All Chapters of กราบเท้าฉันสิคะนายน้อย: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20เริ่มลงมือค่ำคืนมืดมิดดึกสงัดก้อนเมฆบดบังแสงเงาแห่งดวงจันทรา ไร้แสงส่องสว่างประกายจากฟากฟ้ามีเพียงแสงไฟจากหลอดไฟที่ยังคงทำหน้าที่ แวมไพร์เวรยามหมุนเวียนสลับปรับเปลี่ยนเวรกันเวลาเที่ยงคืน“......” ดวงตาเหี้ยมเกรียมภายใต้ผ้าคลุมสีดำบดบังใบหน้ากวาดสายตามองสังเกตุการณ์อยู่บริเวณพุ่มไม้ในบ้านอย่างเงียบเชียบไม่ห่างกันมากนักมีลูกน้องฝีมือดีอีกนับสิบชีวิต คอยระวังภัยด้านหลังให้ผู้เป็นนาย หลังจากมีสายรายงานว่าแฝดน้องอย่างราอูลไม่อยู่หลายวันดังนั้นโอกาสเหมาะสมแบบนี้จึงสะดวกต่อการกำจัดแฝดผู้พี่อย่างฟาร์อูล พลังจิตของแฝดผู้พี่จะแข็งแกร่งเพียงใด หากโดนรุมก็ต้องมีเป๋กันบ้าง อีกอย่างจุดมุ่งหมายภายในวันนี้ก็ไม่ใช่ฟาร์อูลเสียทีเดียว“อึก!” เข็มเงินพุ่งพรวดปักลงบนลำคอหนาของแวมไพร์ชายฉกรรจ์ที่กำลังเดินลาดตระเวนกันอย่างแข็งขันร่างใหญ่กำยำของแวมไพร์ตระกูลเอนส์เวิร์ธบ่งบอกถึงการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาทุกแขนง กลับพ่ายแพ้ให้กับเข็มเงินอาบยาพิษแหลมคมแท่งสั้นในชั่วพริบตา“ลากมันมานอนกองรวมกันไว้ เปลี่ยนเสื้อผ้าของมันมาใส่ซะ” หัวหน้าแวมไพร์นิรนามกระซิบบอกลูกน้องด้านหลัง“ครับ”พวกมันจัดการแวมไพร์ลาด

ตอนที่ 22ฟาร์อูลปั่นหัว2 อาทิตย์ต่อมา...ร่างกายไร้เรี่ยวแรงของฟาร์อูลเดินรับแสงแดดรำไรในยามเช้า โดยมีน้องสาวบุญธรรมอย่างดารินทร์คอยประคองอย่างเบามือ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้นเธอคอยเฝ้าดูแลไม่เคยห่าง ไม่เสียแรงที่เอ็นดูทะนุถนอมเธอ มิหนำซ้ำยังช่วยเขาดูแลจัดการเรื่องต่างๆ ภายในบ้านได้เป็นอย่างดี“ออกมาสูดอากาศนอกบ้านบ้างไงบ้างคะพี่ฟาร์อูล”“ดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในบ้านเยอะเลย พี่ขอบคุณน้องมากนะที่ดูแลพี่ในช่วงหลายวันมานี้” ฟาร์อูลระบายรอยยิ้มอบอุ่นส่งมอบให้เธอ“น้องมีพี่ชายคนเดียวนี่นา ก็ต้องดูแลเป็นพิเศษไม่งั้นต่อไปใครจะดูแลน้องล่ะคะ” หญิงสาวเกาะท่อนแขนแกร่งของพี่ชายบุญธรรมพลางออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อย“ทำดีหวังผลหรอเราเดี๋ยวพี่จะเขกให้...”“นิดหน่อยค่ะ คิก..คิก”“พูดว่ามีพี่ชายคนเดียวเดี๋ยวไอ้ราอูลมันก็น้อยใจเอาหรอก” ผู้เป็นพี่ชายหยอดประโยคลองใจหญิงสาว รอดูท่าทีตอบกลับ“ไม่มีทาง...เขาไม่เคยคิดว่าน้องเป็นน้องสาวตั้งแต่แรกนี่คะ”“แล้วมันคิดยังไงกับน้องล่ะ?” ร่างสูงเลิกคิ้วสูงเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม“ก็..ก็ไม่รู้สิคะ น้องไม่ได้รับรู้ความคิดความรู้สึกของนายน้อยสักหน่อย พี่เองก็

