LOGINShare
บทที่ 22
Related chapters
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 23
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หนิงหยวนถือขวดเหล้าซ่งเหอ กล่องรองเท้าและกระติกน้ำร้อนออกมาเธอมองเห็นหวาจื่อขับรถแทรกเตอร์บรรทุกปุ๋ยจากที่ไกลๆ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพร้อมข้าวของเต็มมือ ยิ้มทักว่า “พี่หวาจื่อ พวกเรากลับกันเถอะค่ะ!”หวาจื่อยิ้มตอบ “ได้เลย ไปกัน!”เขาขับรถแทรกเตอร์ออกจากตัวเมืองแล้วมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านทั้งสองคนนั่งบนรถที่มีปุ๋ยและยาฆ่าแมลงกลับมาถึงหมู่บ้านตอนบ่ายพอถึงทางเข้าหมู่บ้าน หนิงหยวนหันซ้ายหันขวาไม่เจอใคร ก็รีบยัดขวดเหล้าใส่มือหวาจื่อ “พี่หวาจื่อ อันนี้ให้พี่กับเลขาธิการเฒ่าค่ะ”หวาจื่อปฏิเสธอย่างลนลาน “นี่มันเหล้าที่ใช้ในงานแต่งไม่ใช่เหรอ? ไม่ได้หรอก!”เหล้าซ่งเหอขวดหนึ่งราคา 12 บาท 50 สตางค์เชียวนะ ไม่ใช่เหล้าราคาไม่กี่สตางค์ที่ขายในร้านสหกรณ์หมู่บ้านหนิงหยวนยิ้มตาหยี “ใช่ไงคะ ก็ฉันแต่งงานแล้ว เลี้ยงเหล้าคนที่ช่วยเหลือฉันไม่ใช่เรื่องผิดสักหน่อย ฉันไปก่อนนะ!”เธอพูดจบก็ยัดขวดเหล้าใส่อกหวาจื่อ ก่อนจะคว้าของที่เหลืออยู่แล้วกระโดดลงจากรถแทรกเตอร์ เผ่นหนีออกไปทันทีถึงเธอจะใช้คำพูดหว่านล้อมให้เลขาธิการเฒ่ายอมช่วยเหลือแต่เลขาธิการเฒ่าก็เป็นคนดี ไม่งั้นคงไม่มีทางเห็นอกเห็
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 24
หรือว่าเธอกำลังหยั่งเชิงเขาอยู่?หรงเจาหนานตาวาววับ เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างฉับพลัน “เธอบอกให้ผมซ่อมหลังคาไม่ใช่เหรอ?”หนิงหยวนเพิ่งนึกขึ้นได้ ที่แท้หรงเจาหนานอยู่บนคานเพราะกำลังซ่อมหลังคานี่เองเธอเงยหน้ามองหลังคา และพบว่าไม่เห็นรอยรั่วที่แสงลอดผ่านแล้วแม้จะไม่ได้ซ่อมด้วยกระเบื้องอย่างถูกต้องตามหลัก แต่รอยรั่วก็ถูกปิดด้วยฟางหนาๆ และแผ่นไม้เรียบร้อยแล้วเธอทำหน้างุนงง "คุณซ่อมหลังคาเป็นด้วยเหรอ? แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่ซ่อมล่ะคะ?"เขาถูกเนรเทศมาที่นี่หลายปีแล้ว กระท่อมข้างคอกวัวนี่มีแต่รอยรั่วที่ปล่อยให้ลมฝนเล็ดรอดเข้ามา ใช้ชีวิตยากลำบากจะตายไปหรงเจาหนานตอบเรียบๆ "เพราะผมขี้เกียจ"หนิงหยวนกำลังดื่มน้ำ “แค่กๆ ๆ...”สมกับเป็นบอสใหญ่ เป็นคำตอบที่เถรตรงและกระแทกใจคนจริงๆเธอเช็ดปากอย่างอดไม่ไหว “แล้วทำไมพอฉันบอกให้ซ่อมหลังคา คุณถึงยอมซ่อมล่ะคะ?"หรงเจาหนานมองสำรวจเธอเล็กน้อย “ถ้าผมไม่ยอมซ่อม เธอคงจะปีนขึ้นไปซ่อมเองน่ะสิ ดังนั้นให้ผมทำจะดีกว่า”หนิงหยวนหลุดยิ้มออกมา “ถ้าคุณขี้เกียจ ก็ปล่อยให้ฉันซ่อมแทนเถอะ!”บอสใหญ่ก็เป็นผู้ชายอบอุ่นเหมือนกันนะหรงเจาหนานดันแว่นตากรอบดำบนสันจมู
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 25
