All Chapters of สยบรักเสือร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

เธอเบือนหน้าหนีจากออสติน ยอมรับว่าคำขอโทษจากเขาแอบทำใจเธอสั่นไหวไม่น้อย เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะทุกอย่างสลายหายนับตั้งแต่ได้ยินคำนั้น เธอยกมือปาดน้ำตาออกในขณะที่ออสตินนั่งลงต่อหน้าเอื้อมมือมาสัมผัสแผลของเธอ สัมผัสอ่อนของเขาทำหัวใจเธอสั่นกระตุกขึ้นมาทันใด"ฉันไม่ได้ตั้งใจทำเธอเจ็บ แค่ตอนนั้นฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่""ถ้านายเผลอลั่นไกใส่พี่ชายฉัน นั่นแปลว่านายก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เหมือนกันใช่ไหม""เธอพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปนอนอีกห้อง" เขาตัดบทสนทนากะทันหันเพราะไม่อยากทนฟังชื่อพระเพลิง ได้ยินชื่อนี้ทีไรมันหวนให้ภาพวันวานฉายเข้ามาในหัวทุกครั้ง บางครั้งเขาเองก็อยากหลุดพ้นจากอดีตที่แสนเจ็บปวดเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำยังไงถึงจะออกมาจากฝันร้ายนั้นได้สักทีหมับในจังหวะที่ออสตินลุกขึ้นเตรียมก้าวเท้าออกไป มือเล็กได้คว้าแขนชายหนุ่มไว้ ทำให้เขาชะงัก ปรายตามองมือที่พันธนาการอยู่สลับกับใบหน้าสวยหวานเปื้อนคราบน้ำตา"สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ทำร้ายพี่ชายฉัน ถ้านายอยากเอาคืนพี่ชายฉันไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม...ฉันพร้อมจะรับแทนทั้งหมด" "นี่มันไม่ใช่เรื่องของเธอ ชดใช้เงินสิบล้านกับเรื่องที่เธอไม่ร

"ทำอะไร""ทำข้าวเช้าให้เธอ""ทำเป็นด้วยเหรอ""ทำเป็นอย่างเดียว" เธอมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ คนแบบเขาเนี่ยนะทำอาหารเป็น วันๆ เห็นแต่ชี้นิ้วสั่งงานลูกน้องไม่คิดว่าวันนี้จะเห็นเขาจับตะหลิวเข้าครัวทำอาหารเช้าให้เธอ ความอยากรู้ทำให้เธอเดินเข้าไปยืนข้างเขาพร้อมกับชะโงกหน้ามองดูสิ่งที่เขากำลังมุ่งมั่นทำ"ออมเล็ต?""เธอไม่ชอบกินออมเล็ตเหรอ" "เปล่า แค่ไม่คิดว่านายจะทำเป็น""หึ เห็นฉันเป็นแบบนี้แต่ฉันก็ไม่ได้ไร้ฝีมือในการทำอาหารขนาดนั้นหรอกนะ รับรองเธอต้องติดใจออมเล็ตของฉันอย่างแน่นอน"เธอส่ายหน้าไปมากับสิ่งที่ออสตินกำลังโอ้อวด ตั้งแต่เธอพูดให้สติเขาเมื่อวาน ออสตินเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดราวกับไม่ใช่เขาคนเดิม"ไปนั่งรอ เดี๋ยวยกไปให้""อือ" เธอตอบสั้นๆ ในลำคอ ก่อนจะเดินไปนั่งรอตามที่เขาบอก พลางลอบมองการกระทำเขาเป็นระยะ "เสร็จแล้ว""หน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ไม่ยักรู้ว่านายทำอาหารเป็นด้วย""แม่ฉันสอน""นายถือแค่จานข้าวมาให้ฉันแล้วของนายล่ะ""ฉันไม่หิว""หรือนายวางยาพิษใส่ออมเล็ต?""ถ้าเป็นคนอื่นกินฉันอาจจะทำแบบนั้น" ออสตินตอบพลางหย่อนตัวนั่งลงอีกฝั่งของพระพาย สายตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายจนหญิงสาวเริ่มรู

