All Chapters of ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย: Chapter 71 - Chapter 80

หลังจากกรและผองเพื่อนเดินเข้ามาในห้องประชุมและมีการทักทายเล็กน้อยกับเจ้าชาย โรนี่ก็นำทางไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ให้ โดยมีสายตาหลากหลายคู่ส่งมายังพวกกรทุกอณูของการเคลื่อนไหว ที่นั่งมีลักษณะเป็นครึ่งวงกลม โดยมีเจ้าชายนั่งอยู่จุดกึ่งกลางของวงกลมและมีสมาชิกจำนวน 24 คนล้อมรอบ ส่วนเก้าอี้ที่พวกกรนั่งนั้นเป็นแถวหลังสุดเยื้องไปขวาของเจ้าชายเล็กน้อย...〝 ถึงจะทราบกันอยู่แล้วว่าท่านผู้นี้เป็นใคร แต่ขอให้ท่านแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการอีกครั้งได้รึเปล่า? 〞 เจ้าชายวางกริยาอย่างเหมาะสมและนอบน้อมโดยไม่ถือตัว กำลังขอให้กรแนะนำตัวเองกับสมาชิกทุกคนในห้องประชุม กรยืนขึ้นด้วยท่าทีทะมัดทะแมงอกผายไหล่ผึ่ง และเริ่มแนะนำตัวในทันที〝 ชื่อของผมคือ อุษณกรครับ... ต่อจากนี้ขอรบกวนด้วย 〞กรแนะนำตัวสั้นๆก่อนจะโค้งศีรษะลงเล็กน้อยพอเป็นพิธี แล้วก็นั่งลงเช่นเดิม〝 อย่างที่ทราบว่าเขาคนนี้ถูกแนะนำให้มาร่วมสืบคดีโดยท่านโรนี่... แม้จะยังหนุ่มแต่ก็เป็นผู้ที่มีความสามารถ ดังที่ทุกท่านได้เห็นในการประลองเมื่อครู่... 〞 เจ้าชายกล่าวเสริมเล็กน้อย แต่พอพูดถึงการประลองที่ผ่านมาเมื่อครู่แล้ว ส

หลังจากการนอนหลับพักผ่อนของพวกกร ในตอนเช้ามืดของวันรุ่งขึ้นพวกกรต้องเริ่มออกเดินทางในทันที เนื่องจากการที่จะไปยังเมืองนั้นมีรถม้าเพียงเที่ยวเดียวเท่านั้น... อนึ่ง แม้ที่จริงกรจะสามารถสร้างยานพาหนะได้เอง แต่ที่กรต้องมานั่งรถม้าแบบนี้ นั่นเป็นเพราะเจ้าชายออริออนได้ทำการเหมารถม้าที่ว่าไว้แล้วเพื่อพวกกร แถมยังตกแต่งซะหรูหรา ครั้นจะปฏิเสธก็คงเป็นการเสียมารยาทเกินไป กรจึงต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้เพราะแบบนั้นแหล่ะนะ บนรถถึงได้มีแค่ 7 คน....หืม? ยังดูเยอะเกินไปอยู่งั้นเหรอ? หรือคิดว่าฉันนับผิดกันหล่ะ?งั้นมาไล่นับกันใหม่.... หนึ่งตัวฉัน สองมีอา สามเมอร์ลิน สี่ชาลอต ห้าซาช่า หกคุณลุงคนคุมบังเหียน...อา... หกคน... นี่แหล่ะคือจำนวนที่ควรจะเป็นถ้างั้นอีกคนนึงคือใครหน่ะเหรอ?ก็คือผู้หญิงที่กำลังจ้องจี่มาทางฉันอยู่นี่แหล่ะ... กรคิดแบบนั้นพลางถอนหายใจให้กับสายตาของผู้หญิงที่จ้องตาเขม็งมาที่กร ซึ่งกำลังนั่งพับเพียบอยู่ในรถม้าที่กำลังวิ่งจี่—————— ที่กำลังจ้องกรอยู่ด้วยสายตาโหยหาบางสิ่งราวกับไม่ได้พบกันมานานก็คือ หญิงสาวเผ่าสุนัขที่มีผมและหางสีขาวโทนสีน้ำเงิน

กริ๊ง!〝 ยินดีต้อนรับ! 〞 เมื่อเรเชลเปิดประตูร้านเข้ามาจนเสียงกระดิ่งลมดัง เจ้าของร้านก็ส่งเสียงทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรในทันที การเดินทางมายังร้านนี้ค่อนข้างซับซ้อน เนื่องจากอยู่ในตรอกลึก นั่นจึงทำให้ที่นี่ไม่ค่อยมีลูกค้าหน้าใหม่... กลับกันแล้วจึงทำให้มีแต่ลูกค้าประจำ แต่กระนั้นก็ไว้ใจได้พอสมควรเนื่องจากส่วนใหญ่ลูกค้าประจำที่ว่ามักสนิทกับเจ้าของร้านอยู่ก่อนแล้วจึงจะหาร้านเจอ ที่นี่จึงเรียกได้ว่าเป็นสวรรค์กรายๆในเมืองที่แสนน่ากลัวแห่งนี้ก็ว่าได้...หืม... หน้าร้านเนี่ยสภาพไม่ต่างจากในเมืองเลยแท้ๆนะ แต่ภายในกลับดูดีแล้วก็ยังสะอาดกว่าที่คิดซะอีก...ถึงจำนวนโต๊ะจะน้อยไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็คงเพราะไม่จำเป็นต้องรองรับลูกค้าจำนวนมากสินะ...ในสุดมีลักษณะเคาน์เตอร์บาร์นั่งดื่มและเป็นที่กินอาหารในตัว...ก็ถือว่าใช้ได้นะเนี่ย ถ้าเทียบกับสภาพเมืองที่โคตรจะทรุดโทรมข้างนอกนั่นหน่ะ...〝 สวัสดีค่ะเถ้าแก่ ไม่เจอกันนานนะคะ! 〞เรเชลเดินนำเข้ามาในร้านและทักทายเถ้าแก่ร้านด้วยความสนิทสนม〝 โอ้ว! เสียงนั่นมัน เรเชลงั้นเหรอจ๊ะ! 〞หญิงสาววัยทองซึ่งมีหูสุนัขสีดำ ทักทายเรเชลกลับมาด้วยความน้ำเสีย

