All Chapters of เหนือร้ายด้วยรัก: Chapter 1 - Chapter 10

EP 1 – ในวันที่หมดสิ้นทุกอย่าง“เบ็ดเสร็จแล้วเหลือเท่านี้ครับ คุณหนู”“เหอะ...” ฉันยิ้มเยาะให้กับเงินที่อยู่ตรงหน้า เหรียญห้าบาทกลม ๆ แค่หนึ่งเหรียญ นั่นคือสิ่งที่ฉันเหลืออยู่ในตอนนี้ จากผู้หญิงที่มีกินมีใช้ มีเงินไม่ขาดมือ และใช่... ตอนนี้ทั้งตัวของฉันเหลือเพียงห้าบาทนี่แหละ“ขอบคุณที่ดำเนินการให้นะคะ คุณพ่อบ้าน” ฉันเอ่ยขึ้นโดยไม่สบสายตา เพราะรู้สึกสมเพชตัวเองเสียเหลือเกิน ตอนนี้ทั้งรถและบ้านถูกขายเพื่อนำเงินไปใช้หนี้ให้กับหุ้นส่วนที่เข้ามาลงทุนกับโครงการของพ่อ รวมถึงกระเป๋า เสื้อผ้า และของสะสมต่าง ๆ ก็ถูกเอาไปขายเพื่อชำระค่าจ้างและค่าชดเชยให้กับคนใช้ภายในบ้านจนหมดสิ้น“ไม่เป็นไรครับ ขอให้โชคดีนะครับ คุณหนู”ฉันยิ้มหัวเราะในใจ โชคดีงั้นเหรอ... ในชีวิตที่เหลือเงินเพียงห้าบาท มันจะเอาอะไรมาโชคดีกันได้? แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบาง เพื่อเป็นการบอกลาอย่างสง่างาม“ขอบคุณค่ะ”ฉันมองเหล่าคนใช้ที่พากันโค้งลาฉันอย่างสุภาพ ก่อนจะค่อย ๆ เดินจากไป ฉันมองบ้านที่กว้างใหญ่ ที่เคยวิ่งเล่นอย่างมีความสุข… ในตอนนี้บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้วฉันหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลลงม

EP 2 - แค่ผมคนเดียว“เฮือก!”ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ก่อนจะหอบหายใจเข้าปอดอย่างบ้าคลั่ง หัวใจของฉันเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ เสียงปืนที่ได้ยินยังคงชัดเจน ไม่หายไปไหน ภาพที่เปิดประตูเข้าไปแล้วเห็นผู้เป็นแม่และพ่อนอนกอดกันจมกองเลือด พร้อมกับปืนที่ตกอยู่ข้างกาย ยังติดตาไม่จางหาย“โอเคไหม”ฉันหันขวับไปตามเสียงปริศนา ก่อนที่ทุกอย่างจะสว่างขึ้นฉับพลัน ฉันหลับตาลงทันที เพราะสายตายังไม่คุ้นกับแสงจ้า เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที ก่อนที่ฉันจะค่อย ๆ ลืมตามองบุคคลตรงหน้า ชุดนอนสีขาวสะอาดทำให้เขาดูสงบขึ้นกว่าตอนกลางวัน ผมที่เคยเซ็ตเป็นทรงเรียบเนี้ยบ ตอนนี้กลับปล่อยลงอย่างเป็นธรรมชาติ จนทำให้เขาดูเด็กลงกว่าเดิมมาก“คุณเหนือ...”ฉันเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา หัวใจยังคงเต้นถี่รัวไม่หยุด ชายตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง มือหนาค่อย ๆ ยื่นมาเช็ดเหงื่อให้ฉันอย่างแผ่วเบา จนฉันเผลอหลุบตามองนิ้วของเขา“ฝันร้ายหรอ”เขาถามเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบ ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับแทนคำพูด ความเจ็บปวดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจของฉันทุกวัน แม้มันจะผ่านไปเพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น

ติ๊ดดดเสียงเปิดประตูทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากโซฟาโดยอัตโนมัติ ฉันหันไปมอง พบชายชุดดำยืนอยู่พร้อมกับผู้หญิงที่เดินเข้ามา“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นลูกน้องของคุณเหนือ มารับคุณปรียาไปซื้อเสื้อผ้าค่ะ”“อ่า... สวัสดีค่ะ” ฉันรีบลุกขึ้น พร้อมเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ“นี่เป็นชุดเปลี่ยนออกไปข้างนอกค่ะ คุณเหนือบอกว่าขอให้คุณปรียาแต่งตัวเหมือนที่เคยแต่งเป็นประจำได้เลยค่ะ”ฉันพยักหน้ารับคำเบา ๆ แล้วรับถุงกระดาษมาไว้ในมือ“งั้น... รอสักครู่นะคะ” ฉันเอ่ยอย่างประหม่า ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องไปทันทีเมื่อเปิดถุงออกมา ฉันก็พบว่าเป็นชุดเดรสสีขาวเรียบหรู ภายในถุงยังมีเครื่องสำอางขนาดเล็กพอให้แต่งหน้าได้อยู่บ้างฉันจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว...แม้ปกติฉันจะใช้เวลาแต่งตัวไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง แต่วันนี้ฉันพยายามรีบสุด ๆ แล้ว เพราะไม่อยากให้คนที่รออยู่ข้างนอกต้องรอนาน“รอนานเลยใช่ไหมคะ...” ฉันเอ่ยขึ้น พลางยิ้มแห้ง ๆ แต่นี่รีบที่สุดเท่าที่ฉันทำได้แล้วจริง ๆ นะ“ไม่นานเลยค่ะ คุณปรียาสวยมาก ๆ เลยค่ะ”ฉันยิ้มเขินทันทีเมื่อโดนชม จากนั้นลูกน้องของคุณเหนือก็พาฉันตรงไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดัง พร้อมกับเอ่ยบอกถึงคำสั่

“อร่อยจังเลยค่ะ ” ฉันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ลิ้มรสไวน์แดงครั้งแรก“เหรอครับ” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมส่งสายตาเหมือนจะถามว่า แค่นี้อร่อยแล้วเหรอ?แต่เดี๋ยวก่อน หน้าเขาดูแดง ๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า?“คุณเหนือเป็นไข้รึเปล่าคะ? หน้าแดงมากเลย” ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือทั้งสองลูบหน้าตัวเอง“เมาเหรอคะ?” ฉันรีบถามอีกครั้ง ถ้าไม่ได้เป็นไข้ก็คงเป็นเพราะไวน์นี่แหละแต่ แก้วแรกเขายังดื่มไม่หมดเลยนะ ผิดกับฉันที่กระดกไปหลายแก้วแล้วด้วยซ้ำ“เปล่า ผมไปนอน ”เขาพูดจบก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็เหมือนจะเซจนล้มลง“อ๊ะ! คุณเหนือ ไหวมั้ยคะ!” ฉันรีบเข้าไปประคองเขาด้วยความตกใจ ใบหน้าหล่อแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด อาการแบบนี้ เมาแน่นอน“เดี๋ยวฉันประคองเข้าห้องนะคะ” ฉันรีบพูดก่อนจะค่อย ๆ พยุงร่างของเขาเข้าห้อง แม้จะหนักมากจนแทบล้มไปด้วย แต่ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เขาล้มเด็ดขาด ไม่งั้นได้ลากเข้าห้องแทนประคองแน่ ๆ!“อึกกก ”ในที่สุดฉันก็พาร่างคนตัวโตลงเตียงได้สำเร็จ คุณเหนือในตอนนี้ตาบรือมากอย่างเห็นได้ชัด มือหนาใหญ่ยกขึ้นก่ายหน้าผากฉันเลยค่อย ๆ จัดท่าทางให้เขาได้นอนอย่างสบายที่สุด พร

EP 6 – ผู้หญิงที่ไม่มีค่าอะไรเลย“มาทำอะไรตรงนี้ครับ”ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันไปดูด้านหลัง และพบว่าตอนนี้คุณคิมมายืนอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้“อะ เอ่อ จะมาเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ” ฉันตอบกลับด้วยความประหม่าไม่นานนัก พนักงานที่ยืนเมาท์กันเมื่อครู่ก็เดินตรงมาด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด พวกเธอหันมองหน้าฉัน ก่อนจะรีบก้มลงมองพื้น และพากันเดินหนีออกไปทันที“คุณคิมมีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันเอ่ยถามเบา ๆ พลางมองใบหน้าหล่อของเขาที่มองตามพนักงานสองคนนั้นไปด้วยสายตาตำหนิอย่างชัดเจน“คุณเหนือให้มาถามน่ะครับ ว่าจะรับอะไรเป็นอาหารเช้า” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ“ขอเป็นกาแฟแก้วเดียวก็พอค่ะ” ฉันตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม คุณคิมพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป ฉันจึงเลี้ยวไปเข้าห้องน้ำ แล้วกลับมานั่งที่โซฟาตัวยาว พร้อมสายตาที่มองใบหน้าหล่อของคนที่ยังคงจดจ่อกับงานตรงหน้าโดยไม่หันมามองฉันเลยแม้แต่นิดเดียวแต่ก็ไม่แปลกเหรอก เพราะปกติเขาก็เป็นแบบนี้เสมอไม่นาน คุณคิมก็เดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟและสารพัดของว่างมากมายที่ฉันไม่ได้สั่ง เขาวางทุกอย่างจนเต็มโต๊ะ ฉันถึงกับตกใจจนเผลอหลุดปากถาม“คุณคิม ฉัน