บททั้งหมดของ พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย: บทที่ 1 - บทที่ 4

ช่วงเวลาห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่ผู้คนส่วนใหญ่เลิกงานกัน ทุกถนนจึงคลาคล่ำไปด้วยรถราทุกประเภท รถติดอย่างชนิดที่ว่า คลานทีละคืบก็ว่าได้ ด้วยเหตุนี้พรฟ้าจึงขับรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจพาผู้โดยสารของเธอลัดเลาะซอกซอยเพื่อหลีกเลี่ยงรถติด“หนูจอดข้างหน้านี่แหละจ๊ะ” ฝ่ายคนที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดพร้อมกับชี้ไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าพรฟ้าลดเกียร์ลงสองครั้งและชะลอรถ ขับช้าๆจนหยุดอยู่ที่หน้าอาคารหลังนั้นแล้วใช้ขายันพื้นไว้ ก่อนจะดับเครื่องแล้ว หล่อนละมือจากแฮนด์มาถอดหมวกออก ฝ่ายคนที่อยู่ด้านหลังก็ค่อยๆปีนลงจากรถมายืนอยู่ข้างๆหล่อนพร้อมปลดหมวกกันน็อค ส่งคืนให้“ไม่ต้องทอนนะหนู ป้าให้ หนูนี่ขยันจริงๆ พ่อแม่คงภูมิใจในตัวหนูมาก ที่มีลูกแบบนี้” แววตาและน้ำเสียงผู้พูดแสดงความชื่นชมพร้อมยื่นธนบัตรแบ๊งค์ห้าสิบส่งให้ พรฟ้ารับเงินมาด้วยความดีใจ ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมและกล่าวขอบคุณลูกค้าผู้ใจดี “ขอบคุณจ๊ะป้า แม่หนูต้องภูมิใจในตัวหนูแน่ แม่บอกว่าหนูเก่งที่สุด”หลังจากส่งผู้โดยสารเสร็จ หล่อนรีบใส่หมวกกันน๊อคสตาร์ทรถเข้าเกียร์ พารถคู่ใจกลับมายังวินเพื่อเข้าคิวรอลูกค้าต่อ วันนี้อากาศอบอ้าว เ

“พี่ธันวามาเมื่อไหร่น่ะ ไม่เห็นตั้งนานเลย สบายดีนะพี่”พรฟ้ายิ้มเขินอาย หลบสายตาที่สบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรงยิ่งกว่ากลองเพล แต่ก็เก็บอาการไว้ ทำทีทักทายเจ้าของร่างสูงนั้นเหมือนปกติ“มาเมื่อตอนตีสี่กว่าๆวันนี้เอง มากับพายุฝนเลย ฮ่าๆๆๆ”“แล้วยายทับทิมไปไหนล่ะจ๊ะ ปกติแกจะอยู่ขายตลอด”“อ้อ! แม่อยู่ข้างบนตึก กำลังจัดกระเป๋ากันอยู่ เห็นว่าวันนี้แม่พี่จะพาหลานๆไปบ้านพี่สะใภ้ที่ต่างจังหวัดน่ะ พี่ตุลาพี่ชายคนโตเป็นคนขับรถ พี่เขาได้หยุดหลายวันเลยพากันไปพักผ่อน คงอีกสองสามวันกว่าจะกลับมา แล้วเราล่ะสาวน้อย พี่ไม่เห็นเราตั้งนาน ตั้งแต่สามเดือนก่อนโน่นละมั้ง เป็นยังไงบ้าง” เจ้าของเสียงนุ่มทุ่มนั้นถามหล่อนด้วยความเอ็นดู“ก็เรื่อยๆพี่ ตอนนี้กำลังหางานเป็นหลักเป็นแหล่งอยู่ ระหว่างนี้ก็ขับวินมอเตอร์ไซด์หน้าปากซอยเรานี้ไปก่อน”ชายหนุ่มหันมามองพรฟ้าอย่างเต็มตา สายตานั้นชื่นชมและเห็นใจหล่อนไม่น้อย เขานั้นรับรู้เรื่องราวของหล่อนมาตั้งแต่เด็ก เห็นหล่อนช่วยแม่ทำกับข้าวและขนมขายหน้าบ้าน เขาเองช่วยอุดหนุนบ่อยครั้ง แม้ทั้งคู่จะลำบากแค่ไหนแต่เคยปริปากขอความช่วยเหลือจากใครเลย“ให้พี่ช่วยไหม เ