ปลาและกุ้งที่หลงเข้าไปกินเหยื่อในลอบ พอจะว่ายกลับออกมาก็โดนไม้ไผ่แหลมที่ปากลอบทิ่มแทงตอนที่กลับมาเก็บลอบตอนค่ำ ในลอบของเธอก็มีปลาไหลนาอยู่สองตัว เมื่อรวมกับปลากะพงสามตัวที่เธอตกได้ คืนนี้ก็ได้อิ่มท้องแล้วหนิงหยวนลงมือชำแหละปลาริมแม่น้ำอย่างคล่องแคล่ว เก็บปลาที่ทำความสะอาดแล้วใส่ตะกร้า แล้วนำลอบไปวางในลำธารอีกครั้งเธอถือตะกร้าปลาเดินหลบผู้คนอย่างมีความสุข แอบกลับไปที่คอกวัวในความมืดหลงเจาหนานเพิ่งจะนำวัวทั้งหมดเข้าคอกเสร็จ เขาเดินถือถังอาหารสัตว์ออกมาจากคอกวัว โดยที่ศีรษะมีฟางติดอยู่เต็มไปหมดหนิงหยวนเห็นเขาสวมรองเท้าผ้าใบเก่าขาดคู่เดิม เลยถามอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมล่ะ ขนาดรองเท้าไม่พอดี หรือไม่ชอบรองเท้าผ้าใบที่ฉันซื้อให้คะ?”หรงเจาหนานปัดเศษฟางบนศีรษะออก “รองเท้าดีๆ จะเอามาใส่ในคอกวัวทำไม”หนิงหยวนชะงัก ที่แท้ก็ไม่อยากให้สกปรกนี่เองไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา เขาควรจะเป็นชายหนุ่มผู้โดดเด่น แต่กลับถูกบีบจนแม้แต่รองเท้าผ้าใบคู่เดียวก็ไม่กล้าเอามาใส่เธอถอนหายใจ “รองเท้าซื้อมาเพื่อใส่อยู่แล้วนี่คะ จะรอวางทิ้งจนมันพังแล้วค่อยเอามาใส่เหรอ?”ยุคหลังจากนี้สภาพสังคมอยู่ดี
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 26
หนิงหยวนเห็นท่าไม่ค่อยดีเลยคิดจะหลบ แต่หลบไม่ทันเธอได้แต่หลับตาแน่น ยกมือขึ้นป้องกันศีรษะโดยสัญชาตญาณ แต่ในวินาทีถัดมา——"ปัง!" เสียงลมที่คมกริบพัดผ่านไปร่างสูงผอมของใครบางคนดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอด พร้อมกับปัดสิ่งที่ถูกฟาดลงมาออกไปอย่างคล่องแคล่วหนิงหยวนตะลึงไปชั่วขณะ เงยหน้ามองชายที่กำลังปกป้องเธออยู่โดยสัญชาตญาณหรงเจาหนานก้มหน้าลงมา "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"เธอรีบส่ายหน้า ถอยออกจากอ้อมกอดเขาโดยอัตโนมัติ "ไม่เป็นไรค่ะ!"แต่ในวินาทีถัดมา ของที่ถูกเหวี่ยงออกไปก็ตกกระแทกพื้นอีกฝั่ง พร้อมกับส่งกลิ่นเหม็นชวนคลื่นไส้ออกมา"แหวะ!" หนิงหยวนรีบปิดจมูกโดยสัญชาตญาณ แทบจะเผลออาเจียนออกมา ทั้งโกรธทั้งหัวเสีย——ที่แท้ก็เป็นอุจจาระ!"ไอ้คนชั่ว ขโมยของฉันไปแล้วยังคิดจะปาขี้ใส่ฉันอีก!” หนิงหยวนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ก่อนจะวิ่งตามไปมันช่างน่าขยะแขยงและน่าคลื่นไส้เหลือเกิน!ถ้าห่ออุจจาระนั่นโดนหัวเธอ เธอคงนอนฝันร้ายไปอีกสามวัน กินอะไรไม่ลงแน่ๆหรงเจาหนานเคลื่อนไหวเร็วกว่าเธอ เขาพุ่งตัวออกไปเหมือนลูกธนูที่ถูกยิงจากคันศร วิ่งไม่กี่ก้าวก็ตามทันเงาดำนั่นเขายกเท้าจะเตะไปที่หลังอีกฝ่าย แต่
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 27
