All Chapters of กราบเท้าฉันสิคะนายน้อย: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11หนีนอนไม่ช่วยให้หนีพ้นหญิงสาวถือโอกาสรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย ประตูหนาถูกล็อคจากด้านในปรารถนาพักผ่อนเสียให้เต็มที่ สองสามวันมานี้เธอไม่สามารถพักผ่อนได้เต็มอิ่ม สาเหตุเพราะอะไรก็คงจะรู้กัน...ล็อคซะจะได้นอนหลับแบบสบายใจ...พรุ่งนี้ค่อยไปแก้ตัวทีหลังก็ไม่สาย...หลังจากที่กลับเข้ามาภายในห้องนอน ความเหนื่อยล้า ตึงเครียด ภาระงานอันหนักอึ้งเกินอายุที่ต้องแบกรับ ทำให้ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นเธอยินดีช่วยงานพี่ฟาร์อูลสำหรับนายน้อยราอูลแล้วงานบริหารบริษัทเขาไม่นิยมชมชอบมาแต่ไหนแต่ไร เขามีทักษะด้านการต่อสู้ พัฒนาอาวุธจึงก่อตั้งโรงงานผลิตเครื่องเงินบังหน้า เบื้องหลังกลับมีช่างฝีมือคอยผลิตอาวุธให้อย่างลับๆ ส่วนบริษัทอสังหาจึงจำเป็นที่จะต้องมีเธอเข้าไปช่วยเหลือ“เหนื่อยจัง...” ดารินทร์ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหนานุ่ม ซุกใบหน้าลงบนหมอนนุ่มนิ่มสีหวาน มือบางเอื้อมไปเปิดเครื่องพ่นน้ำหอมอโรม่าหญิงสาวผล็อยหลับสนิทลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จนไม่ทันระแวดระวังผู้บุกรุกที่สามารถเปิดไขประตูห้องนอนของเธอเข้ามา ภายในห้องนอนมืดสงัดจึงไม่เห็นใบหน้าของผู้บุกรุก เขาปิด

ตอนที่ 13ปัญหาของราอูลงอาวุธหลากหลายชนิดถูกซ่อนเร้นไว้ห้องลับใต้ดินภายในบ้านของตระกูลเอนส์เวิร์ธ กับดักอายุนับร้อยปีสิ่งประดิษฐ์คิดค้นของท่านพ่อปกป้องเก็บรักษาสิ่งของพวกนี้ไว้เป็นอย่างดี มีเพียงเขาและฟาร์อูลที่สามารถไขรหัสห้องลับนี้ได้ เขาใช้มันเป็นคลังอาวุธเก็บรักษาสิ่งของสำคัญ“ผมนึกว่าพวกมันขโมยอาวุธไปหมดแล้ว ไม่นึกว่านายน้อยจะฉลาดหลักแหลมเก็บอาวุธส่วนหนึ่งไว้ที่นี่” จามัวร์ยิ้มออกเมื่อเห็นสิ่งของมากมายเบื้องหน้า“ไม่ใช่ส่วนหนึ่งนี่คือทั้งหมดตั้งแต่ฉันก่อตั้งโรงงานเครื่องเงิน ที่พวกมันได้ไปน่ะไม่ถึงครึ่งที่ฉันมีหรอก ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเรื่องนี้พึ่งเริ่มไม่จบง่ายๆ แน่” ราอูลเอ่ย ถึงจะไม่ทราบว่าใครเป็นผู้ก่อเหตุ การกระทำรุนแรงโหดเหี้ยมผิดวิสัย ก็สามารถรู้ได้ว่าเขาไม่อาจประมาทคู่ต่อสู้ในที่ลับผู้นี้ได้“ผมก็คิดอย่างนั้นครับนายน้อย แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดี รอให้มันจู่โจมอีกครั้งหรอครับ” จามัวร์เอ่ยถามผู้เป็นนาย เขาเองก็มืดแปดด้าน คู่ต่อสู้ตัวฉกาจใช้วิธีสกปรกย่อมหาทางแก้ได้ยากยิ่ง“แอบส่งคนติดตามคอยดูแลไอ้ฟาร์อูลกับยัยเลือดผสม พวกมันน่าจะวางแผนโจมตีหัวๆ ของเราก่อน”“ครับนายน้อย”แม้ว่

