All Chapters of It's Payback Time, My Ex-Husband! (Filipino Version): Chapter 1 - Chapter 10

"I’ll handle it, I promise. Just give me some time," mariing sabi ni Julian habang nakatingin sa malayo. Matatag ang tono niya, pero ramdam ni Sophia na may kakaiba. Parang may tinatago.Napakapit siya sa railing ng balcony habang unti-unting bumabagsak ang tiyan niya sa kaba. Shit. Something’s not right.Hindi lang 'to tungkol sa pagbubuntis niya. May mas malalim pa. May lihim. At sa bawat segundo ng pananahimik ni Julian, lalo lang lumilinaw sa kanya ‘yon. Parang isang piraso ng salamin na unti-unting nababasag habang tinitingnan mo.Napapikit siya, nangingilid na ang luha. Binalingan niya ang loob ng bahay, pero kahit gaano kaganda ang set-up ng dinner, kahit gaano kainit ang pagkain sa mesa—wala nang init sa pagitan nila. Naubos na.Pagpasok niya, napatingin siya kay Julian na kakababa lang ng tawag. Wala sa mukha nito ang emosyon. Blanko. At doon siya lalong kinabahan."Julian," panimula ni Sophia, bahagyang nanginginig ang boses pero pinilit niyang panindigan."We need to talk."

Nakapaupo si Sophia sa gilid ng kama, ni hindi alam kung paano tatanggalin ‘yung bigat na nakadagan sa dibdib niya—yung sakit ng pagtataksil ni Julian. Tahimik ang buong bahay. Tahimik na parang nananakal. Binuksan niya ang phone niya at dahan-dahang nag-scroll sa contacts. Hindi niya alam kung sino ang dapat tawagan. Sino ba ang maiintindihan siya? Sino ba ang hindi siya huhusgahan sa gulong pinasok niya?Huminga siya nang malalim at pinindot ang “Call” sa pangalan ni Jamella—ang best friend niyang kanlungan sa lahat ng gulo.*Ring… Ring…*Namumuo na ang luha sa mga mata niya habang hinihintay sagutin ng kaibigan. Ilang segundo pa lang pero parang isang buong taon ang lumipas bago may sumagot.“Hey, Sophia! Grabe, it’s so good to hear from you!” Masigla ang boses ni Jamella. Walang kaide-ideya ang kaibigan niya sa bigat ng pinagdadaanan niya ngayon.“Hey, Jamella…” pilit niyang pinangiti ang boses niya.“Can we talk?” mahina niyang tanong.“Of course! Anong meron?” Biglang nagbago a

Tumigil si Sophia sa harap ng salamin, dahan-dahang huminga ng malalim habang inaayos ang neckline ng pulang dress na suot niya. 'Yung red dress na pinili niya para ngayong gabi—hugging her body just right, enough to remind Julian of those passionate nights they used to share.This is it, Sophia. Ito na ang pagkakataon niyang subukang buuin ulit kung anong meron sila dati. Para ipaalala sa asawa niya na siya pa rin ang babaeng minahal nito noon.“Tonight is going to be different,” bulong niya sa sarili, pilit na ngumiti kahit ramdam niya ang kaba sa dibdib.Paglabas niya ng kwarto, nadatnan niya si Julian nakahiga sa sofa, naka-focus sa cellphone niya. 'Yung ilaw ng screen ay tumatama sa mukha nito, giving him that distant, cold look. Para bang may sarili itong mundo at hindi siya kasali doon.“Julian,” tawag niya nang marahan, tinatangkang gawing magaan ang tono. Halos hindi namam siya nito nilingon.“What?”“I thought... we could have a special dinner tonight.” Pinilit niyang ngumit

Kinabukasan, pilit na iniiwasan ni Sophia ang stress. Gusto lang niyang makabawi, makalanghap ng kahit konting katahimikan. Pero natigilan siya nang biglang bumukas ang pinto.Pamilyar ang tinig. Mababang boses ni Julian. Saglit siyang napaasa—baka umuwi ito para makipag-ayos.Pero agad ‘yung pag-asang ‘yon ay naglaho nang marinig niya ang isa pang boses.Pino. Malambing. Tumatawa.Si Vanessa.Nasa harap niya ang dalawang taong unti-unting gumuguho sa mundo niya. Magkasama, nagtatawanan, para bang wala silang nasasagasaan.Hawak ni Julian ang kamay ni Vanessa. At ‘yung ngiti sa mukha niya—matagal nang hindi nakita ni Sophia ‘yon. Hindi para sa kaniya… kundi para sa ibang babae.Nanikip ang dibdib niya, pero pinilit niyang huminga. Tumindig siya ng diretso, pinipigilang ipakita kung gaano siya nasasaktan.Wala man lang silang pakialam. Ni hindi siya napansin. Hanggang sa nilinaw niya ang lalamunan niya.Napalingon si Julian. At sa halip na konsensya ang makita sa mukha nito, inis pa an

Ramdam ni Sophia ang bigat sa buong katawan niya habang nakahiga siya sa hospital bed. Para siyang lantang gulay—ubos na ubos. Pero sa kabila ng lahat, may liwanag na bumalot sa puso niya habang nakatitig siya sa munting mukha ng sanggol na yakap-yakap niya ngayon.Napakaganda ng anak niya. May malalambot na pisngi, at mga matang sing-itim ng gabi na unti-unting bumubuka’t tumitingin sa kanya—wala pa siyang kaalam-alam sa lahat ng kalokohang ginawa ng ama niya sa nanay niya.Tahimik ang buong kwarto. Tanging hininga lang ng anak niya ang maririnig, at mga bulong nina Jamella at ng lalaking nasa gilid ng kama—ang taong kamakailan lang ay nalaman niyang tunay niyang ama.Lumapit si Jamella at ngumiti habang hinaplos ang maliliit na daliri ng baby.“Siya ‘yung baby version mo, Sophia,” mahinang sambit ni Jamella, puno ng pagmamahal ang tinig.Napangiti si Sophia, kahit pagod na pagod. “He’s perfect,” aniya, habang nakatitig pa rin sa anak niya. “Siya lang ‘yung may sense sa lahat ng gulo