All Chapters of แฟนเก่าอันธพาล: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ตาฝาดหนึ่งชั่วโมงต่อมาเสียงล้อกระเป๋าเดินทางครูดไปตามถนนขรุขระ อ้อมขยับแว่นตาเบา ๆ แล้วชะเง้อมองรถกระบะคันสีเหลืองที่แล่นตรงมาทางนี้จึงหยุดเดินแล้วหันไปกวักมือเรียกญาณินที่กำลังสนุกอยู่กับการเก็บภาพบรรยากาศภูเขา"ยัยนิน! รถมารับแล้วใช่ไหม""ไหน ๆ" หญิงสาววิ่งมาหาเพื่อนแล้วยกมือขึ้นมาป้องแสง มองรถยนต์ที่กำลังแล่นมาทางนี้อย่างพิจารณา "ใช่แล้ว! รถผู้ใหญ่แต่ทำไมวิ่งมาทางนั้นนะ ผู้ใหญ่เข้าไปในเมืองมาเหรอ"เอี๊ยด!!เสียงเบรกรถที่มาพร้อมกับฝุ่นตลบ อ้อมรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วสะบัดมือไล่ฝุ่นไปมาเบา ๆ ในขณะที่ญาณินรีบเข้าไปเคาะกระจกรถ"ใช่ผู้ใหญ่นวยไหมคะ""ใช่ครับ อ๋อ… ครูที่จะมาสอนเด็ก ๆ ใช่ไหมครับ""ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะผู้ใหญ่ หนูชื่อญาณินค่ะ ส่วนนี่เพื่อนหนูชื่ออ้อม""สวัสดีค่ะผู้ใหญ่" อ้อมยกมือไหว้สวัสดี"ขึ้นรถเลยหนู""คันนี้เหรอคะ ข้างหน้าหรือหลังดี.." ญาณินถอยออกห่างจากรถหนึ่งก้าวพลางใช้ความคิดก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋าสัมภาระขึ้นท้ายกระบะแล้วกระโดดขึ้นมาอย่างไม่ลังเลใจ "อ้อมแกไปนั่งกับผู้ใหญ่ เดี๋ยวฉันจะว่าจะเก็บภาพสักหน่อย""ได้ดิ แกนั่งคนเดียวได้นะ""ได้""อืม ๆ จับดี ๆ แล้วกัน" ว่าจ

บทที่ 3 น้องเป็ดญาณินแยกเขี้ยวใส่ปกป้องแล้วเดินออกมาด้วยความอาย"ฮึ.." เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วเดินตามหลังเธอไป "อีกไกลนะ ถ้าไม่ดื่มน้ำตอนนี้อาจจะเหนื่อยมากกว่าปกติ เพราะทางข้างหน้าเป็นเนิน" เขาพูดกรอกหูคนตัวเล็กที่เอาแต่เดินจ้ำอ้าวไม่หยุดก่อนจะยื่นขวดน้ำดื่มไปขวางหน้าญาณิน และมันได้ผลเมื่อเธอยอมหยุดเดินแล้วรับขวดน้ำไปถือไว้ แต่สีหน้ากลับลังเลใจที่จะกิน"ไม่กิน""เพราะ?" ปกป้องถาม"ขี้ปากนาย ฉันไม่กิน""เฮอะ… ก็ตามใจ เมื่อก่อนจูบแลกลิ้นกันยังทำมาแล้ว กินน้ำขวดเดียวกันแค่นี้คงไม่ตายหรอกมั้ง หรือเธอรังเกียจ?" คำพูดนั้นยังไม่บาดใจเท่ารอยยิ้มร้ายกาจนั่น! ญาณินกระชากขวดน้ำดื่มมากระดกเข้าปากแล้วเบ้ปากใส่เขา"ทำไมจะกินไม่ได้""ก็แค่นั้น" เขารับขวดน้ำมาเก็บแล้วเดินทางต่อครืด!คนตัวเล็กเหยียบก้อนหินจนลื่นจะล้มแต่ดีที่คว้าแขนปกป้องไว้ได้ทัน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากแล้วยืนรอให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ อันที่จริงเขากับเธอก็พอมีเวลาอยู่ด้วยกันสักพักใหญ่ ๆ เลยนะแต่จะไม่ทะเลาะกันนี่สิมันยังแปลกอยู่"นิน""ไม่ต้องมาเรียกชื่อ" ปกป้องยกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยเรียกเธออีกชื่อหนึ่ง"น้องเป็ด""โอ๊ย! อย่ามาเรี