ตอนที่ 15ภัยมุ่งเป้าเสียงนาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องดังขึ้น ดารินทร์บิดกายขี้เกียจ ลืมตาขึ้นมาช้อนมองบริเวณด้านข้าง หลงเหลือเพียงร่องรอยเตียงนุ่มยุบตามน้ำหนักตัวและไออุ่นของชายหนุ่มจางๆเธอจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยจึงเดินลงบรรไดมาดื่มเลือดบรรจุลงบนแก้วสีใสเฉกเช่นทุกวัน พี่ฟาร์อูลเตรียมเลือดของเขาให้เธอดื่มทุกเช้า ทว่าวันนี้กลับมีชายหนุ่มผู้ที่ร่วมนอนเคียงหมอนกับเธอเมื่อคืนนี้นั่งหัวโด่อยู่ด้วย“เดี๋ยวเช้านี้ฉันไปส่งเธอเอง” ราอูลเอ่ย“......” หญิงสาวชำเลืองมองผู้เป็นพี่ชายบุญธรรม“มันผีเข้าอะไรก็ไม่รู้ เกิดอยากไปดูไซต์ก่อสร้างน้องก็ไปกับมันก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะเข้าไปคุมคนงานรีโนเวทคลับ”“ค่ะ”บรรยากาศภายในรถยนต์เงียบกริบไร้บทสนทนา วันนี้ชายหนุ่มต้องการขับรถเอง ทำให้เธอจำใจต้องนั่งรถมากับเขาเพียงลำพังไซต์งานก่อสร้างริมแม่น้ำเจ้าพระยาคอนโคโครงการใหม่ที่มียอดจองทะลุ 80%ของจำนวนยูนิต การก่อสร้างคอนโดต้องรักษาความปลอดภัยของคนงานและต้องรักษาสิ่งแวดล้อมไปพร้อมกัน เนื่องจากพื้นที่ตั้งอยู่ติดริมแม่น้ำ หากเกิดข้อผิดพลาดอาจจะถูกเพิกถอนใบอนุญาตก่อสร้างได้วิศวกรคนงานหลายร้อยชีวิตขะมักเขม้นตั้งใจทำง

ตอนที่ 17ฉันหวงเธอเข้าแล้วบานประตูเปิดแง้มสอดส่องหาหญิงสาวภายในห้องนอนสีขาวหอมกรุ่นด้วยน้ำหอมอโรม่า หลายอาทิตย์มานี้เขาวิ่งวุ่นจัดการสะสางปัญหาเลือดตาแทบกระเด็น“นายน้อย”ดารินทร์ใช้เวลาพักฟื้นจนหายดีแล้ว เธอเงยหน้าจากนิตยสารบันเทิงเอ่ยบอกผู้มาเยือน กลิ่นกายประจำตัวของเขาไยเธอจะจำไม่ได้ เธอไม่เห็นหน้าคร่าตาเขามาหลายอาทิตย์แล้ว เหงาหูพิกล...’ ปกติจะต้องคอยปวดหัวกับคำพูดคำจาที่ไม่ค่อยจะเข้าหูเธอเสียเท่าไหร่ ‘“หายดีแล้วหรอ” ราอูลสาวฝีเท้าก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ใบหน้าครามซูบตอบลงเห็นได้ชัด ท่าทางไร้เรี่ยวแรงทำเธออดเป็นห่วงไม่ได้เธอรู้ข่าวคราวจากอาหลินว่าสองพี่น้องช่วงนี้วิ่งวุ่นกำจัดศัตรูเอาจริงเอาจัง หลังเกิดเหตุการณ์ลอบทำร้ายจนเธอเจ็บหนัก เธอรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก อีกใจก็ห่วงความปลอดภัยของสองพี่น้อง“อีกนิดก็หายเป็นปกติแล้วค่ะ ไม่เจอหน้าตั้งหลายวันมานี่สิคะจะกล่อมนอน” มือบางกวักเรียกร่างสูง “เธอเห็นฉันเป็นเด็กหรือไงถึงคิดจะกล่อมฉันนอน” ราอูลบ่นพึมพำ ทว่าทำตามอย่างที่เธอบอกอย่างว่าง่าย“อิดโรยขนาดนี้คงไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วใช่ไหมคะ?”“อืมไม่ตายหรอก “ชายหนุ่มวางศรีษระลงบนตักน

ตอนที่ 19ร้อนรักดารินทร์ปัดป้องร่างกายจากฝ่ามือหนา ความดิบเถื่อนของเขามันคุ้นชินจนแทบยากจะปรับปรุงให้ดีขึ้น อารมณ์หุนหันพลันแล่นโมโหร้ายเสมือนคลื่นพายุกลางทะเลที่พัดโหมกระหน่ำซัดเข้าชายฝั่ง“เราสองคนคงเข้ากันไม่ได้หรอกค่ะนายน้อย หยุดเถอะค่ะ อย่าฝืนใจดารินทร์เลย” ร่างบางกัดฟันเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก“เธอพูดว่าไงนะ!” ร่างสูงชะงักค้างเติ่ง เพ่งมองดวงตากลมโตที่ฉายแววเย็นชา“เราคงเข้ากันไม่ได้ หยุดเถอะค่ะ” มือเล็กผลักอกแกร่งออกห่าง ทว่าพละกำลังของเขามันแกร่งเกินกำลังอันน้อยนิดของเธอ ร่างเล็กอวบอิ่มอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเปล่า ผิวกายนวลผ่องปรากฎร่องรอยฝ่ามือแดงฉาดจากการกระทำอันรุนแรงและดิบเถื่อนของเขา“ใครบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ เราเข้ากันได้ดีมากต่างหากล่ะยัยโง่” ราอูลตะคอกเสียงดังใส่หน้าเธอ“เข้ากันได้ดีแล้วจะมีสภาพแบบนี้หรอคะนายน้อย ถ้านายน้อยยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เราก็อย่าคุยกันดีกว่าค่ะ” ดารินทร์ก้มมองเรือนร่างของเธอในขณะนี้ก่อนจะเบนหน้าหนี“ฉันยอมเธอครั้งหนึ่งไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมเธอไปตลอดนะ”“ถ้าจะยอมแค่ครั้งเดียวก็อย่ายอมเลยดีกว่า เอาคืนไปเถอะค่ะ”“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง”