All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล: Chapter 21 - Chapter 30

สามีภรรยา...งั้นเหรอ?เขาไม่นึกไม่ฝันจริงๆ ว่าวันหนึ่งจะได้สายลับตัวน้อยเป็นภรรยาถือเป็นเรื่อง ‘น่าสนุก’ ในชีวิตที่จืดชืดและมืดมนไร้สีสันของเขา......หนิงหยวนมาตรงตามเวลาที่นัดหมาย จึงตรงไปเคาะประตูบ้านเลขาธิการหมู่บ้านมีเสียงตอบรับดังมาจากข้างในไม่นาน เลขาธิการเฒ่าก็พาชายอายุประมาณสามสิบปีที่หน้าตาซื่อๆ ออกมา “หวาจื่อ แกขับรถแทรกเตอร์พายุวปัญญาชนหนิงเข้าอำเภอไปรับยาฆ่าแมลงด้วยนะ เดินทางดีๆ ล่ะ”หวาจื่อเป็นคนขับรถแทรกเตอร์ของหมู่บ้าน เลขาธิการเฒ่าค่อนข้างวางใจให้ลูกชายจัดการเรื่องนี้หวาจื่อพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย “พ่อครับ วางใจได้เลย ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”ก็แค่รับยาฆ่าแมลง แล้วระหว่างนั้นก็แวะจดทะเบียนสมรสแทนคู่ของยุวปัญญาชนหนิงหนิงหยวนยิ้มสดใส “พี่หวาจื่อ รบกวนด้วยนะคะ”หวาจื่อเห็นสีหน้าท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใสของหนิงหยวน ก็คิดในใจว่าหญิงสาวคนนี้มิเลวเลย ทำไมถึงอยากแต่งงานกับหรงเจาหนานที่เป็นนักโทษถูกส่งมาปรับทัศนคตินะแต่เขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ไม่ชอบนินทาคนอื่น จึงพยักหน้า “ไม่เป็นไร พี่ไปเตรียมรถก่อนนะ”หวาจื่อพาหนิงหยวนขับรถแทรกเตอร์เข้าอำเภอเสียงดังแต่กๆ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หนิงหยวนถือขวดเหล้าซ่งเหอ กล่องรองเท้าและกระติกน้ำร้อนออกมาเธอมองเห็นหวาจื่อขับรถแทรกเตอร์บรรทุกปุ๋ยจากที่ไกลๆ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพร้อมข้าวของเต็มมือ ยิ้มทักว่า “พี่หวาจื่อ พวกเรากลับกันเถอะค่ะ!”หวาจื่อยิ้มตอบ “ได้เลย ไปกัน!”เขาขับรถแทรกเตอร์ออกจากตัวเมืองแล้วมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านทั้งสองคนนั่งบนรถที่มีปุ๋ยและยาฆ่าแมลงกลับมาถึงหมู่บ้านตอนบ่ายพอถึงทางเข้าหมู่บ้าน หนิงหยวนหันซ้ายหันขวาไม่เจอใคร ก็รีบยัดขวดเหล้าใส่มือหวาจื่อ “พี่หวาจื่อ อันนี้ให้พี่กับเลขาธิการเฒ่าค่ะ”หวาจื่อปฏิเสธอย่างลนลาน “นี่มันเหล้าที่ใช้ในงานแต่งไม่ใช่เหรอ? ไม่ได้หรอก!”เหล้าซ่งเหอขวดหนึ่งราคา 12 บาท 50 สตางค์เชียวนะ ไม่ใช่เหล้าราคาไม่กี่สตางค์ที่ขายในร้านสหกรณ์หมู่บ้านหนิงหยวนยิ้มตาหยี “ใช่ไงคะ ก็ฉันแต่งงานแล้ว เลี้ยงเหล้าคนที่ช่วยเหลือฉันไม่ใช่เรื่องผิดสักหน่อย ฉันไปก่อนนะ!”เธอพูดจบก็ยัดขวดเหล้าใส่อกหวาจื่อ ก่อนจะคว้าของที่เหลืออยู่แล้วกระโดดลงจากรถแทรกเตอร์ เผ่นหนีออกไปทันทีถึงเธอจะใช้คำพูดหว่านล้อมให้เลขาธิการเฒ่ายอมช่วยเหลือแต่เลขาธิการเฒ่าก็เป็นคนดี ไม่งั้นคงไม่มีทางเห็นอกเห็

