All Chapters of ดวงใจอสูร: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 “นี่เหรอ วังอัคราดล...”อุทานอยู่ภายในอกด้วยความตื่นตะลึงกับสิ่งที่ได้ประจักษ์แก่สายตาตรงหน้า ภาพคฤหาสน์สไตล์ฝรั่งเศสที่ใช้หินอ่อนเป็นวัสดุหลักเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สองข้างทางเต็มไปด้วยพุ่มไม้ที่ผ่านการตัดแต่งและดูแลเป็นอย่างดีตั้งแต่ริมรั้วไปจนถึงหน้าตึกใหญ่เท้าอรชรสีขาวที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าหุ้มส้นค่อย ๆ ก้าวเข้าไปด้านใน มือบางกระชับกระเป๋าเดินทางใบย่อมของตนเองแน่น ก่อนจะสูดลมเข้าปอดแรง ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง“สู้ ๆ เพื่อไร่...”พลอยไพลิน อินทร หญิงสาววัยยี่สิบสามปีพึ่งจะจบการศึกษาจากมหาลัยรัฐบาลได้เพียงเดือนเศษ จำต้องเดินทางเพียงลำพังมาที่วังอัคราดลแห่งนี้ เพียงเพื่อมาทวงสัญญาบางอย่างที่ท่านชายอุเทนให้สัญญาไว้กับบิดาของตนคือผู้ใหญ่ดำเกิงซึ่งเสียชีวิตไปหลายปีแล้วเมื่อเดินมาถึงหน้าตึก เสียงของสตรีวัยรุ่นคนหนึ่งก็ตะโกนถามมาอย่างไม่เป็นมิตร“มาหาใครไม่ทราบ”พลอยไพลินหันไปยังต้นเสียง ก่อนจะระบายยิ้มให้ แต่ก็ต้องหุบทันควัน เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้แสดงความเป็นมิตรด้วย“ฉันมาหาคุณธาราเขต อัคราดล” หญิงสาวตอบออกไป“มาหาทำไม นัดไว้หรือเปล่า”แน่ะ แม่นี่เป็นภรรยาข

ตอนที่3.“ตามมาสิ มัวแต่ยืนเซ่ออยู่ได้ เชอะ... ไม่ดูเงาหัวตัวเองเลยหรือไง ขี้ริ้วขี้เหร่แบบนี้จะมาเป็นภรรยาของคุณธารา ฝันกลางวันยังน่าเชื่อถือกว่าเลย”พลอยไพลินไม่ตอบ เพราะถือคติที่ว่านิ่งเสียตำลึงทอง คนพาลพวกนี้พูดอะไรออกไปก็เหมือนเป่าขลุ่ยให้ควายฟังนั่นแหละ ขณะเดินตามร่างของสาวใช้ตัวดำ ร่างเล็กของอิ่มใจมุ่งหน้าขึ้นไปบนตึกใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าความโอ่อ่า หรูมีระดับราวกับดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ระเบิดโพลงในลูกตา เมื่อเดินผ่านห้องโถงกว้างที่ถูกต้องแต่งด้วยเครื่องเรือนชิ้นงามหาราคาไม่ได้ มายังบันไดหินอ่อนที่ถูกสร้างสรรค์อย่างประณีตบรรจง และเดินมาเรื่อย ๆ จนผ่านระเบียงที่มีเถาไม้ประดับพันธุ์หายากห้อยระย้าชวนมองที่ซึ่งเป็นรอยต่อของตึกปีกขวาและปีกซ้าย เพียงไม่นานอิ่มใจก็พาหล่อนมาหยุดที่หน้าห้องใหญ่ห้องหนึ่ง แค่บานประตูไม้ที่เห็นตรงหน้าก็น่าจะแพงกว่าบ้านทั้งหลังของหล่อนเสียอีก“นี่แหละห้องของหล่อน ตักตวงความสุขสบายให้เร็ว ๆ นะ เพราะคุณรัศมีไม่ปล่อยให้พวกสิบแปดมงกุฎอย่างหล่อนอยู่บนตึกนี้นานหรอก”อิ่มใจพูดอย่างดูถูกดูแคลน พร้อม ๆ กับมอบรอยยิ้มเหยียดหยามใส่หน้า ก่อนจะสะบัดก้นเดินฉับ ๆ จาก