"แค่กๆ ๆ..." หนิงหยวนหน้าแดงก่ำ นี่มันยุคสมัยอะไรกัน ทำไมถึงยังมีคนกล้าพูดเรื่องแบบนี้อยู่อีก!หรงเจาหนานขมวดคิ้ว "ยายแก่เซี่ย อย่าพูดจาไร้สาระ วันนี้คุณทำเกินไปแล้วนะ"ยายแก่เซี่ยแค่นเสียงในลำคอ ร่างที่หลังค่อมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ปัดฝุ่นดินออกจากตัว"เกินไปตรงไหน ฉันพูดผิดตรงไหน! พอแกมีเมียแล้วก็ไม่ยอมแบ่งอาหารให้พวกเรา ฉันถึงต้องถ่อมาเอาเองไง ทำไม? รีบเอาหม้อโจ๊กของอีเด็กนั่นมาให้ฉันสิ ฉันกับตาแก่รอกินอยู่นะ”หนิงหยวนได้แต่อึ้ง ไม่เคยเห็นใครขอทานแบบหน้าด้านๆ ขนาดนี้มาก่อน แถมยังกล้ามาข่มขู่เธออีก?เธอถือหม้อแล้วแค่นเสียงเย็นชา “ข้าวพวกนี้ฉันเป็นคนทำ เขาจะได้กินไหมยังไม่รู้เลย ดังนั้นอย่าหวังเลย!”เธอเห็นชัดว่าหรงเจาหนานดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับยายแก่คนนี้แต่เธอเคยเป็นคนอ่อนแอไม่สู้คนมาทั้งชีวิต ชาตินี้ไม่อยากเป็นคนที่ไร้จุดยืนอีกแล้ว!ยายแก่เซี่ยเห็นท่าไม่ดีก็ตกใจ ชี้นิ้วใส่เธอพลางพูดเสียงสั่น "แก แก แก...นังผู้หญิงปากร้าย!"หนิงหยวนกลอกตา "ยายแก่อย่างคุณยังกล้าว่าฉันเป็นคนปากร้ายอีกเหรอ?”พูดจบ เธอก็หมุนตัวถือหม้อเดินจากไปแต่ในวินาถัดมา มือใหญ่ก็คว้ามือเ
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 28
หรงเจาหนานมองแผ่นหลังเพรียวบางของหนิงหยวนอย่างครุ่นคิดสายตาที่เธอมองเขาเมื่อครู่นี้ เต็มไปด้วยความโกรธที่แฝงความเศร้าจวนเกือบจะสิ้นหวัง ทำไมเธอถึงได้มีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนั้นล่ะ?แต่เขายังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ยายแก่เซี่ยก็ดึงแขนเขาอย่างตื่นเต้น "ไอ้หนุ่ม เอาปลาย่างพวกนั้นมาให้ฉันด้วยสิ สองวันก่อนฉันเห็นพวกเธอกินปลาย่างกัน"หรงเจาหนานดันแว่นตาบนสันจมูก "...ยายแก่ อย่าได้คืบจะเอาศอก"ยายแก่เซี่ยเลียริมฝีปาก แล้วแค่นเสียงเย็นชา "คิดไว้แล้วว่าแกแสร้งเป็นคนดี ขี้งก"พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไปอย่างโมโห หรงเจาหนานเดินตามไปโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆคู่สามีภรรยาเซี่ยอาศัยอยู่ในบ้านดินที่พังไปครึ่งหลังใกล้กับเชิงเขา ไม่ไกลจากคอกวัวมากนักชายชราผอมโซคนหนึ่งนอนอยู่ลึกเข้าไปในบ้านดิน นอนบนพื้นที่ปูด้วยฟางแห้ง ข้างๆ มีชามแตกสองใบและหม้ออะลูมิเนียมดำปี๋หนึ่งใบหนิงหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง เดิมคิดว่าคอกวัวที่หรงเจาหนานอยู่ก็แย่พอแล้ว ไม่นึกว่าจะมีบ้านที่แย่และพังยิ่งกว่าคอกวัวอีกก่อนมาถึงบ้านยายแก่เซี่ย เธอเดาว่าสามีภรรยาคู่นี้คงมีชีวิตที่ลำบากแต่เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะลำบาก...ถึงขั้นนี้เมื่อเห็นคนเ
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 29
หนิงหยวนยิ้มน้อยๆ "พวกเรายังมีปลาเหลืออีกสามตัวสำหรับมื้อเย็น ส่วนโจ๊กนี้คุณหมอหรง...เจาหนานบอกให้ฉันเอามาส่งให้พวกคุณ"เมื่อเห็นสามีของตัวเองยอมกินโจ๊ก ยายแก่เซี่ยก็ดีใจมาก รีบหยิบช้อนมาตักป้อนตาแก่ถัง "เห็นไหม ฉันไม่ได้โกหก ตาแก่รีบกินเร็วเข้า"ตาแก่ถังจึงยอมให้ยายแก่เซี่ยป้อนโจ๊กปลาไหลหรงเจาหนานเข้ามาแล้วไม่พูดอะไร มองเงาร่างบางของหนิงหยวนที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยกลิ่นหอมของโจ๊กปลาไหลทำให้ยายแก่เซี่ยอดเลียมุมปากไม่ได้ แต่ก็ไม่พูดอะไรตาแก่ถังผลักหม้อไปทางยายแก่เซี่ย "เธอก็กินด้วยสิ ฉันป่วยช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้ แต่พรุ่งนี้เธอยังต้องออกไปทำงาน"ยายแก่เซี่ยกลับหันไปคว้าชามแตกใบหนึ่งมา ยัดมันเทศสองชิ้นเข้าปาก "ฉันไม่ชอบกินโจ๊กปลาไหลหรอก กลิ่นคาวเกินไป"ตาแก่ถังชะงักแล้วไอออกมา ”แค่กๆๆ...