ปลาและกุ้งที่หลงเข้าไปกินเหยื่อในลอบ พอจะว่ายกลับออกมาก็โดนไม้ไผ่แหลมที่ปากลอบทิ่มแทงตอนที่กลับมาเก็บลอบตอนค่ำ ในลอบของเธอก็มีปลาไหลนาอยู่สองตัว เมื่อรวมกับปลากะพงสามตัวที่เธอตกได้ คืนนี้ก็ได้อิ่มท้องแล้วหนิงหยวนลงมือชำแหละปลาริมแม่น้ำอย่างคล่องแคล่ว เก็บปลาที่ทำความสะอาดแล้วใส่ตะกร้า แล้วนำลอบไปวางในลำธารอีกครั้งเธอถือตะกร้าปลาเดินหลบผู้คนอย่างมีความสุข แอบกลับไปที่คอกวัวในความมืดหลงเจาหนานเพิ่งจะนำวัวทั้งหมดเข้าคอกเสร็จ เขาเดินถือถังอาหารสัตว์ออกมาจากคอกวัว โดยที่ศีรษะมีฟางติดอยู่เต็มไปหมดหนิงหยวนเห็นเขาสวมรองเท้าผ้าใบเก่าขาดคู่เดิม เลยถามอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมล่ะ ขนาดรองเท้าไม่พอดี หรือไม่ชอบรองเท้าผ้าใบที่ฉันซื้อให้คะ?”หรงเจาหนานปัดเศษฟางบนศีรษะออก “รองเท้าดีๆ จะเอามาใส่ในคอกวัวทำไม”หนิงหยวนชะงัก ที่แท้ก็ไม่อยากให้สกปรกนี่เองไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา เขาควรจะเป็นชายหนุ่มผู้โดดเด่น แต่กลับถูกบีบจนแม้แต่รองเท้าผ้าใบคู่เดียวก็ไม่กล้าเอามาใส่เธอถอนหายใจ “รองเท้าซื้อมาเพื่อใส่อยู่แล้วนี่คะ จะรอวางทิ้งจนมันพังแล้วค่อยเอามาใส่เหรอ?”ยุคหลังจากนี้สภาพสังคมอยู่ดี

"แค่กๆ ๆ..." หนิงหยวนหน้าแดงก่ำ นี่มันยุคสมัยอะไรกัน ทำไมถึงยังมีคนกล้าพูดเรื่องแบบนี้อยู่อีก!หรงเจาหนานขมวดคิ้ว "ยายแก่เซี่ย อย่าพูดจาไร้สาระ วันนี้คุณทำเกินไปแล้วนะ"ยายแก่เซี่ยแค่นเสียงในลำคอ ร่างที่หลังค่อมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ปัดฝุ่นดินออกจากตัว"เกินไปตรงไหน ฉันพูดผิดตรงไหน! พอแกมีเมียแล้วก็ไม่ยอมแบ่งอาหารให้พวกเรา ฉันถึงต้องถ่อมาเอาเองไง ทำไม? รีบเอาหม้อโจ๊กของอีเด็กนั่นมาให้ฉันสิ ฉันกับตาแก่รอกินอยู่นะ”หนิงหยวนได้แต่อึ้ง ไม่เคยเห็นใครขอทานแบบหน้าด้านๆ ขนาดนี้มาก่อน แถมยังกล้ามาข่มขู่เธออีก?เธอถือหม้อแล้วแค่นเสียงเย็นชา “ข้าวพวกนี้ฉันเป็นคนทำ เขาจะได้กินไหมยังไม่รู้เลย ดังนั้นอย่าหวังเลย!”เธอเห็นชัดว่าหรงเจาหนานดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับยายแก่คนนี้แต่เธอเคยเป็นคนอ่อนแอไม่สู้คนมาทั้งชีวิต ชาตินี้ไม่อยากเป็นคนที่ไร้จุดยืนอีกแล้ว!ยายแก่เซี่ยเห็นท่าไม่ดีก็ตกใจ ชี้นิ้วใส่เธอพลางพูดเสียงสั่น "แก แก แก...นังผู้หญิงปากร้าย!"หนิงหยวนกลอกตา "ยายแก่อย่างคุณยังกล้าว่าฉันเป็นคนปากร้ายอีกเหรอ?”พูดจบ เธอก็หมุนตัวถือหม้อเดินจากไปแต่ในวินาถัดมา มือใหญ่ก็คว้ามือเ

หนิงหยวนยิ้มน้อยๆ "พวกเรายังมีปลาเหลืออีกสามตัวสำหรับมื้อเย็น ส่วนโจ๊กนี้คุณหมอหรง...เจาหนานบอกให้ฉันเอามาส่งให้พวกคุณ"เมื่อเห็นสามีของตัวเองยอมกินโจ๊ก ยายแก่เซี่ยก็ดีใจมาก รีบหยิบช้อนมาตักป้อนตาแก่ถัง "เห็นไหม ฉันไม่ได้โกหก ตาแก่รีบกินเร็วเข้า"ตาแก่ถังจึงยอมให้ยายแก่เซี่ยป้อนโจ๊กปลาไหลหรงเจาหนานเข้ามาแล้วไม่พูดอะไร มองเงาร่างบางของหนิงหยวนที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยกลิ่นหอมของโจ๊กปลาไหลทำให้ยายแก่เซี่ยอดเลียมุมปากไม่ได้ แต่ก็ไม่พูดอะไรตาแก่ถังผลักหม้อไปทางยายแก่เซี่ย "เธอก็กินด้วยสิ ฉันป่วยช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้ แต่พรุ่งนี้เธอยังต้องออกไปทำงาน"ยายแก่เซี่ยกลับหันไปคว้าชามแตกใบหนึ่งมา ยัดมันเทศสองชิ้นเข้าปาก "ฉันไม่ชอบกินโจ๊กปลาไหลหรอก กลิ่นคาวเกินไป"ตาแก่ถังชะงักแล้วไอออกมา ”แค่กๆๆ...ยายแก่ ถ้าเธอไม่กิน...แล้วฉันจะกินลงได้ยังไง”มองดูคู่สามีภรรยาชราที่คอยเอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน หาข้ออ้างให้อีกฝ่ายได้กินอาหาร ไม่รู้ทำไม หนิงหยวนถึงรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวเธอลุกขึ้นทันที "ในเมื่อยายแก่เซี่ยไม่ชอบกินโจ๊กปลาไหล ที่บ้านฉันกับเจาหนานยังมีปลาย่างเหลืออยู่ พวก