ตอนที่ 5.ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้ม ๆ “แน่นอน ผู้หญิงที่จะมาเป็นเจ้าสาวของฉันต้องยอมให้ฉันชื่นใจบ้าง หรือหากจะยอมขึ้นเตียงด้วยก็ยิ่งดี...”“จะบ้าเหรอ! ฉันไม่เอาด้วยคนหรอก นี่ออกไปห่าง ๆ เลยนะ มายืนชิดฉันแบบนี้ทำไม มันหายใจไม่ออก...”ส่ายศีรษะดิก ขณะที่ใบหน้างามเต็มไปด้วยความสยดสยอง มือไม้ก็ผลักไสคนตัวโตที่เข้ามาใกล้เกินกว่าเหตุ จนแทบจะยืนผสานกับเป็นเนื้อเดียวอยู่แล้วพัลวัน“เหรอ... งั้นสัญญาเป็นอันยกเลิก” ชายหนุ่มซ่อนยิ้ม ขณะจะถอยออกห่าง แต่สาวน้อยก็รีบโผเข้ากอดร่างกำยำนั้นไว้แทน“อย่า... ไม่นะ! คุณต้องแต่งงานกับฉัน...”‘ไม่แต่งก็แย่นะสิ ไร่ถูกยึดแน่ จะไปกู้นอกระบบก็ไม่เห็นหนทางรอด แต่ถ้ายอมแต่งก็ต้องถูกนายหน้าหล่อนี่กอด จูบ ลูบคลำน่ะสิ โอ๊ย... ทำไงดี ทำไงดี’ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วขณะ ร่างกายเครียดเขม็งขึ้นมาฉับพลัน เลือดร้อน ๆ พุ่งปรู๊ดปร๊าดแทบทะลุออกมาจากริมฝีปาก รู้สึกถึงความควบคุมตัวเองที่ลดน้อยถอยลงไปราวกับถูกสูบ ความอวบอัด เนื้อนมไข่ที่ได้สัมผัส ทำให้เขาอยากทำการสำรวจด้วยฝ่ามือใหญ่ของตนเองนักใช่ว่าในชีวิตเขาจะไม่เคยถูกผู้หญิงกอดซะเมื่อไหร่ เคยบ่อยมากต่างหาก แถมยังทำมากกว่ากอดเสียอีก แต่

ตอนที่ 7. พลอยไพลินตื่นแต่เช้าตรู่เดินลงไปข้างล่างตั้งใจจะช่วยทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตนเองพอทำได้ คนอื่นจะได้ไม่หาว่าหล่อนไม่มีประโยชน์ แต่ระหว่างทางก็เจออุปสรรคตัวเอ้ซะก่อน หญิงสาวพ่นลมออกจากปาก พยายามจะไม่ใส่ใจตาวาว ๆ ที่ทำราวกับเกลียดกันมาตั้งแต่อดีตชาติคู่นั้นของสตรีตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จ “กำลังเดินสำรวจตรวจตราทางหนีทีไล่ไว้ให้กับพวกของแกอยู่ใช่ไหม อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกนะมันเป็นพวกสายของโจร” ดารารัศมีสาดคำพูดว่าร้ายเข้าใส่ไม่ยั้ง “คุณจะคิดยังไงก็ช่างฉันไม่สนอยู่แล้ว เพราะคนที่ฉันสนก็คือพี่ชายของคุณต่างหาก” พลอยไพลินโต้กลับไม่ยอมแพ้ ก่อนจะเนรมิตรอยยิ้มกวนประสาทขึ้นมาที่มุมปาก “ว่าแต่คุณเถอะ ทำไมทำท่าทำทางเหมือนจงอางหวงไข่เลยล่ะคะ อยากบอกนะว่าหลงรักพี่ชายของตัวเอง แต่ถ้าใช่คุณธาราเขตคงดีใจพิลึกเชียวแหละ...”หญิงสาวหัวเราะร่วน แต่ดารารัศมีกลับแทบลงไปดิ้นกระแด่วอยู่ที่พื้น ด้วยความเจ็บใจ คิดไม่ถึงว่านังเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้าจะร้ายกาจไม่ใช่เล่นแบบนี้“อย่ามาปากดีกับฉันนะนังไพร่ไร้สกุล!” ดารารัศมีตวาดลั่น แ

ตอนที่ 9.อิ่มใจถามอย่างรู้งาน เพราะวิธีที่ดารารัศมีใช้จัดการกับผู้หญิงที่สะเออะมาทอดสะพานให้กับธาราเขตนั้นหล่อนเป็นคนคิดให้เอง และมันก็ใช้ได้ผลทุกราย“เหมือนเดิมไม่ได้หรอก นังนี่ท่าทางมันไพร่จะตายไป หนู แมลงสาบ อะไรพวกนี้มันคงไม่กลัวหรอก...” ดารารัศมีประเมินสถานการณ์ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อคิดแผนใหม่ที่หนักกว่าเดิมออก“เอามันไปขังไว้ในห้องบนหอคอย ขังลืมมันสักสองสามวัน แค่นี้มันก็น่าจะกลัวจนหัวหดแล้ว” อิ่มใจทำหน้าสงสัย “มันจะยอมให้เราขังง่าย ๆ หรือคะ อิ่มว่า...” “ก็หลอกมันขึ้นไปสินังอิ่มใจหน้าโง่ อยู่รับใช้ฉันมาก็ต้องนมนาน ทำไมสมองไม่พัฒนาขึ้นเลยยะ หรือว่าต้องถูกตัดเงินเดือนซะก่อนถึงจะพัฒนา...” อิ่มใจรีบส่ายหน้าทันควัน “ไม่ค่ะ อิ่มไม่อยากถูกตัดเงิน” “งั้นก็ทำตามที่ฉันสั่ง ใช้สมองคิดเอาเองแล้วกันว่าควรจะหลอกมันยังไง มันถึงจะยอมขึ้นไปบนนั้น และหากแกทำไม่สำเร็จ... เดือนนี้ฉันไม่จ่ายเงินเดือนแกแน่” คำพูดของดารารัศมีทำให้อิ่มใจหน้าซีดเผือด “อิ่มทำได้แน่ค่ะ คุณรัศมีไม่ต้องกังวล” ดารารัศมีแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อได้ยินดังนั้น แต่ช่างต