บทที่ 5 อ่อนไหวง่าย"ยังไม่หุบยิ้มอีก!" หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ชายหนุ่มแล้วกระแทกเท้าเดินออกมา ปกป้องเลิกคิ้วอย่างยิ้ม ๆ ก็ไม่ให้ยิ้มได้ยังไงเขาออกจะชอบที่ถูกแซวแบบนั้น"น่าขันจริง ๆ เลย… นี่สินะเขาเรียกพรหมลิขิตที่แท้จริง" ระยะเวลาหลายปีที่ไม่ได้เจอหน้ากันเลยแต่ญาณินก็ยังคงเป็นญาณินคนเดิมที่เขา(รัก)รู้จักทั้งสองเดินมาจนถึงโรงเรียน ญาณินรู้สึกแปลกใจมากที่เห็นเด็ก ๆ มารวมตัวกันครบทุกคน "ทำไมเด็ก ๆ ถึงมารวมตัวกันครบเลยล่ะ" เธอหันมาถามปกป้อง"รู้หนึ่งคนเท่ากับหมดห้องต้องรู้ด้วย" พอได้คำตอบเธอก็เข้าใจทันทีก่อนจะมองไปที่คำซึ่งเขากำลังยิ้มให้เธออยู่"ครูป้องครับ พวกผมพร้อมแล้ว" ตุ๋นตะโกนขึ้นเพื่อน ๆ ก็ส่งเสียงร้องตามตุ๋น"งั้นไปเลยดีกว่า ครูจะแนะนำให้รู้ว่าต้องใช้อะไรบ้าง""ครับ/ค่ะ" ปกป้องนำทีมออกไปด้านนอกแล้วยกอุปกรณ์ออกมาอีกสองกล่องใหญ่ เขาอธิบายให้เด็ก ๆ ฟังอย่างละเอียดยิบขนาดญาณินก็เพลินกับสิ่งที่ปกป้องพูดด้วย"แหม.. ตั้งใจฟังขนาดนี้ไม่ไปนั่งด้านหน้าเลยล่ะคะ ครูป้องจะได้มองเห็น" อ้อมแซวเพื่อนรักที่กำลังเท้าคางมองปกป้องอยู่ด้วยสีหน้าเคลิ้ม ๆ ญาณินรีบหุบยิ้มแล้วหันมาถลึงตาใส่อ้อม"จู้จี้! ด

บทที่ 7 สองต่อสองสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ญาณินเบือนหน้าหนี "ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น และไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" เธอบอกเขาเสียงเรียบโดยไม่หันมาสบตากับคู่สนทนา"…" ปกป้องก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ เขากับเธอนั่งเงียบกันอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งฝนเริ่มซาลงมากแล้ว แต่ก็ไม่สามารถขับรถกลับไปให้ถึงหมู่บ้านได้เพราะถนนค่อนข้างเละและลื่น "เราต้องนอนในรถ เพราะขับรถกลับไม่ได้แล้ว""ทำไมกลับไม่ได้ ฝนหยุดแล้วนะ""ถนนลื่น แบบนั้นอันตรายกว่าถูกน้ำซัดอีก" หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจแล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองท้ายกระบะ "ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันเอาไฟฉายมา" พอพูดจบปกป้องก็เปิดไฟฉาย ไฟสว่างจ้าไปทั่วคันจนญาณินต้องยื่นมือไปผลักไฟฉายส่องไปทางอื่น "แล้วหิวไหม" ปกป้องถามญาณิน"เพิ่งกินไปเองนะ แต่ก็หิว ๆ อยู่ ข้าวเหนียวกับปลาย่างอร่อยมากเลยอะ""ธรรมดา รสชาติที่ไม่ได้ปรุงแต่งอะไรมากมายมักจะอร่อย" เขาพูดอย่างยิ้ม ๆ จำได้ดีเมื่อครั้งที่มาอยู่หมู่บ้านนี้แรก ๆ เมียผู้ใหญ่บ้านทำหมูย่างให้กิน โรยแค่เกลือกับสมุนไพรที่ชาวบ้านหามาแค่นั้น แต่รสชาติกลับอร่อยถูกปากเหมือนไปสั่งกินในร้านอาหารดัง ๆ เลย"นาย.. เลิกไปต่อยตีก

บทที่ 9 ผิดผีญาณินทำปากขมุบขมิบว่าปกป้องในใจแล้วกอดคอเขาแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าหญิงสาวตาขวาง "จะตายแล้ว รัดแน่นกว่านี้ตายแน่ ๆ""ฉันไม่ได้ตั้งใจหนิ""เฮ้อ… จะมีสักครั้งไหมที่จะไม่ทะเลาะกัน" ปกป้องขบกรามแน่นแล้วพาญาณินเดินต่อโดยที่คนข้างหลังปิดปากเงียบกริบ เดินมาเกือบหนึ่งชั่วโมงจู่ ๆ เสียงท้องร้องก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ญาณินยิ้มเจื่อนแล้วยื่นหน้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าหล่อเหลา"หิวไหม" เธอเอ่ยถามหลังจากเงียบมานานหลายนาที"หิว""ขอโทษนะที่ท้องฉันมันร้องเสียงดังรบกวนนายน่ะ""ฮึ.." เขาแค่นหัวเราะในลำคออย่างนึกขำแล้ววางตัวญาณินลงอีกครั้ง เขาหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วส่งให้ญาณิน "กินสิ นี่เป็นขนมที่ชาวบ้านทำกินกันบ่อย ๆ แข็งไปหน่อยแต่อยู่ท้องแน่นอน" ญาณินรับขนมมาแล้วแบ่งครึ่ง"นายก็ต้องกินด้วย ถ้าฉันเป็นอะไรไปนายจะได้เป็นอะไรไปด้วยกันกับฉัน" ปกป้องแสยะยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้าไปใกล้ ๆ แล้วอ้าปาก"ป้อนสิ ถ้ากินแล้วฉันตายเธอจะได้รอดไง" ญาณินแยกเขี้ยวใส่แล้วป้อนใส่ปากปกป้องอย่างที่เขาต้องการ "อ๊ะ!""อะไร! เป็นอะไร""อร่อย" ชายหนุ่มเอาขนมจากมือคนตรงหน้ามากัดก