Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นภรรยาเจ้าของร้านชำในยุค70: Bab 11 - Bab 20

ในตอนบ่ายแก่ๆ เฉินเซียนไปจ่ายตลาดเพื่อซื้ออาหารสด แล้วกลับไปเพื่อที่จะพามารดาหัดเดินทำกายภาพบำบัด ในขณะที่หลี่หยุนฟางอยู่ขายของต่อที่ร้านชำ แล้วลงบัญชีเป็นรายการต่อรายการเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการนำตัวเลขไปลงบัญชีในภายหลังเธอใช้ความรู้วิธีบวกเลขในปัจจุบันรวมตัวเลขโดยไม่ต้องใช้ลูกคิด ทำบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างง่าย จากนั้นก็อยู่เฝ้าร้านจนกระทั่งถึงเวลาพอสมควร เธอก็ปิดร้านเพื่อกลับไปทำอาหารเย็นหลี่หยุนฟางกลับไปถึงก็พบว่าสามียังคงพามารดาฝึกเดินอยู่เมื่อเห็นลูกสะใภ้มองด้วยสายตาที่ห่วงใย โจวชิงหลินก็ยิ้มเจื่อนๆ เพราะอีกฝ่ายบอกเอาไว้ว่าไม่ให้ตนหักโหม แต่จะอดใจไหวได้อย่างไรในเมื่อความหวังว่าจะเดินได้อยู่ตรงหน้า จึงได้หัดเดินตั้งแต่ที่ลูกชายกลับมาถึงแล้ว“อาฟาง อย่าตำหนิแม่เลย แม่ก็แค่อยากเดินได้เร็วๆ น่ะ” แม่สามีออกตัวไว้ก่อน“แม่คะ ฉันจะตำหนิอะไรแม่ได้ เพียงแค่ว่าฉันเป็นห่วงกลัวว่าแม่จะหักโหมแล้วกล้ามเนื้อจะปรับตัวไม่ทันก็เท่านั้นเอง ถ้าแม่คิดว่าไหวฉันก็คงห้ามไม่ได้หรอกค่ะ”“ผมบอกแม่แล้วนะ แต่เราก็ไม่ได้ทำนานนะ ทำเสร็จสองรอบก็มานั่งพัก จากนั้นก็มาทำต่อสลับกับนั่งพักไปเรื่อยๆ” เฉินเซียนรีบออก

ในตอนเช้าคนเข้ามาถามถึงสินค้าราคาหนึ่งหยวนกันเป็นจำนวนมากหลี่หยุนฟางจึงประกาศว่าจะทำชุดสินค้าหนึ่งหยวนแบบรายวันจำกัดสิบชุดเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ต่อไปเธอจะขยายเวลาสินค้าชุดหนึ่งหยวนนี้ออกไปเป็นรายสัปดาห์แทนเพราะตอนนี้สินค้าเก่าในร้านเริ่มน้อยลงไม่จำเป็นต้องเร่งขายออกไป อีกทั้งสินค้าแบบใหม่ก็ถูกซื้อหาทั้งเงินสดและคูปอง เริ่มขายได้คึกคักแม้ไม่ได้จัดชุดขาย“แล้วเถ้าแก่น้อยเฉินล่ะ”“อาเซียนให้ฉันดูร้านแทนค่ะ ป้าจะรับอะไรอย่างอื่นไหมคะ” หญิงสาวถามเมื่ออีกฝ่ายถือสินค้าชุดหนึ่งหยวนไว้ในมือแล้ว“ได้ยินว่าเธอให้สามีดูแลคุณนายเฉิน ส่วนตัวเองนั่งขายของสบายอยู่ที่นี่หรือ” อีกฝ่ายเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเฉินเซียนไม่อยู่เพราะอะไร แต่ตั้งใจเข้ามาถามเหมือนจะมาเก็บข้อมูลเอาไปนินทาเสียมากกว่าในตอนนั้นที่ร้านชำก็มีลูกค้ากำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ พอได้ยินก็เงี่ยหูฟังไปด้วยหลี่หยุนฟางจึงใช้โอกาสนี้พูดเพื่อให้คนช่างสอดเหล่านี้ช่วยกระจายข่าว จากความทรงจำของร่างเดิม กู่เหรินคือมนุษย์ป้าวัยทองที่ลูกสาวออกเรือนไปอยู่บ้านสามี เธออยู่ตัวคนเดียววันๆ ไม่ทำอะไร เดินนินทาคนนั้นคนนี้ไปทั่ว โดยใช้เงินที่ลูกสาวและลูกเข