ยายแก่ ถ้าเธอไม่กิน...แล้วฉันจะกินลงได้ยังไง”มองดูคู่สามีภรรยาชราที่คอยเอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน หาข้ออ้างให้อีกฝ่ายได้กินอาหาร ไม่รู้ทำไม หนิงหยวนถึงรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวเธอลุกขึ้นทันที "ในเมื่อยายแก่เซี่ยไม่ชอบกินโจ๊กปลาไหล ที่บ้านฉันกับเจาหนานยังมีปลาย่างเหลืออยู่ พวก
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 30
"เอ่อ...วันนี้ข้าวเย็นของพวกเราคงมีแค่ปลาคนละครึ่งตัวนะ แก้ขัดไปก่อน" หนิงหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมตัดปลาครึ่งตัวใส่ชามยื่นให้เขาเดิมทีทุกคนก็มีเสบียงอาหารไม่มากอยู่แล้ว เธอถึงได้แอบไปตกปลามาย่างกินแต่หรงเจาหนานกลับไม่รับชามไว้ พูดเรียบๆ ว่า "ผมไม่หิว เธอกินเถอะ"พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินเข้าห้องไปหนิงหยวนอึ้งไป ถือชามวิ่งตามเข้าไป "คุณเองก็ทำงานมาทั้งวัน จะไม่หิวได้ยังไง!"พูดพลางวางชามลงบนโต๊ะ "ไม่จำเป็นต้องเกรงใจฉันหรอก ตกลงกันแล้วนี่ว่าเราจะแต่งงานกันแค่สองปี คุณช่วยฉัน ฉันช่วยคุณ ฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน นี่คือการเป็นหุ้นส่วนกัน"หรงเจาหนานมองเงาร่างบอบบางของเธอ แล้วมองปลาในชาม ดวงตาเย็นชาวาบขึ้นด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาความหมายหุ้นส่วนงั้นเหรอ... ดูเหมือนเธอกำลังเลี้ยงดูเขามากกว่าเขานั่งลง ค่อยๆ กินปลาย่างอย่างใจเย็นราตรีมืดสนิทหลังอาบน้ำเสร็จ เธอกระแอมเบาๆ แล้วบอกกับหรงเจาหนาน "คุณขึ้นเตียงก่อนเถอะ ฉันจะอ่านหนังสือทบทวนสักหน่อย"เธอยังไม่ชินกับการนอนร่วมเตียงกับผู้ชายแปลกหน้าหรงเจาหนานไม่ได้ว่าอะไร เช็ดผมพลางมองหนิงหยวนที่นั่งลงที่โต๊ะทำงานตัวเก่าที่เธอหามาได้
Latest chapter
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 40
หนิงหยวนชะงัก "คุณพูดว่าอะไรนะ?"เขากำลังชวนเธอไปอาบน้ำด้วยกันเหรอ?หรงเจาหนานเพิ่งตระหนักว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ใบหน้าขาวซีดของเขาเริ่มมีสีแดงจางๆเขากระอักกระอ่วน "เอ่อ...ผมหมายถึงว่าไปล้างสิ่งสกปรกบนตัวด้วยกัน...ไม่ใช่สิ...หมายถึงแยกกันอาบน้ำ...แต่ว่าพวกเราสองคนต้องอาบพร้อมกัน...”“พอ พอ ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ฉันเข้าใจความหมายที่คุณอยากสื่อ!” หนิงหยวนเห็นเขาพูดวกไปวนมาด้วยท่าทางเก้อกระดากที่หาชมได้ยาก จึงหัวเราะแล้วโบกมือไปมาเธอเข้าใจว่าเขาหมายถึงทั้งสองคนควรล้างเลือดและเหงื่อบนตัวให้สะอาดก่อนไปทำงานหรงเจาหนานกำหมัดแล้วเอามาปิดปากกระแอมเบาๆ "อืม"หนิงหยวนส่ายหน้า "ไม่ต้องอาบหรอก พวกเราต้องมีสภาพแบบนี้แหละ ถึงจะดูเหมือนต่อสู้กับหมูป่าทั้งคืน คุณรีบเอาไก่ป่ากับเนื้อหมูไปส่งให้ยายแก่เซี่ยแล้วไปทำงานเถอะ อย่าให้ใครเห็นเชียวล่ะ!"นอกจากเนื้อที่พวกเขาเอาไปรมควันแล้ว เธอยังเลือกหมูป่าหนึ่งตัวจากที่เหลืออีกสี่ตัว ตัดเนื้อทั้งหนังออกมาเกือบห้ากิโล เอาลงมาจากเขาพร้อมกับเนื้อไก่หนิงหยวนเอาเนื้อหมูป่าประมาณสามสี่กิโลใส่กระสอบป่าน แล้วสะพายเดินออกไปนอกประตู "ฉันจะไปหาเลขธิการเฒ่าก่อน"หร
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 39
"รับไปสิ" เขายื่นแตงโมและซี่โครงย่างในมือให้เธอหนิงหยวนยิ้มหวาน "ขอบคุณค่ะ คุณหมอหรง!"แตงโมหวานเย็นช่วยลดความมันเลี่ยน เนื้อย่างก็อร่อยมากเหมือนกัน เธอกินจนปากมันแผลบเลยหรงเจาหนานมองรอยยิ้มของเธอ ก่อนหลุบตาลงแล้วเอ่ยเสียงเรียบ ว่า "พวกเราแต่งงานกันแล้ว ถ้าเธอยังเรียกฉันว่าคุณหมอหรงอยู่ คนอื่นจะไม่รู้สึกว่าแปลกเหรอ?"หนิงหยวนกำลังใช้แปรงเล็กๆ คนแป้งเปียก พอได้ยินแบบนั้นก็ชะงัก จริงด้วย มันดูห่างเหินเกินไปเธอมองหรงเจาหนาน ลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถามอย่างเก้อเขินว่า "งั้น... ฉันเรียกคุณหมอว่า... อืม... เจาหนาน? หรือว่าอาหนานดีคะ?"เสียงอ่อนหวานของหญิงสาวที่เอ่ยเรียกชื่อเขา เหมือนหญ้าขนนุ่มปัดผ่านผิวข้างหูเบาๆรู้สึกจั๊กจี้นิดหน่อย...หรงเจาหนานชะงักไป หันหน้าหนีด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ตามใจเธอเลย"หนิงหยวนมองมองเงาร่างด้านข้างของคนตัวสูงแบบงุนงง ผู้ชายคนนี้แปลกประหลาดจริงๆ จู่ๆ ก็กลับมาหน้าบึ้งตึงอีกแล้วช่างเถอะ พวกคนใหญ่คนโตก็มักจะมีนิสัยประหลาดๆ แบบนี้แหละเธอขอกินก่อนดีกว่า——เติมท้องให้เต็ม!หนึ่งชั่วโมงต่อมา"ไหนเธอบอกว่ารู้วิธีทำเนื้อรมควันไง?"ยืนอยู่หน้า ‘กองเนื้อ’ ขน
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 38
"......" หรงเจาหนานมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ข้างกาย"ทำไม คุณเคยเห็นปลาขี่จักรยานไหมล่ะ?" หนิงหยวนเลิกคิ้วถามมุมมองตลอดชีวิตของเขาได้รับการล้างสมองครั้งใหญ่ ผู้หญิงที่ไม่มีผู้ชายก็เหมือนปลาที่ไม่มีจักรยาน?ในหัวของเขาปรากฏภาพปลากำลังขี่จักรยาน..."ฮึ...ฮ่าฮ่าฮ่า" หรงเจาหนานกลั้นไม่อยู่ หลุดหัวเราะออกมาเขาไม่ได้หัวเราะมาหลายปีแล้ว แต่สายลับตัวน้อยคนนี้ช่างมีอารมณ์ขัน มีความคิดแปลกๆ มากมายในหัวหนิงหยวนรู้สึกว่าตัวเองถูกเยาะเย้ย จึงขึ้นเสียงสูงขึ้น "ก็มันจริงนี่นา เงินกับแต้มงานฉันก็หาเองได้ งานบ้านฉันก็ทำเอง ป่วยฉันก็เข้าโรงพยาบาล แล้วจะมีผู้ชายไว้ทำอะไร?""แล้วฉันยังต้องดูแลรับใช้เขากับครอบครัวอีก สุดท้ายตอนแก่ยังต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำดูแลจนวาระสุดท้าย!"หรงเจาหนานมองเธอที่กำลังฉุนเฉียว อดขำไม่ได้ "พูดเหมือนกับเธอเคยแต่งงานมาแล้ว แถมยังต้องรับใช้ผู้ชายมาทั้งชีวิตเลยนะ"หนิงหยวนอึ้งไป หันไปกัดเนื้อย่างอย่างแค้นๆ "คุณก็บอกมาสิว่าครอบครัวส่วนใหญ่รอบตัวพวกเราไม่ได้เป็นแบบนี้ ฉันมีตาก็ต้องเห็นสิ!"หรงเจาหนานมองหนิงหยวนที่กำลังโกรธจัด แซวเล่นว่า "นี่คือเหตุผลที่เธอไม่อยากแต่งงานส