ตอนที่ 24กลบเกลื่อนฟาร์อูลในสภาพเดินกระเผกยืนประจันหน้าจามัวร์ที่กำลังมีใบหน้าถอดสีดวงตาล่อกแล่กแสดงอาการพิรุธ แววตาจับผิดจ้องเขม็งมาทางเขา เขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไรชอบกล“นะ...นายน้อยมีอะไรให้ผมรับใช้หรอครับ” เหงื่อเย็นผุดบริเวณไรผม ปากหยักสั่นเคลือแทบพูดไม่ออก นายน้อยนะนายน้อยหางานยากให้เขาอีกแล้ว“กูถามว่ามายืนลับๆ ล่อๆ อะไรตรงนี้คนเดียว” ฟาร์อูลเอ่ยถาม แม้จะเป็นคำถามที่เขาก็พอจะรู้คำตอบได้โดยไม่ต้องถาม กระนั้นก็ขอถามพอเป็นพิธี“ผมมาตรวจเช็คความเรียบร้อยครับนายน้อย เคลียร์แล้วครับเดี๋ยวผมช่วยประคองนายน้อยเข้าบ้านนะ นังอาหลินไปไหนทำไมไม่มาดูแลนายน้อย”“กูพึ่งให้อาหลินไปพัก ว่าจะมาตามหาดารินทร์น่ะเดินหายวับไปที่ไหนก็ไม่รู้ มึงเห็นน้องสาวกูไหม...” ดวงตาสีนิลหรี่มองลูกน้องคนสนิทของราอูล สีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง“มะ...ไม่เห็นครับนายน้อย เราเข้าบ้านกันดีกว่าครับ ด้านนอกลมมันเย็นนายน้อยยังไม่หายดีเดี๋ยวอาการทรุดขึ้นมาจะทำไงครับ” จามัวร์ว่าพลางรีบเดินเข้าไปประคองอย่างระมัดระวัง เขาระแวงจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือไม้สั่นเทาจนผู้เป็นนายส่ายหน้าเอือมระอา‘ไอ้จามัวร์นี่โกหกไม่เนียนเอ

ตอนที่ 26เฮิร์ทหนักจนเมียมาปลอบภายในห้องนอนของชายหนุ่มปิดม่านมืดสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมไฟตู้ข้างเตียง ขวดเหล้าหลายขวดวางกองระเนระนาดเต็มพื้นห้อง ขวดเหล้าหลากสีผลิตขายแวมไพร์โดยเฉพาะ ถูกลำเลียงมาโดยฝีมือจาร์มัว เขานั่งดื่มคนเดียวตั้งแต่หัวค่ำจรดเที่ยงคืน ราอูลกระดกยกเพียวดื่มด่ำกับรสชาติเจ็บปวดราวกับถูกแทงข้างหลังผู้หญิงที่เขารักและหวงแหนที่สุดในชีวิต กลับทรยศหักหลังความซื่อสัตย์ที่เขาให้ไว้ พึ่งเคยลิ้มรสความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจนตรอมใจก็วันนี้แอ๊ด...บานประตูถูกเปิดออกอย่างเบามือร่างเล็กแทรกกายเข้ามาภายในห้องก่อนจะหันซ้ายขวาเพื่อเช็คว่ามีใครเห็นหรือไม่ เธอร้อนใจหลังจาร์มัวแอบมากระซิบเมื่อตอนหัวค่ำว่าเขาดื่มเหล้าคนเดียวเธอรีบปรนนิบัติท่านพ่อท่านแม่รอคอยเวลาที่ทุกคนเข้านอนเรียบร้อย จึงแอบย่องมาหาชายหนุ่มกลิ่นแอลกลอฮอล์ลอยคละคลุ้งเหม็นหึ่งจนเธอต้องพักเบนหน้าหนี ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้นเอนกายพิงขอบเตียงหมดสภาพ หญิงสาวเดินตรงลงไปนั่งบนตักหนาโอบกอดลำคอแกร่ง ออดอ้อนดั่งที่ชายหนุ่มชื่นชอบ“ทำไมถึงกินเหล้าเมาเหมือนหมาแบบนี้ละคะ”“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ออกไป” ราอูลเบนหน้าหนีกระดกเหล้าเข

ตอนที่ 28ข่าวคราวของผู้นำและนายหญิงตระกูลเอนส์เวิร์ธกระจายหนาหู ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยริ้วรอยคลี่รอยยิ้มเหี้ยม เขารอวันนี้มานาน วันที่จะต้องสะสางความแค้นให้จบสิ้น“เรามาจัดการให้มันจบกันคืนนี้เถอะ”“ครับนายท่าน” “คืนนี้ไม่มันก็เราต้องตายกันไปข้าง กูไม่ยอมรามือปล่อยให้พวกมันมีความสุขแน่ กล้าหยามเกียรติกูถึงเพียงนี้” กุซมัน ผู้นำตระกูลคาสโตรที่เก็บซ่อนตัวมานานเปิดผ้าคลุมบดบังใบหน้าออก“ปล่อยให้้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะครับนายท่าน” มือขวาคนสนิทเอ่ยเขาไม่อยากให้นายท่านลงมือด้วยตนเอง นายท่านร่างกายทรุดโทรมก็เป็นผลพวงจากการละความแค้นที่มีภายในใจวางลงไม่ได้ มันมากมายเสียจนกัดกินอวัยวะภายในของกุซมัน“กูรอมานานแล้ว คืนนี้จะเป็นวันตายของใครก็ให้รู้ดำรู้แดงกันไป...”“นายท่านอย่าลืมนะครับว่ายังมีคนของตระกูลคาสโตรที่จงรักภักดีต่อนายท่านอยู่ พวกเราอยู่เคียงข้างท่านมายาวนาน”“เรื่องนั้นกูรู้ดี กูซาบซึ้งใจจนไม่รู้จะตอบแทนอีมึงยังไง หากคืนนี้กูเป็นอะไรไปตำแหน่งผู้นำตระกูลพร้อมตราประจำตระกูล กูยกให้มึง...”“นะ นายท่าน ไม่ได้นะครับ”“กูคิดมาดีแล้ว” มือหนายกสะบัดหนึ่งที เขาไม่ต้องการพูดเรื่องนี้อีก