตัวลีบอยู่ในกรงแขนกำยำนั้น“ฉันคิดว่าเหตุการณ์นั้นคงไม่เกิดขึ้นแน่ เพราะฉันคิดว่าคงไม่ได้นอนกันสักเท่าไหร่หรอก เวลาที่เธออยู่บนเตียงของฉันน่ะ” เขาพูดยิ้ม ก้มลงมาจูบกระหม่อมหล่อนอย่างหยอกเย้าหญิงสาวขนลุกซู่ซ่า ทั้งคำพูดและการกระทำของพ่อคนตัวโต ช่างเรียกความอึดอัด รุ่มร้อนในตัวของหล่อนให้ระเบิดออกมาอีกแล้ว“ไม่เอานะ อย่าขู่ฉัน

ตอนที่14ดารารัศมีและอิ่มใจเงยหน้าขึ้นมองตาม และก็ต้องกะพริบตาอย่างเหลือ เพราะสิ่งที่เห็นมันก็เศษผ้าที่นำมาผูกกันจนยาวไม่ต่างจากเชือกห้อยลงมาจากห้องใต้หลังคา“เป็นไปได้ยังไง...” ทั้งนายทั้งบ่าวพึมพำออกมาพร้อมกันพลอยไพลินยิ้มหวาน “แต่ก็ขอบใจนะกับสิ่งชั่ว ๆ ที่พวกคุณมอบให้ฉัน เพราะถ้าไม่งั้นฉันคงไม่มีโอกาสได้นอนเตียงเดียวกับคุณธาราเขต เพียงแค่คืนที่สองของการมาเยือนวังอัคราดลหรอก... แม้โชคดีจังเลย สงสัยตำแหน่งนายหญิงของบ้านนี้คงไม่รอดเงื้อมมือฉันแน่ ๆ”หัวเราะออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ดารารัศมียืนกระทืบเท้าเร่า ๆ และกรีดร้องคล้ายกับคนบ้าเข้าไปทุกขณะอิ่มใจลุกขึ้นกำลังจะเดินหนี แต่ก็ต้องชะงัก เพราะเสียงแหลมราวแม่มดของเจ้านายเรียกไว้เสียก่อน“นังอิ่มแกไปคิดมานะว่าจะจัดการกับนังไพร่นี่ยังไง...”“อิ่ม... มองไม่เห็นทางเลยค่ะ...”“นังโง่! นี่สมองของแกมีอย่างอื่นอีกไหมนอกจากขี้เลื่อยกับฟองน้ำนะ” ดารารัศมีตวาดออกมาอย่างขัดใจ อิ่มใจหน้าเจือนไม่กล้าเถียง“อิ่มยังคิดไม่ออกเลยค่ะ แต่อิ่มมีเรื่องจะรายงานคุณรัศมีค่ะ”อิ่มใจนึกถึงเมื่อตอนที่ดารารัศมีใช้หล่อนให้เข้าไปจัดการกับข้าวของของพลอย

ตอนที่ 16.ธาราเขตไม่ตอบ ขับรถต่อไป เพียงไม่นานนักก็เข้าเขตบ้านของหล่อน หัวใจเต้นแรงแปลก ๆ ความหวาดหวั่นเริ่มก่อกวนให้หน้าเครียดอีกแล้ว‘ขอให้เจ้าต้นตาลทำทุกอย่างเรียบร้อยด้วยเถอะ สาธุ’ พลอยไพลินบนบานศาลกล่าวอยู่ภายในใจ แต่กระนั้นอดถอนหายใจออกมาอย่างเป็นกังวลไม่ได้เพียงไม่นานรถยุโรปคันหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นของหล่อน หญิงสาวอดทึ่งในความเฉลียวฉลาดของธาราเขตไม่น้อย เพราะเขาถามหล่อนไม่กี่ครั้งเอง ก็สามารถพาหล่อนมาถึงบ้านได้โดยไม่หลงแม้แต่กิโลเมตรเดียวพอรถจอดสนิทหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ เท้ายังไม่ทันได้แตะพื้นดี เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าต้นตาล เด็กสาววัยสิบหกย่างสิบเจ็ดก็ดังขึ้นเสียก่อน และมันก็ทำให้หล่อนอยากจะกระโดดตบปากสีแดง ๆ นั่นแรง ๆ นักอุตส่าห์สั่งนักสั่งหนา แต่ดันมาตกม้าตายตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรกเลยหรือนี่ แล้วยังนี้จะรอดถึงวันไหมนะ เจ้าต้นตาลเอ๋ย“สวัสดีค่ะพี่พลอย...”“พี่แพรวจ๊ะ...เรียกให้มันถูก ๆ สิต้นตาล... พี่พลอยนะเพื่อนพี่...”พลอยไพลินกัดฟันแก้ให้ ต้นตาลเหมือนจะคิดได้ รีบแก้ตาม แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความเคลือบแคลงในสายตาคมกล้าของธาราเขตจางลงเลย เหมื