หลังจากศึกครั้งแรกในดันเจี้ยนแห่งนี้จบลง พวกกรได้นั่งจับกลุ่มคุยกันโดยมีมีอา เมอร์ลินและชาลอตคอยสอดส่องบริเวณรอบๆ เพื่อให้กร ซาช่าและเรเชลปรึกษาเรื่องความสามารถของพวกเธอเอาหล่ะนะ... ในการต่อสู้เมื่อกี้ทำให้เห็นจุดที่ต้องแก้ไขมาแล้ว...ซาช่ายังมีสเตตัสไม่เพียงพอกับการเป็นแนวหน้าส่วนเรเชลยังร่ายเวทย์ต่อครั้งได้น้อยเกินไป... ดาเมจเองก็น้อยเนื่องด้วยสเตตัสของเธอที่พูดมาเมื่อกี้ในความเป็นจริงแล้วเป็นปัญหาในระยะยาวที่ไม่สามารถแก้ได้ในทันที...นั่นคือในกรณีที่พวกเธอเป็นคนธรรมดาหน่ะนะ...ตอนแรกคิดว่าจะเก็บไว้ใช้เพราะกลัวเจ้าหญิงแวมไพร์นั่นรู้เข้าหน่ะนะ...แต่ถ้าเป็นแบบนี้ซาช่ากับเรเชลจะเสี่ยงโดยใช่เหตุ... เพราะงั้นจะรออีกไม่ได้แล้ว... กรคิดแบบนั้นแล้วก็หัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย ต่อหน้าซาช่ากับเรเชลที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้ว พวกเธอทำได้แค่เอียงคอสงสัยเท่านั้น แต่สาวๆคนอื่นกลับยิ้มแหยๆออกมาแทนเพราะเข้าใจความคิดของกรในระดับนึง〝 งั้นก่อนอื่น... เรเชล ลองเปิดหน้าต่างสตัสของตัวเองดูสิ สู้ไปเมื่อกี้เลเวลคงอัพแล้วใช่ไหม? 〞〝 คะ ค่ะ! 〞เรเชลทำตามที่กรบอกในทันที แม้จะยังไม่เข้าใจก็

มีพลังเทียบเท่ากับจอมมารงั้นเหรอ?เฮ้ยๆ! ถ้าเป็นงั้นจริง ขำไม่ออกหรอกนะเฮ้ย ไอ้ตัวที่ฟรังซ์ ออลเดลบอกว่าโอกาสชนะไม่มีแม้แต่หนึ่งในหมื่นนั่นหน่ะ..บอกตรงๆ สู้กันคงชนะยากแน่... แต่จะให้หนีงั้นเหรอ?ดูท่าทางของสาวเจ้า... ยังไงเธอคงไม่ยอมปล่อยเราไปแหงๆ...〝 แหมๆ พูดชมเกินไปแล้ว พี่สาวเขินนะเนี่ย〜 〞ลิลิธยกมือขึ้นมาทาบแก้มตัวเองและเริ่มแสดงการเอียงอายอย่างไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่ ทั้งที่เพิ่งจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาแท้ๆ〝 เมอร์ลินไม่เห็นเล่าให้ฟังเลยว่าเธอเข้าร่วมสงครามตอนนั้น... หรือว่าเธอไม่ได้ไปช่วยงั้นเหรอ? 〞กรพยายามถามเพื่อถ่วงเวลา ซึ่งลิลิธเองก็รู้ว่ามันเสียเวลา แต่เธอก็ยังคงตอบกลับไปในทันทีราวกับเวลาไม่ใช่ข้อผูกมัดสำหรับเธอ〝 ฮึฮึ〜 ใช่แล้วหล่ะ! ที่ไม่ช่วยนี่ก็เพราะว่าพี่สาวหน่ะ เกลียดพวกตาแก่บนสวรรค์นั่นจะตายชักหน่ะซี่〜 〞ลิลิธตอบคำถามกรกลับด้วยรอยยิ้มขี้เล่น... เพียงแต่จากการใช้สุดยอดการประมวลผลเลยทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้โกหกแต่อย่างใด〝 เรื่องพรรค์นั้นช่างมันเหอะน่า〜 พี่สาวอยากรู้มากกว่า ว่าตอนนี้เธอมีกะจิตกะใจสู้รึยัง? 〞คำถามของลิลิธทำให้คิ้วของกรกระตุกกึก เมื่อความกังวลเนื่องจากความแข็งแกร่งขอ