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 37
หนิงหยวนอดไม่ได้ที่จะพึมพำในใจ กัดเนื้อคำหนึ่งแล้วถือโอกาสเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "ช่วงนี้คุณออกล่าสัตว์บ่อยมาก เอาเนื้อไปเก็บไว้ที่ไหนคะ อากาศร้อนขนาดนี้จะไม่เน่าหมดเหรอ?"หวังว่าหรงเจาหนานจะไม่ได้สังเกตเห็นพิรุธนะหรงเจาหนานดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรมาก เหลือบมองซากสัตว์ป่าที่กองอยู่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ไม่เสียหรอก ผมเอาเนื้อไปแบ่งให้ยายแก่เซี่ยกับตาแก่ถัง..."เขาหยุดชั่วครู่ แล้วมองไปที่หนิงหยวน "ไม่ใช่ว่าผมจงใจไม่เอาเนื้อกลับไปแบ่งให้คุณที่บ้านนะ แต่สถานการณ์ของยายแก่เซี่ยกับตาแก่ถังค่อนข้างย่ำแย่ พวกเขาได้อาหารน้อยกว่าผมอีก...”ไม่ว่าจะอย่างไร ช่วงนี้ก็ถือว่าหนิงหยวนเป็นคนหาอาหารจากแม่น้ำมาเลี้ยงดูเขาตลอดหนิงหยวนส่ายหน้า ขัดจังหวะคำพูดของเขา "พวกนี้เป็นของที่คุณล่ามาได้ จะแบ่งให้ใครก็เป็นสิทธิ์ของคุณอยู่แล้ว ไม่ต้องอธิบายอะไรให้ฉันฟังหรอก เราไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ สักหน่อย ฉันไม่โกรธหรอก"หรงเจาหนานฟังคำพูดของเธอแล้ว ไม่รู้ทำไมในใจถึงรู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย "วางใจเถอะ ต่อไปผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปหาปลาในแม่น้ำอยู่ฝ่ายเดียวแล้ว"หนิงหยวนกลับยิ้มตาหยี "ฉันจับกุ้งจับ
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 36
"พวกเราถูกบังคับให้เป็น 'สามีภรรยา' กันชั่วคราว ต่างคนต่างมีความเป็นส่วนตัวและความลับ ฉันเข้าใจ!"ตอนนี้พวกเขาเป็นคู่รักที่ตกเป็นเป้าสายตาของคนในหมู่บ้านมากที่สุด ในตอนที่สถานการณ์ของพวกเลวร้ายไม่ต่างกันมากนัก พวกเขาควรจะระมัดระวังตัวให้มากขึ้น มีเรื่องอะไรก็ควรจะปรึกษาหารือกัน"ฉันไม่สนว่าคุณจะทำอะไร แต่อย่างน้อยถ้าถูกจับได้ พวกเราต้องให้การตรงกัน ช่วยกันปกปิดใช่ไหมล่ะ?""พวกเรายังเป็นสามีภรรยากันนะ ถ้าพวกยุวชนแดงมาตรวจสอบหรือตามหาคนกะทันหัน แล้วพบว่าคุณหายไปตอนกลางคืนจะทำยังไง!" หนิงหยวนมองเขาอย่างไม่พอใจเธอไม่ใช้มนุษย์ป้าจอมเม้ามอยที่ชอบสอดรู้สอดเห็นความลับของคนอื่นในหมู่บ้าน ในยุคสมัยนี้ผู้หญิงขี้นินทาจอมแส่พวกนั้นยังต้องลงไปทำงานในไร่นาอยู่!พวกเขาเป็น "สามีภรรยา" กัน ถ้าเขาถูกจับได้ เธอก็ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย!"สามีภรรยา..." หรงเจาหนานมองหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังโกรธจัด ดวงตากลมโตจ้องเขาอย่างเดือดดาลคำนี้ทำให้แววตาของเขาเปลี่ยนไป เขาก้มหน้าลงหลุบแพขนตายาว "ขอโทษที่ทำให้เธอเป็นห่วงนะ"ไม่ว่าเธอจะแอบตามเขาเพื่อสืบความลับอะไร หรือแค่กังวลใจว่าเขาจะทำให้เธอเดือดร้อนอย่างน