สองวันต่อมา"ทำไมไม่ตายๆ ไปซะ รอดมาทำไมก็ไม่รู้" ออสตินนั่งกอดอกพูดจาแขวะอดีตเพื่อนรัก ซึ่งกำลังกินข้าวเช้าโดยมีพระพายคอยป้อน เนื่องจากแขนข้างถนัดใส่เฝือกอยู่ พระพายชักสีหน้าใส่เจ้าของคำพูดเมื่อครู่ ก่อนจะหยิบขวดน้ำที่เหลือครึ่งขวดปาใส่ออสตินตุ้บ!"ถ้าการที่นายนั่งอยู่ในห้องนี้ทำให้อึดอัดก็ออกไปรอข้างนอก""ปามาโดนหัวฉันทำไง""ก็เรื่องของหัวนาย" พระพายกลับมาป้อนข้าวพี่ชายต่อ ไม่วายจะตวัดสายตาใส่ออสตินเป็นระยะ "อิ่มแล้วเหรอคะพี่เพลิง""อืม""คราวหลังอย่าเมาแล้วขับอีกนะคะ อาจจะไม่โชคดีเหมือนคราวนี้" พระเพลิงพยักหน้ารับ ทุกครั้งเวลาพระพายมาหามักพูดประโยคนี้ซ้ำๆ เพื่อให้เขาจำขึ้นใจ วันนั้นเขาแค่รู้สึกเบื่อบวกกับเสียใจกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีต เลยทำให้เขาดื่มหนักกว่าครั้วไหนๆ สุดท้ายได้มานอนใส่เฝือกอยู่โรงพยาบาลครืด ครืด~โทรศัพท์พระพายได้สั่นดังขึ้น เธอล้วงหยิบออกจากกระเป๋าสะพายเพื่อดูว่าใครโทรมา พอรู้ว่าเป็นเบอร์ริชชี่ เธอจึงปลีกตัวออกมาคุยข้างนอก โดยไม่ลืมหันไปขู่ฟ่อออสติน"ถ้านายทำอะไรพี่ชายฉัน นายเจอดีแน่"ออสตินแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน พอพระพายออกไป สายตาคมกริบของออสตินได้พลันไ

"อื้อ~" คนตัวเล็กส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ คิ้วมนสวยขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง ก่อนที่แพขนตางอนจะเริ่มกระพือไปมาถี่ๆ เปลือกตาสีขาวเปิดออกช้าๆ ปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลสวย เธอควานหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลา เพราะมีผ้าม่านสีดำบดบังทุกอย่าง ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้มืดหรือเช้าแล้วเธอวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมเมื่อรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากับอีกห้าสิบห้านาที เธอปรายตามองท่อนแขนแกร่งซึ่งวางพาดเอว เธอหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ยังนอนหลับอยู่พลางคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เวลาออสตินนอนหลับ เขาไม่ต่างจากเด็กน้อยคนหนึ่ง ไร้พิษสง ไม่มีความป่าเถื่อน พอตื่นขึ้นมาคงหลายเป็นออสตินผู้หยิ่งผยอง เอาแต่ใจตัวเอง และชอบขู่บังคับเธอ เธอหยิบปากกาเมจิคในกระเป๋าสะพายออกมา จัดการขีดเขียนบนหน้าหล่อๆ ของเขา พลางกลั้นขำไม่ให้เขาตื่นขึ้นมากลางคัน"หึ ชอบใช่ไหมเป็นเสือ เช้านี้เป็นแมวน้อยของฉันไปก่อนแล้วกัน" "อื้อ~" เธอรีบหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงในลำคอออสติน ใบหน้าของเขาทำให้เธออดขำไม่ได้ "กี่โมงแล้ว""หกโมง ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" เธอผลุนผลันลงจากเตียงนอน วิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที ขืนอยู่ตรงนั้นนานๆ มีหวังได้ขำท้องแข็งแน่ออสตินทำหน้

ออสตินยืนมองประตูห้องพักผู้ป่วยของอดีตเพื่อนรักแล้วลอบถอนหายใจพรืดใหญ่ ในมือถืออาหารกลางวันที่พระพายสั่งให้เอามาให้พี่ชาย วันนี้เธอติดเรียนเลยไม่ได้มาด้วยตัวเอง ไม่รู้อะไรทำให้พระพายไว้ใจเขา ที่ผ่านมาเขาเคยทำร้ายพระเพลิงจนปางตาย แต่เธอก็ยังไว้ใจให้เขาเอาอาหารกลางวันมาให้พระเพลิงแอดดชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาหลังจากยืนทำใจอยู่สองนาน สายตาพระเพลิงปรายมามองออสตินเพียงนิด ไม่ได้รู้สึกแปลกใจที่เป็นอดีตเพื่อนรักแทนที่จะเป็นน้องสาวตน เพราะพระพายโทรมาบอกว่าออสตินจะมา"พระพายฝากมา" ออสตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างไม่เต็มใจพูด เมื่อวางอาหารกลางวันให้พระเพลิงเสร็จเจ้าตัวได้หมุนตัวเพื่อกลับ ทว่าพระเพลิงกลับเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมา"ไม่คิดจะหาอะไรใส่ข้าวกลางวันให้พี่เขยหน่อยเหรอ""มีมือมีเท้า ก็หากินเองดิวะ""แขนข้างถนัดกูใส่เฝือกอยู่ ถ้าเป็นพระพายก็คงจัดการทุกอย่างเองแล้ว""กูไม่ใช่พระพาย""สงสัยกูต้องโทรรายงานพระพาย ว่ามึงไม่ได้เอาอาหารกลางวันมาให้กูอย่างที่น้องกูบอก""ไอ้เพลิง!" ออสตินตวาดเสียงใส่พระเพลิง แม้ข้างในอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายคามือ ทว่าทุกอย่างกลับทำได้เพียงแค่คิดและหักห้ามความคิดตัวเอ