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ หลี่หยุนฟางนอนอยู่เบื้องล่างโดยมีเฉินเซียนคร่อมทับร่างอรชรอยู่ด้านบนแววตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา หญิงสาวไม่ได้หลบสายตา เธอเลื่อนมือไปประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ด้วยมือเล็กๆ ทั้งสองข้าง ลูบไล้แก้มของเขาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับจ้องนัยน์ตาสีดำที่พร้อมจะเผด็จศึกเขาค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปหาที่ริมฝีปากที่เผยอรอรับ ลิ้นหนาไล่ต้อนเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นของอีกฝ่ายด้วยสัญชาตญาณที่มี หลี่หยุนฟางพยายามที่จะไม่แสดงประสบการณ์ของตนเองออกไปมากนัก เธอตอบสนองเขาอย่างไร้เดียงสา เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกภูมิใจที่เป็นฝ่ายที่ชำนาญกว่าสักพักริมฝีปากหนาก็ถอนจูบออกไป แล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน“วันนั้นคุณจูบได้ดีกว่านี้ ไม่ต้องเขินอายผมหรอก” เมื่อเขาพูดอย่างนั้นหลี่หยุนฟางจึงเป็นฝ่ายโอบกอดคอของเขาแล้วดึงโน้มลงมาหาตนเองปลายลิ้นเรียวสอดเข้าไปเกี่ยวปลายลิ้นหนาชื้นในโพรงปาก ตวัดเกี่ยวแลกจูบอย่างหวานชื่น สักพักก็ตอบโต้กันอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนขึ้นเสื้อผ้าของภรรยาสาวถูกถอดออกไปด้วยด้วยความเต็มใจ มือเล็กๆ นั้นช่วยเขาถอดออกไปอย่างไม่ขัดเขินเพียงไม่นานทั้งสองก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ปิดบั

หลังจากอดีตคนรักที่ทรยศและว่าที่เจ้าสาวที่จะแต่งงานกันในอีกไม่กี่วันของเขาได้กลับไปแล้ว หลี่หยุนฟางจึงหันไปทางสามีที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเครียดอยู่“อาเซียน ฉันไล่เขากลับไปแล้วนะ คุณอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ คุณก็รู้ว่าตอนนี้ฉันรักคุณแล้ว และรักคุณคนเดียว” ภรรยาสาวพูดอย่างเอาใจร่างเพรียวบางขยับเข้าไปกอดเจ้าของร่างสูงใหญ่ของสามี เอาคางวางเกยที่หน้าอกแล้วเงยหน้ามองเขาที่ยังคงนิ่งอยู่“คุณก็ได้ยิน ฉันย้ำทุกประโยคเลยนะ ว่าร้านของสามี แม่ของสามี คุณก็ได้ยิน”เฉินเซียนยังคงนิ่ง ไม่แม้แต่จะยกแขนขึ้นมากอดเธอกลับ เวลาหึงหวงเขาดูงี่เง่าและไม่ฟังเหตุผลเธอเลยหรือ ครั้งก่อนยังไม่หนักขนาดนี้ แต่ก็แน่ล่ะ ครั้งนี้เป็นคนรักเก่าที่เธอเกือบจะหนีตามไปในวันแต่งงานหญิงสาวปล่อยแขนจากเอวสอบนั้น แล้วจะใช้วิธีโต้กลับในแบบของเมี่ยวซานที่เธอเคยเป็น“ฉันรู้แล้ว ที่จริงคุณก็ไม่เคยเชื่อใจฉัน ในเมื่อคนรักไม่เชื่อใจกัน เราก็ไม่ต้องพูดอะไรกันอีก” เธอพูดแล้วสะบัดหน้าเดินหันหลังออกจากร้าน ไม่หันไปมองว่าตอนนี้สามีหนุ่มหน้าซีดลงขนาดไหนที่เธอเดินจากมา“อาฟาง ผมแค่...” เขาเรียกเธอไว้ไม่ทัน จากที่เขาเป็นฝ่ายแกล้งโกรธให้เธอง้อ กลับกลา

กู่เหรินเป็นผู้นำในการพูดนินทาชาวบ้าน ไม่ว่าจะเป็นบ้านหลังไหนก็ไม่พ้นคำนินทาของเธอ โดยเฉพาะบ้านสกุลเฉิน และหลี่หยุนฟางคือเหยื่ออันโอชะในการว่ากล่าวนินทานั้นคนที่รับฟังเองทั้งที่เห็นอยู่เต็มสองตารู้อยู่เต็มอก ว่าหลี่หยุนฟางนั้นขายของที่ร้านและแวะกลับไปช่วยงานบ้านในช่วงแรกๆแต่เพราะช่วงหลังโจวชิงหลินเริ่มเดินเองได้แล้วและทำงานบ้านในส่วนนี้ได้ เธอจึงอยู่ร้านอย่างเต็มตัวไม่ได้ขยับไปไหน แม้จะรู้ว่าความจริงคือแบบนี้ แต่เมื่อคนจะนินทารู้แค่ไหนก็ยังหาเรื่องมานินทาจนได้“เป็นอย่างที่ฉันบอกไหมล่ะ สะใภ้เฉินนั่งอยู่ที่ร้านทั้งวันไม่ทำอะไร ปล่อยให้แม่สามีทำงานบ้าน ล่าสุดฉันเดินผ่านได้ยินคุณนายเฉินพูดกับลูกสะใภ้ว่าจะซักผ้าให้ และจะทำอาหารกลางวันไว้ให้ด้วย แล้วสะใภ้เฉินก็ยังบอกอีกนะว่าวันนี้ตอนเย็นอยากกินอะไร ออกคำสั่งกับแม่สามีได้ขนาดนั้น หากฉันได้ผู้หญิงคนนี้เป็นสะใภ้คงอกแตกตายวันละหลายสิบรอบ” กู่เหรินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยจริตที่เกลียดชังตั้งแต่สามเดือนก่อนที่ถูกหลี่หยุนฟางพูดโต้ตอบให้ตนเสียหน้า ก็ทำให้เธอรู้สึกเกลียดและไม่อยากเหยียบไปที่ร้านของชำหากไม่จำเป็นจริงๆ“นั่นน่ะสิ แต่ก่อนก็ยัง