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 35
ผลลัพธ์คือ เธอถูกไล่ล่าจนร้องโหยหวนฟังไม่ได้ศัพท์ นอกจากจะมีความคล่องแคล่วว่องไวและปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว ก็กระโดดขึ้นต้นไม้เหมือนกระต่ายที่กระโดดได้สูงสามฟุตหาความผิดปกติอย่างอื่นจากเธอไม่เจอเลยจริงๆไม่รู้ว่าเป็นเพราะศัตรูฝั่งตรงข้ามฝีมือห่วยแตกลงเรื่อยๆ หรือเป็นสายลับตัวน้อยคนนี้ที่ไม่ได้เรื่องเอง......หนิงหยวนตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของเนื้อย่างเธอผุดลุกขึ้นนั่งทันที พึมพำอย่างงัวเงียว่า "เนื้อ... ใครกำลังย่างเนื้ออยู่น่ะ..."เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นซี่โครงหมูชิ้นใหญ่ที่มีน้ำมันเยิ้มกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ รวมถึงขาหมูที่ส่งกลิ่นหอมฉุยมีแม้กระทั่งกลิ่นหอมของยี่หร่าและพริกไทย ในทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าท้องของตัวเองเริ่มส่งเสียงร้องอย่างน่าอาย"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มนุ่มของชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหันหนิงหยวนจึงเพิ่งเห็นชัดว่านอกจากเนื้อหมูที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งแล้ว ยังมีร่างสูงโปร่งที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างกองไฟด้วยเธอได้สติเต็มร้อยทันที เมื่อกี้เธอเป็นลมไปเหรอ?!"กินอะไรหน่อยสิ เธอน่าจะน้ำตาลในเลือดต่ำน่ะ" หรงเจาหนานยื่นเนื้อย่างที่สุกแล้วมาให้เขาสวมเสื้อกล้ามสีขาวบางๆ ขาเร
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 34
หนิงหยวนมองเหตุการณ์ใต้ต้นไม้ด้วยความตกตะลึงชายที่กระโดดไปมาท่ามกลางฝูงสัตว์ป่า เคลื่อนไหวอย่างว่องไวและดุดัน ดูเหมือนนักล่าชั้นยอดมากกว่าสัตว์ป่าตัวจริงมีดในมือของเขาแทงเข้าจุดสำคัญทุกครั้ง การเคลื่อนไหวของเขาเยือกเย็น แม่นยำ โหดเหี้ยมและเด็ดขาด เป็นตัวอย่างสุนทรียศาสตร์อันโหดร้ายป่าเถื่อนของนักชำแหละที่สมบูรณ์แบบเมื่อทุกอย่างจบลง บนพื้นก็เต็มไปด้วยเลือดและซากสัตว์ ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นทันที สายตาจับจ้องไปที่หนิงหยวนบนต้นไม้อย่างแม่นยำเขาไม่ได้ใส่แว่น ใบหน้าหล่อเหลาสุภาพเปื้อนเลือด ดวงตาสีดำมืดสะท้อนแสงจันทร์สลัว"ลงมา" เขามองเธอและบอกเสียงเรียบชายที่อยู่ด้านล่างต้นไม้ไม่เหมือนมนุษย์ แต่เหมือนอาวุธปลิดชีพที่ผ่านการเปื้อนเลือดมานับครั้งไม่ถ้วน มันทำให้คน——หวาดกลัวเสียขวัญสมองของหนิงหยวนหยุดทำงานไปชั่วขณะ เธอปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว กว่าจะตั้งสติได้ก็สายเกินไปแล้ว ร่างเธอกำลังดิ่งลงมาจากต้นไม้"ฟุบ!"ในตอนที่เธอคิดว่าจะต้องตกกระแทกพื้นจนก้นกบแตกแน่ กลับถูกใครคนหนึ่งคว้าเอาไว้อย่างมั่นคงไอร้อนจากร่างของชายคนนั้นลอยขึ้นมา กลิ่นหญ้าและต้นไม้ผสมกับกลิ่นคาวเลือดของสัตว์ป่า รุกราน