ตอนที่ 18.เมื่อปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้ว ก็รีบเดินเข้ามาหาเขาที่หยุดยืนอยู่กลางห้อง กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเริ่มคุกคาม“ถ้า... เอ่อ... คุณจะไม่พูดแบบนี้ต่อไป... แพรว... แพรวจะไล่คุณออกจากห้องแล้วนะคะ”“เธอชื่ออะไร...!”พลอยไพลินอึ้งกิมกี่ไปเลยกับคำถามแรกที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยนั้น ใบหน้างามซีดเผือด หวั่นใจแปลก ๆ แต่ก็ยังพอมีสติที่จะปฏิเสธและทำเนียนต่อไป“แหม... คุณธาราถามคำถามแบบนี้ให้แพรวตอบว่ายังไงดีล่ะคะ บริทนี แพนเค้ก หรือว่าอั้ม พัชราภาดี...”หญิงสาวหัวเราะกลบเกลื่อน พยายามพูดให้เป็นเรื่องตลก ทั้ง ๆ ที่ภายในใจเริ่มระแวงกับท่าทางและคำถามแบบนี้ของเขายิ่งนักธาราเขตก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าหล่อนช้า ๆ ขณะที่ดวงตาคมกล้าหรี่แคบจ้องลงมาเขม็ง“พลอยไพลินดีกว่ามั้ง...”คราวนี้ดวงตาที่โตอยู่แล้วของหล่อนมีอันต้องโตใหญ่กว่าไข่นกกระจอกเทศเสียอีก โตจนแทบจะทะลักออกมา ชื่อที่เขาเรียกมันทำให้หล่อนขนลุก พยายามจะหัวเราะ แต่ก็หัวเราะไม่ออก“แพรวนภาดีกว่าค่ะ ชื่อนี้เพราะที่สุด...” น้ำเสียงสั่นพอ ๆ กับกลีบปากอิ่มนั่นแหละมุมปากหยักได้รูปของธาราเขตยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน ขณ

ตอนที่ 20.เขาดูดเม้ม ขบกัด ไล้เลียกลีบปากสาวคล้ายกับจะกลืนกิน ก่อนจะแทรกปลายลิ้นใหญ่เข้าไปควานหาความหอมหวานปานน้ำผึ้งของพลอยไพลินอย่างกระหายจัดแม้จะเกลียด แม้จะโกรธ แม้จะพยายามทำเป็นชิงชัง ขยะแขยงมากมายแค่ไหน แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็ไม่อาจหักล้างปรารถนาที่มันอัดแน่นอยู่ในอกได้เขาต้องการหล่อน ต้องการตั้งแต่แรกพบ และก็ยินดีจะต้อนรับหล่อนเข้ามาในชีวิตด้วยความเต็มใจ แต่หล่อนสิ... หล่อนไม่มีความจริงใจใด ๆ ให้กับเขาเลยเขามันก็แค่ขุมทองที่หล่อนต้องการเข้ามาขุดเท่านั้น...!“ฉันจะทำให้เธอจดจำคืนนี้ไปจนวันตาย...!”เขาพูดชิดกลีบปากที่ช้ำชอกของหล่อน ขณะก้มลงพรมจูบหนัก ๆ ลงไปตามแนวกรามละมุนและต่ำลงไปตามซอกคอขาวผ่อง สาวน้อยตัวสั่นสะท้านกับสัมผัสรุนแรงนั้น ความรู้สึกบางอย่างที่พยายามกดไว้ใต้ฝ่าเท้าเริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมาตามเรียวขาและมันกระจุกตัวอยู่ที่ระหว่างขาสาวน้อยหน้าแดงก่ำเมื่อถูกมือร้อนผ่าวกอบกุมทรวงอกสาวผ่านชุดนอนที่ใส่อยู่ พยายามใจแข็งที่จะผลักไส แต่ก็ทำไม่ได้ ความคิดต่อต้านวิ่งฉิวหายไปจากใจจนหมดสิ้น ตอนนี้เหลือไว้แค่บางความรู้สึกที่ร่างกายเรียกร้องเท่านั้น“เต็มมือฉันเหลือเกิน...”ชายหนุ่มพ