All Chapters of คนคุ้นเคย: Chapter 31 - Chapter 40

ยิ่งเวลาผ่านไปร่างกายของวาดฝันยิ่งซูบผอม จะมีเพียงแต่หน้าท้องของเธอเท่านั้นที่เริ่มนูนเด่นออกมาให้เป็นที่จับตาของทุกคน"ข้าวต้มกุ้งร้อน ๆ ไม่ใส่กระเทียมเจียวไม่ใส่ต้นหอมเสร็จแล้วค่ะคุณฝัน""ขอบคุณป้ามากเลยนะคะ""มาค่ะเดี๋ยวป้าช่วย"ป้าแม่บ้านรีบเข้ามาช่วยพยุงร่างอ่อนแรงของวาดฝันให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับช่วยจัดท่าให้นั่งได้สะดวก ข้าวต้มกุ้งร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมแต่วาดฝันกลับทานเข้าไปได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้นก็ต้องอาเจียนออกมา"ว้าย คุณวาดฝัน"ป้าแม่บ้านหวีดร้องด้วยความตกใจรีบตรู่เข้าไปช่วยลูบแผ่นหลังแววตาของเธอนั้นยามมองร่างเล็กเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูและความรู้สึกสงสารในเวลาเดียวกัน"ไหวไหมคะ ให้ป้าเรียกบอดี้การ์ดให้พาคุณฝันไปหาหมอดีไหม""ฮึก ฝันไม่เป็นอะไรค่ะป้า""จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ คุณฝันแพ้ท้องหนักมาติดต่อกันหลายวันแล้วนะคะ ข้าวปลาก็ทานได้ไม่กี่คำ ดูสิร่างกายผอมแห้งไปหมดแล้ว"ร่างเล็กเหลือแต่ผิวหนังห่อหุ้มกระดูกผลพวงมาจากการแพ้ท้องอย่างหนักบวกกับผลข้างเคียงของมะเร็งเม็ดเลือดขาวซึ่งทำให้ร่างกายของเธอแทบจะลุกไม่ไหว"ฝันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะป้า เดี๋ยวทานยาแก้แพ้ก็คงหาย""อดทนอีกนิดนะคะคุ

ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดเติมแต่งดูน่าเป็นห่วงในสายตาของป้าแม่บ้านเมื่อเห็นว่าวาดฝันนั้นต้องลุกขึ้นมาทำอาหารให้กับเอ็มม่าตั้งแต่เช้าตรู่ทั้งที่เธอนั้นยังตั้งท้องอ่อน ๆ"ให้ป้าทำเองจะดีกว่านะคะคุณวาดฝัน""ไม่เป็นอะไรค่ะป้า นี่มันเป็นหน้าที่ของฝัน"น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยตอบพร้อมกับตัดวางจานอาหารลงบนโต๊ะ"ได้ยังไงกันคะ คุณฝันของป้าไม่ใช่แม่บ้านอีกทั้งกำลังท้องกำลังใส่ไปนั่งพักเถอะค่ะเดี๋ยวป้าทำต่อเอง""ฝันยังไหวค่ะอีกเดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว"สายตาของแม่บ้านมองวาดฝันจัดโต๊ะอาหารสำหรับสองท่านด้วยความเหนื่อยใจ แม้เธออยากเข้าไปช่วยแต่กลับถูกวาดฝันปฏิเสธใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในที่สุดวาดฝันก็จัดเตรียมโต๊ะอาหารเสร็จและเป็นเวลาที่เธอนั้นต้องทานข้าวเช้าและทานยาบำรุงครรภ์"สายจนป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ตื่นกันอีก"ป้าแม่บ้านขมุบขมิบพูดหลังจากเก็บจานอาหารของวาดฝันที่ทานเสร็จไปล้าง"คุณโทมัสคงเดินทางมาเหนื่อย ๆ ก็คงอยากจะพักถ้าหากพวกเขาตื่นแล้วเราค่อยเอาอาหารมาอุ่นเอาใหม่ก็ได้ค่ะป้า""ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นค่ะ ว่าแต่คุณฝันมีนัดตรวจครรภ์เมื่อไหร่อีกคะ""อาทิตย์หน้านี้ล่ะค่ะ ป้าถามทำไมหรือคะ""เปล่าหรอกค่ะ ป้าแค่ตื่

ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูไม้ดังขึ้นปลุกให้วาดฝันรู้สึกตัวตื่นนอนในยามรุ่งเช้า "ใครคะ""หนูเอาอาหารมาส่งค่ะ"เสียงคุ้นเคยของพนักงานหญิงดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าของประตู โดยที่วาดฝันไม่ได้เอะใจหรือนึกสงสัย เธอก้าวขาลงจากเตียงรีบเดินไปเปิดประตูให้พนักงานสาวที่มักจะมาส่งอาหารให้เธอในทุก ๆ เช้า "คุณพ่อ"ริมฝีปากเรียวเปล่งเสียงเรียกชื่อของบิดาเมื่อเห็นว่าท่านกำลังยืนประกบหลังพนักงานผู้หญิงคนนั้นแถมยังมองมาที่เธอด้วยสายตาแข็งกระด้าง"นี่เงินของเธอ""ขอบคุณค่ะ"พนักงานสาวคนนั้นคว้าเงินอย่างลุกลี้ลุกลนรีบวิ่งออกไปโดยทันทีหลังจากได้รับเงินค่าจ้างเสร็จ"คุณพ่อมาที่นี่ได้ยังไงคะ""พ่อต้องเป็นคนถามลูกมากกว่าวาดฝันว่าลูกกำลังเล่นอะไรอยู่ ทำไมถึงได้หนีออกมาจากบ้านของคุณโทมัสเขาแบบนั้น""เขาให้คุณพ่อมาตามหนูเหรอคะ"ริมฝีปากซีดเซียวเม้มเขาหากันด้วยความประหม่า สองเท้าเล็กก้าวถอยหลังหมายจะปิดประตูหนีแต่ลูกน้องผู้ภักดีของผู้เป็นพ่อไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้น"หนูต้องกลับไปกับพ่อเดี๋ยวนี้วาดฝัน นี่คือคำสั่ง""ปล่อยหนูไปเถอะนะคะคุณพ่อ อย่าส่งตัวหนูไปให้ผู้ชายคนนั้นเลย"เธอวิงวอนแผ่วเบาด้วยความร้าวราน หัวใจเธอพลันดิ่งว

ป้านวลทำตามความต้องการของวาดฝันเธอนำซองใส่สิ่งของมาฝากไว้กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นคนสนิทของโทมัสพร้อมกำชับไว้อย่างดีว่าให้ส่งซองใส่สิ่งของในซองนี้ให้โทมัสในตอนเวลาเสร็จจากงานแต่งงาน"ป้าเป็นใครกัน""ป้าชื่อป้านวล เป็นคนรับใช้ของคุณหนูวาดฝัน"มือขวาคนสนิทก้มมองสิ่งขอภายในมือก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อสูทรักษามันไว้อย่างดีรอนำส่งให้กับผู้เป็นเจ้านายในวันพรุ่งนี้ตามความต้องการของหญิงสาว"โทมัส ลูกคิดดีแล้วเหรอหนูวาดฝันเธอไม่รู้อะไรด้วยเลยนะ"อาร์มันโด้เอ่ยแย้มขึ้นทันทีเมื่อเขาเดินทางมาถึงประเทศไทยพร้อมกับภรรยาเพื่อเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวในพิธีการแต่งงาน"เธอกับพ่อของเธอคือคนละคน ลูกอย่าเอาความแค้นมาปิดบังความรักถ้าพรุ่งนี้เกิดอะไรขึ้นมันไม่สามารถย้อนเวลากลับมาแก้ไขอะไรได้แล้วนะ"แองเจลิน่าเกลี้ยกล่อมลูกชายเพราะไม่อยากให้โทมัสทำผิดไปมากกว่านี้ แม้การกระทำจะบอกว่าเกลียดและไม่ต้องการแต่ทั้งคู่รู้ดีว่าโทมัสยังรักวาดฝันเพียงแค่เจ้าตัวปากแข็งไม่ยอมรับความจริงเท่านั้น"คิดให้ดีนะโทมัส ล้มล้างความคิดในตอนนี้ก็ยังไม่สายแดดดี้ไม่อยากเห็นลูกเสียใจไปตลอดชีวิตนะลูก"ถ้อยคำสั่งสอนของบิดาและมารดาบุญธรรมเริ่ม

มีใครเคยบอกคุณไหมว่าให้ทำดีกับคนรักเอาไว้ให้มาก ๆ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราทั้งสองจะหมดบุญวาสนาตายจากกันไป ถึงครานั้นแม้เราอยากจะย้อนหมุนทวนเข็มนาฬิกาไปมากเท่าไหร่มันก็เป็นได้เพียงแค่ความคิดส่วนลึกของคนที่ยังมีลมหายใจอยู่เท่านั้นภายในห้องมืดทึบไร้ซึ่งแสงสว่างเปรียบเสมือนดั่งหัวใจของชายหนุ่มผู้นี้ ที่เอาแต่นั่งดูรูปคนรักพร้อมกับภาพอัลตร้าซาวด์ลูกน้อยซึ่งติดอยู่บนแผ่นกระดาษในสมุดฝากครรภ์เสียงสะอื้นร่ำไห้ยังคงดังติดต่อกันทุกวันทุกเวลานับตั้งแต่คนรักตัดสินใจโบกมือลาโลกใบนี้โดยไม่คิดจะหวนกลับมาหาหรือปรับความเข้าใจ"ฮึก ขอโทษ"หัวใจที่เต้นรัวแรงและความรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกคมมีดกรีดแทงเกิดขึ้นเพราะอะไรมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดีอยู่แก่ใจ"ขอโทษที่ทำร้าย"น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นลงบนฝ่ามือด้วยความรู้สึกรวดร้าวอาลัยหัวใจของเขาร่วงดิ่งลงสู่ห้วงทะเลลึก"กลับมานะ กลับมารักกันเหมือนเดิม""...""ขอโทษที่โกหก ขอโทษที่เอาแค่ทำร้าย ขอโทษที่ปากบอกว่าไม่รัก""...""ผู้ชายสารเลวคนนี้ยังรักวาดฝันสุดหัวใจนะรู้ไหม"น่าเศร้ายิ่งนักที่เธอไม่ทันได้ฟังคำบอกรักจากปากของเขา ความโกรธแค้นเปรียบเสมือนเกาะกำแพงสูงใหญ่คอ