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 33
ทำอะไรไร้หัวคิดสิ้นดีเลย!ความกลัวทำให้เธอเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบา “หรงเจาหนาน...หรงเจาหนาน...”แต่มีเพียงความเงียบของราตรีและเสียงคำรามประหลาดของสัตว์ป่าบางชนิดที่ตอบกลับมาไม่ได้ ต้องลงจากเขา! ตอนนี้เป็นยุค 70 สภาพนิเวศทางธรรมชาติยังดีมาก เธอจำได้ว่าคนแก่ในหมู่บ้านเคยบอกว่าบนเขาลูกใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์ นอกจากงูแล้วยังมีหมี หมาในและหมาป่าอยู่ด้วย!หนิงหยวนรีบหันหลังเดินกลับไปอย่างลุกลี้ลุกลนแต่เดินไปได้แค่สิบนาที เธอก็พบว่าตัวเองเหมือนจะหลงทางเข้าแล้ว!ดวงตาของหนิงหยวนแดงก่ำด้วยความวิตกกังวล เธอพยายามบีบต้นขาตัวเอง ฝืนบังคับให้ตัวเองสงบจิตสงบใจลงไม่ได้ ห้ามร้องไห้ ห้ามเสียสติ!ถ้าตื่นตระหนกจนเผลอวิ่งพล่านไปทั่วอาจได้รับบาดเจ็บ สูญเสียเรี่ยวแรงได้ แล้วถ้าก้าวพลาดตกจากหน้าผ้าหรือตกลงไปในหลุมกับดักสัตว์ หรือว่าส่งเสียงดังจนพวกสัตว์ป่าได้ยินก็จบเห่กันพอดี!เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามนึกว่าเส้นทางที่ขึ้นมาตัดไม้บนภูเขาตอนกลางวันเป็นยังไง แล้วลงจากเขาต้องเดินทางไหน อยู่ตรงไหนของหมู่บ้าน ค่อยๆ คลำทางลงจากเขาช้าๆท้องฟ้าถูกต้นไม้สูงใหญ่บดบังจนมองไม่เห็นกลุ่มดาวจระเข้ แต่ต้นไม้ที่มีมอสส์เจริ
ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล บทที่ 32
"เสี่ยวหนิง ทำไมเธอต้องไปงัดข้อกับพวกเขาด้วยล่ะ?” หวาจื่อถอนหายใจหลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเมื่อวาน ประกอบกับเรื่องที่พ่อของเขาบอกว่าหนิงหยวนเป็นเด็กรู้คุณคน เขาจึงเริ่มมองหนิงหยวนเหมือนน้องสาวและอยากให้คำแนะนำแต่หนิงหยวนกลับยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แล้วแบกไม้คานขึ้นบ่าอีกครั้ง "ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่หวาจื่อ ฉันเบื่อจะข้องเกี่ยวกับพวกเขาแล้ว"คนพวกนั้นวันๆ เอาแต่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแต้มงาน อีกไม่นานก็จะมีการเปิดประเทศอย่างเสรีแล้วขอแค่มีสมองกับขยันขันแข็งสักหน่อย ยังไงก็ไม่อดตายหรอก!การไม่ไปคลุกคลีกับกลุ่มของถังเจินเจิน เธอกลับรู้สึกสบายใจที่ไม่ต้องคอยระวังตัว อย่างน้อยก็ไม่ต้องคอยระแวงว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาทำร้ายเธอหวาจื่อจัดให้หนิงหยวนไปทำงานกับชาวบ้าน และนึกถึงสิ่งที่พ่อกำชับมาได้ จึงแอบบอกชาวบ้านที่สนิทให้ช่วยดูแลหนิงหยวนด้วยชาวบ้านส่วนใหญ่เห็นว่าหนิงหยวนแต่งงานกับนักโทษที่ถูกส่งมาปรับทัศนคติ ต่างก็คิดว่าเด็กสาวจากในเมืองคนนี้ทั้งโง่และน่าสงสาร จึงเต็มใจที่จะดูแลเธอเป็นพิเศษหนิงหยวนกลับรู้สึกสบายใจกว่าตอนทำงานกับกลุ่มยุวปัญญาชนมาก แม้ร่างกายจะเหนื่อย แต่จิตใจไม่เหนื่อย
